Ik kwam deze tegen en het sprak me erg aan. Ik denk niet dat ik veel woorden hier aan hoef vuil te maken, dit beschrijft grotendeels wel hoe ik me voel...
Hoe kan de bron zijn oorsprong kennen, als het zijn totale stroom niet kent .
Hoe kan ik geluk zien gelijk een doel, als het doel de stilstand van alles is.
Hoe kan ik geluk proeven zonder weten, als weten de beproeving van 't leven is. Hoe zou ik de wijze kunnen liefhebben, als de dwaas door hem wordt ontkent .
Hoe kan ik vertellen wie de ander is, als ik nog niet weet wie ik zelf ben.
Hoe zou ik Hem ooit kunnen ontmoeten, als Hij niet reeds midden in mij is.
Hoe zou ik Hem, het Zelf leren kennen, als ik de stroom niet van het Zelf werd...
Wat vinden jullie ervan? Hebben jullie ook zo van die gedichten waarvan je denkt, dat is nou wat ik bedoel! Dat is wat ik wil zeggen, maar niet goed onder woorden kan brengen..
"What we call human nature, is actually human habit.."
Ik ben blij dat het voor jou een mooi gedicht is , maar om eerlijk te zijn vind ik het niets. Voor mij is het te vaag. Een bron is een oorsprong dus die eerste zin is mij al een raadsel.