Geplaatst 2 februari 2015. De dag dat mijn man en ik zijn getrouwd ♡ ons geluk kon niet meer kapot... althans... dat dachten we
Het begon met dat mijn moeder me opbelde in maart. Ze klonk zeer verdrietig en zei dat ik even moest gaan zitten. En toen kwam het eerste slechte nieuws. De beste vriendin van mijn moeder is overleden. Ze was gevallen en op slag dood. (bleek een hartinfact geweest te zijn).
Deze vrouw is mijn hele leven al de beste vriendin van mijn moeder en daardoor een zeer dierbare vriendin van de familie geworden.
In april kwam het 2e slechte nieuws. Mijn tante is overleden. Ze was al een jaar hard aan het vechten tegen kanker. Ze had veel chemo kuren en bestralingen gehad maar het hielp niets. We wisten dat deze dag zou komen en toch was het weer een mega harde knal in je hoofd en hart.
In mei kwam slechte nieuws nummer 3.
Mijn oma had veel pijn op haar borst en ze werd opgenomen in het ziekenhuis. Ons werd al snel verteld dat ze een hart operatie moest ondergaan. We zijn allemaal naar het ziekenhuis geweest om al een soort van afscheid te nemen, omdat de kansen niet in haar voordeel waren.
Op mijn verjaardag 21 mei kreeg ik nieuwa dat de operatie gelukt was maar ze voelde zich nog wel erg slecht. 2 dagen later werd ik opgebeld. We moesten met spoed naar Enschede want ze lag op sterven. We hebben nog nooit zo hard gereden en waren binnen 2 uur in Enschede.
De hele familie was er en ik weet nog hoe erg ze het vond dat we weer zo'n eind moesten rijden voor haar. ( mijn oma leefde heel erg mee met andere mensen en cijferde zichzelf helemaal weg).
Omdat we op zondag te horen kregen dat er een overlevingskans van 10 procent was (en die artsen wilden haar die kans geven), zijn we naar huis gegaan. Maar helaas!! Maandag werd ik opgebeld met het nieuws dat ze toch de behandeling staakten en ze was binnen een uur overleden.
Weer een ongelofelijke pijn in ons hart en we waren druk aan het rouwen van de 3 verliezen, tot ik gisteren opnieuw werd opgebeld.
Mijn opa was opgenomen in het ziekenhuis omdat hij 40 graden koorts had en longontsteking. Er werd direct gezegt dat hij de dag niet zou overleven.
Mijn man en ik weer in de auto en snel naar Almelo. Maar 3 kwartier voor we in het ziekenhuis waren, belde mijn vader dat we te laat waren en mijn opa al was overleden.
Ik heb totaal geen afscheid kunnen nemen en ik voel me zo onwijs slecht.
Mijn moeder heeft het er nog het moeilijkst mee. Als ik haar hoor huilen zak ik diep in de grond en breekt het overige van mijn hart in nog meer stukjes.
Hoeveel verdriet kan een persoon hebben. Hoe kom je er ooit overheen dat je in 7 maanden afscheid moet nemen van 4 zeer dierbare mensen in je leven?
Sorry voor eventuele spelfouten en mijn enorme verhaal! Ik moet het echt even kwijt want ik weet niet hoe ik dit allemaal moet verwerken. Het doet zoveel pijn!
Mijn man troost me heel erg maar hij moet helaas ook weer werken en ben ik alleen thuis met mijn verdriet.
Bedankt voor het lezen.
ach,jeetje...wat een hel voor jullie en ook voor je moeder. 
