Bokt.nl

**Geplaatst**: 19-03-04 12:37

Geplaatst: 19-03-04 12:37

Ik heb ook 'gebroken' met mn vader. Na de scheiding van mn ouders hebben mn zus en ik soort van partij voor onze moeder gekozen. Mijn vader kon dit niet begrijpen en heeft toen het contact verbroken. Hij had een hekel aan me, heeft hij letterlijk gezegd. Toen was ik 19 of 20, ik heb hem daarna niet meer gezien, en ik mistte hem eigenlijk ook niet.
Ik had wel altijd het idee dat ik hem nog wel eens zou zien en dat er dingen uitgepraat zouden kunnen worden. Toen ik 3 jaar geleden zwanger werd wilde ik hem daar wel van berichten, maar wist toen zijn adres niet. En heb het een beetje op zn beloop gelaten, toen ik halverwege die zwangerschap was kreeg ik via mn moeder het bericht dat hij was overleden. Hij was toen kennelijk al een hele tijd ziek, maar wilde niet dat wij dat wisten. Achteraf ben ik er toch heel verdrietig en ook wel boos over. Ik kan niet begrijpen waarom hij tot het laatst toe zo'n hekel aan zijn kinderen heeft gehad. Ik had toch nog altijd hoop dat het ooit nog eens uitgesproken zou kunnen worden, en ik was zeker van plan om hem een geboortekaartje te sturen van zn eerste kleinkind. Dit heeft hij dus niet meer mee mogen maken.
Achteraf had ik het anders gedaan... maar dat is nu makkelijk zeggen.

Veel sterkte met je beslissing.

**Geplaatst**: 19-03-04 12:59

Geplaatst: 19-03-04 12:59

Je kunt in een gesprek met je vader (ouders) vertellen waar je mee zit en wat je voelt. Stel voor dat je het contact tot een minimum beperkt, maar probeer het zó te doen dat de deur een stukje open blijft staan. Als je alle contact verbreekt is er haast geen weg terug...

Sterkte!

**Geplaatst**: 19-03-04 13:30

Geplaatst: 19-03-04 13:30

Ik zit dit met verbazing allemaal te lezen, Verward

ik kan en wil me er ook niks bij voorstellen,

zelf heb ik een zeer goede band met me ouders, en ik hoop dit ook met mijn kinderen te houden. Maar ik zeg altijd, blijf hoi en dag zeggen

, want hoe je het went of keert het blijven je ouders, en verbreek je toch het contact stuur dan wel met verjaardagen en kerst en kaart, want dan heb je toch je best gedaan. Lachen

Maar het blijft moeilijk heel veel sterkte voor jullie allemaal. OK dan!

[color=#][/color]

**Geplaatst**: 19-03-04 13:55

Geplaatst: 19-03-04 13:55

Het is helemaal niet erg om af en toe even op de plaats rust en afstand te nemen. Per slot van rekening zijn we allemaal mensen met onze fouten. Ook vaders en moeders (ik ben zelf ook moeder van twee pubers) maken fouten. Van wieg tot graf zijn we allemaal bezig met leren. Tuurlijk zullen er dingen zijn die onvergeeflijk lijken. Hoef je ook niet te accepteren maar probeer er een plaats uiteindelijk aan te geven, laat het je leven niet verzieken! Ik spreek uit ervaring!

**Geplaatst**: 19-03-04 18:37

Geplaatst: 19-03-04 18:37

Chrystal-gek schreef:

Maar nu is er weer het punt, dat ik misschien niet eens het huis uithoef om van hem verlost te zijn, maar dat hij weggaat (wil hij niet, absoluut niet, maar mijn moeder is wel op dat punt gekomen, alweer).
Ik hoop dan ook dat ze nu de stap wel durft te zetten, en dan ook echt definitief.
Dan is er voor ons rust, voor mijn moeder, broertje en mijzelf.
Dan kan hij ons het leven niet meer zuur maken en terroriseren, alleen zijn eigen leven nog.
Hij verandert niet, dus wij moeten veranderen, al is het door mijn moeder die eindelijk de knop om kan zetten en hem het huis uit kan gooien.
Ik zie hem dus ook niet meer als mijn vader, maar eentje die toevallig in ons huis rondloopt en de boel bederft met zijn zieke gedrag.
Mijn biologische verwekker, dat hij daarom moet betalen voor sommige dingen, maar niet wat kan verwachten.
Het is zijn plicht, ik heb geen plicht naar hem toe.
Hij heeft kinderen, ik heb hem niet gekozen.

Klinkt misschien heel hard, maar daar is ook reden toe, redenen van jarenlang.
Als ik zou kunnen, was ik allang het huis uitgeweest, dat zeg ik al jaren, maar ik kan dat niet (door omstandigheden, door realistisch te zijn, heeft niks met hem te maken of misschien ook juist weer alles, maargoed, het kan dus niet).
Dat zou een oplossing voor mij zijn als het mogelijk was, maar dan zijn mijn moeder en broertje er nog, daar is ook een oplossing voor nodig.
Hij het huis uit is de beste oplossing voor ons allemaal, of hij zou moeten veranderen, maar dat kan alleen als hij dat zelf wil en dat wil hij dus niet, het ligt nl altijd aan iemand anders, maar nooit aan hem.
Met hem praten kan ook niet, het draait altijd uit op iets anders, het wezenlijke komt er niet uit.
Wij zitten vast op het moment, is eigenlijk nooit anders geweest, maar de realisatie begint steeds meer en meer te komen dat het ook nooit anders zal worden als we zo doorgaan.
Hij is al kapot, maar wij gaan hierdoor kapot, en dat moeten we dus voorkomen.

Iedereen moet dat voorkomen, laat je niet kapot maken door iemand anders, zorg daarvoor.

het klinkt heel bekend wat je hier zegt. bij mij was dat ook zo Verdrietig

alleen jouw vader woont nog bij jullie en mijne gelukkig niet meer.
Mn vader is er namelijk vandoor gegaan met een ander zonder het tegen mn moeder te zeggen en hij komt nog wel is over de vloer. vind het dapper van mn moeder dat ze het zolang heeft volgehouden.
hij had al een relatie terwijl hij nog niks had gezegd en die *** durfde het pas toe te geven toen mn moeder er zelf om vroeg Huilen

en voordat dat eruit kwam had hij een jaar ongeveer elke dag mij zover gekregen dat ik jankend naar mn kamer ging en na een jaar zwaar depressief ben geworden
Huilen

nouja ik stop nu. het haalt teveel naar boven. wie wil kan me altijd pb-en

**Geplaatst**: 19-03-04 18:55

Geplaatst: 19-03-04 18:55

Ik heb mijn vader van mijn 17 de tot mijn 28e helemaal niet meer gezien. Na een zeer dramatische scheiding toen ik 11 was en ook gebeurtenissen daarvoor (tussen mijn 11de en 17de heel sporadisch omdat ik moest). Nu hebben we weer af en toe contact. Echt een vader-dochter relatie zal het wel nooit meer worden maar wat speelde in het verleden is nu in ieder geval afgerond.

Echt breken met je ouders doe je niet zomaar. Het geeft je misschien tijdelijk rust maar heeft me ook veel verdriet bezorgd. Je gaat je na zoveel jaar afvragen wat er nou echt is gebeurd en wat je misschien toch wel verzint, of is ingekleurd door bijvoorbeeld je moeder. Bovendien blijven een hoop gevoelens en frustraties gewoon bestaan omdat ze niet uitgesproken zijn. Ik kan er nu jaren later pas vrede mee hebben.

**Geplaatst**: 19-03-04 20:00

Geplaatst: 19-03-04 20:00

Er zit een wereld groots verschil tussen verwerker en vader..

Meid, als je zelf erg ziek bent en je vader maakt zo'n opmerking, doet hij jou daar heel erg veel pijn mee.
In mijn ogen is iemand die je zo veel pijn doet ( en dan nog bewust ook ) niet iemand die van je houdt en om je geeft.
Zelfs wanneer je ruzie hebt en je wel eens dingen kunt zeggen waar je later spijt van hebt, zeg je zo iets niet.

Ik zou zelf absoluut niet meer met mijn vader om kunnen/willen gaan als hij destijds tegen mij had gezegd dat ik me aanstelde.
( ik had een kwaadaardige tumor ).

Maar denk er wel aan, dat je je moeder er waarschijnlijk ook een groot verdriet mee doet.
In feite 'dwing' je haar ook om te kiezen, tussen haar dochter en de man waarvan ze al jaren houd.

Het is een hele moeilijke situatie..

en veel sterkte met je beslissing, die je toch echt zelf moet maken.

**Geplaatst**: 20-03-04 02:18

Geplaatst: 20-03-04 02:18

Jurga,

Citaat:
En hoe denkt de rest van je omgeving er dan over vraag ik me af? Hij kan onmogelijk de enige zijn met zo'n mening als die echt zo zwaar zou zijn...

Dat kan dus wel, geloof me, ook al is zijn mening nog zo sterk, nog zo zwaar, is hij de enige die er zo over denkt, hij kan er zich in vast blijven bijten of het jou verwijten of wat dan ook, ookal weet de rest dat het niet waar is wat hij zegt.
Cealli is ziek, of dat nou aangetoond is of niet, ze is het en dat is al vervelend genoeg, dan wil je van je vader niet horen dat je je aansteld en wat allemaal nog wel niet meer.

Ellende,

Citaat:
Onderschat niet hoeveel pijn je je vader doet als je met hem breekt.

En?
Het gaat toch niet om de vader, het gaat om haar, zij doet hem geen pijn op het moment, hij doet haar pijn, hoe dan ook, en als breken een oplossing is om die pijn te vermijden, is dat misschien een stap om te zetten.
Maargoed, als je het contact verbreekt, kun je het altijd weer oppakken als beide kanten dat willen, hij of zij kunnen er anders over gaan denken en het dan proberen goed te maken.
De band/het contact verbreken hoeft niet altijd eeuwig te zijn, ook al doe je op het moment dat je dat doet, misschien wel met die gedachte.

Gulpje,
Je ouders of een ervan verliezen is heel wat anders als je hem of haar liefhebt, dan de band verbreken omdat hij of zij iets vreselijks heeft gedaan en je hem niet meer liefhebt of wel, maar hij jou kapot maakt.
Dus dat ligt inderdaad heel anders.

Sorane,
Je hebt gelijk, je zou leuke dingen samen kunnen doen, nouja samen moeten/horen kunnen doen, maar als je weet dat dat niet met hem kan, nu niet, nooit niet, wat dan?
De 'als' 'als' is geen reden om het niet te doen, als die 'als' werkelijkheid wordt, ok, maar als die als nooit werkelijkheid wordt, je weet dat hij nooit zal veranderen.
Misschien zet het verbreken van het contact hem wel aan het denken en zal hij het nog willen proberen en willen veranderen.
Dan is er dus 'als', maar daarvoor moet er wel wat gedaan worden.

Angelique,
Je wilt niet weten wat ik over mijn vader denk, zet het hier niet neer, maar smijt het wel regelmatig hem voor de voeten.
Het is gewoon hoe je over hem denkt, al is mongool misschien niet de beste omschrijving omdat je hier weer een andere doelgroep mee kan kwetsen.
Maar ik snap Miep wel dat ze er zo over denkt.
Misschien is het wel niet 'netjes', maar de situatie is meestal ook niet zo 'netjes'.

Droppie,
Ik kan het me voorstellen dat je het niet kan bevatten.
Andere mensen kunnen soms ook niet bevatten hoe het bij ons thuis soms aan toegaat, bevatten is niet het belangrijkste, steunen en geloven wel, al lijkt de situatie nog zo onwerkelijk, het is voor hun (ons) wel de werkelijkheid, of ze (we) nou willen of niet.
Omdat ik ook in zo’n situatie zit (al is die wel totaal anders, maar dat is bijna altijd zo in dit soort gevallen) kan ik het dus absoluut wel bevatten, wel begrijpen.

Dimmelim,
Bij ons thuis is van alles besproken, hij zegt dan ja en amen, maar gaat gewoon weer verder waar hij mee bezig was, ons leven verzieken dus, misschien ff een dag of wat rustiger, maar met een heel klein tijdje is hij zo alles weer vergeten wat hij heeft belooft.
Het contact verbreken geeft dan misschien rust en ook verdriet, maar soms is die rust heel hard nodig en kan het verdriet niet erger zijn dat het nu al is of was.
Het ligt aan de situatie.

Cealli, waar is je moeder in dit verhaal?
Ik weet dat mijn moeder voor mij zal kiezen, dit heeft ze ooit al eens gedaan en ze zal het weer doen.
Maar niet alleen voor mij, maar ook voor haar zelf en mijn broertje.
De vorige keer dat ze hem het huis uit heeft geschopt, was dit min of meer voor mij, dat ik er zo mee zat en wat anderen zeiden, was voor haar het punt.
Dit keer zal de aanleiding mijn broertje zijn.
Mijn vader heeft hem nl letterlijk en figuurlijk ziek gepest en al nog meer(spanningshoofdpijn, ziek door hem dus).
Hij is afgelopen week naar de dokter geweest, en toen daarna is de bom dus thuis gebarsten (al vvoor de zoveelste keer, maar heeft nog nooit geholpen), op het moment is de sfeer thuis dus ook niet om te snijden.
Maar al zou ik het contact verbreken met mijn vader, terwijl hij nog getrouwd is met mijn moeder, met haar verbreek ik het contact daarom niet.
En zij zal het begrijpen ook, ze kent de situatie en staat achter mij.
Dat horen ouders ook voor hun kind te doen, in wat voor situatie ook.
Mijn vader doet dat dus niet, mijn moeder wel, anders was ik echt allang weggeweest, al had ik dat niet gekund, dan was ik maar in de goot beland, als mijn moeder hetzelfde was geweest als mijn vader, was ik dat toch sowieso, maar dan was ik waarschijnlijk ook nog wat jonger geweest toen ik weg had willen gaan en had ik recht op dingen, had ik begeleiding gekregen, een pleeggezin oid, nu dus niet meer omdat ik boven de 18 ben (nu 20, volgende maand 21).
Maargoed, wacht vol spanning op volgende week af, dit weekeind zal het waarschijnlijk nog niet gebeuren, maar of het volgende week gebeurt is nog maar de vraag.
Natuurlijk, het is niet leuk, maar zo als het nu is, is het ook niet leuk.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-03-04 13:47

Geplaatst door de TopicStarter : 20-03-04 13:47

Mijn ouders zijn gescheiden, mijn moeder is hertrouwd, met iemand die geen kinderen gewend is, met hem zijn er dus ook spanningen, maar dit ligt voor mij heel anders..
Mijn vader staat me in dat opzicht toch dichter aan het hart, en zulke dingen kan ik van hem daarom ook veel minder hebben, misschien dat het raar klinkt, maar toch is het zo.
Op het moment zou het me dus ook aan mijn achterwerk roesten wat hij er nou helemaal van vindt.
Ik mag totaal geen spanningen hebben, wil ik weer wat beter hebben, en die heb ik toch al genoeg, vlak voor mijn eindexamen terwijl ik de laatste tijd praktisch alleen maar ziek in bed gelegen heb ipv thuis..
Dat gezeik van mijn vader is dus allesbehalve welkom.
Ik heb hem eergisteren toch gebeld, en gezegd wat ik erover dacht, hoeveel pijn hij me ermee gedaan heeft en dat ik hem voorlopig niet meer wil spreken.. Hij beloofde beterschap *yeah right*
En heeft me vervolgens gisteren 9 keer gebeld, tot ik het zat was en uit pure irritatie maar opnam.. Hij maakte zich zorgen: niet doen, en ik heb opgehangen..
Voorlopig wil ik hem even niet in mijn leven, hoe moeilijk dat ook is

**Geplaatst**: 21-03-04 02:36

Geplaatst: 21-03-04 02:36

Dit is toch al wel een heel andere situatie, mijn vader zou namelijk nooit doen wat jouw vader doet, zich werkelijk zorgen om je maken en daarom bellen.
Ik vind dat wel een positief punt.

Hij geeft dus wel om jou, anders zou hij nooit zo hebben gereageerd.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-03-04 13:56

Geplaatst door de TopicStarter : 21-03-04 13:56

Maar hij respecteert mijn wens dat ik hem even niet wil spreken dus allerminst.. dat vind ik vooral heel vervelend..
Want als ik dan eindelijk opneem neemt ie het me dus eerst kwalijk dat ik niet opnam, dan zegt ie dat ie zich zorgen maakte en vervolgens begint hij een ellelang verhaal over hoe zielig hij wel niet is..

**Geplaatst**: 21-03-04 15:19

Geplaatst: 21-03-04 15:19

Ik wil iedereen die haar/zijn verhaal heeft verteld heel veel sterkte toewensen ( voor zover dat helpt) ! Ik herken heel veel in jullie verhalen en vind het ongelovelijk dat er zoveel vaders zijn die hun kinderen verschrikkelijk veel pijn doen. Ze zitten, zoals ik dat hoor, vaak zelf niet zo lekker in het leven, maar vind het heel erg dat ze daar hun eigen vlees en bloed mee kapot maken!

**Geplaatst**: 24-03-04 01:37

Geplaatst: 24-03-04 01:37

Nou, er is actie ondernomen.
Er is voor nu ff verandering, maar hoe het precies gaat uitpakken weten we nog niet.

Mijn vader is maandagavond door mijn moeder het huis uitgezet!!!

Maandagmiddag hebben mijn moeder, broertje en ik over de situatie gepraat en toen heeft mijn moeder gezegd dat het zo niet langer kon.
Toen hebben we een paar mensen gebeld, of ze s'avonds wouden komen, praten oid wat daar op lijkt.
Een kennis van mijn ouders is geweest en mijn oom die naast ons woont (en de broer van mijn moeder is).
Wij hebben gepraat, tot in den treure, maar het helpt niet, hij mompelt wat (oftewel, ja en amen, maar niet van plan om ook maar ietsjes van dat uit te gaan voeren), ontkent het glashard en loog en bedroog de hele boel bij elkaar (wat hij anders dus ook doet, maar alleen dan nog meer).
En toen is bij mijn moeder echt de knop omgegaan, dit had geen zin, geen nut, en het was over, hij moest weg, definitief, niet ff paar maanden pauze en dan weer proberen (is al een poging toe geweest, maar dit heeft ook niet geholpen), maar echt, en dan ook scheiden.
En hij moest meteen weg, ze wou ook niet meer wachten ook (heeft/had ook geen nut, want hij gaat geen andere woonruimte zoeken ofzo, hij denkt dat het dan wel los zal lopen oid).

Probleem op het moment is dat hij nog niet weg is.
Maandag avond om half 11 is de deur op slot gegaan voor hem, tot half 2 snachts heeft hij proberen binnen te komen, hele tijd op raam tikken, ladder tegen muur aanzetten en ga maar door.
Maar het is hem niet gelukt.
Alles zit/zat potdicht, het huis is net een fort, als je geen sleutel hebt (die hij dus niet heeft) kan je niet naar binnen, maar ook niet naar buiten.
Is nog wel even wennen dus, sleutel niet vergeten, de deuren achter je weer op slot doen etc etc.
Vanochtend heeft mijn moeder hem even binnen gelaten, kon hij zich douchen ed voordat hij naar het werk ging.
Op een gegeven moment heeft hij de huissleutel afgepakt, maar mijn moeder heeft die op de een of andere manier terug kunnen krijgen.
Vanavond kwam hij dronken thuis, en toen heeft mijn moeder gezegd dat ze hem hier niet meer weer wil zien (en mijn oma en opa, en ook mijn oom nogmaals, die alledrie naast ons wonen, we wonen op een boerderij die van hun is).
En dat ze hem morgenochtend ook niet binnenlaat en die dingen.
Toen is hij ff weggeweest en is daarna toen hij terug kwam, in de caravan gaan liggen, die achter de boerderij staat.

Maar morgenochtend zal hij wel weer op de deur kloppen omdat hij dit of dat nodig heeft of dit en dat moet.

Maar alleen weg uit huis is niet genoeg, hij moet ook weg uit ons leven, iig tijdelijk, weg uit huis moet hij blijven, er zal misschien wel weer contact komen, maar voor nu ff niet, misschien wel nooit meer.
Als hij in de caravan op ons erf blijft, kan hij niet douchen, naar de wc (er is er eentje in de boerderij waar hij gebruik van kan maken, maar verder gaan we niet) of eten maken of wat dan ook.
Hij kan daar alleen slapen.
Maar bij ons in huis komt hij niet meer.
Dat is dus juist de bedoeling van dat mijn moeder hem de deur heeft gewezen, dat hij niet in ons huis is of komt.
Anders is hij er nog en heeft hij niet in de gaten dat het menens is, maar dan denkt hij dat het nog wel meevalt en dat hij wel weer binnen komt.
Maarja, nu is hij er ook nog.

Ik ben bang dat ik hem alleen tegen kom, als ik bij mijn paard ben of de honden uitlaat (deden we eerst niet, dan lieten wij de honden gewoon buiten terwijl wij binnen bleven, doen we overdag nog wel (als hij er niet is) maar savonds in het donker niet meer, ten eerste, wat doet hij en ten tweede, het binnenlaten van de honden gaat dan moeilijker, op het moment dat de honden dan geroepen worden en binnengelaten, kan hij ook weer een poging wagen) en die dingen.

**Geplaatst**: 24-03-04 17:16

Geplaatst: 24-03-04 17:16

oh wat erg voor je chrystal gek Verdrietig

het is wel stom ja om hem dan nog vlakbij te hebben, gelukkig voor mij woont mn vaders nieuwe vriendin in lelystad dus heel ver weg.
dat je vader die ene avond dronken was is te begrijpen : hij wist niet wat hij moest doen etc. etc. en heeft maar gezopen zodat zijn verdriet (als hij dat had) even weg was. het lijkt me wel een beetje eng voor jullie. Wel raar dat hij het nog steeds blijft proberen
nou meis als je erover wilt praten je kan alles kwijt! stuur je me maar n pb Lachen

**Geplaatst**: 24-03-04 20:39

Geplaatst: 24-03-04 20:39

Uhm, drinken is een van de problemen, niet de ergste, dat is zijn gedrag, maar wel een van.
En als hij denkt dat het nog goedkomt, dat wil hij iig, moet hij vooral gaan drinken.

Maar het komt niet weer goed, mijn moeder is nu echt stappen aan het nemen.
Iig bedankt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-03-04 18:30

Geplaatst door de TopicStarter : 26-03-04 18:30

Ook ik heb weer een updatje..

GIsteren bleef mijn vader weer steeds bellen.. Mijn broer zei op MSN dat ik op moest nemen, omdat mijn vader achter hem stond.
Heb opgenomen, en hij begon meteen weer te zeiken waarom ik niet opnam. Heb hem dus uitgelegd dat ik nul komma geen behoefte voel hem te spreken, omdat hij me erg veel pijn gedaan heeft, vervolgens werd hij kwaat en heeft opgehangen,
mijn broer vertelde via MSN dat hij de hele avond heeft lopen tieren..
ze zijn nu samen op vakantie, mijn moeder vindt dat ik hem moet smsen, om hem toch een prettige vakantie te wensen, terwijl ik dat juist helemaal niet wil..

**Geplaatst**: 27-03-04 14:22

Geplaatst: 27-03-04 14:22

Moeilijk.
Maar zoals ik het zie, wil hij het toch wel goedmaken, weet alleen niet goed hoe en pakt het dus verkeerd aan.
Maar hij doet iig nog moeite.
En maakt zich er nog wel druk om (waarom zou hij anders de hele avond aan het tieren geweest zijn? het doet hem dus wel wat).

Geen sms sturen omdat je moeder vind dat je dat moet doen, wel als je het zelf wilt.

Als je een sms stuurt, er bijv ook inzetten dat als je de telefoon op wilt pakken, dat je dat wel zult doen, wil je het op dat moment niet, dat hij dan ook niet vreemd op moet kijken dat je het dan dus ook niet doet.
Zeg hem dat hij wel jouw vader blijft, maar dat hij jouw pijn heeft gedaan met zijn beweringen en daarom enige tijd wat minder of geen contact wil.
Maar dat je hem voor het moment toch een plezierige vakantie oid toewenst.

Ik zeg maar wat hoor, maar mijn voorbeeld is meer zoiets van, laat je gevoel spreken, blijf eerlijk, ook al is de ander dat niet, zeg wat je denkt, doe je niet anders voor.