Wat moet ik nou doen? Ik zit gewoon klem...
Geplaatst: 20-11-03 22:59
Beste bokkers,
Onder een andere naam wil ik graag even mijn hart bij jullie luchten. Het gaat om iets waar ik al lang mee rondloop. Al negen maanden om precies te zijn. Als je het verhaal leest zal je begrijpen waarom ik even anoniem ben nu. Het gaat om nogal wat, zoals ik vanavond ook in de krant kon lezen.
Het wordt misschien een lang verhaal maar ik moet het even kwijt aan buitenstaanders. Ik zal proberen het een beetje samen te vatten.
Een jaar geleden heb ik iemand leren kennen waar ik heel erg verliefd op ben geworden. Vrij snel kregen we een relatie. We hingen uren aan de telefoon, zagen elkaar elke dag en al vrij snel bleef ik voor het eerst bij hem slapen. Dat was heel wat voor mij, want hij was min of meer mijn eerste serieuze relatie. Hij gaf daarbij aan dat hij nooit zomaar met iemand naar bed ging maar daar vrij afwachtend in was. Fijn, want dat was ik ook niet van plan. Afijn, drie maanden dolverliefd, en steeds hebben we gewoon gezellig naast elkaar gelegen waarna ik zelfs zoiets begon te krijgen van 'hallo, word het niet eens tijd'
Hij was is wel een stuk ouder dan ik, en wat ook meespeelde is dat hij net een jaar gescheiden was en twee kleine kindjes had. Ik moest daar heel erg aan wennen, vooral omdat hij onwijze ruzie met zijn ex had. Hij was namelijk gescheiden omdat hij twee maanden een verhouding had gehad met haar zusje en dat nam zij hem (logisch) enorm kwalijk. Ze wilde daarom ook de volledige voogdij over de kinderen, en daar liepen al rechtzaken over. Ze hield de kinderen van hem weg terwijl hij wel bezoekrecht had en daar ging hij langzaamaan aan kapot.
Ook onze relatie was daar niet tegen bestand want ik kon hem daar niet genoeg steun bieden en hij vond ineens dat ik te jong was om daar mee om te gaan. Afijn, erg vervelend allemaal, maar met een hoop woorden hebben we er toen maar een punt achter gezet.
Een week later was hij 'kwijt', vrienden hielden vol dat hij met de noorderzon was vertrokken op vakantie om even alles op een rijtje te zetten. Na twee weken bleek echter dat hij opgepakt was omdat zijn ex en haar zusje hem aanklaagden voor vanalles en nogwat.
Vanavond stond zijn zaak in de krant: http://www.gelderlander.nl/regioportal/GLD/1,3112,1458-DeVallei-Nieuws!Regio!__1881012_,00.html
Zodra ik het verhaal hoorde, heb ik lang nagedacht. Ik dacht: het kan niet waar zijn. Je denkt dat je iemand kent...? Uiteindelijk heb ik besloten dat hij mij nooit iets aangedaan heeft en dat ik vraagtekens zet bij de verhalen van zijn ex. Ik weet dat zij al jaren psychische hulp nodig heeft, en alles maar dan ook alles wil doen om hem bij de kinderen weg te houden. Het zusje heeft al toegegeven dat de sex niet onder dwang was, maar zegt nu ineens 'hernieuwd inzicht' te hebben gekregen. En ik denk: hoe kan iemand die je goed kent zó'n kant hebben zonder dat je dat van hem weet?
Ik heb hem dus geschreven en sindsdien schrijven we elke week. Ik heb zijn kant van het verhaal gehoord. De dames komen twee keer niet getuigen, en zodra de zaak geseponeerd gaat worden ineens wel. Uitstel na uitstel. De zitting zou in juni zijn, dat was nu dus al november. Hij gaat daar langzaamaan kapot. Zijn brieven worden steeds depressiever en ik ben bang dat hij het niet lang meer vol gaat houden. Maar dit was nog draaglijk voor mij, zolang ik er zeker van was dat er een einde aan zou gaan komen. Ik kan niet verder met mijn leven zolang hij daar zit. Onze relatie is niet 'af'. Maar nu lees ik ineens dat vreselijke krantenbericht, en ik ben ineens bang dat ik hem misschien toch niet goed genoeg ken. Dat het toch niet goed komt.
Als hij nou vijf jaar vastkomt? Wat dan? Ik kan hem niet in de steek laten. Maar ik kan zo ook niet verder. Ik wil hem niet bezoeken want ik ben bang dat dat meer problemen oproept dan het oplost. Maar ik ben ook enorm bang dat hij straks toch ineens voor mijn neus staat. Wat dan? Hij zit inmiddels zo in de knoop (inderdaad, dat klopt in het krantenartikel, maar dat is m.i. volledig te wijten aan justitie zelf..) ik weet niet of ik daar mee om kan gaan. Hij heeft zich altijd voor ogen gehouden dat hij zijn kinderen nog zal zien, maar hij heeft nu te horen gekregen dat de kans nagenoeg nihiel is. Hij schrijft mij dat hij niet weet hoe hij daar mee om moet gaan.. hij is gewoon kapot.
En beetje bij beetje sloopt mij dit ook. Waarom kunnen mensen elkaar dit aandoen? Bij alles wat ik doe denk ik 'dit moet ik aan hem schrijven, dat vind hij vast leuk' en als ik me ellendig voel, schrijf ik dat ook en dan krijg ik van hem een opbeurend woordje terug. Als ik mensen toelaat tot mijn vriendenkring, ga ik voor ze door het vuur. Zo ook voor hem. Maar dit eist wel heel veel van me. Vooral omdat ik niet weet of het mij alleen vriendschappelijk te doen is.
Maar ik ben gewoon bang. Heel bang en heel ongelukkig. Ik weet niet meer hoe ik er nu mee om moet gaan. Ik weet echt niet wat te doen.
Bedankt voor het lezen, ik hoop dat jullie me een beetje een hart onder de riem kunnen steken...
Onder een andere naam wil ik graag even mijn hart bij jullie luchten. Het gaat om iets waar ik al lang mee rondloop. Al negen maanden om precies te zijn. Als je het verhaal leest zal je begrijpen waarom ik even anoniem ben nu. Het gaat om nogal wat, zoals ik vanavond ook in de krant kon lezen.
Het wordt misschien een lang verhaal maar ik moet het even kwijt aan buitenstaanders. Ik zal proberen het een beetje samen te vatten.
Een jaar geleden heb ik iemand leren kennen waar ik heel erg verliefd op ben geworden. Vrij snel kregen we een relatie. We hingen uren aan de telefoon, zagen elkaar elke dag en al vrij snel bleef ik voor het eerst bij hem slapen. Dat was heel wat voor mij, want hij was min of meer mijn eerste serieuze relatie. Hij gaf daarbij aan dat hij nooit zomaar met iemand naar bed ging maar daar vrij afwachtend in was. Fijn, want dat was ik ook niet van plan. Afijn, drie maanden dolverliefd, en steeds hebben we gewoon gezellig naast elkaar gelegen waarna ik zelfs zoiets begon te krijgen van 'hallo, word het niet eens tijd'
Hij was is wel een stuk ouder dan ik, en wat ook meespeelde is dat hij net een jaar gescheiden was en twee kleine kindjes had. Ik moest daar heel erg aan wennen, vooral omdat hij onwijze ruzie met zijn ex had. Hij was namelijk gescheiden omdat hij twee maanden een verhouding had gehad met haar zusje en dat nam zij hem (logisch) enorm kwalijk. Ze wilde daarom ook de volledige voogdij over de kinderen, en daar liepen al rechtzaken over. Ze hield de kinderen van hem weg terwijl hij wel bezoekrecht had en daar ging hij langzaamaan aan kapot.
Ook onze relatie was daar niet tegen bestand want ik kon hem daar niet genoeg steun bieden en hij vond ineens dat ik te jong was om daar mee om te gaan. Afijn, erg vervelend allemaal, maar met een hoop woorden hebben we er toen maar een punt achter gezet.
Een week later was hij 'kwijt', vrienden hielden vol dat hij met de noorderzon was vertrokken op vakantie om even alles op een rijtje te zetten. Na twee weken bleek echter dat hij opgepakt was omdat zijn ex en haar zusje hem aanklaagden voor vanalles en nogwat.
Vanavond stond zijn zaak in de krant: http://www.gelderlander.nl/regioportal/GLD/1,3112,1458-DeVallei-Nieuws!Regio!__1881012_,00.html
Zodra ik het verhaal hoorde, heb ik lang nagedacht. Ik dacht: het kan niet waar zijn. Je denkt dat je iemand kent...? Uiteindelijk heb ik besloten dat hij mij nooit iets aangedaan heeft en dat ik vraagtekens zet bij de verhalen van zijn ex. Ik weet dat zij al jaren psychische hulp nodig heeft, en alles maar dan ook alles wil doen om hem bij de kinderen weg te houden. Het zusje heeft al toegegeven dat de sex niet onder dwang was, maar zegt nu ineens 'hernieuwd inzicht' te hebben gekregen. En ik denk: hoe kan iemand die je goed kent zó'n kant hebben zonder dat je dat van hem weet?
Ik heb hem dus geschreven en sindsdien schrijven we elke week. Ik heb zijn kant van het verhaal gehoord. De dames komen twee keer niet getuigen, en zodra de zaak geseponeerd gaat worden ineens wel. Uitstel na uitstel. De zitting zou in juni zijn, dat was nu dus al november. Hij gaat daar langzaamaan kapot. Zijn brieven worden steeds depressiever en ik ben bang dat hij het niet lang meer vol gaat houden. Maar dit was nog draaglijk voor mij, zolang ik er zeker van was dat er een einde aan zou gaan komen. Ik kan niet verder met mijn leven zolang hij daar zit. Onze relatie is niet 'af'. Maar nu lees ik ineens dat vreselijke krantenbericht, en ik ben ineens bang dat ik hem misschien toch niet goed genoeg ken. Dat het toch niet goed komt.
Als hij nou vijf jaar vastkomt? Wat dan? Ik kan hem niet in de steek laten. Maar ik kan zo ook niet verder. Ik wil hem niet bezoeken want ik ben bang dat dat meer problemen oproept dan het oplost. Maar ik ben ook enorm bang dat hij straks toch ineens voor mijn neus staat. Wat dan? Hij zit inmiddels zo in de knoop (inderdaad, dat klopt in het krantenartikel, maar dat is m.i. volledig te wijten aan justitie zelf..) ik weet niet of ik daar mee om kan gaan. Hij heeft zich altijd voor ogen gehouden dat hij zijn kinderen nog zal zien, maar hij heeft nu te horen gekregen dat de kans nagenoeg nihiel is. Hij schrijft mij dat hij niet weet hoe hij daar mee om moet gaan.. hij is gewoon kapot.
En beetje bij beetje sloopt mij dit ook. Waarom kunnen mensen elkaar dit aandoen? Bij alles wat ik doe denk ik 'dit moet ik aan hem schrijven, dat vind hij vast leuk' en als ik me ellendig voel, schrijf ik dat ook en dan krijg ik van hem een opbeurend woordje terug. Als ik mensen toelaat tot mijn vriendenkring, ga ik voor ze door het vuur. Zo ook voor hem. Maar dit eist wel heel veel van me. Vooral omdat ik niet weet of het mij alleen vriendschappelijk te doen is.
Maar ik ben gewoon bang. Heel bang en heel ongelukkig. Ik weet niet meer hoe ik er nu mee om moet gaan. Ik weet echt niet wat te doen.
Bedankt voor het lezen, ik hoop dat jullie me een beetje een hart onder de riem kunnen steken...