Leven met een verslaafde
Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
- schaduwhero
- Berichten: 37
- Geregistreerd: 01-06-16
Leven met een verslaafde
Geplaatst door de TopicStarter : 01-06-16 22:15
Waar moet ik beginnen?
Ik heb een leuke vriend, twee jonge kinderen, een goede baan; een leven om tevreden mee te zijn. Dacht ik.
Mijn vriend en ik zijn 9 jaar samen. De eerste twee jaar waren geweldig, daarna ging het bergafwaarts. De laatste twee jaar is het heel hard achteruit gegaan. We hadden veel ruzie, ik vond dat hij teveel geld uit gaf, dat hij teveel en te lang sliep en geen aandacht meer had voor mij en de kinderen. Altijd als we het hierover hadden, schoot hij in de verdediging. Hij probeerde mij te kwetsen, zei de meest walgelijke dingen.
Ik twijfelde ontzettend aan mezelf, probeerde vanalles om te zorgen dat het beter tussen ons zou gaan. Hij deed zijn best mij emotioneel af te breken, ik ging mijn focus verleggen op dingen waarin ik wel waardering vond. Ik maakte enorme groei door op mijn werk en heb mijn studie afgerond de laatste twee jaar, daarnaast zorgde ik voor de kinderen en het huishouden. Mijn vriend deed steeds minder in huis, de kinderen irriteerden hem, hij had geen geduld meer met ze. Hij werkt in de horeca, waardoor hij 's middags en 's avonds niet thuis is. Hij leefde 's nachts, bleef in zijn eentje tv kijken tot een uur of 4, en stond pas op als het tijd was om naar zijn werk te gaan.
Drie weken geleden barstte de bom. Ik merkte 's morgens dat ik geld miste, wat al veel vaker was gebeurd. Ik maakte mijn vriend wakker om maar weer eens te proberen te praten. Waar ging al dat geld heen?
Zoals zo vaak de laatste tijd, negeerde hij me. Hij keek op zijn telefoon terwijl ik huilend vroeg wat er toch met hem aan de hand was. Dit was niet de man waarvan ik hield, als hij zo doorging raakte hij niet alleen mij en de kinderen kwijt, maar ook zichzelf.
Toen ik dat zei, brak hij. Hij begon te huilen en was enorm overstuur. Ik heb hem geknuffeld en toen hoorde ik hem zeggen: 'Ik heb een drugsprobleem.'
Wat? Hij? Ik wist dat hij af en toe een joint rookte, daar was ik al niet blij mee, maar soit.
Hij vertelde me verslaafd te zijn aan crack roken en heroïne (chinezen).
Ik voelde de grond onder me verdwijnen. Hij? Hoe dan? Wanneer dan?
We hebben die dag veel gepraat en gehuild, en meteen een afspraak met de huisarts gemaakt voor een doorverwijzing voor een afkickkliniek. Want, hij was en is er heel zeker van: Dit moet stoppen.
Het is sinds die dag een chaos in mijn hoofd. Aan de ene kant voel ik pijn, heel veel pijn. De eerste jaren gebruikte hij 'recreatief', de laatste twee jaar full-time. Jarenlang heeft hij me voorgelogen, bestolen, bedrogen. Ik voel me ontzettend verloren, wat was er dan wél echt?
Aan de andere kant voel ik hoop.... hoop dat hij, de echte hij, nog ergens verstopt zit achter die muur die hij om zichzelf heeft gebouwd. Hoop dat het weer goed kan komen, als hij eenmaal is afgekickt. De dingen die hij tegen me zei tijdens ruzie, dat waren de drugs die spraken.
Ik heb nooit iets gemerkt van zijn verslaving, en daar voel ik me heel dom en naief om. Achteraf waren er natuurlijk tekens, het geld, het egoistische gedrag, het slapen. Maar dit had ik nooit voor mogelijk gehouden. Pas nadat ik het wist, zag ik hoe mager hij was geworden, realiseerde ik me dat hij altijd kapotte lippen en mondhoeken had. Ik had het de afgelopen tijd druk met aan mijzelf werken, me te ontwikkelen op studie- en werkgebied. Ik heb het niet eens gezien....
Mijn vriend is sinds hij het verteld heeft overgestapt op methadon. Via een verslaafde vriend krijgt hij elke dag een pil, zo heeft hij het volgehouden tot we bij de kliniek terecht konden. Nu is zijn behandeling gestart, hij krijgt therapie om de oorzaak aan te pakken, zit in het 'methadonprogramma', en samen krijgen we gesprekken met een psychiater.
Mijn vriend wil niet dat iemand het weet. Ik heb echter op dezelfde dag nog mijn ouders verteld wat er speelde. Hij heeft geen ouders meer. 'Ik kan dit niet alleen, ik heb mijn ouders nodig. En jij hebt ze ook nodig,' zei ik tegen hem.
Ook enkele vriendinnen weten het, en mijn baas. Op het werk functioneer ik nauwelijks meer sinds ik het weet, dus daar ontkwam ik niet aan.
Ook heb ik mijn vriend z'n broer alles verteld. Uit zelfbescherming, dit drukt te zwaar op mijn schouders, maar ook omdat hij steun nodig heeft. Ik heb hem beloofd hem hierbij te helpen, maar niet in mijn eentje.
Mijn vriend weet dondersgoed dat hij één kans heeft. Als hij weer liegt of niet wil stoppen met drugs, ga ik bij hem weg.
Maar jeetje.... ik vreet mezelf op. Ben continu aan het piekeren, online informatie aan het inwinnen over drugs, verslavingen, afkicken, etc. Een-ver-van-mijn-bed show, maar nu zit ik er middenin. Ongewild.
Ik heb al mijn energie nodig om er te zijn voor de kinderen, ze niets te laten merken en de boel draaiende de te houden.
Echter gaat er nu veel energie verloren aan het achterdochtig zijn en controleren. Ik weet dat dit juist niet moet, maar ik kan er niks aan doen. Ik controleer zijn jaszakken, ik hou al het geld bij me, lees zijn berichten. Ik heb het gevoel dat ik langzaam gek wordt.
Als ik hier met mijn vriend over praat, zegt hij: 'Het was een fout, het is geweest, nu moet je naar de toekomst kijken'.
Ja, mooi gezegd, voor hem is het geweest, voor mij begint het pas.
Nu zit ik op een punt dat ik aan alles twijfel. Doe ik er goed aan om hem een kans te geven? Moet ik niet maken dat ik wegkom? Wordt hij ooit weer de oude?
Bij de kliniek zeggen ze rake dingen. 'Je vriend had jarenlang een ander. Mevrouw heroïne en mevrouw crack. Jij telde niet meer mee, en ze zijn sterker dan jou. Hij zal heel lang hun stem in zijn hoofd horen en zij zullen nog lang tussen jullie in blijven staan.'
Ook werd me daar duidelijk dat hij een levenslange ziekte heeft. Altijd zullen we alert moeten blijven. Terugvallen hoort er bij. Alle verslaafden vallen terug, sommigen 1 keer, sommigen 100 keer.
Afgelopen maandag heeft mijn vriend 's nachts de dealer bezocht en weer crack gebruikt. Meteen was hij weer de ontzettende klootzak die hij de laatste tijd was. Boos, ongeinteresseerd en aanvallend. Gistermiddag heb ik hem gezegd dat hij een uur de tijd had om te gaan praten, zo niet kon hij zijn koffers pakken. Na 50 minuten zocht hij me op en begon te praten.
Hij heeft er spijt van en kan zichzelf wel voor zijn kop slaan.
Ik heb nu voor mezelf een doorverwijzing voor een psycholoog aangevraagd. Als ik dat niet doe, ga ik er aan onderdoor voor mijn gevoel. Als ik dit zeg, zie ik dat het mijn vriend verdriet doet, hij voelt zich schuldig. Maar, ik kan hem niet helpen. Ik moet mezelf beschermen en hij moet zichzelf, onder professionele hulp, genezen.
We gaan een moeizame tijd tegemoet.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik met dit topic wil, maar het voelt goed om het met anderen te delen, die er wat verder van af staan. Misschien kunnen jullie wat objectiever naar de situatie kijken. Als er mensen zijn met ervaring in soortgelijke dingen, zou ik die ook graag horen, dit mag ook via PB.
- senna21
-
- Berichten: 13133
- Geregistreerd: 17-03-09
- zafan
- Berichten: 90
- Geregistreerd: 27-05-10
Geplaatst: 01-06-16 22:37
- Brinta12
- Berichten: 141
- Geregistreerd: 01-01-11
Geplaatst: 01-06-16 22:39
- Ketaki
-
- Berichten: 12029
- Geregistreerd: 15-02-05
- Woonplaats: dreamland
Geplaatst: 01-06-16 22:45
Brinta12 schreef:Wauw heel heftig! Ik heb geen tips voor je , maar ik wens je veel wijsheid en sterke! Misschien helpt het lezen van het boek scar tissue van Anthony kiedis. Hij is de leadsinger van rhcp en jaren lang heroine en cocaïne verslaafd geweest, heel leerzaam om (zijn mindset) te lezen.
ik wist niet eens dat hij ooit een boek geschreven had
- schaduwhero
- Berichten: 37
- Geregistreerd: 01-06-16
Re: Leven met een verslaafde
Geplaatst door de TopicStarter : 01-06-16 22:52
Barbabientje, is dit overal zo? Mijn vriend werd overladen met medelijden in de kliniek, en mij werd alleen een folder in handen geduwd toen ik aangaf ook hulp nodig te hebben om hiermee om te gaan.
Zafan, dank voor je tip. Opname is niet handig, omdat mijn vriend een fulltime baan heeft. De kliniek hamert er op dat werk belangrijk is en daginvulling geeft, en dat hij er mee door moet gaan. Ik zelf had ook liever gezien dat hij opgenomen werd, inderdaad voor mijn eigen rust.
Ik ga het boek opzoeken Brinta12, bedankt.
- Storm
-
- Berichten: 21342
- Geregistreerd: 05-06-02
- Woonplaats: Brabant
Re: Leven met een verslaafde
Geplaatst: 01-06-16 23:00
Heb je nog jonge kinderen of krijgen ze hier toch wel het een en ander van mee?
- Prrrr
-
- Berichten: 30585
- Geregistreerd: 08-10-05
Geplaatst: 01-06-16 23:06
Wat je niet horen wil is mijn ervaring dat je junks nooit, nooit, nooit kunt vertrouwen. Hoe dat met een gerehabiliteerde junk zit kan ik je niet uit eigen ervaring vertellen, maar in volle verslaving gaan mevrouw crack en mevrouw heroine voor alles. En als je dan kinderen hebt... Ik vind het ongelofelijk dapper dat je hem een nieuwe kans hebt gegeven, en ben nog meer onder de indruk van de manier waarop je zijn terugval hebt opgepakt. Kennelijk wil hij wel. Maar in godsnaam: bescherm jezelf en je kinderen en zorg dat jullie niet met zijn allen op een glijdende schaal terechtkomen.
Tweede: je bent zijn partner, niet zijn hulpverlener. Natuurlijk zorg je voor elkaar, maar binnen je eigen mogelijkheden en altijd wederkerig. Anders wordt je zijn moeder.
Je hebt nu heel erg hard hulp nodig. Kunnen ze die bij zijn verslavingskliniek niet bieden?
- Barbabientje
-
- Berichten: 8264
- Geregistreerd: 12-09-08
Geplaatst: 01-06-16 23:12
schaduwhero schreef:Bedankt allemaal, de reacties doen me goed.
Barbabientje, is dit overal zo? Mijn vriend werd overladen met medelijden in de kliniek, en mij werd alleen een folder in handen geduwd toen ik aangaf ook hulp nodig te hebben om hiermee om te gaan.
Zafan, dank voor je tip. Opname is niet handig, omdat mijn vriend een fulltime baan heeft. De kliniek hamert er op dat werk belangrijk is en daginvulling geeft, en dat hij er mee door moet gaan. Ik zelf had ook liever gezien dat hij opgenomen werd, inderdaad voor mijn eigen rust.
Ik ga het boek opzoeken Brinta12, bedankt.
Ik stuur je morgen even een pb! Mocht ik dit vergeten herinner me er even aan
- Loretteeee
-
- Berichten: 766
- Geregistreerd: 09-04-09
- Woonplaats: Hoeksche Waard
Geplaatst: 01-06-16 23:17
Ik kan je maar 1 tip geven die voor mij (en mijn ouders) heeft geholpen. En dat is los laten. Laat hem maar vallen en uitzoeken hoe hij zelf weer de wereld in kan komen. Klinkt hard. En dat is het. Het doet voor jezelf zo ontzettend veel zeer. Maar hij gaat jou meenemen in die bodemloze put als je voor hem blijft zorgen..
Voor mijn zus was fulltime opname in de kliniek de enige optie. Wij hebben haar een zeer lange tijd in huis gehouden, maar iedereen was op... Niemand trok het meer en ons gezin zou uit elkaar vallen, ieder voor zich. Wij hebben vanuit de kliniek wel hulp gekregen. Iedere week met zijn alle praten, om de tafel zitten en blijven praten met begeleiding..
Het is ontzettend zwaar, echt bizar.
Uiteindelijk. Na 5 jaar door diepe diepe diepe dalen te zijn geweest heeft ze in de kliniek een man ontmoet waarmee ze nu samen al een aantal jaar door het leven gaat. Beide clean. Het is mogelijk. Wonderen zijn de wereld nog niet uit. Maar verslaafd blijf je altijd. Mijn zus slikt nog steeds baclofen, dit schijnt te helpen tegen de kreving van de drugs.. Zij heeft overigens ook crack gerookt, verschillende zware medicatie gestolen uit ziekenhuizen (waar ze werkte destijds) en drank..
Misschien dat je iets hebt aan mijn verhaal..
Ik wens je in ieder geval echt heel veel sterkte toe de komende tijd. Ik hoop dat bokt mag dienen als uitlaatklep en vooral mensen uit je omgeving ook jou en kinderen er doorheen kunnen slepen!
- schaduwhero
- Berichten: 37
- Geregistreerd: 01-06-16
Geplaatst door de TopicStarter : 01-06-16 23:21
Prrr, je hebt gelijk. Ik wil ook absoluut geen hulpverlenersrol aannemen, maar dit is moeilijk. (Ik werk in de hulpverlening notabene)
Ik worstel nu erg met de vraag of ik het wil en kan, verder leven met hem. Er is zó veel gebeurd!
Loretteeee, wat een verhaal zeg.... fijn te horen dat het met je zus goed is gekomen uiteindelijk.
Ik lees veel lotgenotenverhalen momenteel en de rode draad daarin is ook: loslaten. Maar ik moet voor mezelf eerst die mindset maken, ben daar voor mijn gevoel nu niet klaar voor. Misschien is dat ook wel angst, wat staat me dan te wachten als alleenstaande moeder?
Heel knap dat jullie dat als gezin wel hebben kunnen doen.
- different1
- Berichten: 3838
- Geregistreerd: 12-10-10
Geplaatst: 01-06-16 23:27
Is er een reden dat hij is gaan gebruiken?
Ik heb een aantal verslaafden gekend, zowel in relationele sfeer als in de vorm van een opvoeder.
De een "kende" niets anders dan een criminele wereld en de ander is door trauma's verslaafd geraakt en weer een ander is gewoon gaan experimenteren in z'n jeugd.
Het is moeilijk, zo niet vrijwel onmogelijk om op goede voet met een verslaafde te leven, ze zijn egoïstisch, boos, verdrietig, vertellen leugens en nog zoveel meer.
Wat ik in sommige gevallen opvallend vond(vnl. de getraumatiseerde en degene die uit een crimineel milieu kwam), is dat t in feite heel gevoelige mensen waren, met een bepaald "talent" om in de (financiële) problemen te komen buiten de drugs om.
In alle gevallen is het contact verbroken, echter waren de relatie's niet zo lang als bij jou,met minder gezamelijke verantwoordelijkheid.
De impact op de partner van een verslaafde word veelal zéér onderschat, en ik vind het heel goed dat jij in de familie kenbaar hebt gemaakt wat er aan de hand is.
Dit is iets wat jij niet alleen kunt, jij hebt alle steun hard nodig!
Daarnaast heb je ook de zorg voor je kinderen, en wellicht hebben zij nu of later ook (professionele) hulp nodig.
Via pb wil ik je wel meer vertellen, en je een luisterend oor bieden.
- A3a1
- Berichten: 2761
- Geregistreerd: 07-04-16
- Woonplaats: Sleewijk
Geplaatst: 01-06-16 23:40
Ik zou bij een zelfhulpgroep voor partners van gaan.
Zelf heb ik jaren hulp gehad bij de hulpgroep voor kinderen van alcoholisten, weet dat er iets vergelijkbaars voor drugsverslaafden moet zijn.
Zelf vind ik het stappenplan wat bij de AA hoort en waar je als kind van ook mee werkt, geweldig.
Je raakt co verslaafd noemen ze dat, omdat je mee wordt gezogen in het gedrag van de verslaafde.
Dat stopt niet zomaar, vandaar het woord co verslaafde, het gedrag zit zo diep.
Andere erg goede literatuur is het boek van Jan Geurtz, de verslaving voorbij.
Probeer voor jezelf helder te krijgen hoe ver je wilt gaan.
Hou je aan je eigen grenzen vast....want iemand die verslaafd is, is een geweldige manipulateur.
En investeer in jezelf en je kinderen, laat hem maar in zichzelf investeren en aan zichzelf werken.
Heel veel sterkte!
- Samblabla
-
- Berichten: 3312
- Geregistreerd: 28-03-13
- Woonplaats: Heerlen
Geplaatst: 01-06-16 23:44
Tevens zie ik ook veel mensen die 9 vd 10 keer terug vallen.
- kiki1976
-
- Berichten: 17538
- Geregistreerd: 17-04-10
- Woonplaats: Kop van Noord Holland
Geplaatst: 02-06-16 00:02
Helaas van dichtbij meegemaakt en gezien wat het allemaal kapot heeft gemaakt.
Eentje is begonnen op zijn 18 met gebruiken ( joint roken) en door de jaren heen gaan spuiten. Niets was veilig want hij jatte als de raven.
En toch zei hij altijd tegen mij, als ik erachter kom dat je drug gebruik breek ik al je armen en benen.
Na zijn vijftigste is hij afgekickt, nou ja hij red het alleen zolang hij methadon gebruikt.
Een ander zat aan de coke. Veroorzaakte een hoop problemen binnen zijn gezin. Heeft voor zijn vrouw mee gedaan aan een afkick programma maar viel al heel snel terug in zijn oude leven.
Relatie ging op de klippen, en hij ging berg afwaarts. Kwam uiteindelijk in de bak terecht en heeft cold turkey af moeten kicken. Heeft een paar jaar gezeten voordat hij vrijkwam.
Af en toe heeft hij een terug val en snuift toch weer coke. Maar wel in veel mindere maten dan voorheen.
En ik ken er ook die wel er echt helemaal vanaf zijn gekomen, maar ook hun zeggen het is iets dat blijft knagen/roepen. Zeker als het even moeilijk gaat. Tot nu toe zijn ze het altijd de baas gebleven, hoe moeilijk ze het er soms ook mee hebben.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je meer mensen hebt ingelicht. Deze zware last moet je niet alleen dragen, want ook jij hebt hierbij hulp nodig.
Zorg goed voor jezelf en stel voor jezelf duidelijke grenzen.
Heel veel sterkte en wijsheid gewenst.
- Rawr
-
- Berichten: 2869
- Geregistreerd: 21-01-05
Geplaatst: 02-06-16 00:05
Als iemand met een horeca-achtergrond weet ik hoe de verleidingen van alcohol en recreatief drugsgebruik altijd op de loer liggen, vooral in de nachtelijke 'natte' horeca en het hotelgebeuren. Het begon al zelfs al op de hotelschool waar cocaïne, ecstacy en GHB makkelijk verkrijgbaar waren.
Zelf heb ik een broer die zwaar alcoholist is en daarmee ons gezin al meer dan 20 jaar in zijn greep heeft. De afgelopen jaren ging het eigenlijk weer redelijk goed maar sinds een half jaar zijn we terug bij af en is hij teruggevallen in oud gedrag. Liegen, manipuleren en (be)dreigen zijn weer terug van weggeweest en als hij nuchter is komt de spijt. Het is nu zo erg dat ik niet eens meer alleen bij hem thuis durf te zijn en de vakantie waarbij ik met hem in een appartement zou zitten heb afgezegd met de smoes dat ik geen vrij kon krijgen van mijn werk. Een verslaving is voor het leven en zelfs na een periode nuchterheid is terugvallen een garantie lijkt het wel. Zelf heb ik het los gelaten en hou ik er rekening mee dat hij eerstdaags dood gevonden wordt, misschien door eigen toedoen en het klinkt hard maar ik zal er vrede mee hebben. Er is nu een traject gestart met verplichte opname en therapie maar ik geloof er niet meer in dat het nog goed komt.
Ik heb medelijden met mijn ouders want het zijn goede mensen die niet verdienen wat ze hebben meegemaakt met hem. Geen ouder hoort langer te leven dan zijn of haar kind maar ik denk dat zelfs zij hopen dat hij eerder gaat dan hun zodat alles afgesloten kan worden. Mijn zus en ik willen beide niet de zorg(en) overnemen die zij nu hebben.
- Bumba01
-
- Berichten: 5774
- Geregistreerd: 27-02-05
- Woonplaats: Koekstad
Re: Leven met een verslaafde
Geplaatst: 02-06-16 06:21