Geplaatst Shiloh schreef:Ik herken best veel in je verhaal. Ik word dit jaar 38. Heb op mijn 19de 2,5 jaar een relatie gehad en daarna niks langer dan 3 maanden en zelfs dat maar een handje vol.
Ik was altijd enorm bezig met het vinden van een partner. Mijn drive was behoefte aan een maatje, tegen de eenzaamheid en inderdaad, het hoort zo.
Het meest frustrerende was altijd als mensen zeiden “je moet ook niet zo zoeken, dan gebeurd het vanzelf”. Nou ik zoek al jaren niet meer, maar het gebeurd ook niet.
Ik ben zelf tot de conclusie gekomen dat ik gewoon niet echt verliefd word. Ik heb mijn leventje ook voor elkaar en heb ook nog nooit samengewoond met een man. Moet er inmiddels eigenlijk ook niet meer aan denken. Als ik al iemand ontmoet, wordt het LATten.
Inmiddels woon ik samen met mijn zus. Ik heb eigenlijk helemaal niet meer zo’n behoefte aan een relatie.
Eigenlijk klink ik meer als “je” vent. Ik ben degene die vlucht. Ik word niet echt verliefd. In het begin is het leuk, gaat het makkelijk, is het gezellig, maar dan komen de (al dan niet in mijn hoofd verzonnen) verwachtingen, en daar kan ik dan niet aan voldoen. En dan ga ik vluchten. Soms vraag ik me wel eens af of ik aseksueel of a romantisch of zo ben. Inmiddels ben ik op een punt dat ik mijn schouders ophaal en denk, maakt mij het uit. Het is wel prima zo. Ik ben niet (meer) eenzaam, ik wil geen kinderen, het is goed zo. Nee. Het is niet de norm. Maar schijt. Het is mijn leven.
Anyway, aanleiding van mijn reactie is eigenlijk dat ik me afvraag (heb overigens niet alles gelezen):
Ben je nou verliefd op hem, of ben je verliefd op het idee van hem? Is je motivatie omdat je je “succesvol in de ogen van de maatschappij” wil voelen of “normaal” wil voelen, of omdat je écht hem leuk vind? Ben je verdrietig omdat je hém mist, of omdat het misschien weer niet gelukt is?
Probeer dat voor jezelf helder te krijgen. Als je conclusie is dat het om hém gaat, ga het gesprek aan. Misschien haalt hij ook wel in zijn hoofd dat er meer verwachtingen zijn nu dan er werkelijk zijn vanuit jou. Of zijn die verwachtingen er eigenlijk wel? Ben daar dan eerlijk over, naar jezelf en naar hem.
Over een opgetrokken muur: het klinkt uit je beschrijving of je moeilijke vragen/gesprekken uit de weg gaat en weg wuift. Alsof je overal een grapje van maakt of doet alsof dingen niet zo erg zijn. Geen idee of dat klopt hoor, maar zo komt je over uit je verhaal. Als dat klopt, ja, dat komt heel afstandelijk over. Je geeft dan eigenlijk aan niet al te persoonlijk te willen worden. Mensen zullen dan niet snel doorvragen. Maar je geeft dan ook jezelf niet te kans tot je gevoel te komen.
Ik wist een hele tijd echt niet of ik verliefd was. Mijn leven ging er namelijk wel om door, ik kon me nog steeds prima concentreren op het werk, of als ik bij de paarden was. Ik heb hem niet gemist terwijl ik aan de andere kant van de wereld zat (dat was ook maar een dag of 10).
Maar m'n moeder zei op een gegeven moment: "Je bent verliefd, de manier waarop je over hem praat, hoe je er uit ziet, alles verraad dat je verliefd bent." En zij kan het weten
Maar ik weet het zelf ook wel zeker door de manier waarop ik me de laatste week heb gevoeld, zo verschrikkelijk hondsberoerd.
Het gaat me niet om het plaatje, om het voldoen aan de norm. Dan zou ik echt wel tig kerels kunnen hebben. Ik ben ook absoluut verdrietig omdat ik hem mis. Ik heb bijvoorbeeld volgende week een gesprek met mijn manager, waar ik als een berg tegenop zie, omdat mijn functioneringsgesprek onlangs erg beroerd is geweest. En ik vind het nu al een drama dat ik het er niet met hem over kan hebben. Er zijn tig mensen waarmee ik er over kan praten, maar het liefst praat ik er met hem over. Omdat hij zo ontzettend goed kan luisteren, advies kan geven, en me laat zijn wie ik ben en dan zijn schouders ophaalt en zegt: "Ach, sommige mensen zijn gewoon wat sneller emotioneel, dat geeft toch niks."
Wat mijn muur betreft... Ik ga het liefst moeilijke gesprekken en vragen uit de weg en maak van heel veel dingen een grap en bagatelliseer zoveel mogelijk. Ik kan heel onverschillig doen. Ik heb een lange periode (10+ jaar) van narcistisch misbruik meegemaakt bij een ouder-figuur (gelukkig niet mijn eigen ouders, die zijn niet zo godzijdank), mocht daar absoluut geen emoties laten zien. Terwijl ik juist heel snel kan huilen. Dus onverschillig zijn en grappen maken over dingen die mij raken, zijn een manier om me daaraan te conformeren.
_Zsazsa_ schreef:Je bespaard me een verhaal typen. Zo denk ik er ook precies over. Vooral in het begin is het vaak leuk en spannend en makkelijk. Als het daar al hakkelt zou ik er ook niet veel vertrouwen in hebben.
Snap je twijfel, maar als je het gevoel hebt aan een dood paard te trekken dan vooral niet doen. Daar heb je jezelf alleen maar mee denk ik. Misschien de bal echt even bij hem laten liggen?
Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en hem gevraagd of we kunnen bijpraten binnenkort, zonder collega's erbij. Ik kreeg vrij snel de reactie dat hij dat wel goed vond en hij vroeg of hij bij mij moest komen of dat ik iets anders in gedachten had.
Dat was fanatieker en opener dan ik had verwacht van hem.
je kan een tiener die vol in ontwikkeling ook kwa hormonen niet vergelijken met een volwassen vrouw.
