Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-10-15 14:38

Als praten even niet lukt...

Geplaatst door de TopicStarter : 30-10-15 14:38

Dan maar schrijven...

Weken van onzekerheid gingen voorbij. En op de dag dat we precies 1 jaar geleden iemand verloren aan deze ziekte kregen we te horen dat we jou misschien ook gaan verliezen...

Kanker, de derde keer. Een eng monster die jou weer gegerepen heeft. Ik heb je nog zo nodig, wil nog zoveel herrinneringen met je maken.

Woensdag te horen gekregen dat mijn moeder voor de derde keer getroffen is door kanker. Het lukt me niet zo goed te praten, ik dacht misschien helpt schrijven. En ik heb al meer op papier dan dat ik de afgelopen dagen kon zeggen. Misschien omdat ik jullie niet ken en jullie mij niet. Ik heb gelukkig hele lieve mensen om me heen die er ook echt voor me zijn. Maar meestal is die rol andersom. Ben ik diegene die de schouder aanbied, de knuffels geeft en de mensen om me heen moed inspreekt. En nu? Ik kan er niet mee om gaan, kan al dagen geen woord over mijn lippen krijgen. Ik voel me lamgeslagen. En verscheurd. Ik heb echt een aantal fantastische mensen om me heen die er voor me zijn. Maar het lukt me niet om te praten.

Ze is heel sterk en wil er wederom de strijd aan gaan en de kracht die ze uitstraald heb ik immense bewondering voor. Maar al dagen/ weken heb ik het gevoel dat deze strijd allang gestreden is.
Het zit al verder dan op 1 plaats, als een monster settelt het zich op allerlei plaatsen. Ik vind het eng om te zien en ben bang voor wat komen gaat.

Week bij week zie je hoe je o zo sterke moeder aftakeld en het enige wat ik kan doen is toekijken hoe het gebeurd. Ik heb haar 1 ding gezegd en dat is dat ze voor haarzelf moet vechten en voor haarzelf moet kijken tot hoe ver ze wil gaan, niet voor een ander, alleen voor haarzelf.

Ik merk dat ik soms al een beetje bezig ben met afscheid nemen omdat ik, hoe sterk ze ook is niet geloof dat ze van dat enge beest afkomt. 3 verschillende plaatsen heeft hij al toegeslagen en nu heeft het zich ook verspreid.

Ik wil zo graag geloven in de woorden: het komt wel goed, dit gevecht ga ik ook winnen.
Maar bang, dat is wat ik ben. Voor wat komen gaat.

Ik moest het even ''kwijt''. En dat kan hier gelukkig.
Misschien zijn er hier mensen die zich herkennen in dit gevoel en handvaten kunnen geven. Of die hetzelfde mee maken en ook steun nodig hebben. Misschien kunnen we voor elkaar iets betekenen.

**Geplaatst**: 30-10-15 14:42

Re: Als praten even niet lukt...

Geplaatst: 30-10-15 14:42

Heel veel sterkte TS. Wat blijft het een genadeloze rotziekte $:\$
Ik hoop dat jullie nog lang van jullie moeder mogen genieten en dat ze nog lang in goede gezondheid van het leven mag genieten.

**Geplaatst**: 30-10-15 14:44

Re: Als praten even niet lukt...

Geplaatst: 30-10-15 14:44

Heel veel sterkte, wat een verschrikkelijk ziekte is het toch! Lekker genieten en hopelijk kan je moeder ook nog lang genieten!

**Geplaatst**: 30-10-15 14:44

Geplaatst: 30-10-15 14:44

Jeetje wat komt jouw verhaal en je verdriet binnen hier.

Tips en trics zijn er niet. Probeer het inderdaad van je af te praten, onderken je gevoel niet maar spreek het uit. En als dat niet lukt is schrijven voor nu toch prima.

Ik wil jullie heel veel sterkte wensen en hoop dat je hier een 'luisterend' oor vind waar je zo'n behoefte aan hebt.

Sterkte meis en een hele dikke virtuele knuffel!

**Geplaatst**: 30-10-15 14:52

Geplaatst: 30-10-15 14:52

Doordat je nu al een beetje weet wat er komen gaat kun je je er een klein beetje op voorbereiden. Zo veel mogelijk genieten van je mama nu ze er nog is. Probeer niet te veel te piekeren, maar geniet van elke zonsopgang die jullie samen nog mogen meemaken. Elkaar verwennen zodat je aan al die mooie momenten kunt terugdenken als het minder gaat. Helaas is er aan verdriet weinig te doen buiten het af en toe eens de vrije loop te laten gaan alvorens terug recht te krabbelen. Kom op meis, schop onder je kont

**Geplaatst**: 30-10-15 14:53

Geplaatst: 30-10-15 14:53

Jeetje wat ontzettend naar. Ik kan niet anders dan jou en je familie heel erg veel sterkte wensen. :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-10-15 14:56

Geplaatst door de TopicStarter : 30-10-15 14:56

Begrijp me niet verkeerd, echt dat luisterende oor heb ik wel in mijn omgeving alleen ik kan er niet mee omgaan. Ik vind het zo moeilijk nu diegene te zijn die het nodig heeft. Voor een ander er zijn is voor mij ''makkelijker''. Ik heb een fantastische man die echt naar me luisterd en me zo graag wil helpen maar het lukt me niet om ook maar iets uit te brengen van wat ik nu voel. Misschien een soort bescherming, ook naar hem toe.

De woorden van MarliesV, onderken je gevoel niet maar spreek het uit is misschien wel het treffende zinnetje waar ik nu mee worstel.

Ik heb het gevoel dat ik sterk moet blijven en misschien dat ik daarom niet praat. De man van mijn moeder zit er ook zo doorheen en dan de zorgen voor mijn broer (Is ziek, kan ik niet mee delen wat ik voel, uitwijden doe ik niet openbaar). Misschien is dit wel de crrux van alles. Een tweestrijd, want de zorg voor mijn broer heb ik op me genomen omdat mijn moeder het niet aan kan en dan de zorgen om haar.

Ik moet zeggen dat ik het hier al een beetje kwijt kan maakt me al wat rustiger in het malen en helpt me na te denken over waarom het niet lukt te praten.

Laatst bijgewerkt door Mellow op 30-10-15 15:06, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 30-10-15 14:59

Re: Als praten even niet lukt...

Geplaatst: 30-10-15 14:59

Ik begrijp je gevoel, dat praten moeilijk is.. :(:)

Heel erg veel sterkte, lijkt me vreselijk :(:)

**Geplaatst**: 30-10-15 15:03

Geplaatst: 30-10-15 15:03

Misschien is er nooit ruimte geweest om over je gevoelens te praten? Dan is het in deze enorm heftige situatie ook bijna onmogelijk om dat ineens wel te kunnen. Opschrijven en op die manier delen is heel goed van je! Dan loop je er niet alleen mee.
Heel veel sterkte TS, je bent waarschijnlijk een hele sterke vrouw, maar ook die hebben het zo nodig om af en toe eens te kunnen uithuilen op de schouder van een ander. Misschien is dat een idee? Zonder woorden? Of vind je dat ook moeilijk?

**Geplaatst**: 30-10-15 15:03

Geplaatst: 30-10-15 15:03

Heel erg veel sterkte wil ik je wensen. Het is zo moeilijk en een luisterend oor is fijn maar praten erover oh zo moeilijk....
Mijn moeder kreeg begin Juli de diagnose. Totaal onverwacht. Het gevoel dat je dan hebt is niet te beschrijven. Ik kon er ook niet goed overpraten. Mijn moeder heeft het helaas niet gered. Het is te laat ontdekt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-10-15 15:09

Geplaatst door de TopicStarter : 30-10-15 15:09

Coloured schreef:
Misschien is er nooit ruimte geweest om over je gevoelens te praten? Dan is het in deze enorm heftige situatie ook bijna onmogelijk om dat ineens wel te kunnen. Opschrijven en op die manier delen is heel goed van je! Dan loop je er niet alleen mee.
Heel veel sterkte TS, je bent waarschijnlijk een hele sterke vrouw, maar ook die hebben het zo nodig om af en toe eens te kunnen uithuilen op de schouder van een ander. Misschien is dat een idee? Zonder woorden? Of vind je dat ook moeilijk?

Nee huilen doe ik wel, en mijn man is er echt voor me, en ook de mensen om me heen. Maar ik krijg er geen woord uit en vind dat op 1 of andere gekke manier moeilijker voor hen dan voor mij.

**Geplaatst**: 30-10-15 15:10

Geplaatst: 30-10-15 15:10

Och meis, wat een vreselijke ziekte is het toch. En al 2 keer heeft ze dat monster (tijdelijk) overwonnen. Ik heb diep respect voor de vechtlust van je moeder, hopelijk kan ze deze ook laten varen als er niets meer te vechten valt.
Maar voor nu... ze heeft nog vechtlust, er is nog hoop, begrijp ik uit je verhaal. Dan duim ik voor deze powervrouw.

TS, pas goed op jezelf. Als praten niet lukt en schrijven wel, laat dit dan aan een sterke schouder lezen. Want ook jij hebt die nodig. Hou je taai! Het is niet niks wat jullie nu alweer door moeten maken. :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-10-15 15:11

Geplaatst door de TopicStarter : 30-10-15 15:11

Wilawander schreef:
Heel erg veel sterkte wil ik je wensen. Het is zo moeilijk en een luisterend oor is fijn maar praten erover oh zo moeilijk....
Mijn moeder kreeg begin Juli de diagnose. Totaal onverwacht. Het gevoel dat je dan hebt is niet te beschrijven. Ik kon er ook niet goed overpraten. Mijn moeder heeft het helaas niet gered. Het is te laat ontdekt.

Lukt het je nu wel om te praten? Het gevoel is ook niet te beschrijven en de vragen die je hebt zijn soms niet te beantwoorden... Is het lang geleden dat je moeder is overleden? Jij ook heel veel sterkte. :(:)

**Geplaatst**: 30-10-15 15:12

Geplaatst: 30-10-15 15:12

Je kan ook praten over de leuke dingen die je met je moeder hebt.

Ik hebniemand aan ziekte verloren, maar wel mijn moeder en plotseling.
Enige goede van deze K*t ziekte is dat je haar nog alles kan zeggen wat je wilt en doe dat ook, koester dat!
Praat met elkaar.

**Geplaatst**: 30-10-15 15:13

Geplaatst: 30-10-15 15:13

_MelloW_ schreef:
Coloured schreef:
Misschien is er nooit ruimte geweest om over je gevoelens te praten? Dan is het in deze enorm heftige situatie ook bijna onmogelijk om dat ineens wel te kunnen. Opschrijven en op die manier delen is heel goed van je! Dan loop je er niet alleen mee.
Heel veel sterkte TS, je bent waarschijnlijk een hele sterke vrouw, maar ook die hebben het zo nodig om af en toe eens te kunnen uithuilen op de schouder van een ander. Misschien is dat een idee? Zonder woorden? Of vind je dat ook moeilijk?

Nee huilen doe ik wel, en mijn man is er echt voor me, en ook de mensen om me heen. Maar ik krijg er geen woord uit en vind dat op 1 of andere gekke manier moeilijker voor hen dan voor mij.

Waarom zou je moeten praten? Is het je eigen gevoel of hebben de mensen om je heen aangegeven dat zij het vervelend vinden dat je er niet over praat? Een ieder verwerkt de dingen op zijn of haar manier. De één praat veel, de ander helemaal niet. Jij mag het op jouw manier doen.

**Geplaatst**: 30-10-15 15:18

Geplaatst: 30-10-15 15:18

het lijkt bijna wel of het om mij gaat....... (met het enige verschil dat mijn moeder uitbehandeld is en het wachten nu is totdat haar mega sterkte geest het ook op gaat geven.................

)
Ik banketstaaf 5 kwartier in een uur, maar als het op gevoelens aan komt......
Over gevoelens werd bij ons thuis eigenlijk nooit gepraat. Als je m'n moeder vraagt 'hoe gaat het' is het standaard antwoord 'goed!'....
Van de week was de huisarts bij ons thuis. Die gaf toen aan dat m'n moeder hem verteld had dat m'n vader en broertje het wel een plaatsje konden geven, maar ik niet..... Volgens hem (en gelijk heeft hij) maakte ik het zo wel extra moeilijk voor m'n moeder om 'te gaan'.......
Wat een ongelofelijke ... ziekte is het toch!!!
Ik hoop echt van harte dat je hier uit dit topic toch een beetje kunt halen wat in 'het echte leven' niet lukt!!

**Geplaatst**: 30-10-15 15:23

Geplaatst: 30-10-15 15:23

Bang voor wat komen gaat..

Exact de woorden die ik voor mijn moeder op schreef..dat zelfde monster nam ook bezit van haar

Mijn eigen angst van toen voel ik weer bij het lezen van jouw verhaal

Heel, heel veel sterkte TS :(:)

**Geplaatst**: 30-10-15 15:24

Geplaatst: 30-10-15 15:24

_MelloW_ schreef:
Wilawander schreef:
Heel erg veel sterkte wil ik je wensen. Het is zo moeilijk en een luisterend oor is fijn maar praten erover oh zo moeilijk....
Mijn moeder kreeg begin Juli de diagnose. Totaal onverwacht. Het gevoel dat je dan hebt is niet te beschrijven. Ik kon er ook niet goed overpraten. Mijn moeder heeft het helaas niet gered. Het is te laat ontdekt.

Lukt het je nu wel om te praten? Het gevoel is ook niet te beschrijven en de vragen die je hebt zijn soms niet te beantwoorden... Is het lang geleden dat je moeder is overleden? Jij ook heel veel sterkte.

Nee niet echt en weet ook niet of ik de behoefte zo heb/had... is moeilijk ben ook niet zo prater hoor. En net wat je zegt veel vragen zijn geen antwoorden op. Mijn moeder is 1.5 maand geleden overleden. Het ging allemaal extreem snel daar het al zo ver gevorderd was. Er over schrijven met iemand is vaak makkelijker. Al vroegen ook veel mensen hoe gaat het met je en hoe voel je je? daar is zelfs niet echt een antwoord op te geven.

Heel veel sterkte en mocht je een luisterend oor willen, je mag altijd PB'en. :(:)

kentaro@ heel herkenbaar.

Wil jou ook heel veel sterkte toewensen. Mijn moeder was ook geen prater en niet over gevoelens en dat was niet makkelijk. We hebben nooit echt er over gesproken over hoe het zou gaan, wat er te regelen viel enz. Het onderwerp was eigenlijk een beetje taboe op hoe gaat het en goed of slecht enz na.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-10-15 15:28

Geplaatst door de TopicStarter : 30-10-15 15:28

Coloured schreef:
Coloured schreef:
Misschien is er nooit ruimte geweest om over je gevoelens te praten? Dan is het in deze enorm heftige situatie ook bijna onmogelijk om dat ineens wel te kunnen. Opschrijven en op die manier delen is heel goed van je! Dan loop je er niet alleen mee.
Heel veel sterkte TS, je bent waarschijnlijk een hele sterke vrouw, maar ook die hebben het zo nodig om af en toe eens te kunnen uithuilen op de schouder van een ander. Misschien is dat een idee? Zonder woorden? Of vind je dat ook moeilijk?

Waarom zou je moeten praten? Is het je eigen gevoel of hebben de mensen om je heen aangegeven dat zij het vervelend vinden dat je er niet over praat? Een ieder verwerkt de dingen op zijn of haar manier. De één praat veel, de ander helemaal niet. Jij mag het op jouw manier doen.

Eigen gevoel. Ik denk eigenlijk wel dat de mensen om me heen me respecteren zoals ik het verwerk. Maar misschien ben ik zelf nog teveel bezig met die ander. Ik vind het makkelijker een ander te troosten dan getroost worden. Ik ben eigenlijk zelf altijd degene die bij een ander moed in praat, denkt in oplossingen en diegene helpt waar nodig.

Maar ik pik er al heel veel dingen uit jullie woorden die ik misschien maar gewoon eens moet gaan proberen/doen.

Sterkte Kentaro. Misschien kan ik wat voor je betekenen of anderen hier, dat je hier je gevoelens uit?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-10-15 15:38

Geplaatst door de TopicStarter : 30-10-15 15:38

Wilawander schreef:
Wilawander schreef:
Heel erg veel sterkte wil ik je wensen. Het is zo moeilijk en een luisterend oor is fijn maar praten erover oh zo moeilijk....
Mijn moeder kreeg begin Juli de diagnose. Totaal onverwacht. Het gevoel dat je dan hebt is niet te beschrijven. Ik kon er ook niet goed overpraten. Mijn moeder heeft het helaas niet gered. Het is te laat ontdekt.

Nee niet echt en weet ook niet of ik de behoefte zo heb/had... is moeilijk ben ook niet zo prater hoor. En net wat je zegt veel vragen zijn geen antwoorden op. Mijn moeder is 1.5 maand geleden overleden. Het ging allemaal extreem snel daar het al zo ver gevorderd was. Er over schrijven met iemand is vaak makkelijker. Al vroegen ook veel mensen hoe gaat het met je en hoe voel je je? daar is zelfs niet echt een antwoord op te geven.

Heel veel sterkte en mocht je een luisterend oor willen, je mag altijd PB'en.

kentaro@ heel herkenbaar. Wil jou ook heel veel sterkte toewensen. Mijn moeder was ook geen prater en niet over gevoelens en dat was niet makkelijk. We hebben nooit echt er over gesproken over hoe het zou gaan, wat er te regelen viel enz. Het onderwerp was eigenlijk een beetje taboe op hoe gaat het en goed of slecht enz na.

Dat is snel gegaan. En dat praten met je moeder herken ik wel. Mijn moeder is ook een harde tante, wat ik overigens erg bewonder, maar dat schild naar beneden zou het makkelijker maken om te praten.

De vraag hoe gaat het wil je al gauw beantwoorden met het sociaal wenselijke. Maar mocht je het hier kwijt willen, doe het dan gewoon. Ook jij hebt gevoelens die je misschien niet wil of kan delen maar die je misschien toch wel opluchten om ze misschien wel te delen. Dat kan en mag hier of in pb als je dat zou willen.

Misschien hier delen voor wie dat wil kan helpen. Misschien dat we elkaar dan ook wat kunnen helpen. :(:)

**Geplaatst**: 30-10-15 15:41

Geplaatst: 30-10-15 15:41

Dank je wel!!

het is niet te bevatten..... alles waar ze zo'n hekel aan had (ziekenhuis en prikken) heeft ze week in, week uit moeten doorstaan en werkelijk alles uitgeprobeerd wat ze te bieden hadden. Ze is echt helemaal blauw en zwart van alle prikplekken. En tóch maar grapjes maken en zo helder blijven, terwijl ze het nu al 4 weken compleet zonder voedsel moet doen.....
En zich maar groot houden voor ons..... Ik moet inderdaad ook tegen haar zeggen dat wanneer ze het echt niet meer ziet zitten, ze zeker mag gaan, en niet door hoeft te worstelen voor ons.... Maar wat is dat moeilijk...

wilawander, :(:)

jij uiteraard ook gecondoleerd!! Toch wel bijzonder dat er meer 'niet praters' zijn in zulke gevallen...

**Geplaatst**: 30-10-15 15:49

Re: Als praten even niet lukt...

Geplaatst: 30-10-15 15:49

Oei, slecht teken als het al voor de derde keer terugkomt... Echt een poedersuiker situatie, ik wens jullie allemaal heel veel sterkte, kan me niet voorstellen hoe ongelooflijk zwaar zoiets moet zijn. Y;(

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-10-15 10:28

Geplaatst door de TopicStarter : 31-10-15 10:28

Om jullie even up te daten na al jullie lieve woorden.

Gisteravond moest ik werken, ik werk in de zorg in de ouderenpsychiatrie. Er hing een negatieve sfeer, en normaal laat je het van je afglijden, de dubbelzinnige opmerkingen, de scheldpartijen. Maar gisteravond brak ik. Ik dacht ik zet het knopje wel om en ik ga ervoor. Maar kwam er achter dat dat niet zo maar even gaat. Huilend naar huis en echt niet meer kunnen stoppen. Ik ben op een gegeven moment maar binnendoor gereden en van de snelweg af gegaan. Eenmaal thuis zat mijn geweldige man thuis met heel veel knuffels liefde en geduld en hij brak ook om mij zo te zien, samen lekker even gejankt en heb alles wat ik deze week niet kon zeggen gezegd.

Dus bedankt allemaal voor jullie woorden.

Ook mijn moeder wel verteld van mijn angsten en dat ik van haar hou. En dat was een fijn gesprek.

Ik was deze week alleen maar bezig geweest met wat anderen voelden en zette mezelf even achteruit. Mijn broer is psychiatrisch patient en claimde mij van de week nogal. En ook mijn zus waarmee ik al tijden geen contact had moest dit weten dus die gebeld. Niet door hebbende dat dit energie vreet en ook wat doet met mij.

We gaan ervoor, ik ga haar bij staan welke weg we ook in slaan. Na alles eruit gegooid te hebben voel ik me niet meer zo alleen met mijn gevoel.

Dus iedereen die ook niet praat, zoek iemand waarbij je je veilig voelt en PRAAT. Het heeft mij zo opgelucht en ik had het nodig dat ik brak, had alleen niet verwacht dat het op mijn werk zou gebeuren.

Mocht dit topic die opening zijn, doe het dan hier, laat dit dan die opening zijn. Misschien kunnen we elkaar dan ook steunen.

Kentaro, Wat vreselijk, de periode waar jullie nu inzitten. Soms is de geest zoveel sterker dan het lichaam, maar je moeder wil nu dus nog voor jullie knokken. Hoe gek het ook klinkt. Omarm dat.

Dat ik zeg dat mijn moeder het niet voor ons moet doen is omdat ik iemand anders nooit zou willen laten lijden voor mij en ook mijn stiefvader denkt daar zo over. Maar jou moeder is zo sterk van geest dat ze zelf nog voor jullie wil gaan, voel je niet schuldig. Omarm de momenten die jullie nog hebben, wees trots op die powervrouw. Want dat ben ik ook, trots dat ik zo'n powervrouw als moeder heb. Als ik later ''groot'' ben dan is zij mijn voorbeeld (niet alles) over hoe ik in het leven zou willen staan.

**Geplaatst**: 01-11-15 22:27

Geplaatst: 01-11-15 22:27

Wat een 'fijne' update.

Vreselijk voor je om zo te breken op je werk maar heel fijn om te lezen dat het je goede gesprekken en een opening om te praten heeft gegeven.

Wil je nogmaals heel veel sterkte wensen.

Koester alles wat je hebt met je dierbaren. Hopelijk zijn dat herinneringen die je nog jaren met elkaar kan delen. Mocht dit jullie niet gegeven zijn dan heb je ze toch maar mooi meegemaakt :(:)

**Geplaatst**: 01-11-15 22:34

Re: Als praten even niet lukt...

Geplaatst: 01-11-15 22:34

Kan je alleen maar heel veel sterkte wensen de komende tijd. En ga vooral van elkaar genieten, zolang je moeder er nog is. En dingen wil ondernemen.

Weet jammer genoeg precies in wat voor situatie je je bevindt. Al is het bij mij komende week alweer 18 jaar geleden dat mijn moeder aan deze verschrikkelijke ziekte is overleden. Het is gewoon een sluipmoordenaar die 9 van de 10 keer te laat wordt ontdekt.