Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-11-11 09:27

Had ik het maar geweten...

Geplaatst door de TopicStarter : 09-11-11 09:27

Even denk je dat dit hét jaar zonder pijn en verdriet wordt. Maar nee, helaas, het lot is ons niet gunstig gezind. Ik weet niet hoe we deze hindernis weer moeten gaan overwinnen, ik weet niet hoe ik mijn lieve mama hier weer moet doorsleuren... Ik weet het nu even gewoon niet... Had ik het maar geweten...

In 2007 verloor zij haar beste vriendin aan kanker. Op enkele maanden tijd was het verkeken, haar vriendin. Haar verdriet was groot en het doet zo 'n pijn om je moeder verdrietig te zien. Gelukkig hadden we ons gezinnetje, het ging niet altijd goed (zoals bij zovelen), maar we hadden tenminste elkaar! Al ging daar ook snel verandering in komen, had ik het maar geweten...

Op 2 januari 2008 verloren we mijn vader, hij was 53. Geheel onverwachts. Na een dagje gezellig nieuwjaar vieren, kreeg ik een telefoontje. Hij was er ineens niet meer. Hoe kon het? Het verdriet was immens, zoiets overkomt je toch niet zo maar? Mijn moeder maakte een moeilijke periode door, ik ook. We leefden een beetje langs elkaar heen. Gelukkig voor haar vond ze snel weer een beetje geluk in haar nieuwe liefde. Een man die me niet onbekend was, ik kende hem mssn al 20 jaar. Het was een vriend van de familie en dan vooral van mijn moeder. Iemand die ze door en door kende en een paar keer uit de sh*t geholpen heeft, toen niemand anders het deed. Het was snel, maar mijn moeder was gelukkig en dat verdiende ze na hetgene dat ze al mee gemaakt had. Ok, het botste mssn iets vaker tussen ons, maar ik wou vooral dat ze gelukkig was. Om dan te zien hoe ongelukkig ze haar nog voelde, dat was hard... Dat was vooral heel moeilijk.

En toen kreeg ik in september 2009 weer een telefoontje... Mijn grootmoeder (haar moeder) was, ondanks haar leeftijd, onverwachts overleden. Ja, het verdriet bleef ons niet gespaard. Gelukkig vonden mijn moeder en ik de band weer terug die we een beetje aan het verliezen waren. Ik was er voor haar, ik ben er voor haar. Ik zou er nog meer voor haar moeten zijn. Had ik het maar geweten...

In februari 2010 kreeg ik een telefoontje waarbij het leek alsof ze me een slag in het gezicht gaven. Ze dacht dat haar vriend dood was. En ja, eigenlijk was hij dat ook al. De man was 40 jaar en had een hartstilstand gekregen. Reanimatie bracht zijn hart weer in gang, maar hij was al weg. 4 dagen heeft hij nog op de IC gelegen, zijn hart klopte, de machines hielden zijn lichaam in werking... Ik heb dágen aan zijn bed versleten, het voelde vreselijk. Ik werk zelf op de IC, ik zou niet aan een bed moeten zitten... En toen beslisten we met z'n allen dat dit niet was wat hij wou en alles werd stop gezet. Op enkele minuten tijd was het voorbij... Weer stonden we voor de zware opgave om een begrafenis te regelen en de hele rompslomp achteraf.

Erbij moet ik vertellen, dat mijn moeder al jaar en dag goede vrienden was met zijn moeder. Contact met zijn vader had hij niet meer. Zijn ouders zijn gescheiden toen hij jong was. Toen hij samen was met mijn moeder, heeft ze ervoor gezorgd dat het contact tussen hem en zijn vader hersteld werd. Ze kwamen zelfs goed overeen! Moeder en vader daarentegen leefden nog steeds als kat en hond als ze elkaar zagen. Ik vind het dan ook vreselijk wat voor masker mensen zich kunnen voorhouden als het om geld en bezit gaat. Dan kan er zo maar spontaan een wapenstilstand plaats vinden en gaat het om kleine dingen als prullen van tig jaar oud. Mijn moeder moest geen geld, mijn moeder moest de troep niet, mijn moeder was haar grote liefde kwijt en had verdriet. Immens véél verdriet! En echt waar, het is een mes door je hart als ze een advocaat op je moeder afsturen en doen alsof ze een dief is, in haar eigen huis. Ze heeft hem door de jaren heen verschillende malen uit de sh*t geholpen, hij woonde bij haar in, moest geen kost en inwoon betalen. Maar die oude troep, een paar euro en een auto, die moesten ze hebben tot het laatste beetje stof dat er aan hing. Mijn moeder heeft meer terug gegeven dan nodig was. Zij had gewoon verdriet. Immens veel verdriet... Dat kon geen prul, of auto, of geld wegnemen.

Het verdriet dat ik voelde om haar verdriet, was mssn nog wel groter dan al het verdriet dat ik de afgelopen tijd al gehad had. Toekijken hoe mensen je moeder kwetsen en er gewoon niets aan kunnen doen, dat is vreselijk. Dat doet zo 'n vreselijke pijn... Ja, ik wens deze beste mensen alle pijn van de wereld toe. Ik ben geen haatdragend persoon, maar zíj kunnen niet genoeg lijden. En dat meen ik, uit de grond van mijn hart... Hadden we het maar geweten... Het had ons en vooral mijn moeder, veel verdriet gespaard. Had ik het maar geweten...

Tegen de zomer trok ik het zelf niet meer. Ik zat er gewoon onderdoor. Altijd maar gaan, gaan, gaan, klaarstaan, incasseren, toch maar niet toegeven aan het verdriet. Ik kon mijn moeder niet helpen, ik kón haar verdriet niet wegnemen. Ik was gebroken. Mijn moeder was gebroken. Wij waren gebroken... Totaal gebroken en ik dacht: 'dit komt nooit meer goed.' Een mens is niet gemaakt om alleen te zijn, maar verliefd worden. Dat zou haar niet meer gebeuren. En ik kan toch niet mijn hele leven voor haar zorgen?

En daar, op een gekke zomerdag, leert ze een Nederlandse man kennen. Een man met ook een verleden, verdriet en ook gebroken. Het lijkt alsof ze elkaar echt gevonden hebben, ze kunnen goed praten, hebben lol samen, huilen en lachen samen. Mijn moeder leek zelfs gelukkig! Ze leek niet gelukkig, ze wás gelukkig! Het leek allemaal zo mooi, het was allemaal zo mooi en het is allemaal zo mooi! We hadden het gevoel dat nu eindelijk de 'goede tijden' zouden aanbreken. Het eindejaar naderde en we besloten: 2011, dat wordt ONS jaar.

En tot gisteren was dat ook zo. Begin dit jaar kwamen we met de melding dat ik zwanger was. Even was dit een moeilijk punt... Fijne of minder fijne hoogtepunten: het is en blijft altijd een beetje opentrekken van een oude wonde. Maar eenmaal iedereen aan het idee gewend: 2011 IS ons jaar! Het geluk staat eindelijk aan onze kant... In september kwam ze dan ter wereld, onze prachtige dochter. Zowel mijn moeder als haar vriend zijn helemaal dol op haar. Ook voor hem is zij gewoon zijn kleinkind. Mijn moeders vriend heeft ook een dochter, zelfde leeftijd en ook zij is nu in blijde verwachting. Ons geluk lijkt dus echt niet meer stuk te kunnen. En dat kon het ook niet. Tot gisteren.

Gisteren kreeg ik weer zo 'n telefoontje, van een stem die op breken staat. Had ik het maar geweten... Mijn moeders vriend. Hij wordt vandaag opgenomen. Hij heeft acute leukemie...

**Geplaatst**: 09-11-11 09:32

Re: Had ik het maar geweten...

Geplaatst: 09-11-11 09:32

Jeetje meis, hoeveel ellende kan een mens overkomen... $:\$ Heel, heel erg veel sterkte.

**Geplaatst**: 09-11-11 09:33

Geplaatst: 09-11-11 09:33

Jeetje zeg! Wat erg allemaal. Ik weet echt niet wat te zeggen, behalve: sterkte!

**Geplaatst**: 09-11-11 09:34

Geplaatst: 09-11-11 09:34

Jeetje, wat een enorme 'pech' hebben jullie steeds :(:)

Ik kan niks anders zeggen dan sterkte, maar eigenlijk is dat ook niet genoeg...

**Geplaatst**: 09-11-11 09:34

Geplaatst: 09-11-11 09:34

Oh wat een verschrikkelijk verhaal.. wat moeten jullie een hoop incasseren zeg!
Ik wens je heel erg veel sterkte, maar ondanks alle ellende, geniet van je dochtertje, ze is nog zo klein..probeer de positieve dingen ook te blijven zien, ook al is alles nog zo ellendig..sterkte ..

**Geplaatst**: 09-11-11 09:34

Geplaatst: 09-11-11 09:34

Mijn god, hoeveel pech kan een mens verdragen in zijn leven.
Ook je moeder, het lijkt haar echt niet gegunt.

Ik wil je toch nog proficiat wensen met je dochter en je heel veel sterkte wensen de komende tijd (woorden schieten verder tekort)

**Geplaatst**: 09-11-11 09:35

Geplaatst: 09-11-11 09:35

Jeetje.. Wat hebben jullie samen al verschrikkelijk veel verdriet meegemaakt. Heel veel sterkte! Ik heb het echt met tranen in mijn ogen gelezen.

**Geplaatst**: 09-11-11 09:36

Geplaatst: 09-11-11 09:36

Jeetje wat een verhaal.
Heel veel sterkte

**Geplaatst**: 09-11-11 09:37

Geplaatst: 09-11-11 09:37

Wat vreselijk.. ik wens je heel erg veel sterkte :(:)

Kunnen ze nog iets doen voor de vriend van je moeder, of eigenlijk niets meer?

**Geplaatst**: 09-11-11 09:40

Geplaatst: 09-11-11 09:40

Hoeveel pech kan een mens hebben, en wat een kracht ook - anderen hadden al bij de pakken neergezeten denk ik. Heel veel sterkte voor jullie.

**Geplaatst**: 09-11-11 09:41

Geplaatst: 09-11-11 09:41

lees je verhaal met kippenvel... wat verschrikkelijk allemaal! Hoeveel kan een mens hebben... je probeert je moeder zo goed mogelijk te steunen, maar verlies hierbij jezelf niet uit het oog.. Sterkte in deze moeilijke tijden

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-11-11 09:42

Geplaatst door de TopicStarter : 09-11-11 09:42

Bedankt allemaal.
Hij is vandaag binnen, dus hopelijk weten we vanmiddag meer. Sowieso zal het weer een zware tijd worden.

**Geplaatst**: 09-11-11 09:47

Re: Had ik het maar geweten...

Geplaatst: 09-11-11 09:47

jeetje wat onmenselijk wat jullie door meoten maken allemaal...

Heeeeeel veel sterkte gewenst aan jullie allen!

**Geplaatst**: 09-11-11 09:50

Re: Had ik het maar geweten...

Geplaatst: 09-11-11 09:50

Jeetje Vie..

ik ben r gewoon stil van.

Hele dikke knuffel voor jullie allemaal, ook voor je moeder. Hopelijk slepen jullie je er doorheen en knapt hij weer helemaal op. :(:)

**Geplaatst**: 09-11-11 09:52

Re: Had ik het maar geweten...

Geplaatst: 09-11-11 09:52

Pfffff.... Het zit jullie niet mee Vie! Hopelijk is er snel duidelijkheid vanuit het ziekenhuis! Als je je verhaal kwijt wilt mag je me altijd pben!

**Geplaatst**: 09-11-11 09:53

Geplaatst: 09-11-11 09:53

Woww jeetje vie, enorm sterkte wat maak jij allemaal mee zeg! Hele dikke knuffel!

**Geplaatst**: 09-11-11 10:02

Geplaatst: 09-11-11 10:02

Hoeveel pech kan een mens hebben jeetje zeg! Arme mam, arme Vie, dit breekt een mens zó
Veel sterkte de komende tijd.

**Geplaatst**: 09-11-11 10:03

Geplaatst: 09-11-11 10:03

Damn, wat een verhaal..... :(:)

Sterkte meis!

**Geplaatst**: 09-11-11 10:03

Geplaatst: 09-11-11 10:03

Jeetje meis wat heftig allemaal! Ik wil jullie heel veel sterkte wensen! En vooral ga ik duimen voor jullie! Ik hoop dat jullie snel duidelijkheid krijgen! :(:)

**Geplaatst**: 09-11-11 10:07

Geplaatst: 09-11-11 10:07

Oh nee zeg! Hoe bestaat het? Zoveel ellende!

Ik wens jou heel veel sterkte toe en ook voor je moeder en haar nieuwe liefde.
:(:)

**Geplaatst**: 09-11-11 10:10

Geplaatst: 09-11-11 10:10

Jeetje, das ook ontzettend erg. Heb er geen woorden voor... Kan begrijpen als je denkt : waarom overkomt ons dit? Het is zo oneerlijk.
Ik hoop dat jullie misschien wel wat professioneel hulp hebben hiermee. Vooral je moeder. Blijf bij elkaar, en steun elkaar. Maar volgens mij doen jullie dat al.
Was er maar een pilletje tegen verdriet... Want soms is het teveel... Heel veel sterkte gewenst.

**Geplaatst**: 09-11-11 10:10

Geplaatst: 09-11-11 10:10

Meid, je hebt ontzettend veel nare ervaringen meegemaakt en ik snap dat het je heel neerslachtig maakt en moedeloos. Niemand kan invoelen wat jij hebt meegemaakt aan negatieve ervaringen.
Maar ik kan je maar een ding zeggen: LAAT JE NIET KISTEN DOOR DE NEGATIEVE SPIRAAL!
Het is enorm moeilijk te geloven dat geluk ook voor jouw bestemd is, maar het is zo! Trek je zelf eruit en vertrouw er op dat het goed komt met je moeders vriend. Geloof in GELUK!
Leukemie IS te genezen!

**Geplaatst**: 09-11-11 10:17

Re: Had ik het maar geweten...

Geplaatst: 09-11-11 10:17

Wat verschrikkelijk..
Hoe afschuwelijk bang moeten jullie nu zijn. Héél veel sterkte..

**Geplaatst**: 09-11-11 10:18

Geplaatst: 09-11-11 10:18

Jeetje meid...Hoeveel ellende kan een mens hebben..... :(:)

Ik kan me goed voorstellen dat jullie het even niet meer zien zitten en jullie afvragen waarom dit jullie allemaal moet overkomen.
Wat Tellisto al zegt: Blijf wel in geluk geloven en blijf elkaar steunen, hoe moeilijk dat dat misschien nu ook is.
Verder kan ik jullie alleen heel veel sterkte wensen en voor jullie hopen dat het goedkomt met de vriend van je moeder.

**Geplaatst**: 09-11-11 10:20

Re: Had ik het maar geweten...

Geplaatst: 09-11-11 10:20

Vie toch... Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen.. Dit gun jen iemand en je moeder heeft nu al 3x op een rij pech pech pech....

Een dikke :(:)

voro jou en je mams!