Geplaatst Maar het gaat weer niet goed, niet het werk zelf, daar heb ik geen klachten over gehad, ik krijg juist te horen dat ze zo blij met me zijn, maar met mij gaat het weer niet goed.
Het is een baan voor 5 dagen in de week, 40 uur, maar ik werk iedere dag over. Op zich heb ik leuke collega's, niets mis met die mensen. Maar ik kan het gewoon weer niet aan merk ik....
Voor de mensen die het niet weten, ik heb Borderline, wat echt wéér eens alles verpest. Ik kan gewoon iedere dag wel weer janken als ik weer moet gaan werken. En het is geen onwil dat ik niets wil doen, helaas zijn er mensen in mijn omgeving die dat wel denken. Ik zou gewoon zo graag willen dat ik net zoals andere mensen gewoon een normaal leven kon lijden, dat ik gewoon iedere dag normaal kon gaan werken etc.
Daarbij komt ook nog eens dat ik door de spanningen onwijs veel last krijg van migraine, waardoor ik weer vaak ziek ben en me weer schuldig ga voelen wat nog meer spanning oplevert. Ik voel me nu na 6 weken werken alweer als een elastiekje dat op knappen staat.
Vandaag op mijn werk was er een gesprek gaande over dat sommige mensen echt iederedag met tegenzin naar hun werk gaan, en hoe lang een dag dan wel niet moest duren. Ze moesten eens weten.
Ik wordt er helemaal gek van, ik heb hiervoor ruim een half jaar niet gewerkt, alleen maar thuis gezeten. Toen heb ik mezelf een schop voor mijn kont verkocht dat ik het eindelijk maar weer eens moest gaan doen, eindelijk de moed weer verzameld, en het gaat gewoon weer niet....
Nog een probleem is dat ik mijn ouders de afgelopen jaren zoveel geld heb gekost, ze hebben een opleiding voor me betaald die ongeveer 25.000 gulden kostte, daarna een opleiding a 10.000 gulden per jaar, waar ik nog mee gestopt ben ook, en dat geld waren ze dus voor niets kwijt. Ook hebben ze me veel geld gegeven om gewoon van te leven, en daar voel ik me zo schuldig over... Ik wil ze zo graag terugbetalen, al is het maar een deel, ik wil gewoon iets doen. Maar ik moet daarvoor (veel) blijven werken, en ik wil ze ook niet weer verdriet doen door weer te zeggen dat ik stop met deze baan.
Ik heb geen idee wat ik kan doen, een parttime baan zou ideaal zijn, maar helaas zijn die dun gezaaid, en degene waar ik op heb gesolliciteerd ben ik niet aangenomen.
Pffft, wist ik maar wat ik kon doen, ik slaap amper meer, en vandaag of morgen stort ik weer in, en het ging een tijd terug zo goed, ik wil niet weer terugvallen.....
Sorry voor het lange verhaal, maar ik moest het even kwijt...
