Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-15 13:41

Oud worden....moet het dan echt zo?

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-15 13:41

Nee, geen ouderenmishandeling. ''Alleen maar'' oma die d'r knikkers verliest en een medewerkster die niet voor de juiste oplossing koos. En dan is dit het trieste gevolg...

Is dit nou echt hoe het moet? De ene paniekaanval na de andere, wantrouwen, verdriet, depressie. Het breekt je hart, elke keer opnieuw. Ze heeft 5 kinderen op de wereld gezet en opgevoed, voor haar grootouders gezorgd tot hun dood, brieven rondgebracht voor het verzet tijdens de oorlog, voedsel op tafel gezet voor haar gezin zonder dat daar geld voor was, met veel liefde voor haar kleinkinderen gezorgd. En dit is dan je dank; doodongelukkig en bang je dagen slijten in een bejaardenflat.

Iets minder dan een jaar geleden hakte ze dan eindelijk de knoop door: ze zag in dat zelfstandig wonen écht niet meer ging en eindelijk besloot ze de stap te zetten, verhuizen naar een bejaardenhuis. En toen begon de ellende. Te lang gewacht, oude bomen moet je niet verplaatsen. De stress werd haar bijna fataal toen ze praktisch de gehele winter doorbracht in het ziekenhuis. Was ze 2 weken thuis, kwam de volgende klap en gingen we weer... Tegen de verwachtingen in knapte ze op en kon in haar, inmiddels compleet ingerichte, nieuwe flat trekken. Maar de zware periodes in het ziekenhuis hebben hun tol geëist. Een chronisch geworden delier? Of dementie die hierdoor is getriggerd? Het is nog niet helemaal duidelijk, maar feit is; ze raakt haar knikkers kwijt.

Dan denk je: gelukkig woont ze niet meer zelfstandig, is ze op een plaats waar men voor haar kan zorgen. Maar niets is minder waar. Zorg nieuwe stijl, te weinig en overbelast personeel... En oma is de dupe, zoals zovelen. Ze huurt een flat in het bejaardenhuis, is dus geen ''standaard'' bewoner. Voor de winter leek dit een ideale oplossing, maar nu blijkt het tegen ons te gaan werken. Want: het bejaardenhuis zit hier niet op te wachten, zo'n veeleisende huurder. Die beweert dat het personeel 's nachts de broodjes op komt eten en de thee op komt drinken. Die zo nu en dan uit machteloosheid een driftbui krijgt en dan om zich heen begint te slaan. Die 's nachts in paniek raakt en niet meer in haar bed durft te slapen, maar op de bank kruipt. Die vervolgens over de gangen begint te zwerven en in haar angst bij anderen aanklopt.
Ik begrijp het best, hier zijn ze niet op berekend. Andere bewoners raken hier ook door van de rel, ik snap het echt! Meer dan eens wordt aangegeven: dit is geen houdbare situatie.

Maar dan? Waar moet oma dan heen? Het verzorgingshuis is haar grootste angst, haar grootste nachtmerrie. Ze heeft op verschillende locaties in de omgeving gerevalideerd en werd hier zo mogelijk nóg depressiever van dan ze nu is. Moet ze daar nu dan heen, niet als tijdelijke maar als permanente oplossing? Is dat dan je dank voor een leven waarin je altijd voor iedereen klaar hebt gestaan?
Maar welke andere opties zijn er anno 2015 voor een oudere die haar knikkers weliswaar verliest, maar heus nog niet allemaal kwijt is? Natuurlijk, opties zat....voor wie een dikke bankrekening heeft. Vijf kinderen heeft oma, en die dragen allemaal al bij wat ze kunnen. Ze heeft lieve, hartelijke mensen grootgebracht maar helaas, geen bankdirecteuren...
In huis nemen hebben we bekeken en gaat niet. Een oma-proof huis, waarin ook nog een beetje persoonlijke ruimte en rust is, wordt pas betaalbaar als het alweer te ver weg is van het werk, en dat werk is weer nodig om het huis te bekostigen...

Ik word er zo verschrikkelijk verdrietig van. We doen ons best, zoeken ons suf naar opties. En dan gaat het een beetje beter, krijg je hoop, en gaat de telefoon weer... Wéér een paniekaanval waarbij ze de andere bewoners en het personeel is gaan slaan. Het allerergste is dat je weet: in een omgeving waarin ze gelukkig is zou dit niet gebeuren.

Oud worden. Niet voor mietjes.

Oma iets minder dan een jaar geleden, op mijn verjaardag, toch nog even kennis maken met mijn prinses. Wat is deze foto waardevol geworden...
Afbeelding

Bedankt voor het lezen, moest het even van me afschrijven. Als iemand ideeën heeft; heel erg graag! Maar voor een bemoedigend woord tekenen we met de hele familie ook al.
Arme oma...

**Geplaatst**: 10-09-15 13:46

Geplaatst: 10-09-15 13:46

Pfoe, heftig verhaal. En ik snap het zo goed vanuit jouw/oma's perspectief, maar ook vanaf de andere kant. Mijn moeder heeft gewerkt met dementerende bejaarden en gezien hoe schrijnend het er aan toe gaat. Mensen die geen bezoek meer krijgen, wegteren in hun stoeltjes en soms te laat verschoond worden of hun kamer helemaal niet meer afkomen.. Onder de doorligplekken zitten omdat er te weinig personeel is om hen te helpen.
Maar ook de andere kant: mijn moeder heeft ooit eens een gebroken pols en twee gebroken ribben opgelopen omdat een dementerende oudere dame dacht dat mijn moeder haar wilde aanvallen en mams vervolgens letterlijk bont en blauw heeft geslagen. Dat betekende ook het einde van mams baan trouwens. Ze durfde niet meer, hoe jammer ze het ook vond, want ze probeerde echt een verschil te maken en de oudjes een fijne dag te bezorgen.

De maatschappij is niet makkelijk helaas

en er zitten twee kanten aan het verhaal. Helaas zijn er alleen maar verliezers..

Edit op onderstaande post.. Ik snapte de opmerking 'knikkers verliezen' in eerste instantie ook niet

Tot TS 'dementie' noemde.

Laatst bijgewerkt door Cayenne op 10-09-15 13:50, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 10-09-15 13:49

Geplaatst: 10-09-15 13:49

Duurde wel even voor 'k doorhad wat je bedoelt met "haar knikkers verliezen"

Mijn overgrootouders zijn allemaal thuis gebleven. Een dochter zonder relatie is in hun huis gaan bijwonen. Dat was voor haar wel enorm zwaar denk ik. Mijn opa woonde er vlakbij en die ging dagelijks naar daar, helpen uit bed tillen enz (dat kon de dochter, zelf ook al in de 70 jaar, niet meer). Het is enkel gelukt omdat de hele familie aan de zorg heeft meegeholpen én er dus iemand in huis ging wonen.

Ik vraag me zelf vaak af hoe wij het later gaan doen... ik vond hoe mijn grootouders het met hun ouders gedaan hebben wel erg mooi. Ik gok dat bij mijn oma en opa (nu 80 jaar), mijn vader bij ze in gaat wonen... een verzorgingstehuis voor hen, dat zie ik op dit moment niet. Daarvoor zijn ze te trots en te zelfstandig.

Sterkte :(:)

**Geplaatst**: 10-09-15 13:50

Geplaatst: 10-09-15 13:50

Je hebt het mooi omschreven. Droevig, maar de waarheid. Gets. Ik wens je veel kracht toe!

**Geplaatst**: 10-09-15 13:51

Geplaatst: 10-09-15 13:51

Heel sneu inderdaad, maar vooral ook heel herkenbaar. Mijn oma is vorige maand overleden na een lange periode van depressies, nachtmerries en slechte zorg en het ene na het andere kwaaltje en ongelukje. Slecht en te weinig personeel.. In bed plassen, en dan gewoon in een nat bed terugleggen, 's nachts laten schreeuwen, bij een belletje naar de meldkamer gewoon de hoorn erop gooien, slechte lichamelijke verzorging, en zo was er enorm veel mis.
Klinkt heel hard maar wij zijn blij dat het over is want op zo'n manier je laatste jaren slijten gun je niemand.

Verzorgingstehuizen zijn steeds meer aan het bezuinigen en zullen naar verwachting zelfs helemaal verdwijnen. Dan blijft er niet veel anders over dan dat de kinderen hun ouders in huis nemen en er voor gaan zorgen.

Mijn moeder werkt overigens ook in de zorg, in de thuiszorg, maar ook voor de werknemers zijn de bezuinigingen verschrikkelijk. Ze willen wel goede zorg geven, maar mogen zelfs geen kop koffie meer aannemen en even een praatje maken. Ze krijgen een planning mee die veel te krap is.. 5 minuten om iemand om te kleden en weer verder bijvoorbeeld.

Laatst bijgewerkt door 8nnemiek op 10-09-15 13:53, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 10-09-15 13:51

Geplaatst: 10-09-15 13:51

Erg hè tegenwoordig de zorg voor onze ouderen!
Helaas denk ik dat je oma ook niet gelukkig gaat worden op een andere locatie, dit lijkt mij toch echt dementie en de bijkomende buien.
geloof me heb het met mijn vader meegemaakt en het is een hard gelach.
Ze leven niet continue meer in "onze" wereld en beleven het heel anders.
Ik wil je heel veel sterkte wensen het is een verschrikkelijk iets!

**Geplaatst**: 10-09-15 13:53

Geplaatst: 10-09-15 13:53

Ik snap niet helemaal wat de situatie van je oma nu is, wordt me niet echt duidelijk uit je verhaal. Zit ze in een eigen woning met zorg? Soort thuiszorg? Bejaardenhuizen bestaan overigens niet meer, dat is een erg oude term. Je hebt verzorgingshuizen of verpleeghuizen.

Laatst bijgewerkt door Samiyah op 10-09-15 13:54, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 10-09-15 13:54

Geplaatst: 10-09-15 13:54

In oktober hebben wij afscheid genomen van mijn schoonmoeder. Zij zat toen al 2,5 jaar in een verpleeghuis in verband met Alzheimer.
Mijn schoonmoeder vond het vreselijk om daar naar toe te verhuizen, ze wilde niet weg uit haar eigen huis en het ging toch allemaal best? Dat er Brand was omdat ze haar elektrische deken vergat uit te zetten, ze vervuilde omdat ze niet meer onder de douche of in bad durfde en niet meer at omdat ze niet meer wist hoe dat moest, besefte ze niet meer.
De eerste maanden smeekte ze ons steeds haar daar weg te halen, ze vond het zo erg om tussen al die 'gekken' te wonen. Dam breekt je hart, als ze dat zegt...
We hebben het ontzettend getroffen met het verpleeghuis waar ze woonde. Alle begrip, zorg en vooral liefde voor alle bewoners. Eigen grote kamer waarin we eigen spulletjes mochten zetten, 24 uur per dag was het bezoek welkom en waar het kon hielpen de bewoners mee met bijvoorbeeld koken.

Mijn schoonmoeder vond het vreselijk, maar dat wijten we vooral aan haar Alzheimer. Ze had het er echt heel goed.
Kijk eens naar mooie kleinschalige projecten, die zijn er echt! De muzelaar in Alphen bijvoorbeeld.

Heel veel sterkte in dit proces en chapeau voor alle zorg en liefde die jullie oma bieden

**Geplaatst**: 10-09-15 13:55

Geplaatst: 10-09-15 13:55

Och hemel. Ik herken je verhaal, ik heb een tijd in een verzorgingstehuis gewerkt. Het is voor iedereen zo ontzettend lastig: de bewoners, de familie en het personeel. Ik vind het heel erg lief dat je het probleem niet bij het personeel legt, het is zoals je zegt: Te weinig personeel. Vaak wil het personeel wel, maar mag of kan het niet meer door de bezuinigingen.

Ik heb geen oplossing, maar ik wil jou en je familie heel erg veel sterkte wensen! :(:)

**Geplaatst**: 10-09-15 13:56

Geplaatst: 10-09-15 13:56

Lastige situatie, maar ik vrees dat er niks anders opzit dan een verzorgingstehuis. Ik weet alleen niet wat voor haar het meest geschikte tehuis is en waar ze zich wel thuis voelt. Is het een optie om verschillende tehuizen bij langs te gaan en haar een keuze te laten maken waar zij zich thuis voelt?

**Geplaatst**: 10-09-15 14:00

Geplaatst: 10-09-15 14:00

Erg mooi omschreven inderdaad, helaas ook heel herkenbaar.

Mijn oma was ook dementerend en moest ook haar stekje verlaten omdat ze in de nacht over straat ging zwerven. In het verzorgingstehuis ging het initieel heel goed; ze dacht een verloren vriendin terug te hebben gevonden (in werkelijkheid kende ze deze andere bewoner niet, maar zij dachten beide dat ze al heel lang vriendinnen waren

). Mijn vader kwam daar ook 4x per week om haar op te zoeken, dan fleurde ze zo op! De zorg werd inderdaad met de jaren minder. En haar laatste jaar is ze heel ongelukkig geweest. Ze was altijd zo'n natuurmens en mocht nu niet meer naar buiten omdat er te weinig personeel was om mee te gaan. Ook die eeuwige luiers die ze uit voorzorg aan moest omdat ze niet meer zelfstandig naar het toilet mocht... ach ach. Ik was best jong toen maar het heeft zo'n indruk gemaakt...

Mijn eigen ouders zijn ook al iets ouder en ik ben dus nu inderdaad al aan het denken hoe dat moet later. Mijn vader maakt het niks uit zegt hij, een verzorgingshuis lijkt hem prima. Al hoop ik zo erg dat hij niet dement wordt..
Mijn moeder wil kostte wat het kost niet naar een verzorgingshuis. Ze is geen mensenmens en nu al nauwelijks sociaal. Ik denk er ook sterk aan om haar in huis te nemen als het zover is en het niet meer gaat... al zet ik daar misschien wel mijn eigen relatie mee onder druk. Het is zó lastig..

Ik wil je heel veel sterkte wensen, en een dikke knuf voor je oma!

**Geplaatst**: 10-09-15 14:03

Geplaatst: 10-09-15 14:03

Ik heb afgelopen vrijdag afscheid genomen van mijn oma. Voor haar verpleging en verzorging niks meer dan lof. Nou werkt mijn tante zelf in die sector en weet ze alles van die indicaties die je nodig hebt. Daardoor is de laatste levensfase van mijn oma vloeiend verlopen, zusters die mee denken, persoonlijke aandacht geven, de familie er bij betrekken en respectvol met de oudjes om gaan. Nou was mijn oma wel goed bij geest...

TS, ik zou als kinderen zijnde er dichter bovenop zitten. Een verpleegtehuis kan juist heel goed zijn voor het sociale contact waardoor mensen opfleuren.

**Geplaatst**: 10-09-15 14:06

Geplaatst: 10-09-15 14:06

Dementie is een vreselijke ziekte..Ik werk zelf in de thuiszorg waar we steeds langer dementerenden moeten verzorgen. Ook thuis houdt het op een gegeven moment op. Hoe vaak ik wel niet de deur achter me dichtdoe met het gevoel dat het totaal onverantwoord is om iemand alleen thuis achter te laten..Dat je hoopt dat het op een escaleert zonder dat er gewonden vallen zodat opname toch bewerkstelligd moet worden. Families die de zware taak niet aankunnen en maar 1 keer in de week eens komen kijken en verder op ons vertrouwen. Terwijl iemand 24-7 toezicht nodig heeft. Alle muren waar we tegenaan lopen, alle vrije tijd die je er vaak nog insteekt omdat indicaties niet toereikend zijn. En dan de dementerende zelf die vaak zorgmijdend is en je al blij bent dat ze je binnen laten.

Het is voor alle betrokken vreselijk, volgens mij is de beste plek nog de kleinschalige woongroepen. Maar daar zijn er veel te weinig van (als daar überhaupt nog toekomst in zit met alle bezuinigingen)

Heel veel sterkte

**Geplaatst**: 10-09-15 14:12

Geplaatst: 10-09-15 14:12

Pff jeetje schrijnend , arme vrouw. Mijn grootouders zijn al 11+ jaar weg , aan de ene kant hebben ze altijd op zichzelf gewoond en nooit in een tehuis gezeten (papa zijn ouders) . De andere kant is opa met kanker die overleden is in een verzorgingstehuis , maar dat is zoo lang geleden ze zorgden goed voor hem (zus haar schoonmoeder liep toen stage daar , ze kende opa en heeft hem afgedekt nadat zijn slagader was gesprongen en heeft al het bloed ook geschrobt. Blijft bizar ik heb hem nooit mogen kennen en zij kende hem) en oma is dan schrijnend , ze gaven haar medicijnen niet goed en ze takelde af . Uiteindelijk is ze met mijn moeder naast haar bed er uit gepiept zoals zij zou zeggen , maargoed ik was bijna 12 dus echt heel goed herinner ik me die vrouw niet.

Kan ze niet naar een ander tehuis TS? , met wat meer mensen om zich heen wat meer een groep?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-15 14:18

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-15 14:18

Bedankt voor jullie lieve reacties, doet echt goed! :+:

Excuus voor de verwarring, ''knikkers verliezen'' is hier zo'n gevleugelde uitspraak dat ik er niet bij stil heb gestaan dat het geen bekende uitdrukking is

Ze zit in een verzorgingshuis (althans, zo staat het op internet) en huurt hier een woning. Ze was de allereerste in dit complex die op deze wijze is gaan huren, dus ik weet niet in hoeverre het in andere regio's misschien een meer bekend systeem is.. In ieder geval wordt ze dus echt gezien als ''huurder'' en niet als ''bewoner''. Ze kan wel gebruik maken van dezelfde faciliteiten etc, maar koopt dit dan weer apart in. Het is een systeem dat meer gericht is op zelfstandigheid en ten tijde van de overstap was ze hier ook heel geschikt voor, maar toen kwam die ziekenhuis-winter -O-

Overdag zit ze overigens in een huiskamer waar ze in eerste instantie erg op haar plek was, maar ook dat lijkt wel steeds minder te gaan.
Er komt binnenkort een geriatrisch onderzoek. Begin dit jaar scoorde de 24 op de dementie-test maar de situatie lijkt niet verbeterd, eerder verslechterd. Recent is er een nieuw onderzoek gedaan en de score hiervan is onbekend, arts adviseert voornamelijk geriatrisch onderzoek in verband met de depressie en paniekaanvallen.

Ik weet dat er inderdaad kleinschalige projecten zijn en dat klinkt (op de sloten op de deuren na, maar die snap ik ook wel weer...) echt ideaal. Alleen vooralsnog komen we steeds op een kostenpost van ruim €2500,- per maand en dat is gewoon echt niet op te brengen -O-

De zorg kan hier echt niets aan doen. Natuurlijk zijn ze niet allemaal even lief en natuurlijk maken ze fouten, maar dat is menselijk.. Probleem is en blijft inderdaad gewoon de weinige uren op zó veel mensen die aandacht nodig hebben. Maar ik snap echt volkomen dat ze zo'n mensje als oma niet kunnen hebben, daar zijn ze eenvoudigweg niet op ingericht. Probleem is nu gewoon dat ze haar er echt langzaam maar zeker uit aan het werken zijn en we zitten echt met de handen in het haar, waar moet ze heen?? Helaas komt de zorg ook niet echt met bruikbare tips, had toch gehoopt dat die die zouden hebben aangezien ze vaker met dit bijltje zullen hebben gehakt.
Zijn inderdaad op een punt dat we maar hopen dat het snel voorbij is, wat een verdriet is dit zeg, niet te geloven gewoon...

Winged; ivm vele revalidaties heeft ze het meeste wat in de omgeving is wel gezien. Het probleem is echt voornamelijk het opgesloten gevoel en de ''gekke mensen'' (haar woorden

) waardoor ze er zo verdrietig is. Ik weet alleen natuurlijk niet in hoeverre de situatie vergelijkbaar was met wanneer ze er zou wonen. Ik denk niet dat we haar mee kunnen nemen om te laten kiezen, op het moment raakt ze van zo veel 'overprikkeld'' en dat leidt weer tot ellende in haar huidige woning..

Miryamk wat ''fijn'' om het ook eens van de andere kant te lezen, kan me zo voorstellen dat het tot frustraties leidt! Mijn vader is zowat iedere dag bij oma en mn moeder gaat, naast een al te zware werkweek, 2-3 keer per week. De rest van de familie vangt op wat we kunnen dus we proberen er wel echt zo veel mogelijk voor haar te zijn

**Geplaatst**: 10-09-15 14:23

Geplaatst: 10-09-15 14:23

Even heel praktisch, wat voor indicatie heeft je oma? Als ze nog geen indicatie heeft zou ik die snel aanvragen voor haar, en als ze er al wel een heeft moet die mogelijk opgehoogd. Heeft ze binnen het bejaardenhuis een vast aanspreekpunt? Een verzorgende of verpleegkundige die haar contactpersoon is? Zo niet zou ik bij de huisarts van oma aankloppen en jullie zorgen uitspreken. Die kan jullie helpen met de indicatie en eventuele verwijzing naar een specialist.

Heel veel sterkte :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-15 14:26

Re: Oud worden....moet het dan echt zo?

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-15 14:26

Ze heeft indicatie 6 (al ga ik nu twijfelen of het geen 5 was...) dus dat zit op zich gelukkig wel goed. We hebben inderdaad goed contact met de huisarts, voor de laatste beoordeling zijn mijn ouders met hem in gesprek geweest en zo ver ik heb begrepen was dit een heel prettig gesprek waarin hij veel begrip toonde. Vast aanspreekpunt hebben wij in ieder geval wel, voor oma is dit er geloof ik niet, helpt inderdaad ook weer niet..

**Geplaatst**: 10-09-15 14:30

Re: Oud worden....moet het dan echt zo?

Geplaatst: 10-09-15 14:30

Mijn opa is nu 88 en aan het dementeren..me oma is in 1999 al overleden..
vreselijk om het leven zo te zien wegglijden..
Sterkte

**Geplaatst**: 10-09-15 14:32

Geplaatst: 10-09-15 14:32

Fijn dat ze een uitgebreid onderzoek krijgt. Het is zo schrijnend om te zien dat het snijden in de zorg mensen zo persoonlijk raakt. Ik hoop nog steeds dat ze in Den Haag ook eens wakker worden en dat in gaan zien. Als ze niet zijn ingericht op iemand als jouw oma denk ik toch dat ze beter zou passen op een plek die meer is ingericht op hulp aan mensen met dementie. Is er geen maatschappelijk werker verbonden aan de instelling? Anders is aankloppen bij het WMO loket van de gemeente waar oma woont ook nog een tip. Zij moeten een beeld hebben van de beschikbare zorg en de open plekken die er zijn.

**Geplaatst**: 10-09-15 14:32

Geplaatst: 10-09-15 14:32

Jeetje TS wat een verdrietig verhaal!

Mijn opa is dementerend en is hierdoor terecht gekomen in een verzorgingstehuis en hij is opgeknapt. Het verzorgingstehuis is erg actief en de zorg is goed voor elkaar

Er zijn veel activiteitenclubjes en er worden allerlei activiteiten georganiseerd voor de familie/vrienden van de bewoners. Zo is er een sinterklaasavond, kerstdiner, mosselavond, paasfeest etc. etc. Hier wil ik mee aangeven dat je ook geluk kunt hebben en het kunt treffen met het verzorgingstehuis.

Mijn opa leest, puzzelt weer en is zelfs aan het bewegen op de mannenavond (die man heeft nog nooit vrijwillig gesport

).

Wel is het afschuwelijk om hem achter te laten daar. Hij is het beste bij van alle bewoners en klaagt vaak dat geen fatsoenlijk gesprek met hen te voeren is. Gelukkig pakken de verzorgers dit op en drinken vaak een kopje koffie met hem apart zodat hij toch nog op een volwassen manier kan communiceren. Alleen als hij aangeeft niet te blijven en mee naar huis te willen gaan en je moet hem terug de lift in sturen.. Tja dat is echt schrijnend.

**Geplaatst**: 10-09-15 14:39

Geplaatst: 10-09-15 14:39

Toch kan het ook goed gaan. De moeder van mijn vriendin wilde absoluut niet naar een verzorgingshuis, maar er was geen keuze, het was gewoon niet veilig haar semi zelfstandig te laten wonen...
Twee weken is ze boos geweest, en nu, een half jaar later gaat het ontzettend goed en is ze, binnen haar beperkingen, zelfs opgeknapt.

Sterkte, het blijft moeilijk

**Geplaatst**: 10-09-15 14:44

Geplaatst: 10-09-15 14:44

Vreselijk voor je oma en natuurlijk ook voor jullie :(:)

Dementie is echt een hele nare ziekte

Mijn oom is dement geworden op 59, woont momenteel wel nog thuis, maar zwaar is het wel voor zijn familie.
Laatst zag ik op tv een reportage over een nieuw concept woon-zorgcentrum in NL voor dementerende mensen...leek net een dorpje op zich, volledig afgesloten zodat de mensen ook buiten vrij konden rondlopen zonder gevaar, met een aantal winkeltjes en kroegjes. Echt geen idee meer waar dat was en of het haalbaar is voor jullie, maar misschien is zoiets wel wat voor haar.
Veel sterkte in elk geval !

**Geplaatst**: 10-09-15 14:47

Geplaatst: 10-09-15 14:47

amyz schreef:
Bedankt voor jullie lieve reacties, doet echt goed!

Excuus voor de verwarring, ''knikkers verliezen'' is hier zo'n gevleugelde uitspraak dat ik er niet bij stil heb gestaan dat het geen bekende uitdrukking is

Ze zit in een verzorgingshuis (althans, zo staat het op internet) en huurt hier een woning. Ze was de allereerste in dit complex die op deze wijze is gaan huren, dus ik weet niet in hoeverre het in andere regio's misschien een meer bekend systeem is.. In ieder geval wordt ze dus echt gezien als ''huurder'' en niet als ''bewoner''. Ze kan wel gebruik maken van dezelfde faciliteiten etc, maar koopt dit dan weer apart in. Het is een systeem dat meer gericht is op zelfstandigheid en ten tijde van de overstap was ze hier ook heel geschikt voor, maar toen kwam die ziekenhuis-winter Overdag zit ze overigens in een huiskamer waar ze in eerste instantie erg op haar plek was, maar ook dat lijkt wel steeds minder te gaan.
Er komt binnenkort een geriatrisch onderzoek. Begin dit jaar scoorde de 24 op de dementie-test maar de situatie lijkt niet verbeterd, eerder verslechterd. Recent is er een nieuw onderzoek gedaan en de score hiervan is onbekend, arts adviseert voornamelijk geriatrisch onderzoek in verband met de depressie en paniekaanvallen.

Ik weet dat er inderdaad kleinschalige projecten zijn en dat klinkt (op de sloten op de deuren na, maar die snap ik ook wel weer...) echt ideaal. Alleen vooralsnog komen we steeds op een kostenpost van ruim €2500,- per maand en dat is gewoon echt niet op te brengen

Wat moeilijk dat je oma aan het dementeren is. Zeker het beginstadium is heftig. Iemand weet wel dat er iets niet meer klopt, maar heeft ook niet het overzicht om te zien welke hulp ze nodig heeft.
Ik werk zelf in de ouderenzorg bij een grote stichting en als ik het zo lees zou ze m.i. het best passen in een kleinschalige woonvorm voor dementerende mensen.
Deze zijn ook op verschillende niveau's zodat je oma niet tussen 'de gekken' hoeft te zitten maar ook kan samenwonen met mensen op haar 'niveau'.
Ik weet niet precies wat de kosten zijn, maar 2500 euro per maand kan ik me haast niet voorstellen. Dat is toch voor niemand te betalen? Weet je zeker dat dat de eigen bijdrage is? Of wordt daarvan ook nog een gedeelte vergoed door de WLZ?

Ik denk dat het goed is een gesprek met de huisarts aan te vragen, die kan een psycholoog voor een neuropsychologisch onderzoek aanvragen (onderzoek waarbij de cognitieve functies getest worden en waaruit een advies komt welke woonvorm het meest geschikt zou zijn)
En daarna een gesprek met de zorguemiddelaar. Vrijwel elke stichting heeft een zorgbemiddelaar, deze kan je alles vertellen over de mogelijkheden van de huizen, eigen bijdrages en wachtlijsten etc.

**Geplaatst**: 10-09-15 14:48

Geplaatst: 10-09-15 14:48

Ik, als geriatrisch verpleegkundige denk dat onderzoek door de geriater een goede eerste stap is, als er goede diagnostiek is dan weet je ook wat daar voor een passend toekomstbeeld is.
De achterdocht en het slaan dat zijn voor mij tekenen dat je oma zichzelf niet prettig voelt, naast de problemen die het geeft als verzorgend personeel en medebewoners natuurlijk.
Ook ik heb de nodige klappen gehad, gelukkig kan ik goed bukken zeg maar. Maar dit heeft altijd wel een onderliggende oorzaak bijv, een delier, dementie, cognitieve problemen.

Ik denk dat de geriater goede adviezen kan geven na beoordeling. Daarnaast als er andere zorg ingezet moet worden en ze zou bijv dementie hebben dan heb je de officiele diagnose nodig. En toestemming van je oma. Op onze afdeling hebben we ook vaak te maken met weigeraars. Heel lastig. Alhoewel de doorplaats mogelijkheden vanuit een ziekenhuis ook steeds beperkter worden, maar families vaak wel verwachten dat wij ijzer met handen kunnen breken.

Uit de beschrijving begrijp ik dat je oma in een zorgappartement woont, dan woon je zeg maar dicht bij het vuur, je kunt vaak gebruik maken van voorzieningen als maaltijden en zorg, maar het is meer thuiszorg.

Misschien kun je eens kijken of er binnen de regio bij jullie een herbergier zit, ik hoor daar goede dingen over, hoe het met de kosten zit weet ik eigenlijk niet, maar 2 collega's zijn daar gaan werken.
Succes, ik hoop dat het allemaal wat beter voor je oma wordt.
(je knikkers verliezen heb ik ook nog nooit gehoord en ik ben toch echt opgeleid met klasgenoten van door het hele land

)

**Geplaatst**: 10-09-15 14:48

Geplaatst: 10-09-15 14:48

Ook bij mij veel herkenning en het roept bij mij ook een gevoel van verdriet op. Mijn oma heeft een soortgelijk traject/ontwikkeling gehad dan jouw oma. Ze woont nu, en dat was ook haar grootste nachtmerrie, op een verpleeggroep.
Ze woonde ook zelfstandig in een verzorgingshuis, maar dat ging niet meer door angst, onrust, rond dwalen.

In het verzorgingshuis hebben ze veel geduld gehad en deden ze ook echt hun best voor oma. Ze liepen vaker even binnen, belde de familie als ze te onrustig werd enz. Maar inderdaad, 24-uurs toezicht kunnen ze gewoon niet bieden.

Mijn oma heeft tot aan haar 90e een mooi leven gehad, zelfstandig kon ze met haar rollator naar de winkel en ze genoot van de vele bezoekjes. Daarna werden de bezoekjes bijna stressvol, omdat het weggaan paniek gaf. Ze wilde niet meer alleen zijn.

En nu zit ze op een mooie gezellige verpleeggroep, waar de zorg erg hun best doet, maar waar de dagroutine ook niet veel meer ruimte geeft dan iedereen uit bed en in de kleren te krijgen, ze geregeld te verschonen met tussendoor maaltijden en drinkmomenten. Er zijn activiteiten waar ze voor opgehaald wordt, maar ik heb meer het gevoel dat ze het ondergaat, dan dat ze ervan geniet.

Binnen no time is ze enorm passief geworden en gaat ze mee in flow van de groep. Ze is gewend en ze blijft nu ook graag op de groep. Je ziet aan haar dat ze het fijn vind bezoek te krijgen. Maar of ze gelukkig is, ik kan het mij bijna niet voorstellen. Het doet mij verdriet te zien dat je op deze manier je laatste levensjaren slijt na een mooi en goed leven.