Bokt.nl

Citaat:

„Eindelijk, een nieuw schooljaar, met gemengde gevoelens stapte ik de deur uit. Ik wist dat het een goede school zou zijn, dat is toch de slogan? ‚School voor iedereen!!’
Dus ook voor brillekoppen en kikkerhoofden? Ook voor lelijke mensen. Och ik wist het niet, het is overal hetzelfde.
Met een bang hart stapte ik de gymzaal binnen, hopend op een goed schooljaar. Ik zette me waar niemand me zag..
Eenmaal dat de directeur zijn speech begonnen was, ging alle aandacht naar de directeur, dus ook nu hoefde ik niet te vrezen dat ze me zagen. Maar toen gebeurde het, we moesten een voor een rechtstaan als we onze namen hoorden.’Eline Parelhoen’ jeetje, alleen, al mijn domme achternaam liet een lachsalvo weerklinken in de turnzaal. Bang stond ik op. Alle ogen waren op mij gericht, ik had het gevoel dat mijn hart uit mijn borstkas ging kloppen. ‚Het is goed, Eline, je mag terug gaan zitten’. Dit was vernedering 1,een van de vele die nog moesten volgen.
Toen iedereen zijn naam gehoord had, en iedereen rechtgestaan had, werden de klassen ingedeeld. Ik zat - ja je raadt het al- in een klas met allemaal „coole“ mensen, of dat dachten ze.
Onze klastitularis, mr.Claude gaf ons onze plaatsen. Ik zat alleen achteraan omdat ik het zo wou. Niemand moest zien wie ik was, ik die domme brillekop met haar kikkerhoofd.
Maar toch, ik besefte dat ik moest contact zoeken, omdat ik anders WEER zes jaar alleen ging staan.zes lange jaren.
In de speeltijd zonderde ik me af, ik wist dat ik niet anders kon, ik had niemand waar ik bij kon staan. Toen kwam Lisa, zowat het populairste meisje van de klas naar me toe en vroeg waarom ik me steeds afzonderde, ze trok me mee en voor ik het wist zat ik bij haar en haar vriendinnen. Ik kon het niet geloven, zo gelukkig ben ik nog nooit geweest.
Zou dit echt een school zijn waar iedereen zich thuis kon voelen, zou dit echt een school voor iedereen zijn?
Lisa was supervriendelijk tegen me, en ook aan tafel mocht ik bij haar zitten. Ze kwam steeds naar me als ze zag dat ik me ging afzonderen.
Die vernedering was ik al lang vergeten. Lisa trok me erdoor. Ik hoopte echt dat dit nog lang mocht duren.
Eindelijk heb ik vriendinnen, vriendinnen die me helpen als ze zien dat ik het moeilijk heb. Eindelijk... Na 6 jaar wachten kwam de dag waar ik altijd op had gehoopt.
Toch vroeg ik Lisa waarom ze me meetrok, waarom ze een brillekop en een kikkerhoofd meetrok. Haar antwoord verbaasde me echt: ‚jij bent geen brillekop en zeker geen kikkerhoofd. Ik weet dat je een lief meisje bent, maar je moet jezelf kunnen zijn, en dat probeer ik. Ik weet hoe het voelt om uitgesloten te worden. Je zou het niet zeggen, maar ik werd vroeger vaak gepest, omdat ik altijd merkkledij droeg, als enige van mijn klas. Toen ik van school veranderde waren er meerdere meisjes met merkkledij. Zij begrepen me, en sindsdien heb ik me voorgenomen om altijd meisjes die uitgesloten worden te helpen’.
De uren vlogen voorbij, ik zat in een roes, ik wist echt niet wat me overkwam.
Toen om vier uur de schoolbel ging, stapte ik vrolijk de poort uit, op weg naar huis. Nog nooit was ik zo vrolijk toen ik de school uitstapte.
Ik hoopte dat dit jaar lang mocht duren.1 september was echt een dag om nooit te vergeten.

Nu zijn we inmiddels een half jaar verder, heb ik een hoop vriendinnen, Lisa is mijn allerbeste vriendin geworden en mijn schoolresultaten uitstekend. Wat vriendschap niet allemaal kan doen...