Nog een levensverhaal... maar dan anders!
Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
Pagina 1 van de 1
- SecretLove
- Berichten: 11
- Geregistreerd: 15-08-03
Nog een levensverhaal... maar dan anders!
Geplaatst door de TopicStarter : 15-08-03 10:48
Ik heb echt een super-jeugd: lieve ouders en familie, leuke vrienden, een onwijs lief verzorg-paardje en noem maar op. Toch voelde ik me zwaar depri en dat heeft een rede…
Op mijn 11e (ik was bijna 12, ging naar de brugklas) ben ik in elkaar geslagen door een jongen uit mijn klas. Hij zat net een paar dagen bij ons op school (dat was al zijn 5e school in anderhalf jaar ofzo) en hij was heel slecht in de omgang met mensen. Ik vond het altijd leuk om nieuwe mensen te leren kennen en dacht hem wel een beetje bij onze klas te kunnen betrekken. Samen met mijn vriendinnen. Maar dat schoot bij hem zo gruwelijk in het verkeerde keelgat! Hij heeft me toen in elkaar geslagen (vooral op mijn borst en ribbenkast). Ik wist echt niet wat me overkwam en kon van schrik alleen maar huilen. Ik ben dagenlang misselijk geweest ervan, maar vond het verder geen ramp ofzo. Het was gebeurd en naya, zoiets overkomt wel meer mensen.
Toen ik een paar maanden later verkering kreeg met een jongen uit mijn buurt, begon ik te merken dat ik het maar niks vond als hij te intiem werd of aan me zat. Ik vond het minder om te zeggen en daar zit, denk ik, de fout. Ik werd als de dood dat een jongen me aanraakt ofzo, ik was gewoon echt bang. Als ik over straat liep of fietste, keek ik elke seconde drie keer om of er niemand achter of naast me fietste. Het was zelfs zo erg dat ik niet meer over straat durfde. Niet alleen, tenminste. Kort gezegd is het dus gewoon zo dat ik bang was om aangeraakt te worden en dan vooral door jongens. Zelfs mijn vader mocht niet aan me zitten, dan zette ik het al op een gillen. Terwijl ik hem toch echt voor de volle 100 % vertrouw.
Er zijn maar heel weinig mensen die hier vanaf weten. Maar de mensen die het weten zijn een hele grote steun voor me. Ik ben er gewoon heel onzeker door geworden en ik werd er elke dag mee geconfronteerd, met die angst. Ik heb een hele goeie vriend waar ik het eigenlijk het beste mee kan bespreken. Hij luistert altijd naar me, maar blijft wel heel eerlijk. Zo zegt hij het gewoon als hij vindt dat ik me ergens in aanstel of dat ik er niet zo moeilijk over moet doen. Daar helpt hij me heel veel mee en ik ben hem ontzettend veel dank schuldig.
In het begin wilde ik niet inzien dat het slecht met me ging, dat ik depri was. Op een gegeven moment zei één van mijn betere vriendinnen: “Ik merk echt wel dat het niet goed met je gaat. Er moet iets aan gebeuren, zo kan het niet langer.” Daar schrok ik zo van, want zij was nooit zo supergoed met gevoelens uiten enzo. Dan zou het dus toch wel serieus zijn…
Zij heeft me onwijs goed geholpen en ik ben haar enorm dankbaar. Helaas hebben we door omstandigheden ruzie gekregen en wil ze niks meer met me te maken hebben. Die ruzie komt vooral doordat ik zo depri was. Ik was alleen maar met mezelf bezig en dat is zò fout! Maar dat zie ik te laat in, helaas. Ik ben haar kwijt, maar zal nooit vergeten hoeveel ik aan haar had.
Nadat mijn vriendin me verteld had hoe ze erover dacht, zag ik in dat ik een serieus probleem had. Ze dwong me om het aan mijn ouders te vertellen. Ik vond dat vreselijk, wilde niet gedwongen worden en nam het haar (al zei ik het haar nooit) ontzettend kwalijk. Ik heb het toch gedaan, anders zou zij mijn ouders bellen. Achteraf had ik haar wel om haar nek willen vliegen! Ze had absoluut gelijk: je ouders zijn je beste steun. Ik ben blij dat ik het aan mijn ouders verteld heb en ik kan er goed met hen over praten. Helaas heb ik mijn vriendin ivm die ruzie nooit kunnen bedanken… Zij heeft wel voor de grote ommekeer gezorgd!
Ik ben een paar weken terug een week met mijn ouders op vakantie geweest en dat was echt een weekje niks doen. Heerlijk! En ik had tijd om na te denken, dat was nog het prettigste van alles! Aan het eind van die week kwam alles eruit, ik heb zo ontzettend gehuild! En dat was het punt van de ommekeer in mijn leven: ik heb er nu echt een punt achter gezet. Ben toen ik terug kwam van vakantie ook echt een nieuw leven begonnen. Met mijn verzorg-paardje, maar helaas zonder mijn vriendin. Zij heeft zoveel voor mij betekend, heeft ervoor gezorgd dat ik uit mijn depressie kwam en dat ik me weer gelukkig voelde. Want dat was nog het ergste van alles: ik was alleen gelukkig als ik bij mijn verzorg-paardje was. En dat wilde ik niet, ik wilde gewoon gelukkig zijn met mezelf, mijn familie en vrienden en met mijn leven. Nu kan ik dat weer, ik kan de positieve kant overal van inzien en ik ben sterker dan ik was. Gelukkig maar… Al het negatiefs heeft iets positiefs…!
Ik wil hiermee echt niet zielig zijn ofzo, of aandacht trekken. Ik wil hiermee duidelijk maken dat het echt kan, dat je echt wel uit een depressie kunt klimmen. Daarbij wil ik op deze manier ook mijn verhaal even kwijt kunnen. Ik ben inmiddels bijna 14 en het heeft dus ruim twee jaar geduurd en die twee jaar waren vreselijk. Op een gegeven moment wilde ik ook echt niet meer. Ik wilde er een eind aan maken, zag het leven als een hel. Alleen voor mijn paardje heb ik niet opgegeven. Ik ben aan deze rottijd mijn vriendin verloren en dat doet heel veel pijn… Maar aan de andere kant weet ik nu wel dat ik sterk genoeg ben om mezelf te helpen en dat is wel een fijn idee. Ik hoop dat ik hiermee mensen kan helpen en ik wil iedereen in een soort-gelijke situatie heel veel sterkte wensen!
Geloof in jezelf!
***Ik heb een andere profielnaam dan normaal, blijf liever anoniem***
Pagina 1 van de 1