Geplaatst Zijn ouders, afgelopen 5 jaar zijn 4 zusters... allemaal heeft hij ze op veel te jonge leeftijd moeten verliezen aan deze slopende kl*te ziekte.
Anderhalf jaar geleden hoorden we dat mijn vader het ook had, nog geen half jaar na het verliezen van zijn zusje.
Mijn vader heeft slokdarm/maagkanker, de prognose was niet goed, het was een agressieve vorm. Maar mijn vader wilde zich toch laten opereren en er werd meteen met chemo gestart.
Eenmaal op de OK werd mijn vader direct weer dichtgemaakt... ze vonden tijdens de OK meer uitzaaiingen en er was niets meer te doen.
Mijn vader kwam bij, ik en mijn moeder wisten het al... hij nog niet
"Gaat goed hè?" Zei hij toen hij bijkwam... het voel hem niet eens op dat er niets gedaan was en dat hij geen pijpje in zijn luchtpijp had. De chirurg is het toen komen vertellen.
Het was een klap, maar mijn vader negeerde het.
Vakantie, vissen bij zijn vakantiehuisje, werken bij zijn eigen bouwbedrijf... ondanks dat het eigenlijk niet meer kon, deed mijn vader het gewoon.
Rond deze tijd overleed mijn merrie en ook ging United, het paard wat ik van mijn vader heb gekregen, bijna aan een koliekoperatie onderdoor.
Ondanks al zijn zorgen en pijn was hij er voor mij, hij is er altijd voor mij en iedereen geweest.
Al die tijd heeft hij het volgehouden ondanks alle chemo's, bloedvergiftigingen, het niet meer kunnen eten door de tumoren en het afvallen van 50kg.
Hij bleef doen waar hij zin in had.
Toch weer chemo's krijgen terwijl het eigenlijk in het stadium waar hij in zat niet meer mogelijk was voor zijn lichaam. Maar hij doorstond ze en bleef vrolijk en positief.
Mijn man en ik zijn 16-10-2010 getrouwt, omdat ik wilde dat mijn vader erbij was. Wat een heerlijke dag was het... zo mooi, maar toch ook vol verdriet.
Samen vorige maand nog even lekker naar centerparcs geweest, mijn vader stond erop dat we erheen gingen. Nog even lekker samen genieten...
Hij gaat nu snel achteruit, eten gaat bijna niet meer, alleen nutridrink blijft er soms in. De tumoren nemen alles over... zijn maag, darmen, ws ook lever en bloed.
Gister hebben we van de oncoloog gehoord dat het nu echt het einde is.
Misschien nog 1 chemo, maar dan is het wel klaar.
De oncoloog gaf aan dat het haar ook erg pijn deed om dit te vertellen, omdat ze wist dat mijn vader dit niet wil horen in al zijn levenslust en positiviteit. Wij ook niet... voor mijn gevoel was hij onstervelijk.
Nu gaan we een moeilijke tijd tegemoet, maar wel een tijd dat we zo veel mogelijk van elkaar gaan genieten. Elk moment is er een.
Voor mijn moeder is het ook zo zwaar, en het verdriet van pa... maar ook alles rondom het bedrijf en haar eigen hart probleem. Maar ook zij slaat zich overal doorheen.
Zelf weet ik even niet goe het gaat, huilen gaat moeilijk, heb ik altijd al gehad.
Alle tegenslagen van de afgelopen jaren stapelen zich nu wel op. Ik voel me leeg...uitgeput...
Ik sta er meestal om bekend dat ik me makkelijk red in moeilijke situaties, dat ik sterk ben... maar zo voel ik me nu niet.
Ook onbegrip dat mijn vader, ondanks het nieuws gister, zelf nu nog zo positief op de bank zat. Hij zat te vertellen dat hij alles met de oncoloog had geregeld betreft zijn overlijden. Zo rustig en kalm, onbegrijpelijk. Zelfs nu is hij nog een rots in de branding
Bedankt voor het lezen... ik had even een plek nodig om het van me af te schrijven.
