Bokt.nl

jeveos schreef:

[knip]
Een "gevoelsfotograaf"... klinkt leuk. Helaas, zonder techniek kun je voelen wat je wilt, maar als je 't niet op papier krijgt, dan kun je dat gevoel niet overbrengen. Al die regeltjes, scherpte, kleur en dat soort geneuzel... okay, dat is niet per se nodig om je gevoel te kunnen communiceren. Maar vaak *helpt* 't wel.

Het is net leren koken en bakken. Als je net begint heb je moeite om de cake gaar te krijgen, droog maar niet té droog. Daarvoor lees je het recept, volg je heel nauwkeurig de aanwijzingen op de verpakking. Zelfs de suiker weeg je af op een weegschaaltje. Na 't een paar keer gedaan te hebben kun je daar van afwijken: rum en rozijnen in plaats van water (oops...). Die cakes mislukken dan ongetwijfeld wel eens en soms zul je zien dat jij, als kok, die cake heerlijk vindt maar dat de rest van de wereld 'm verafschuwd. Pas als je gevoel voor smaak hebt gekweekt kun je echt gaan afwijken van je recept. Je gooit er nou juist eens géén zout in. Als je dat stadium hebt bereikt zul je een hoop eters teleurstellen, want je cake smaakt niet meer naar cake. Hij is wel lekker, maar sluit niet meer aan op het verwachtingspatroon van de middenmoot. Als je 't echt goed doet, dan maakt ook dat niet meer uit. Dan eten je gasten er van en vinden ze 'm nog lekker ook.

In de fotografie is het net zo. Als je begint, dan schiet je maar wat raak. Je gooit als het ware dat hele pak zelfbakkend cakemeel in de oven en... presto, een cake! Zelf vindt je je beelden fantastisch, totdat je ze na een paar dagen nog eens oppakt en terugziet. Dan vraag je je af wat je er nou zo bijzonder aan vond en ga je je ergeren aan allerlei "fouten". Onscherpte, ruis, belichtings- en verlichtingsfouten. Kijk, dan begint pas het leertraject. Sommigen slaan dan door in techniek, volgen 't receptje. Velen komen nooit verder. Anderen doen dat helemaal niet maar bakken tóch een fantastische cake. Dat zijn de schaarse natuurtalenten.

Dat is wat maxfoto ook ziet (denk ik): plaatjes die geschikt zijn "voor de middenmoot". Dat is die herkenbare cake die smaakt naar... eh... cake dus. Soms fijngeslepen tot echte kunst, maar "veilig" volgens de regeltjes van wat de middenmoot mooi / lekker vindt.

Om een lang verhaal kort te maken: de echte "gevoels fotograaf" bestaat, maar is IMHO een uitzondering. De rest van ons zal moeten ploeteren, keihard werken en dan, misschien, ooit leren hoe niet te vallen in plaats van keer op keer weer op te staan met kapotte knieen. Leren wat de regeltjes zijn en wat ze doen. Pas als je die kent, kun je ze breken.

Krak. Dat was mijn zeepkistje... 8)