het klinkt misschien heel stom ofzo, maar toen ik 12 was ben ik op een wel heel nare manier (vooral voor mezelf) 'gedumpt'.
Ik heb vroeger op heel veel scholen gezeten, eerst op een school waar ik gewoon meer dan 5 km voor moest fietsen (als tienjarige). Ik vond het nooit erg ofzo, maar daardoor had ik geen contact met de kinderen uit de straat (van mijn leeftijd). Na een conflict (met een leraar waar ik toen heel erg bang voor was) ben ik naar de dorpsschool gegaan. DAar had ik binnen 1 dag de beste vriendin die ik me kon wensen. Goed ik was 11 enzo, maar ik vind toch wel dat het telt. Na 1,5 jaar zijn we verhuisd. Via brieven werkte het gewoon niet. Na 3 maanden vond ze me opschepperig (ik zat op n roze wolk want ik kreeg waarschijnlijk een paard, zij hadden al een paard) en heeft ze zomaar het contact verbroken. Ik begreep er echt helemaal niets van. Hier had ik ook niet echt goeie vriendinnen, want hier (bij 't Gooi enzo) is een hele andere mentaliteit dan in het boerendorpje waar ik vandaan kwam. Ik heb wel goede vriendinnen enzo, maar het banketstaaf vond ik nog dat ik vorig jaar echt aan de kant werd gezet omdat we niet meer in dezelfde klas zaten. Ik vind het niet zo erg, ik zit toch liever voor me uit te staren en aan andere dingen te denken. Ik ga niet uit (gezondheid) en omdat ik dat allemaal 'mis' (ik mis er nix aan vind ik zelf) word ik nergens uitgenodigd en zit je in zo'n vicueus cirkeltje. Ik ga dus ook niet naar het eindexamen gala. Als ik er ben voel ik me er zo buiten vallen. Dan kan ik wel janken, en ik heb daar gewoon geen zin in. GEvolg: men vindt me asociaal en contactgestoord.
Tot ik internet ontdekte. Daar zeg ik veel meer dan ik normaal zou doen, durf ik meer, ze zien m'n gezicht toch niet. En ergens is contact via mail en internet veel intensiever dan in het echt (is dit dan niet echt?). Ik heb me er echt heel vaak zwaar poedersuiker onder gevoeld enzo, maar ja, mensen die je zo laten vallen zijn het niet waard toch? 'k Heb m'n paard ook nog dus...
Het hardste vond ik dat ik door de verhuizing van popi-jopie in een zwart gat viel, maar ik zit echt veel liever hier te mijmeren dan dat ik me bezat en zo 'vrienden' heb.
En ik denk dat ik mezelf ook heel goed heb leren kennen. Ik weet dat ik naïef ben, dat ik liever alleen zit dan met iemand die me gebruikt en dat je echt geen zgn vrienden nodig hebt om gelukkig te zijn. Ik kan tenminste met een helder hoofd genieten van een zonsopgang op zondag om half 9 in het bos!

Laudine