Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-04-24 17:51

Geplaatst door de TopicStarter : 14-04-24 17:51

BigOne schreef:
Ben/was je echt verliefd op hem of was het meer friends with benefits. Wanneer je verliefd bent, knetter op elkaar zeg maar dan is elkaar een per week zien echt niet genoeg. Je klinkt imo meer als goede vrienden dan als partners.

Nou, ik zie het niet zetten om mijn hele opgebouwde leventje meteen aan de kant te zetten om elkaar vaker te kunnen zien, omdat hij toevallig in ploegendiensten werkt (en wat verplichtingen gelieerd aan zijn thuissituatie heeft) en ik een paardenhobby heb waar ik 's avonds heel veel ben.

Alles opgeven voor een man heeft me in het verleden weinig goeds gebracht, dus ik had er weinig moeite mee om hem maar eens per week te zien buiten het werk om.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-04-24 17:56

Geplaatst door de TopicStarter : 14-04-24 17:56

senna21 schreef:
Niet alle relaties zijn hetzelfde, omdat mensen verschillen. Dus het hoeft niet hetzelfde te zijn, juist ook omdat je je eigen leven hebt opgebouwd.
Er zijn ook mensen die niet elke dag bij elkaar willen zijn, maar wel voor elkaar kiezen.
Wat voel jij en wat wil je nu? En praat met elkaar.

Ik weet niet eens goed wat ik voel. Behalve dat ik me beroerd voel, maar wat precies en hoe, geen idee. Is het uit liefdesverdriet? Of is het omdat ik niet weet hoe ik verder moet?

**Geplaatst**: 14-04-24 18:11

Geplaatst: 14-04-24 18:11

Als ik dit zo lees denk ik dat jullie beide op een hele andere golflengte zitten, maar wel proberen goed te communiceren. Maar ik denk toch echt dat het net zo hard van jouw kant moet komen als van zijn kant.
Als ik bijvoorbeeld het gevoel heb dat ik degene ben die het gesprek op gang moet houden, omdat er anders geen gesprek is; ben ik er al gauw klaar mee. Als ik merk dat ik degene ben die vraagt wanneer we elkaar weer zien; is het voor mij gauw klaar. Als ik het gevoel heb dat er niets vanuit de andere kant komt; lees ik de gesprekken van de afgelopen tijd terug om te kijken of mijn gevoel klopt of niet. (gevalletje zelfreflectie)

Het gaat er dus niet om hoe 'hard' een ieder werkt voor een relatie, het moet gevoelsmatig gewoon 'kloppen', en als het voor jou niet meer fijn voelt, door ongemakkelijke situaties, dan is dat zo. Je kunt erover praten, maar als er geen gesprek mogelijk is..geen antwoord is ook een antwoord.

Ik denk niet dat je het moet zien als 'wegjagen', want de 'juiste' man zal vragen stellen of raakt erop ingespeeld/weet(of leert) hoe ermee om te gaan. Het is ook een beetje geven en nemen, maar weet wanneer je moet stoppen met geven, wanneer je niets meer 'krijgt'.

Mocht de communicatie face2face toch lastig zijn; stuur een berichtje met 'ik heb het gevoel dat'. Houd het dichtbij jezelf en gooi vooral geen verwijten.

Geen idee of je hier iets mee kunt, maar twijfel vooral niet aan jezelf. Er is niets mis met dat je voor jezelf kiest, want gevoelsmatig heeft hij jou ook een bepaald gevoel gegeven dat je reageert zoals je reageert.

Groetjes

**Geplaatst**: 14-04-24 18:28

Geplaatst: 14-04-24 18:28

Janine1990 schreef:
BigOne schreef:
Ben/was je echt verliefd op hem of was het meer friends with benefits. Wanneer je verliefd bent, knetter op elkaar zeg maar dan is elkaar een per week zien echt niet genoeg. Je klinkt imo meer als goede vrienden dan als partners.

Nou, ik zie het niet zetten om mijn hele opgebouwde leventje meteen aan de kant te zetten om elkaar vaker te kunnen zien, omdat hij toevallig in ploegendiensten werkt (en wat verplichtingen gelieerd aan zijn thuissituatie heeft) en ik een paardenhobby heb waar ik 's avonds heel veel ben.

Alles opgeven voor een man heeft me in het verleden weinig goeds gebracht, dus ik had er weinig moeite mee om hem maar eens per week te zien buiten het werk om.

Dat zeg ik ook niet hè , je stipt hier eigenlijk meteen het dilemma aan waar mensen die al een eigen
leven hebben opgebouwd tegenaan lopen. Het moet er bij in gepast worden. Ik heb dat heel duidelijk bij twee vrienden gezien, de een liet alles vallen en dat ging ( logisch) fout, de ander bleef gewoon doorgaan zoals hij altijd deed en dat ging ook fout.
Het is moeilijk om daar het goede evenwicht in te vinden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-04-24 18:39

Geplaatst door de TopicStarter : 14-04-24 18:39

BigOne schreef:
Dat zeg ik ook niet hè , je stipt hier eigenlijk meteen het dilemma aan waar mensen die al een eigen leven hebben opgebouwd tegenaan lopen. Het moet er bij in gepast worden. Ik heb dat heel duidelijk bij twee vrienden gezien, de een liet alles vallen en dat ging ( logisch) fout, de ander bleef gewoon doorgaan zoals hij altijd deed en dat ging ook fout.
Het is moeilijk om daar het goede evenwicht in te vinden.

Daarom heb ik dit topic ook geopend, om te leren

In het begin zagen we elkaar meestal één keer per week, behalve als we allebei een avond vrij hadden. Dan wel eens twee keer in de week.
In januari scheurde ik mijn enkelbanden en toen zagen we elkaar meestal twee keer per week. Maar sinds half februari kon ik weer autorijden en werd het weer eens per week, buiten het werk om.

Dat goede evenwicht vinden lijkt me heel erg moeilijk. Maar ik had met liefde een schoonmaakster gezocht om meer tijd te maken, dat was wel een punt waar ik op was aangekomen. Ook al vind ik mijn huis uit handen geven voor schoonmaken ook nogal een ding.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-04-24 18:41

Geplaatst door de TopicStarter : 14-04-24 18:41

Jaimy_Liam schreef:
Als ik dit zo lees denk ik dat jullie beide op een hele andere golflengte zitten, maar wel proberen goed te communiceren. Maar ik denk toch echt dat het net zo hard van jouw kant moet komen als van zijn kant.
Als ik bijvoorbeeld het gevoel heb dat ik degene ben die het gesprek op gang moet houden, omdat er anders geen gesprek is; ben ik er al gauw klaar mee. Als ik merk dat ik degene ben die vraagt wanneer we elkaar weer zien; is het voor mij gauw klaar. Als ik het gevoel heb dat er niets vanuit de andere kant komt; lees ik de gesprekken van de afgelopen tijd terug om te kijken of mijn gevoel klopt of niet. (gevalletje zelfreflectie)

Het gaat er dus niet om hoe 'hard' een ieder werkt voor een relatie, het moet gevoelsmatig gewoon 'kloppen', en als het voor jou niet meer fijn voelt, door ongemakkelijke situaties, dan is dat zo. Je kunt erover praten, maar als er geen gesprek mogelijk is..geen antwoord is ook een antwoord.

Ik denk niet dat je het moet zien als 'wegjagen', want de 'juiste' man zal vragen stellen of raakt erop ingespeeld/weet(of leert) hoe ermee om te gaan. Het is ook een beetje geven en nemen, maar weet wanneer je moet stoppen met geven, wanneer je niets meer 'krijgt'.

Mocht de communicatie face2face toch lastig zijn; stuur een berichtje met 'ik heb het gevoel dat'. Houd het dichtbij jezelf en gooi vooral geen verwijten.

Geen idee of je hier iets mee kunt, maar twijfel vooral niet aan jezelf. Er is niets mis met dat je voor jezelf kiest, want gevoelsmatig heeft hij jou ook een bepaald gevoel gegeven dat je reageert zoals je reageert.

Groetjes

Op dit moment is vragen om een gesprek, of om in ieder geval even bij te praten zonder collega's erbij, voor mezelf kiezen. Maar inderdaad, als hij daar negatief op reageert weet ik ook genoeg.

Fijn hoe je benoemd dat de juiste man zich niet zomaar laat wegjagen. Ik ben wel bang dat ik er een ster in ben, omdat ik door mijn lompheid ook al het een en ander verkeerd heb laten overkomen bij hem.

**Geplaatst**: 14-04-24 18:54

Geplaatst: 14-04-24 18:54

Janine1990 schreef:
BigOne schreef:
Dat zeg ik ook niet hè , je stipt hier eigenlijk meteen het dilemma aan waar mensen die al een eigen leven hebben opgebouwd tegenaan lopen. Het moet er bij in gepast worden. Ik heb dat heel duidelijk bij twee vrienden gezien, de een liet alles vallen en dat ging ( logisch) fout, de ander bleef gewoon doorgaan zoals hij altijd deed en dat ging ook fout.
Het is moeilijk om daar het goede evenwicht in te vinden.

Daarom heb ik dit topic ook geopend, om te leren

In het begin zagen we elkaar meestal één keer per week, behalve als we allebei een avond vrij hadden. Dan wel eens twee keer in de week.
In januari scheurde ik mijn enkelbanden en toen zagen we elkaar meestal twee keer per week. Maar sinds half februari kon ik weer autorijden en werd het weer eens per week, buiten het werk om.

Dat goede evenwicht vinden lijkt me heel erg moeilijk. Maar ik had met liefde een schoonmaakster gezocht om meer tijd te maken, dat was wel een punt waar ik op was aangekomen. Ook al vind ik mijn huis uit handen geven voor schoonmaken ook nogal een ding.

Sorry, wat?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-04-24 18:56

Geplaatst door de TopicStarter : 14-04-24 18:56

_San87_ schreef:
Janine1990 schreef:
Dat goede evenwicht vinden lijkt me heel erg moeilijk. Maar ik had met liefde een schoonmaakster gezocht om meer tijd te maken, dat was wel een punt waar ik op was aangekomen. Ook al vind ik mijn huis uit handen geven voor schoonmaken ook nogal een ding.

Sorry, wat?

Toch logisch? Als je meer vrije tijd wilt, dan moet je ergens mee stoppen. Nou het huishouden vind ik zo'n ding. Daar wordt ik flexibeler van om dingen af te spreken.

**Geplaatst**: 14-04-24 18:57

Geplaatst: 14-04-24 18:57

Janine1990 schreef:
Jaimy_Liam schreef:
Als ik dit zo lees denk ik dat jullie beide op een hele andere golflengte zitten, maar wel proberen goed te communiceren. Maar ik denk toch echt dat het net zo hard van jouw kant moet komen als van zijn kant.
Als ik bijvoorbeeld het gevoel heb dat ik degene ben die het gesprek op gang moet houden, omdat er anders geen gesprek is; ben ik er al gauw klaar mee. Als ik merk dat ik degene ben die vraagt wanneer we elkaar weer zien; is het voor mij gauw klaar. Als ik het gevoel heb dat er niets vanuit de andere kant komt; lees ik de gesprekken van de afgelopen tijd terug om te kijken of mijn gevoel klopt of niet. (gevalletje zelfreflectie)

Het gaat er dus niet om hoe 'hard' een ieder werkt voor een relatie, het moet gevoelsmatig gewoon 'kloppen', en als het voor jou niet meer fijn voelt, door ongemakkelijke situaties, dan is dat zo. Je kunt erover praten, maar als er geen gesprek mogelijk is..geen antwoord is ook een antwoord.

Ik denk niet dat je het moet zien als 'wegjagen', want de 'juiste' man zal vragen stellen of raakt erop ingespeeld/weet(of leert) hoe ermee om te gaan. Het is ook een beetje geven en nemen, maar weet wanneer je moet stoppen met geven, wanneer je niets meer 'krijgt'.

Mocht de communicatie face2face toch lastig zijn; stuur een berichtje met 'ik heb het gevoel dat'. Houd het dichtbij jezelf en gooi vooral geen verwijten.

Geen idee of je hier iets mee kunt, maar twijfel vooral niet aan jezelf. Er is niets mis met dat je voor jezelf kiest, want gevoelsmatig heeft hij jou ook een bepaald gevoel gegeven dat je reageert zoals je reageert.

Groetjes

Op dit moment is vragen om een gesprek, of om in ieder geval even bij te praten zonder collega's erbij, voor mezelf kiezen. Maar inderdaad, als hij daar negatief op reageert weet ik ook genoeg.

Fijn hoe je benoemd dat de juiste man zich niet zomaar laat wegjagen. Ik ben wel bang dat ik er een ster in ben, omdat ik door mijn lompheid ook al het een en ander verkeerd heb laten overkomen bij hem.

Je kunt wel aangeven van; joh, ik vind het fijner om 1 op 1 te spreken ipv met collega's eromheen, maar heb het idee dat hij dat wel weet/in de gaten heeft.

Zodra mannen een beetje gek reageren op normale vragen, weet je al genoeg. Ze reageren niet voor niets zo. _O-

Niet aan jezelf twijfelen, altijd luisteren naar je gevoel.

**Geplaatst**: 14-04-24 19:03

Geplaatst: 14-04-24 19:03

Janine1990 schreef:
_San87_ schreef:

Sorry, wat?

Toch logisch? Als je meer vrije tijd wilt, dan moet je ergens mee stoppen. Nou het huishouden vind ik zo'n ding. Daar wordt ik flexibeler van om dingen af te spreken.

Misschien ligt t aan mij hoor, maar mijn huishouden kost me niet zo veel werk of is niet zo weinig flexibel, dat ik dat niet meer kan doen naast het regelmatig willen zien van iemand die ik graag mag.

Dat is het denk ik ook. Als je iemand leuk vindt, wil je graag bij diegene zijn en vind je wel een manier. Dan sta je bij wijze van midden in de nacht nog even snel stof te zuigen en leef je uit de wasmand met schone was. 1x in de week elkaar zien is leuk voor een scharrel.

Naar mijn mening is een nieuwe, prille relatie vooral makkelijk en kost het weinig moeite het interessant/leuk te houden.

**Geplaatst**: 14-04-24 19:10

Geplaatst: 14-04-24 19:10

Iemand die niet weet ‘Of ie gevoelens voor je heeft’ houdt je aan het lijntje. Tis geen rocket science of je iemand leuk vindt of niet.

Net als velen ben ik van mening dat als het begin dat eigenlijk leuk en roze wolken hoort te zijn al zo gaat dat je niet verder moet willen. Het wordt nl niet makkelijker met tijd.

En dat komt van iemand die haar man heeft leren kennen toen ze heel veel stress in elk aspect van haar leven. Mijn man had ook veel aan zijn hoofd maar gaf gewoon aan gevoelens te hebben. Ik heb hem toen gezegd dat ik absoluut verliefd was maar niet wist of ik goed genoeg was voor hem. Nou dan kan je idd een paar weken het niet perse ‘officieel’ maken als er issues zijn maar dit gezeur wat jij hier omschrijft is respectloos naar jou toe IMO.

Wij hadden het ondanks dat we wilden aftasten gewoon leuk en geen koud-warm spelletjes.

**Geplaatst**: 14-04-24 19:13

Geplaatst: 14-04-24 19:13

Janine1990 schreef:
BigOne schreef:
Ben/was je echt verliefd op hem of was het meer friends with benefits. Wanneer je verliefd bent, knetter op elkaar zeg maar dan is elkaar een per week zien echt niet genoeg. Je klinkt imo meer als goede vrienden dan als partners.

Nou, ik zie het niet zetten om mijn hele opgebouwde leventje meteen aan de kant te zetten om elkaar vaker te kunnen zien, omdat hij toevallig in ploegendiensten werkt (en wat verplichtingen gelieerd aan zijn thuissituatie heeft) en ik een paardenhobby heb waar ik 's avonds heel veel ben.

Alles opgeven voor een man heeft me in het verleden weinig goeds gebracht, dus ik had er weinig moeite mee om hem maar eens per week te zien buiten het werk om.

Oef.. dit klinkt precies zoals het bij mij ging. Dagdienst, avondploeg, ik paarden…. Je komt toch niet toevallig uit de buurt ofwel :')

**Geplaatst**: 14-04-24 19:16

Geplaatst: 14-04-24 19:16

Janine1990 schreef:
pluisje88 schreef:
Ik ben inmiddels 35 en ook nooit een echte relatie gehad. Een korte maar intense scharrel waarvan het verhaal sterk lijkt op dat van jou. Het was zo intens dat van een scharrel van een maand of twee ik anderhalf jaar nodig heb gehad om weer mezelf te worden. Laten we zeggen dat het wel leerzaam was. Ik zal nooit meer zo vrijblijvend en onbevangen ergens in gaan. Het maakt me bij tijd en wijle wel heel onzeker hoor. Alle vriendinnen/oud klasgenoten hebben een relatie, kinderen enz… en ik? Mijn leven staat al 15 jaar on hold lijkt het wel. Ik probeer mezelf te troosten met het idee dat alles precies op het juiste moment op mijn pad zal komen…

Soms zou ik een helderziende willen bezoeken en vragen mijn toekomst te vertellen Dan weet ik hoelang ik nog moet wachten...

Het on hold verhaal herken ik ook heel erg. Ik ben absoluut niet eenzaam, maar ik zou me 'normaler' voelen als ik ook een relatie zou hebben.
Het half jaar dat ik met hem was - we waren gewoon exclusief - voelde ik me voor het eerst normaal onder mijn vrienden.

Ik heb een prima leven maar tegelijkertijd voelt het wel alsof ik de boot gemist heb. Ik voldoe voor de maatschappij niet aan het plaatje en ik besef me ook dat mijn ouders nooit kleinkinderen gaan krijgen en het voelt best een beetje bezwaarlijk. Hoewel ik me helemaal prima red alleen mis ik het toch ook wel om iemand in je buurt te hebben die echt voor jou gekozen heeft. Die je steunt door dik en dun en waar je je twijfels en angsten mee kunt delen. Ik ben nooit eenzaam maar als het echt moeilijk wordt dan sta je er uiteindelijk wel een soort van alleen voor. Ik heb genoeg familie om op terug te vallen maar dat is toch anders.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-04-24 19:34

Geplaatst door de TopicStarter : 14-04-24 19:34

pluisje88 schreef:
Ik heb een prima leven maar tegelijkertijd voelt het wel alsof ik de boot gemist heb. Ik voldoe voor de maatschappij niet aan het plaatje en ik besef me ook dat mijn ouders nooit kleinkinderen gaan krijgen en het voelt best een beetje bezwaarlijk. Hoewel ik me helemaal prima red alleen mis ik het toch ook wel om iemand in je buurt te hebben die echt voor jou gekozen heeft. Die je steunt door dik en dun en waar je je twijfels en angsten mee kunt delen. Ik ben nooit eenzaam maar als het echt moeilijk wordt dan sta je er uiteindelijk wel een soort van alleen voor. Ik heb genoeg familie om op terug te vallen maar dat is toch anders.

Dat dus echt he! $_/-\o_$
Overigens, verre van in de buurt...

Maar wat betreft dat maatschappij ding, dat is ook echt een ding op het moment dat je wél een potentiële partner voor je neus hebt. Want men verwacht allemaal maar dat alles dan ineens razendsnel gaat. En dat legt dan ook weer druk op je.

Vond ik althans heel eng aan het bekend maken op het werk, wat nu dus niet meer zo relevant is, maar ik werk met voor 95% mannen, en kinderen zijn voor hun nogal een ding blijkbaar. In de afgelopen 6 jaar dat ik in deze industrie werk, heb ik zó vaak de vraag ofwel de opmerking gekregen dat de klok wel tikt! En dat ik nodig een vent moet vinden om kinderen te gaan maken.
Als je dan een relatie hebt, of er speelt ook nog maar iets heel kleins, dan begint dat hele gezeik van vooraf aan: "Wanneer ga je met zwangerschapsverlof?"
Mijn god, mogen we even oefenen????

Als je in de 30 single bent, voldoe je niet aan de norm, als je dan een beginnende relatie hebt, moet je zo snel mogelijk aan die norm gaan voldoen. Vreselijk!

**Geplaatst**: 14-04-24 19:40

Re: 30+ en amper relatie-ervaring, hoe werkt dat?

Geplaatst: 14-04-24 19:40

Nou dat inderdaad. Het is echt een ding bij mannen. En dat vind ik ergens wel bijzonder want het is juist mijn leeftijdsgroep ook die over het algemeen zich niet wil binden, of juist vreemd gaat bij de vleet omdat hun vrouw niet meer hot is nu ze zwanger is of een kind heeft uitgepoept. Hoe ouder ik word hoe minder ik begrijp van de wereld

Ik heb mezelf beloofd dat het oké is dat ik alleen blijf en dat ik geen genoegen hoef te nemen met “minder” puur om de maatschappij tevreden te stellen. Het moet mijn levenspartner zijn, iemand die mijn leven verrijkt, en anders hoeft het niet. Ik ben meer waar dan dat (hoop ik)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-04-24 19:41

Geplaatst door de TopicStarter : 14-04-24 19:41

_San87_ schreef:
Misschien ligt t aan mij hoor, maar mijn huishouden kost me niet zo veel werk of is niet zo weinig flexibel, dat ik dat niet meer kan doen naast het regelmatig willen zien van iemand die ik graag mag.

Dat is het denk ik ook. Als je iemand leuk vindt, wil je graag bij diegene zijn en vind je wel een manier. Dan sta je bij wijze van midden in de nacht nog even snel stof te zuigen en leef je uit de wasmand met schone was. 1x in de week elkaar zien is leuk voor een scharrel.

Naar mijn mening is een nieuwe, prille relatie vooral makkelijk en kost het weinig moeite het interessant/leuk te houden.

Ik spaar het heel vaak op, omdat ik doordeweeks amper thuis ben (leef nu al uit de schone wasmand). En mijn nachtrust is me ook redelijk heilig. Ik had er al moeite mee dat hij vaak heel laat pas naar huis ging.

En je zult inderdaad op den duur wel een manier vinden. Maar ook daarin ben ik nog lerende. Want wat is normaal? Ik vind het zelf ook heel erg moeilijk om me te geven aan iemand, dus mezelf op een presenteerblaadje opdienen valt nog niet onder mijn kunde.

**Geplaatst**: 14-04-24 20:05

Re: 30+ en amper relatie-ervaring, hoe werkt dat?

Geplaatst: 14-04-24 20:05

Sowieso lekker los laten wat normaal is. Maar probeer je wel bewust te worden van welke dingen jij echt gelukkig wordt. Dat kan lastig zijn als je gevoelens voor iemand hebt. Ik heb overigens het idee dat het nu steeds normaler wordt dat vrouwen niet zomaar met de eerste de beste gaan settelen. Dat iemand echt een verreiking moet zijn in ons leven en dat we anders liever alleen blijven. Maar dat kan ook aan m'n tiktokalgoritme liggen :')

En jeetje die opmerkingen van je collega's zijn echt niet oke. Ik zou daar echt heel kriegel van worden. Voor hetzelfde geld is iemand onvruchtbaar en wil die persoon er helemaal niet over praten. En alsof iedereen kinderen wil baren. Maar wellicht vind je het zelf geen probleem. Maar ik zou er lichtelijk agressief van worden :')

Voor mij is de basis van een relatie dat je helemaal jezelf kan zijn bij een persoon. Dat je jezelf niet beter voor hoef te doen op dagen dat het allemaal niet zo lekker loopt. Dat je de meest akward dingen kunt bespreken en dat je je veilig voelt bij die persoon. Als je overal samen over kunt praten dan zijn veel problemen samen op te lossen

**Geplaatst**: 14-04-24 20:33

Geplaatst: 14-04-24 20:33

Maar wacht even...als je verliefd bent en langzamerhand gaat bouwen aan een toekomst samen, dan kun je toch ook prima samen zijn terwijl je leven doorgaat. Dus schoonmaken met hem erbij of samen ofzo of hem een keer meenemen naar je hobby of je vrienden of je familie. Je wordt als het goed is, onderdeel van elkaars leven (en nee, dat hoeft niet 24/7 en het is echt heel gezond om je eigen ding te blijven doen) en dat gaat in mijn ervaring (drie lange relaties) echt vanzelf. Als je kunt kiezen tussen het huis een weekje niet poetsen en tijd met je lief doorbrengen of een schoon huis en niet samen zijn, weet je eigenlijk al genoeg. Dat zou - zeker in die eerste tijd - de makkelijkste keuze ooit moeten zijn. Net als een keertje minder tijd voor jezelf om in plaats daarvan een wandeling samen te maken of het bed in te duiken. Of een keertje een kort nachtje uit pure verliefdheid voor lief nemen als je dan maar samen kunt zijn... En voor mij betekende het ook dat ik van de daken wilde schreeuwen 'kijk! Dit is m!' Ook richting familie en vrienden.

Voor mij klinkt het alsof jullie allebei niet verliefd (genoeg) zijn, maar dat het uit gemak en omstandigheden zo gegroeid is.

**Geplaatst**: 14-04-24 20:56

Geplaatst: 14-04-24 20:56

Janine1990 schreef:
Sintara schreef:
Als je allebei iets anders uit de relatie wil dan gaat het mis. Het enige wat je kunt doen, is aangeven wat jij wilt en nodig hebt als je met hem doorgaat. Maar uit je verhaal hoor ik dat hij het voor zichzelf niet weet en dan is alles een vraagteken. Als je dat ok vindt is dat prima, als jij iets anders nodig hebt dan kun je er voor jezelf beter een streep onder zetten.. maar het is wel altijd heel moeilijk zulke dingen, het liefst wil je hem helpen of overtuigen dat hij hetzelfde wilt als jij maar dat werkt echt nooit

Hoe kom je daar achter? Prairy had al een paar goede tips...

Maar ik heb gewoon echt geen flauw idee.
Wat kán een mens nodig hebben in een relatie? Ik was al heel blij met iemand die ik elke week zag, waar ik goede gesprekken mee had, waarmee ik vertrouwd intiem kon zijn. Wat kan je nog meer nodig hebben?
Echt concreet...

Wat ik nodig had/heb, is het gevoel van veiligheid. Dat ook als het even niet zo lekker gaat, hij er niet gelijk vandoor gaat. Een vent die weet wat hij wil en de leiding durft te nemen.

Mijn ex had daar een handje van, ruzie zoeken (ik haat ruzie en zeker als ik dan niet weg kan/mag), en dan zeggen dat het misschien beter is om uit elkaar te gaan of dat hij niet weet of we wel bij elkaar passen. 8 jaar heb ik dat volgehouden. Ook het wel/niet trouwen bleef maar komen. Ik werd daar enorm onzeker van. Het voelde als een tijdbom. Financieel was het ook krom, ik had een uitkering, kon niks anders doen dan mijn helft van de lasten betalen en hij maar dingen kopen voor zijn sportauto. Nu nog een gevoelig punt

Wat ik nu gevonden heb:
Rust
Zekerheid, zowel financieel als emotioneel
Iemand die me steunt
Een partner die met me mee denkt als ik weer eens een idioot idee heb of dat zelfs nog gaat overtreffen ipv tegen houden en kleineren
Die uit zichzelf ook het huishouden doet als ik het niet kan en er een bende van maak
Veiligheid
Gelijkwaardigheid
Iemand die me gewoon een knuffel geeft als het niet gaat ipv analyseren, proberen op te lossen of erger, zeggen dat ik me niet aan moet stellen
Iemand waarmee ik plannen kan maken voor de toekomst en die luistert als het toch niet goed voelt en we toch een andere kant op gaan ipv door ploeteren. Waar ik tegen durf te zeggen wat ik op mijn hart heb

Hopelijk heb je hier iets aan en is het concreet genoeg

**Geplaatst**: 14-04-24 21:48

Geplaatst: 14-04-24 21:48

Als ik alles zo lees, heb ik toch wel een iets ander gevoel dan de meeste hier heb ik het idee O:)

Misschien dat het je helpt om het ook eens anders te bekijken. Zelf wel altijd langere relaties gehad, dus kan je verder niet heel gericht helpen met het beginnen van een eerste relatie na je dertigste

Janine1990 schreef:
Dit hebben we vervolgens een half jaar lang gedaan. Uren konden we kletsen, lachen, ouwehoeren, en het bed delen. We bleven voornamelijk wel binnenshuis omdat we nog niet goed wisten wat we met onze collega's aan moesten die behoorlijke vermoedens hadden en wie die overal tegen kunnen komen. Beide maakte het ons ergens niet zoveel uit wat de reactie zou zijn, maar we vonden het ook heerlijk om het nog even voor onszelf te hebben.

Het was allemaal naar mijn idee ontzettend leuk (en dat bleef hij in het hieronder volgende gesprek ook constant benadrukken), tot hij 6 weken terug ineens een bom dropt... Nouja, zo begon het gesprek niet eigenlijk. Hij vroeg mij of we na een half jaar ook moesten gaan nadenken over een volgende stap en hoe ik dat dan zag. Dus ik gaf aan dat het wat mij betreft vooral betekende dat we het op het werk vertellen en daarmee meer vrijheid hebben om dingen te gaan doen, dat ik hem eens aan mijn ouders zou willen voorstellen, maar er voor mij eerst niet heel erg veel hoeft te veranderen. We zagen elkaar meestal één keer per week, een enkele keer vaker. Ik hecht aan mijn vrijheid en hij ook aan het zijne. Hij vroeg door op mijn gevoelens, nouja, ik ben verliefd... En jij dan? Vroeg ik hem... Nou, hij wist niet goed of hij verliefd was, of hij überhaupt ooit verliefd was geweest.

Vervolgens scheidden onze wegen en ben ik diezelfde avond nog op Tinder gegaan in een dwarse bui. Een week later had ik mijn eerste Tinder date... Werd niks, maar ik heb het maar wel mooi gedaan

Vandaag hem ik hem weer gezien, hij wilde meteen dat ik koffie kwam drinken maar zegt vervolgens weinig.

Bovenstaande stukken uit je OP vielen mij erg op. Het klinkt voor mij alsof jullie een vrij normale eerste maanden hebben gehad met veel plezier en gelijke behoeften. Het feit dat HIJ nu aan je vroeg hoe jullie nu verder moesten, kan eigenlijk zowel betekenen dat hij twijfelde of juist dat hij zelf graag het een stapje verder wilde brengen.

Op basis van jou verhaal is natuurlijk voor een meelezer niet te bepalen wat zijn reden was om dit gesprek te starten. Je zegt zelf dat je af en toe best lomp kan zijn, heb je hem in dit gesprek mogelijk het gevoel gegeven dat je het niet als heel serieus ziet en hem meer zag als een soort scharrel? Zie dit ajb niet als aanval, het is een oprechte vraag die bij mij opkwam na het lezen van al je posts. Ik kan mij best voorstellen dat als hij wél de relatie een stapje verder had willen brengen, maar bij jou het gevoel kreeg dat je alles wel prima vond hoe het op dit moment gaat, dat hij misschien zich uit zelfbescherming is gaan terugtrekken. En het zeggen niet zeker te zijn of hij verliefd is/was, kan natuurlijk een makkelijke muur zijn hiervoor.

Janine1990 schreef:
Ik heb niet het hele verhaal in het topic gezet, omdat ik de essentie wil leggen op mijn proces en niet op wat ik met hem aan moet. Hij heeft meerdere pogingen gedaan om contact te leggen, die ik best wel heb afgewezen omdat ik vind dat hij goed moet gaan nadenken zonder mijn aanwezigheid en omdat ik moet gaan ontdekken wat ik met deze situatie moet op een gezonde manier en ik er gewoon nog niet aan toe was om een gesprek aan te gaan. Nu wil ik wel in gesprek, maar weet ik niet waar ik moet beginnen met mezelf

Ook deze post triggerde mij. Hij heeft dus wel contact proberen te zoeken, maar je hield de boot af. Jij hebt vrijwel direct een date gehad en gezorgd dat hij dit hoorde, maar dit vervolgens niet met hem besproken. Als ik hem was zou ik nu ook wel afgedropen zijn. Vooral deze post maakt dat ik het bijzonder vind dat je hier vooral adviezen krijgt in de trant van "het moet tweerichtingsverkeer zijn" en dat "hij ook wel wat mag laten zien".

Heel eerlijk: ik denk dat jullie allebei gewoon heel groen zijn en echt aan het zoeken zijn wat jullie nu precies willen. Ik denk te lezen dat jullie allebei gek op elkaar zijn, maar dat het officieel maken bij jullie niet helemaal op één lijn ligt. Ik denk ook dat hoe meer je elk een eigen leven hebt, hoe moeilijker het kan zijn om die levens te combineren. Dat is zoeken en voor beide wat geven en nemen.

Ik vind het heel gezond dat jullie ook nog een leven naast elkaar hebben. Toen ik mijn vriend leerde kennen (ik was 16 en hij 17) ging het ook echt niet allemaal vanzelf hoor

Ik wilde hem het liefst elke dag zien, hij vond 2x per week meer dan genoeg want hij was gewoon best wel op zichzelf. Dat heb ik geaccepteerd en is later steeds verder gegroeid, tot het zelfs een tijdje was dat hij meer behoefde had aan mijn aanwezigheid dan andersom. Inmiddels zijn mijn vriend en ik al 14 jaar samen. Ik wil hiermee zeggen: echt niet elke relatie gaat direct gemakkelijk en het is altijd zoeken naar balans. In de basis zou ik zeggen dat als je het samen leuk hebt, elkaar graag ziet, goed kan praten, je veilig voelt en dat als je je rot voelt HIJ degene is die je het beste weer uit de put kan helpen, dat je echt al een sterke basis hebt om te kijken of er voor jullie meer in zit. En voor de ene is het binnen 6 maanden normaal om al te gaan samenwonen, de ander blijft zijn hele leven latten en heeft genoeg aan elkaar 2x per week zien of alleen in de weekenden. Laat je dus niet gek maken!

Sorry voor het lange verhaal, maar hopelijk heb je er wel wat aan O:)

**Geplaatst**: 15-04-24 07:41

Re: 30+ en amper relatie-ervaring, hoe werkt dat?

Geplaatst: 15-04-24 07:41

Eens met de vorige poster

Het gaat niet altijd vanzelf, maar in mijn beleving maakt dat het juist alleen maar waardevoller. Inmiddels 25 jaar samen met mijn man, maar toen we gingen samenwonen was het echt buigen of barsten en dat wisten we

Op dat moment verliep de relatie eigenlijk helemaal niet zo lekker, met name ik had een aantal issues en was echt niet altijd de makkelijkste. Zet daar een dominante man tegenover en dan weet je dat het flink kan knallen

Bij ons kwam het uiteindelijk juist helemaal goed. Maar dat betekent niet dat het altijd makkelijk gaat, nog steeds niet

Met mijn ex had ik nooit ruzie, schat van een vent, we hebben nog steeds contact, maar das echt niks voor mij.
Voor mij geldt dus blijkbaar dat ik dat nodig heb, maar de truc is wel om te zorgen dat je het gesprek aan gaat en blijft gaan.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-04-24 19:29

Geplaatst door de TopicStarter : 15-04-24 19:29

capopjekop schreef:
Sowieso lekker los laten wat normaal is. Maar probeer je wel bewust te worden van welke dingen jij echt gelukkig wordt. Dat kan lastig zijn als je gevoelens voor iemand hebt. Ik heb overigens het idee dat het nu steeds normaler wordt dat vrouwen niet zomaar met de eerste de beste gaan settelen. Dat iemand echt een verreiking moet zijn in ons leven en dat we anders liever alleen blijven. Maar dat kan ook aan m'n tiktokalgoritme liggen

En jeetje die opmerkingen van je collega's zijn echt niet oke. Ik zou daar echt heel kriegel van worden. Voor hetzelfde geld is iemand onvruchtbaar en wil die persoon er helemaal niet over praten. En alsof iedereen kinderen wil baren. Maar wellicht vind je het zelf geen probleem. Maar ik zou er lichtelijk agressief van worden

Voor mij is de basis van een relatie dat je helemaal jezelf kan zijn bij een persoon. Dat je jezelf niet beter voor hoef te doen op dagen dat het allemaal niet zo lekker loopt. Dat je de meest akward dingen kunt bespreken en dat je je veilig voelt bij die persoon. Als je overal samen over kunt praten dan zijn veel problemen samen op te lossen

Tsjah... ik weet niet beter. Een deel bedoelt het goed, een aantal doet het er af en toe om.

Dikgedrukte vind ik een lastige, ik weet niet of er een plek is waar ik dat volledig doe. Mijn ouders en zusje kennen me goed genoeg om het te weten en er doorheen te prikken. Maar of ik daar niet af en toe heel stoer ben, gewoon omdat ik even geen zin heb om te voelen...
Overigens denk ik wel dat deze jongen/man eentje is waar ik het wel zou kunnen, als ik weet hoe het moet.

Achterom schreef:
Eens met de vorige poster

Het gaat niet altijd vanzelf, maar in mijn beleving maakt dat het juist alleen maar waardevoller. Inmiddels 25 jaar samen met mijn man, maar toen we gingen samenwonen was het echt buigen of barsten en dat wisten we Op dat moment verliep de relatie eigenlijk helemaal niet zo lekker, met name ik had een aantal issues en was echt niet altijd de makkelijkste. Zet daar een dominante man tegenover en dan weet je dat het flink kan knallen Bij ons kwam het uiteindelijk juist helemaal goed. Maar dat betekent niet dat het altijd makkelijk gaat, nog steeds niet

Met mijn ex had ik nooit ruzie, schat van een vent, we hebben nog steeds contact, maar das echt niks voor mij.
Voor mij geldt dus blijkbaar dat ik dat nodig heb, maar de truc is wel om te zorgen dat je het gesprek aan gaat en blijft gaan.

Dat vind ik dus een dingetje. Er wordt altijd gezegd; Met de juiste gaat het vanzelf.
Maar ik vraag me af hoe vanzelf het kan gaan als je een rugzakje hebt. Ik heb namelijk wel een rugzakje, waar hij van weet, maar waar ik nog nooit in detail over heb verteld.
Met dank aan dit topic begin ik wel steeds meer te realiseren dat ik heel hard ben voor mezelf, en daardoor mezelf niet echt kan laten zien. Hoe vanzelf kan een relatie dan nog gaan...

**Geplaatst**: 15-04-24 19:38

Geplaatst: 15-04-24 19:38

Ik herken best veel in je verhaal. Ik word dit jaar 38. Heb op mijn 19de 2,5 jaar een relatie gehad en daarna niks langer dan 3 maanden en zelfs dat maar een handje vol.

Ik was altijd enorm bezig met het vinden van een partner. Mijn drive was behoefte aan een maatje, tegen de eenzaamheid en inderdaad, het hoort zo.

Het meest frustrerende was altijd als mensen zeiden “je moet ook niet zo zoeken, dan gebeurd het vanzelf”. Nou ik zoek al jaren niet meer, maar het gebeurd ook niet.

Ik ben zelf tot de conclusie gekomen dat ik gewoon niet echt verliefd word. Ik heb mijn leventje ook voor elkaar en heb ook nog nooit samengewoond met een man. Moet er inmiddels eigenlijk ook niet meer aan denken. Als ik al iemand ontmoet, wordt het LATten.

Inmiddels woon ik samen met mijn zus. Ik heb eigenlijk helemaal niet meer zo’n behoefte aan een relatie.

Eigenlijk klink ik meer als “je” vent. Ik ben degene die vlucht. Ik word niet echt verliefd. In het begin is het leuk, gaat het makkelijk, is het gezellig, maar dan komen de (al dan niet in mijn hoofd verzonnen) verwachtingen, en daar kan ik dan niet aan voldoen. En dan ga ik vluchten. Soms vraag ik me wel eens af of ik aseksueel of a romantisch of zo ben. Inmiddels ben ik op een punt dat ik mijn schouders ophaal en denk, maakt mij het uit. Het is wel prima zo. Ik ben niet (meer) eenzaam, ik wil geen kinderen, het is goed zo. Nee. Het is niet de norm. Maar schijt. Het is mijn leven.

Anyway, aanleiding van mijn reactie is eigenlijk dat ik me afvraag (heb overigens niet alles gelezen):

Ben je nou verliefd op hem, of ben je verliefd op het idee van hem? Is je motivatie omdat je je “succesvol in de ogen van de maatschappij” wil voelen of “normaal” wil voelen, of omdat je écht hem leuk vind? Ben je verdrietig omdat je hém mist, of omdat het misschien weer niet gelukt is?

Probeer dat voor jezelf helder te krijgen. Als je conclusie is dat het om hém gaat, ga het gesprek aan. Misschien haalt hij ook wel in zijn hoofd dat er meer verwachtingen zijn nu dan er werkelijk zijn vanuit jou. Of zijn die verwachtingen er eigenlijk wel? Ben daar dan eerlijk over, naar jezelf en naar hem.

Over een opgetrokken muur: het klinkt uit je beschrijving of je moeilijke vragen/gesprekken uit de weg gaat en weg wuift. Alsof je overal een grapje van maakt of doet alsof dingen niet zo erg zijn. Geen idee of dat klopt hoor, maar zo komt je over uit je verhaal. Als dat klopt, ja, dat komt heel afstandelijk over. Je geeft dan eigenlijk aan niet al te persoonlijk te willen worden. Mensen zullen dan niet snel doorvragen. Maar je geeft dan ook jezelf niet te kans tot je gevoel te komen.

**Geplaatst**: 15-04-24 19:46

Geplaatst: 15-04-24 19:46

capopjekop schreef:
Pfoe wat een vragen. Ik zou er het antwoord ook niet op kunnen geven. Puur en alleen omdat het voor iedereen anders is. Iedereen beleeft dingen op z'n eigen manier.

Persoonlijk vind ik dat het in het begin wel makkelijk moet gaan. De verliefde periode hoort leuk te zijn zonder al te veel drama. Als je langer bij elkaar bent en het leven samen is normaal geworden dan moet je wel blijven werken om echt contact met elkaar te blijven maken. In het hectische leven zie je vaak gebeuren dat mensen elkaar als vanzelfsprekend gaan beschouwen en naast elkaar gaan leven. Dus zoals het in films gaat daar geloof ik niet in.

De vraag is nu vooral wil je in onzekerheid blijven zitten en hoe lang? Je hebt kans dat hij bij draait maar ook dat je je tijd 'verspilt'. Is hij nu echt een toevoeging in je leven of vult hij een behoefte op? Maakt hij je gelukkig of moet je het doen met een aantal momenten die fijn zijn? Terwijl je mss vaker onzeker wordt van de situatie? Soms willen we zo graag dat een relatie slaagt dat we met oogkleppen naar de situatie kijken zeg ik uit ervaring.

Persoonlijk denk ik altijd dat je het weet of je verliefd bent of niet. Als hij het niet weet dan zou dat voor mij een antwoord zijn. Zeker als je al een half jaar met iemand om gaat. Ik zou op een bepaald moment wel nieuwsgierig worden naar familie en vrienden van de ander. Maar goed, iedereen werkt anders.

Overigens had ik m'n eerste serieuze relatie ook pas toen ik eind 20 was. Daarvoor heb ik wel vriendjes gehad, de langste relatie duurde een jaar. Maar achteraf gezien kon ik dat niet heel serieus noemen. Het was niet dat we op mentaal vlak echt levelden. Voordat ik m'n ex leerde kennen ook wel gedate en ook wat mindere ervaringen opgedaan. Maar met m'n ex voelde het meteen helemaal goed. Zo goed dat we vanwege de afstand binnen een half jaar samenwoonde. Dat doe ik nu nooit meer

Je bespaard me een verhaal typen. Zo denk ik er ook precies over. Vooral in het begin is het vaak leuk en spannend en makkelijk. Als het daar al hakkelt zou ik er ook niet veel vertrouwen in hebben.
Snap je twijfel, maar als je het gevoel hebt aan een dood paard te trekken dan vooral niet doen. Daar heb je jezelf alleen maar mee denk ik. Misschien de bal echt even bij hem laten liggen?

**Geplaatst**: 15-04-24 20:01

Geplaatst: 15-04-24 20:01

Janine1990 schreef:
In het begin zagen we elkaar meestal één keer per week, behalve als we allebei een avond vrij hadden. Dan wel eens twee keer in de week.

Wat voor geiligheid zit er in dit verhaal?

Wat zoek je precies TS? Heb je dit hem ook verteld?