En ook mijn relatie is over...
Geplaatst: 21-08-03 17:41Al kan ik het zelf nog nouwelijks bevatten, moet ik het toch even van me afschrijven...
Dat onze (ruim 3.5 jarige) relatie de laatste tijd (zeg maar gerust het laatste jaar) niet over rozen liep hebben jullie ook wel kunnen lezen.
Toch had ik er na de laatste break vertrouwen in dat het nog goed kwam... Niet dus
Even kort voor de mensen die het niet gevolgd hebben:
In december wilde Paul rust, zijn gevoels op een rijtje zetten. Ik was er kapot van maar na een week kwam het goed.
In Februari maakte ik er een einde aan. Ik voelde me niet mezelf bij hem (onzeker), vond een ander leuk en stopte er dus mee...
[AM] Het is uit...
Na 1,5 maand kwamen we bij elkaar, ik kon niet zonder hem, en hij niet zonder mij... Dacht ik.
Na een tijdje wist hij weer niet wat hij voor me voelde. Ik dacht dat hij onzeker was, omdat ik het uitgemaakt had voor een ander. Toch had ik mijn uiterste best gedaan in die tijd hem te bewijzen dat ik alleen hem wou. Niet met andere jongens praten/chatten, whatever...
Maargoed, ik maakte me kwaad, en besloot lekker te gaan feesten (samen met mijn beste vriendin die ook net vrijgezel was na een relatie van dik 3 jaar). En hoe ik het deed weet ik niet, maar ik kon hem uit mn hoofd zetten, ik voelde me vrij (en daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt), maar miste wel 'een vriendje'.
Na een weekje begon Paul veel te bellen en sms'en. Hij miste me, wist zeker dat hij me terug wou, voor altijd en hij wilde geen stiekem gedoe meer omtrend zijn ouders ( [AM] Leek het eindelijk goed te komen, weer niet... ), hij zou het meteen vertellen en hoopte zo dat het goed kwam.
Ik wilde eigenlijk niet meer, bang dat het weer stuk zou lopen, maar hij praatte me om, stelde me gerust en van een aantal vrienden hoorde ik dat hij me echt terug wilde, gek op me was enz enz...
Ik besloot het nog 1 keer te proberen. En heb hem meteen gezegd, gaat het nog 1 keer fout, dan stop ik er mee, voor altijd...
Die keer is nu aangebroken..
Gister middag kreeg ik een smsje. "Waar ben je ik wil je even spreken.. Sorry". Ik had meteen nare gedachten en jawel, toen ik belde vertelde hij dat hij wilde stoppen. Hij voelde niets meer. Het was zo gewoon nu we vaak bij elkaar waren (hij woont op een flatje nu, vroeger zagen we elkaar zo'n 3 dagen). We waren meer vrienden, volgens hem...
Ondanks dat ik niet wist wat ik hoorde had ik het in mijn hart aan voelen komen.
Ik voelde me rot, maar dat was het. Ik had veel afleiding aangezien Annemieke hier was en ik me niet zielig op wilde stellen.
Wchter kan ik niet ontkennen dat ik een aantal keer apart ben gaan zitten om flink te janken. Waarom? Waarom zegt hij zoveel dingen die hij niet meent? Waarom liet hij het dan de vorige keer niet voor wat het was?
Wat wil ik nu?
Ik weet het niet, en steeds als ik eraan denk wordt ik kwaad, maar al snel veranderd dat in een huilbui...
Van de ene kant weet ik heel goed dat ik hem nooit meer terug wil.
*denkt aan een liedje van Anouk (Michel)"You were my first and worst love, So it only could go wrong"* Maar aan de andere kant heb ik er totaal geen vreede mee, de manier waarop....
Vorige week heeft hij het namelijk (na 3 maanden, terwijl hij beloofde het meteen te doen) aan zijn ouders verteld (dat we weer iets hadden, zie bovenstaande topic) en die reageerde er buitengewoon goed op. Het enige wat gezegd werd "Als je dadelijk maar niet weer met de brokken zit".
Hij heeft het verteld, op aandringen van mij. Als hij een relatie wilde moest hij er maar voor uitkomen. En na 3 maanden mocht dat toch wel eens gebeuren.
Hij vertelde het, omdat hij me apsolute niet kwijt wou (dit waren zijn woorden een week geleden). Hij wilde verder met me, en als ze het er niet mee eens waren hadden ze pech, hij koos toch wel voor mij.
Dit is dus wat het voor mij zo enorm dubbel maakt. Hij vertelde het thuis (een hele grote stap, hij zag er giga tegenop) en een week later maakt hij het uit omdat hij niet meer voor me voelt?
Ik snap het niet, of ik wil niet niet snappen, maar 1 ding weet ik zeker, ik haat hem.... Ik ben meer waard dan iemand die niet tevreden kan zijn met een 'simpel' stelletje. Hij moet het zelf weten, voor hem 10 anderen, of meer...
Mn persoonlijkheid lijkt wel gespleten. Het ene moment zit ik te huilen, om wat we hadden, hoe mooi het in mijn ogen leek en hoe we er allebij dolgraag voor wilde vechten.
Van de andere kant ben ik kwaad, en als ik hem nu tegen kom dan heeft hij naast zijn 2 bruine ogen ook 2 blauwe.... Ik ben gewoon echt leip, ik voel me verlaten, bedrogen, door mijn eigen vriend!
Ik heb hem een paar keer gebelt, maar hij neemt niet op. Hij zou me vandaag bellen maar ik zat(zit) met zoveel vragen waar ik antwoord op wil... Was dat wel de reden? Is er een ander? Waarom zo plots? Waarom heeft hij het dan wel verteld tegen zijn ouders? Heeft hij het wel echt verteld?
Ik weet het gewoon niet meer.
Zucht, was ik maar een week verder...
Ik weet voor mezelf zeker dat ik zonder hem verder wil. Mijn zelfvertrouwen en vertrouwen in hem waren de laatste periode al behoorlijk gezonken. Ik durfde vroeger over alles te beginnen, behalve bij hem, bang dat er iets boven water kwam wat ik niet wilde horen...
Ik voel nu dat ik mijn goede eigenschappen kapot heb laten maken... Ik vertrouwde mensen heel snel op hun woord. Je kunt wel begrijpen dat dat nu ook niet meer zo is...
Sorry voor dit warrige verhaal... Ik Snap het zelf ook amper, het dringt niet tot me door en ik kan niet helder denken...
Toch bedankt voor het lezen....
Dat onze (ruim 3.5 jarige) relatie de laatste tijd (zeg maar gerust het laatste jaar) niet over rozen liep hebben jullie ook wel kunnen lezen.
Toch had ik er na de laatste break vertrouwen in dat het nog goed kwam... Niet dus
Even kort voor de mensen die het niet gevolgd hebben:
In december wilde Paul rust, zijn gevoels op een rijtje zetten. Ik was er kapot van maar na een week kwam het goed.
In Februari maakte ik er een einde aan. Ik voelde me niet mezelf bij hem (onzeker), vond een ander leuk en stopte er dus mee...
[AM] Het is uit...
Na 1,5 maand kwamen we bij elkaar, ik kon niet zonder hem, en hij niet zonder mij... Dacht ik.
Na een tijdje wist hij weer niet wat hij voor me voelde. Ik dacht dat hij onzeker was, omdat ik het uitgemaakt had voor een ander. Toch had ik mijn uiterste best gedaan in die tijd hem te bewijzen dat ik alleen hem wou. Niet met andere jongens praten/chatten, whatever...
Maargoed, ik maakte me kwaad, en besloot lekker te gaan feesten (samen met mijn beste vriendin die ook net vrijgezel was na een relatie van dik 3 jaar). En hoe ik het deed weet ik niet, maar ik kon hem uit mn hoofd zetten, ik voelde me vrij (en daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt), maar miste wel 'een vriendje'.
Na een weekje begon Paul veel te bellen en sms'en. Hij miste me, wist zeker dat hij me terug wou, voor altijd en hij wilde geen stiekem gedoe meer omtrend zijn ouders ( [AM] Leek het eindelijk goed te komen, weer niet... ), hij zou het meteen vertellen en hoopte zo dat het goed kwam.
Ik wilde eigenlijk niet meer, bang dat het weer stuk zou lopen, maar hij praatte me om, stelde me gerust en van een aantal vrienden hoorde ik dat hij me echt terug wilde, gek op me was enz enz...
Ik besloot het nog 1 keer te proberen. En heb hem meteen gezegd, gaat het nog 1 keer fout, dan stop ik er mee, voor altijd...
Die keer is nu aangebroken..
Gister middag kreeg ik een smsje. "Waar ben je ik wil je even spreken.. Sorry". Ik had meteen nare gedachten en jawel, toen ik belde vertelde hij dat hij wilde stoppen. Hij voelde niets meer. Het was zo gewoon nu we vaak bij elkaar waren (hij woont op een flatje nu, vroeger zagen we elkaar zo'n 3 dagen). We waren meer vrienden, volgens hem...
Ondanks dat ik niet wist wat ik hoorde had ik het in mijn hart aan voelen komen.
Ik voelde me rot, maar dat was het. Ik had veel afleiding aangezien Annemieke hier was en ik me niet zielig op wilde stellen.
Wchter kan ik niet ontkennen dat ik een aantal keer apart ben gaan zitten om flink te janken. Waarom? Waarom zegt hij zoveel dingen die hij niet meent? Waarom liet hij het dan de vorige keer niet voor wat het was?
Wat wil ik nu?
Ik weet het niet, en steeds als ik eraan denk wordt ik kwaad, maar al snel veranderd dat in een huilbui...
Van de ene kant weet ik heel goed dat ik hem nooit meer terug wil.
*denkt aan een liedje van Anouk (Michel)"You were my first and worst love, So it only could go wrong"* Maar aan de andere kant heb ik er totaal geen vreede mee, de manier waarop....
Vorige week heeft hij het namelijk (na 3 maanden, terwijl hij beloofde het meteen te doen) aan zijn ouders verteld (dat we weer iets hadden, zie bovenstaande topic) en die reageerde er buitengewoon goed op. Het enige wat gezegd werd "Als je dadelijk maar niet weer met de brokken zit".
Hij heeft het verteld, op aandringen van mij. Als hij een relatie wilde moest hij er maar voor uitkomen. En na 3 maanden mocht dat toch wel eens gebeuren.
Hij vertelde het, omdat hij me apsolute niet kwijt wou (dit waren zijn woorden een week geleden). Hij wilde verder met me, en als ze het er niet mee eens waren hadden ze pech, hij koos toch wel voor mij.
Dit is dus wat het voor mij zo enorm dubbel maakt. Hij vertelde het thuis (een hele grote stap, hij zag er giga tegenop) en een week later maakt hij het uit omdat hij niet meer voor me voelt?
Ik snap het niet, of ik wil niet niet snappen, maar 1 ding weet ik zeker, ik haat hem.... Ik ben meer waard dan iemand die niet tevreden kan zijn met een 'simpel' stelletje. Hij moet het zelf weten, voor hem 10 anderen, of meer...
Mn persoonlijkheid lijkt wel gespleten. Het ene moment zit ik te huilen, om wat we hadden, hoe mooi het in mijn ogen leek en hoe we er allebij dolgraag voor wilde vechten.
Van de andere kant ben ik kwaad, en als ik hem nu tegen kom dan heeft hij naast zijn 2 bruine ogen ook 2 blauwe.... Ik ben gewoon echt leip, ik voel me verlaten, bedrogen, door mijn eigen vriend!
Ik heb hem een paar keer gebelt, maar hij neemt niet op. Hij zou me vandaag bellen maar ik zat(zit) met zoveel vragen waar ik antwoord op wil... Was dat wel de reden? Is er een ander? Waarom zo plots? Waarom heeft hij het dan wel verteld tegen zijn ouders? Heeft hij het wel echt verteld?
Ik weet het gewoon niet meer.
Zucht, was ik maar een week verder...
Ik weet voor mezelf zeker dat ik zonder hem verder wil. Mijn zelfvertrouwen en vertrouwen in hem waren de laatste periode al behoorlijk gezonken. Ik durfde vroeger over alles te beginnen, behalve bij hem, bang dat er iets boven water kwam wat ik niet wilde horen...
Ik voel nu dat ik mijn goede eigenschappen kapot heb laten maken... Ik vertrouwde mensen heel snel op hun woord. Je kunt wel begrijpen dat dat nu ook niet meer zo is...
Sorry voor dit warrige verhaal... Ik Snap het zelf ook amper, het dringt niet tot me door en ik kan niet helder denken...
Toch bedankt voor het lezen....
.
Zo kan je het waarschijnlijk beter verwoorden alles, als je het zo opschrijft, en begrijp je het misschien voor jezelf ook wel beter? Neem maar ff lekker tijd voor je zelf, leuke dingen doen! 
Een relatie van 3,5 jaar is niet niks!