Geplaatst We hebben hem vandaag begraven, al zijn vrienden zijn met scooters achter de rouwstoet gereden. Er waren zeker 40/ 50 scooters, brommers e.d. Erg ingrijpend, een mooie en waardige begravenis.
Daarbij kwam nog eens dat mijn moeder geopereerd moest worden aan haar hart. Ze is zondag opgenomen en is gister geopereerd. De operatie is op zich goed gegaan, maar heeft 2 uur langer geduurd als verwacht en heeft totaal 4,5 uur geduurd. Ze zijn meer tegen gekomen als verwacht. Het is voor mijn moeder een lijdensweg geweest, ze was niet onder narcose. Ik heb alle taken van mijn moeder op mij genomen, ik heb nog 5 thuiswonende broertjes en zusjes waarvan drie onder de 11. Dus die moesten eten drinken naar school enz enz. Elke morgen om 07.00 bed uit, honden uitlaten, kinderen wakker maken, eten geven, aankleden, naar school brengen, dan boodschappen doen. Eenmaal thuis is er een bom ontploft natuurlijk, voor je de boel heb gereorganiseert moeten de kids weer uit school gehaald worden, weer eten drinken en terug naar school
Tegen die tijd is de was aan de beurt, klaar met de was kids uit school en eten klaar maken. S'avonds na 20.00 heb je een minuut om te zitten. Voorlopig dus geen kinderen in mijn leven 
heb erg veel respect voor mijn moeder hoe ze dit volhoud. Gelukkig is ze vandaag thuisgekomen, dat is voor die kids helemaal een last van de schouder. Ze zijn een stuk drukker geweest als normaal, ze voelen het aan. Gelukkig zijn de huishoudelijke taken nu verdeeld, ik doe de ochtend en mn zusje (20) doet de avond, want dan moet ik ook nog eens werken. Ik zit er even doorheen, ben erg verdrietig over mn overleden vriend, maar ik moet door, heb geen tijd voor verdriet of rouw, want alles gaat toch door.
Sorry voor dit zeikverhaal maar moest het even van me afschrijven.
