Geplaatst 
Het schrijven heeft me ook wel een paar uur gekost om het overzichtelijk op papier te krijgen. Alvast excuus voor het lange verhaal 
7 Februari om 17:00 vertrok onze boot vanuit Cherbourg (frankrijk) naar Dublin (Ierland). De overtocht duurt normaal 18/20 uur maar we zijn blij, opgetogen, eindelijk naar ons nieuwe huis in Ierland!!!!... Volle auto + een afgeladen aanhanger vol gereedschap en bouwmateriaal staan onderdeks. In Ierland is alles strak geregeld zodat bij aankomst wij zoveel mogelijk werk kunnen verzetten in een relatief korte tijd.. Want ik heb maar 5 dagen voordat mijn vlucht terug naar NL gaat.
Dochterlief net 7 maanden is lekker thuis gebleven en oma logeert bij ons om voor haar te zorgen. Ik wil dus perse niet langer dan een week weg zijn, plan is dat papa dan nog 12 dagen daar blijft.
Maar dan wordt er s'ochtends omgeroepen dat we niet zover zijn gekomen als verwacht. Dat er een storm flink in kracht toeneemt en dat we dekking gaan zoeken voor de kust van Devon (UK) Dat betekent dat we in 18 uur nog maar 1/3 van de reis erop hebben zitten. We zullen daar minimaal 8 uur blijven en ze hopen dat we in de avond door kunnen naar Dublin. We voelen de beweging van het schip toenemen en regelmatig zie je de horizon verdwijnen en zie je alleen nog maar de zee.
Ongeveer een uurtje na die mededeling horen we een gigantische klap, het schip kantelt hevig op zijn rechterzijde. Ik lag plat op een stoel maar ik sta ineens recht overeind en moet me vastzetten tegen andere stoelen die naast me staan. (Deze zijn vast geschroefd in de grond) Ik hoor mensen gillen, glas breken, en ik zie de zijkant van het schip steeds meer "vloer"worden. De zijkant van het schip raakt de zee en we voelen dat we dichtbij omslaan zitten. Daarna slaat het schip terug en helt over naar links waarop we vrij snel weer kantelen naar rechts. Vanaf mijn stoel (reclining seat) kan ik zien dat er een vrachtwagen van 38 ton die gepakeerd stond op het dek en die met dikke kettingen vast stond, los is gekomen en op de andere zijkant van het schip is ingeslagen. Gelukkig zet deze truck zichzelf vast doordat de cabine is gedraaid en hde carrosie van de vrachtwagen zich in het staal van het schip heeft geramd.
De paniek is groot, overal rennen mensen, personeel loopt met medpacks rond en roepen via de luidspreker om een dokter of verpleegster. 1 van de dames bij ons in de reclining seat plek is gevallen en heeft hevige pijn aan haar schouder. Achteraf bleek deze gebroken. Beneden waar het restaurant, cafe en winkeltje zich bevinden is nog veel meer chaos. SToelen, tafels, servies de glazen ruiten van het winkeltje en de kassa zijn kapot en liggen over de hele grond verspreid.
Ondertussen worden we nog steeds flink door de golven op en neer gegooid, we zitten in windkracht 11 en er is geen goede plek om te schuilen. Het enige dat de captain nog kan doen is het schip zo gunstig mogelijk in de golven houden maar dat valt niet mee en elke 10 minuten wordt er omgeroepen dat het schip zal moeten draaien en dat we ons vast moeten houden. Zo'n hevige kanteling hebben we daarna niet meer meegemaakt, maar regelmatig hoor je spullen vallen, pannen die in de keuken op de grond vallen en moet je je stevig vast houden om niet te vallen. Mijn medicatie zit nog in de auto, ik heb niet meer mee aan boord genomen dan de verwachte reistijd was. We vragen personeel of we dat even mogen halen, dit is echter onmogelijk niemand mag naar beneden.
Via receptie uiteindelijk kunnen regelen dat iemand van het personeel mijn toilettas gaat halen nadat er toestemming van de captain is gekregen.
Uiteindelijk kunnen we rond 3 uur snachts de weg naar Dublin port vervolgen. Verwachting is dat we rond 11 uur (24 uur later als gepland) in de ochtend aan zullen komen.
Inmiddels maken we ons hevig zorgen om de auto en aanhanger er zou wat schade zijn, maar nadat het schip zo opzij heeft gehangen vrezen wij het ergste en dat blijkt terecht.
Met de haven in zicht roept de captain om dat er schade is onstaan aan de auto's en dat er een groep mensen van klanten service ons op wacht en die zullen aan boord komen. Iedereen wordt met taxi's naar hotels gebracht, we mogen absoluut niet naar de auto en we moeten kleding, toiletspullen en andere benodigdheden kopen en de bonnen bewaren. S'avonds gaan we met 2 andere meiden van de boot uit eten en ook die bonnen worden bewaard.
De dag erna bellen we meerdere keren maar krijgen steeds geen informatie. We besluiten om met de meiden van de dag ervoor met de taxi naar de haven te gaan en daar meer informatie te verkrijgen. Dit blijkt een goeie zet. Onze auto's zijn afgesleept naar verschillende plekken, onze auto is total los en we krijgen van de maatschappij een huurauto aangeboden. Dus naar Europcar om een wagen te fixen.. Maja, wij hadden niet voor niks een aanhanger van 3 meter bij ons, het enige waar wij mee weg kunnen is een joekel van een bus. Die hebben ze niet op die locatie dus we moeten door naar de volgende locatie met een taxi.
Uiteindelijk hebben we de bus en kunnen we richting auto kerkhof. Het schemert al en we hebben 1,5 uur om de aanhanger en auto leeg te trekken en over te zetten in de bus. De auto is helemaal gedeukt. Mijn deur gaat moeilijk open, en er is vooral veel blik schade... Voor een auto uit 2000 is het dus al snel einde oefening, ondanks zijn fantastische staat van onderhoud en nog geen 65.000 op de klok. We zijn bedroefd om onze fijne auto waar vooral manlief zo vreselijk blij mee was.. En nu staat ie daar helemaal verdeukt
Veel tijd hebben we echter niet dus na het inladen van de bus vertrekken we richting ons huis wat nog zeker 2,5 uur rijden is. Omdat er geen electra of water is was het plan om in het huis te kamperen. Maar rond 10 uur s'avonds zijn we totaal bekaf en omdat we nog een uur van het huis verwijderd zijn pakken we maar weer een hotel.Donderdag 4 dagen later dan gepland komen we dan eindelijk "thuis".
Wat een ellende, dit dus nooit meer. Buiten de materiele schade hebben we er beide een flinke klap aan over gehouden. Achteraf blijkt dat het schip 51 graden is gekanteld en dat het schip maar gebouwd was om max 40 graden te weerstaan. Er wordt door het personeel gesproken over een act of god dat we niet zijn omgeslagen.
En dan kom je thuis, knuffel je je gup en realiseer je je voor de zoveelste keer dat dit ook heel anders had kunnen aflopen. En nu een maand later nog steeds shacky en een hoop verzekerings gedoe
Sinds zaterdag wel al een nieuwe auto omdat mijn man simpelweg niet zonder auto kan. En hopelijk komen de auto en aanhanger deze of volgende week naar huis, beide zijn dus total los. Foto's zijn hier te vinden...
http://www.thejournal.ie/irish-ferry-da ... 1-Feb2016/
