Bokt.nl

**Geplaatst**: 31-08-10 20:37

Geplaatst: 31-08-10 20:37

@Tamara: ik denk eigenlijk dat je kinderen je goed vinden zoals je bent als moeder, ook als je graag nog dingen voor jezelf doet. Niet iedereen is een Libellemoeder

Heb vandaag, net als bijna elke dag, ook mijn stallen staan mesten terwijl mijn ene dochter zich urenlang vermaakt op het erf met de hond, stoepkrijten, spinnewebben plus inhoud bekijken, muizenholen zoeken en noem maar op en de andere dochter tussen de voedingen door gewoon in de auto ligt te slapen. Her en der vindt mijn oudste het leuk om tussendoor langs te komen om te helpen opstrooien, mee de paarden te voeren (nou ja, emmers klaar maken) en met de waterslang de bakken te mogen vullen en verder trekt ze haar plan. Bij mij. Haar vader laat ze geen moment met rust _O-

En ondanks dat ik haar veel meer zichzelf laat vermaken plus ook nog de strenge van de twee ben die de regels stelt en handhaaft, vindt ze mij ook lief en zoals het met kinderen gaat: de ene dag ben ik favoriet en de andere dag de papa. Ik denk dat zij zich later meer herinnert dat ze zoveel vrijheid en ruimte had dan dat ze altijd op zichzelf aangewezen was. Want als ze me nodig heeft (echt nodig), dan ben ik er voor haar. Altijd!

**Geplaatst**: 31-08-10 22:29

Geplaatst: 31-08-10 22:29

ik ben 19 en weet nog niet of ik kinderen wil. vind kinderen wel leuk en kan meestal wel goed me ze overweg, maar ze nou echt zelf te hebben... ben een jaar aupair geweest, en toen heb ik echt gezien hoeveel werk kinderen eigenlijk zijn.

verschrikkelijk, je hebt nooit even rust en tijd voor jezelf. nu zal dat voor een moeder natuurlijk wel anders zijn dan voor een aupair, omdat als het je eigen kinderen zijn het echt iets van JOU is en je een heel andere band ermee hebt. maar ik weet wel dat gewoon je hele leven erdoor in beslag wordt genomen en weet niet of ik dat wel zo'n fijn idee vind. kinderen lijkt me misschien wel leuk, voor over 10 jaar.

als ik nu een partner zou hebben die ik helemaal het einde zou vinden en die zou geen kinderen willen, dan ging ik daar in mee denk ik. lekker met zijn 2tjes zonder je hele leven op te offeren aan kinderen (ik weet dat je er wel veel voor terugkrijgt en blablabla) lijkt me ook wel een fijn idee.

**Geplaatst**: 31-08-10 22:33

Geplaatst: 31-08-10 22:33

Ayasha schreef:
Ik moet zeggen dat ik het met Heino eens ben en ik vind haar het helemaal niet zo provocerend brengen....
Behalve dat het bij mij net einde relatie zou zijn als mijn vriend kinderen wilt, ik wil ze absoluut niet maar ik wil mijn vriend ook niet beperken en ik wil niet dat hij er spijt van zou krijgen door voor mij te kiezen dus dan houd het op.

Goh...zou hetzelfde geschreven kunnen hebben

(Scheelt mij weer een hoop type werk) hier geen koters dus, wil mijn partner ze wel is dat een TGVJtje.

**Geplaatst**: 31-08-10 23:15

Geplaatst: 31-08-10 23:15

Ik wil later sowieso kinderen (als het kan) en als ik ooit een man ontmoet, die dat niet wil. Dan is dat heel jammer maar kies ik vermoedelijk niet voor hem. Maar het is alsnog makkelijk praten, ik zit namelijk niet in die situatie

**Geplaatst**: 31-08-10 23:35

Re: Wat als je partner geen kinderen wilt? [en jij wel]

Geplaatst: 31-08-10 23:35

Voor mij zou het ook een breekpunt zijn. Zowel wanneer ik geen kinderen wil en hij wel, als wanneer ik wel kinderen wil en hij niet. Wanneer ik er 1 wil en hij 5, of hij 2 en ik 3, dan is het nog bespreekbaar. Maar wanneer mijn partner absoluut geen kinderen wil, dan pas ik niet bij hem. Uiteindelijk wil ik een totaalplaatje, en daar hoort een kindje bij. En wanneer ik geen kinderen zou kunnen krijgen, dan zou ik adopteren (of wanneer hij ze niet zou kunnen krijgen) Maar helemaal geen kinderen vind ik ergens zelfs een beetje asociaal tov je partner. Als je goede afspraken maakt, en je wilt heel graag een kindje, dan vind ik dat iemand die écht van je houdt je dat niet mag ontzeggen.

**Geplaatst**: 01-09-10 07:53

Re: Wat als je partner geen kinderen wilt? [en jij wel]

Geplaatst: 01-09-10 07:53

Christel, hoe kan je dat nou zeggen.. een kind is Toch iets wat je beide moet willen? Dus ik ben asociaal omdat ik mijn partner kinderen ontzeg? Ik wil ze namelijk niet. Maar omdat ik geen kinderwens heb, ben ik niet gelijk aso. Een partner heeft nog altijd zelf de keus om dan niet met een relatie verder te willen.

**Geplaatst**: 01-09-10 09:08

Re: Wat als je partner geen kinderen wilt? [en jij wel]

Geplaatst: 01-09-10 09:08

Waarom is helemaal geen kinderen asociaal tegen over je partner? Als jullie dezelfde mening hebben is er toch niks aan de hand, wil de een wel en de ander niet. Dan kun je een aantal dingen doen, waaronder uit elkaar gaan of bij elkaar blijven (waarbij de een dus concessies doet). Die beslissing maak je samen, en voor jezelf en niet voor elkaar. Er werd hier door iemand gezegd als hij wel wil en ik niet dan ga ik wel bij 'm weg zodat ie met een ander wel 'gelukkig' kan worden. Ik denk dat die persoon dat heel goed zelf kan beslissen, dat moet je dus niet vóór die persoon gaan doen. Als hij (of zij) voor zijn gevoel 'gelukkiger' is met zijn/haar huidige partner dan 'met kinderen', vind ik het pas 'asociaal' om zelf te gaan beslissen voor hem/haar oh ik ga bij je weg, want ..

Overigs vind ik het woord 'gelukkig' hier erg slecht gekozen, omdat je het idee zou kunnen hebben dat kinderen krijgen/hebben automatisch geluk (of blijdschap) met zich meebrengt en dat kids hebben/ krijgen het ultieme doel is in iemands leven. Het zogehete 'totale' plaatje.. ik denk dat je dan echt een te rooskleurig beeld heb van het leven en dat gaat toch echt niet altijd zoals je het zelf graag zou willen.

**Geplaatst**: 01-09-10 09:55

Geplaatst: 01-09-10 09:55

Ik vind het ook maar een heel rare en enge redenering, dat je asociaal bent als je je partner geen kinderen gunt. Een moeder/vader hart krijg je niet zomaar, dat heb je of dat heb je niet. Sommige mensen hébben gewoon niets met kinderen. Ja, er bestaan heus mensen die kinderen gewoon absoluut niet leuk vinden, die helemaal niet vertederd geraken van babylachjes (maar voor de rest wel hele leuke persoonlijkheden zijn hoor).
En een kind verdient het om geboren te worden in een gezin waar vader èn moeder uitkijken naar zijn komst. Je kan iemand dwingen om het kind te voeden en onderhouden, maar je kan niet iemand dwingen om van het kind te houden. Dat zou ik dus pas asociaal vinden ten opzichte van het kind, zwanger worden alleen omdat je partner het zo graag wilt, terwijl je het zelf een vreselijke gedachte vindt.

**Geplaatst**: 01-09-10 10:26

Geplaatst: 01-09-10 10:26

Oeh jeetje, dus ik zou asociaal zijn als ik mijn vriend geen kinderen zou gunnen

Dat vind ik nogal een conclusie... Natuurlijk kun je concessies doen in een relatie voor wat betreft de inrichting van je huis, de locatie waar je gaat wonen, waar je je geld aan uitgeeft, kortom: hoe je je leven inricht. Maar wat een verschrikking om als kind te weten dat je moeder je vader zijn zin maar heeft gegeven en jou eigenlijk helemaal niet had gewild

Dát vind ik pas asociaal... Want ik ben er zelf van overtuigd dat iemand die er bewust voor kiest om kinderen op de wereld te zetten, een betere ouder is dan iemand die zich ertoe laat overhalen. Wat xKathleentjex mooi zegt: je kunt iemand niet dwingen om van dat kind te houden. En opgroeien in een liefdeloze omgeving, dat vind ik pas asociaal...

@Urielle: thanks

Dat is inderdaad waar het bij mij dan ook op neer gaat komen. Goed om te weten dat het bij meer mensen zo werkt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-09-10 10:36

Geplaatst door de TopicStarter : 01-09-10 10:36

Citaat:
Wat ik me wel afvraag: Is een kind je meer waard dan gelukkig zijn met je partner?

Weet even niet meer zo snel wie dit heeft gezegt, maar dit is dus eigenlijk wat ik het moeilijkste vind.

Ik hou veel van mijn vriend, en dat gevoel wordt alleen maar sterker.
Is een kind dan meer waard? Ik wil met hém een kind en mijn leven delen in de toekomst.

Wanneer hij zegt geen kinderen te willen is er geen garantie dat ik gelukkig word met een andere partner.
Dat zou ik nog veel erger vinden. Én mijn liefde, partner, en geluk weg. Én nog geen zekerheid dat er ooit kindjes mogen komen..

Dan zijn er natuurlijk nog steeds opties open, maar om vrijwillig alleenstaande moeder te worden... nee daar zou ik dan weer wel heel goed over na moeten denken, omdat ik heb ervaren [mijn eigen moeder] hoe ontzettend zwaar dat kan zijn.

**Geplaatst**: 01-09-10 11:03

Geplaatst: 01-09-10 11:03

Een collega had het zelfde probleem; goede relatie maar zij wou zeker kinderen en hij niet.
Na een hoop praten en nadenken besloten dat ze dan maar uit elkaar moesten want zij wou het echt wel en hij echt niet.
Hoop verdriet.

10 jaar later heeft zij geen kinderen (inmiddels nu ook over de 40) en hij heeft er 2.
Zuur lijkt me.
Zij is na hun relatie gewoon nooit meer de juiste partner tegengekomen om kinderen mee te krijgen/nemen/willen en hij is iemand tegen gekomen die ook kinderen wou en is daar toen toch maar in mee gegaan.

Lijkt me echt helemaal l*llig.

Kinderen had van mij ook niet gehoeven, maar mijn vriend wou ze echt heel graag; zijn hele leven al.
Dus inmiddels hebben we een zoontje (net 3 weken

).
Vooraf goede afspraken gemaakt over de verdeling van taken (mijn grootste punt was dat ik namelijk niet minder wil werken) dus ik kan lekker mezelf blijven en hij ook.
Ik blijf full-time werken en hij gaat voor de beeb zorgen.

**Geplaatst**: 01-09-10 11:30

Geplaatst: 01-09-10 11:30

xKatleentjex schreef:
Ik vind het ook maar een heel rare en enge redenering, dat je asociaal bent als je je partner geen kinderen gunt. Een moeder/vader hart krijg je niet zomaar, dat heb je of dat heb je niet. Sommige mensen hébben gewoon niets met kinderen. Ja, er bestaan heus mensen die kinderen gewoon absoluut niet leuk vinden, die helemaal niet vertederd geraken van babylachjes (maar voor de rest wel hele leuke persoonlijkheden zijn hoor).
En een kind verdient het om geboren te worden in een gezin waar vader èn moeder uitkijken naar zijn komst. Je kan iemand dwingen om het kind te voeden en onderhouden, maar je kan niet iemand dwingen om van het kind te houden. Dat zou ik dus pas asociaal vinden ten opzichte van het kind, zwanger worden alleen omdat je partner het zo graag wilt, terwijl je het zelf een vreselijke gedachte vindt.

helemaal mee eens (scheelt weer typewerk ;-)

)
iedere man en vrouw kan zelf beslissen of hij/zij wel of niet voor kinderen wil gaan en of hij/zij wel of niet in een relatie wil blijven waar je er allebei anders over denkt. De enige die niet kan kiezen is het kind dat je iemand 'opdringt'.
edit: ik vind het wel egoistisch al je niet eerlijk bent tegen je partner terwijl je weet dat jullie andere wensen hebben hierin. Hij/ zij moet wel wetenw aar ie aan toe is.

Ik heb ook wel eens iemand horen zeggen; als je geen kinderen wil omdat dat niet in je leven past ben je egoistisch...
pardon?!
als je er bewust voor kiest vind ik het juist het tegenovergestelde van egoistisch. Wel kinderen krijgen, maar niet je leven erop in willen richten omdat je alles wil hebben/ doen, dat is pas egoistisch.
Zoals ik eerder ook zei; ik ben liever een leuke tante dan een minder 'goede' moeder.
En je maakt mij niet wijs dat daar ook maar 1 kind slechter van wordt.

**Geplaatst**: 01-09-10 11:34

Geplaatst: 01-09-10 11:34

NoaC schreef:
Een collega had het zelfde probleem; goede relatie maar zij wou zeker kinderen en hij niet.
Na een hoop praten en nadenken besloten dat ze dan maar uit elkaar moesten want zij wou het echt wel en hij echt niet.
Hoop verdriet.

10 jaar later heeft zij geen kinderen (inmiddels nu ook over de 40) en hij heeft er 2.
Zuur lijkt me.
Zij is na hun relatie gewoon nooit meer de juiste partner tegengekomen om kinderen mee te krijgen/nemen/willen en hij is iemand tegen gekomen die ook kinderen wou en is daar toen toch maar in mee gegaan.

Lijkt me echt helemaal l*llig.

Ja, dat lijkt me heel zwaar voor haar.
Maar waarschijnlijk waren ze samen toch ook niet gelukkig gebleven; met of zonder kinderen.
Hij wilde ze blijkbaar in ieder geval niet met haar/ in die periode van zijn leven.

Mijn oom is 20 jaar bij zijn vriendin gebleven, terwijl hij heel graag kinderen wilde en zij niet.
uiteindelijk is de relatie toch nog stuk gelopen en nu is hij half 40 en net hertrouwd met een vrouw met een dochtertje uit een eerdere relatie.
Voor hem is het zo goed geloof ik, heeft zo moeten lopen als het liep.

**Geplaatst**: 01-09-10 12:36

Geplaatst: 01-09-10 12:36

NoaC schreef:
Kinderen had van mij ook niet gehoeven, maar mijn vriend wou ze echt heel graag; zijn hele leven al.
Dus inmiddels hebben we een zoontje (net 3 weken ).
Vooraf goede afspraken gemaakt over de verdeling van taken (mijn grootste punt was dat ik namelijk niet minder wil werken) dus ik kan lekker mezelf blijven en hij ook.
Ik blijf full-time werken en hij gaat voor de beeb zorgen.

Ah, kijk het gebeurd dus wel. Maar was het voor jou meer zoiets van Nah, mij maakt het niet uit of oké maar dan wel onder deze voorwaarden? Werkt hij helemaal niet of minder?

Er is ook nog eens de mogelijkheid dat een van beiden geen kinderen kán krijgen. Wat dan? Ga je dan ook weg met ik zoek wel iemand die ze mij wel kan schenken. Mensen willen soms teveel op hun manier op dat moment en niet anders, terwijl de samenloop van .. hele andere dingen kan aanbieden.

**Geplaatst**: 01-09-10 13:07

Geplaatst: 01-09-10 13:07

christel1857 schreef:
Voor mij zou het ook een breekpunt zijn. Zowel wanneer ik geen kinderen wil en hij wel, als wanneer ik wel kinderen wil en hij niet. Wanneer ik er 1 wil en hij 5, of hij 2 en ik 3, dan is het nog bespreekbaar. Maar wanneer mijn partner absoluut geen kinderen wil, dan pas ik niet bij hem. Uiteindelijk wil ik een totaalplaatje, en daar hoort een kindje bij. En wanneer ik geen kinderen zou kunnen krijgen, dan zou ik adopteren (of wanneer hij ze niet zou kunnen krijgen) Maar helemaal geen kinderen vind ik ergens zelfs een beetje asociaal tov je partner. Als je goede afspraken maakt, en je wilt heel graag een kindje, dan vind ik dat iemand die écht van je houdt je dat niet mag ontzeggen.

Misschien ben jij wel asociaal naar jouw partner door van hem te eisen dat als hij van je houd hij je een kind moet geven.

Hij is toch wel meer dan grondstof voor jouw kind of niet soms?

**Geplaatst**: 01-09-10 13:13

Re: Wat als je partner geen kinderen wilt? [en jij wel]

Geplaatst: 01-09-10 13:13

Oh ja, nog 1 kanttekening: Denk alsjeblieft ook niet te simpel als "als ik geen kind kan krijgen, adopteer ik er wel eentje." Adoptie is echt niet iets wat je zomaar even doet, adoptie is veel zwaarder dan een natuurlijk kind krijgen. In de psychologie zijn problemen van adoptiekinderen een bekend fenoneem.
Daarmee wil ik niet zeggen dat elk geadopteerd kunt een probleemkind wordt of dat je het niet mag, maar ik zou de apoptiewereld op voorhand héél grondig verkennen en mezelf heel erg bewust maken van de eventuele negatieve gevolgen die eraan vast zouden kunnen hangen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-09-10 13:15

Geplaatst door de TopicStarter : 01-09-10 13:15

@ Sammie: Als mijn partner geen kinderen kán krijgen zou ik zeker niet bij hem weg gaan. Er zijn nog genoeg andere opties.. echter zegt mijn vriend dat áls het niet op de natuurlijke manier gebeurd, hij er genoegen mee neemt en het ook niet op een andere manier wilt proberen..

En dan ben je weer terug bij af..

**Geplaatst**: 01-09-10 13:28

Geplaatst: 01-09-10 13:28

Ik zit dus in het omgekeerde schuitje (mijn relatie zou kunnen zinken dus

...)
ik (30) wil geen kinderen en ben daar altijd heel duidelijke in geweest. Hij (29) heeft er nooit zo over nagedacht maar begint nu wel het gevoel te krijgen dat hij 'ooit' wel kinderen wil. We zijn 7 jaar samen, waarvan 3 jaar samenwonend en nog erg gelukkig met elkaar.
Tsja, dan preekt de pleures uit in je relatie.

We (ik) hebben nu afgesproken het een half jaar aan te kijken waarin hij zich heftig gaat afvragen wat hij nu echt wil. Wil hij kinderen? Hoe belangrijk is dat voor hem? kan hij zich ook een leven zonder kinderen voorstellen? Ik begrijp dat het voor hem moeilijk is om in te schatten wat hij later wil maar ik heb geen zin om nog 5 jaar door te modderen als dan uiteindelijk toch de conclusie gaat zijn dat hij kinderen wil --> het uit gaat --> hij op zoek moet naar een vriendin met kinderwens. (en ik als hulpeloze 3e aan de zijlijn sta)
Na dat half jaar wil ik toch echt besluiten gaan nemen. Ziet hij een leven zonder kinderen zitten? Dan gaan we ervoor en dealen wel weer met problemen als ze op ons pad komen.
Wil jij echt kinderen? Wie zoekt er nog een leuk huis met grote tuin?..........

Het is mij toch wel duidelijk geworden dat je hier echt vroeg al over moet praten. Ook al heb je daar geen zin in. Ben op de hoogte van elkaars standpunt en hou elkaar daar van op de hoogte. Ik dacht dat het duidelijk genoeg was dat half Nederland wist dat ik niets met kinderen heb maar blijkbaar is dat niet duidelijk genoeg/ onvoldoende een trigger om als man daar heel serieus over bij jezelf te rade te gaan.

Hoe dan ook het is heel zuur. Je houdt van elkaar maar dit kan je alsnog uit elkaar drijven.

Sammie schreef:
Het is voor sommigen (wat zeg ik voor velen!) een relatiebreker, maar ik snap dat niet. Ik begrijp niet hoe je iets dat je hebt en kent opgeeft voor iets dat je niet hebt noch kent enkel de geidealiseerde versie bij een ander.

Hoe vaak ik nu al wel niet heb gehoord als ik dit/zus/zo van te voren had geweten, als ik het over had gedaan dan dit en dat...

Deze uitspraak komt recht uit mijn hart!
Ik kan dat ook niet bevatten (maar dat is vast omdat ik dat gen mis)

Laatst bijgewerkt door owi op 01-09-10 13:41, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 01-09-10 13:57

Geplaatst: 01-09-10 13:57

Ik zie in mijn directe omgeveing dat adoptie ook niet iets is wat je 'even' regelt.
Maar als je allebei graag kinderen wilt en om de een of andere rede kan het niet, is dat wel iets waar je samen voor zou kunnen kiezen.
(Als de een dan wel en de ander niet voor adoptie wil gaan, heb je ook weer een probleem natuurlijk)

@ owi; heel veel succes/ sterkte voor jullie!
Kan me best voorstellen dat je nu duidelijkheid wil, maar de situatie is niet makkelijk....

**Geplaatst**: 01-09-10 14:16

Geplaatst: 01-09-10 14:16

steffie4ever schreef:
Citaat:
Wat ik me wel afvraag: Is een kind je meer waard dan gelukkig zijn met je partner?

Weet even niet meer zo snel wie dit heeft gezegt, maar dit is dus eigenlijk wat ik het moeilijkste vind.

Ik hou veel van mijn vriend, en dat gevoel wordt alleen maar sterker.
Is een kind dan meer waard? Ik wil met hém een kind en mijn leven delen in de toekomst.

Wanneer hij zegt geen kinderen te willen is er geen garantie dat ik gelukkig word met een andere partner.
Dat zou ik nog veel erger vinden. Én mijn liefde, partner, en geluk weg. Én nog geen zekerheid dat er ooit kindjes mogen komen..

Dan zijn er natuurlijk nog steeds opties open, maar om vrijwillig alleenstaande moeder te worden... nee daar zou ik dan weer wel heel goed over na moeten denken, omdat ik heb ervaren [mijn eigen moeder] hoe ontzettend zwaar dat kan zijn.

Ik heb zelfs ooit geroepen dat ik al helemaal geen kinderen wil met iemand die niet met zijn 2en een relatie kan en wil hebben maar wel met zijn 2en +kinderen? Ik (met mijn missende gen) snap niet hoe je relatie daar dan wel sterk genoeg voor is.
Ik begrijp wel dat dat voor de andere partij anders zit/voelt/is maar mijn hoofd kan daar niet bij.

Steffie: enige wat jij voorlopig kunt doen is dit onderwerp actueel houden als je er nu zo mee bezig bent. Praat met elkaar hoe hij zijn leven ziet met/zonder kinderen. Er zijn genoeg aanleidingen om het hier even over te hebben. Al pratende en denkende komt er dan een streeds duidelijker plaatje van de toekomst naar voren. Of meerdere plaatjes.
(dat hoop ik toch althans

want hier gokken wij nu samen ook maar op)
Je kunt hem niet dwingen kinderen te willen maar je kunt hem wel 'dwingen' om hier met jou over te praten en er zelf serieus over na te denken. Wat zit er achter dat wel/niet willen? Hoe belangrijk is dat voor je? Zie je het ooit/nooit.
Heel verveld om het over te hebben met een onwillige man

maar wel noodzakelijk.

**Geplaatst**: 01-09-10 14:28

Geplaatst: 01-09-10 14:28

Ja, ik ben ooit bij iemand weggegaan, die geen kinderen wilde. Terwijl we het heel fijn samen hadden, hoor, maar ook bv samen wonen, zag hij niet zitten. Ik was toen tegen de 30 en zag dat we te verschillende levensverwachtingen hadden. Ging dus niet werken, ik wilde wel gewoon huisje-boompje-beestje (eh...kindje).

Inmiddels ben ik een dochter van 5 en een scheiding rijker en kwam deze oude ex weer in mijn leven. En jaaaa hoor, hij wil nu best samen wonen en hij wil graag een kind. Van mij dus. We zijn nu alleen ruim 10 jaar verder en ik wil in elk geval geen kinderen meer en al helemaal niet van een andere man. En samen wonen, daar wacht ik voorlopig ook nog even mee. Hoe lief hij ook voor me is en zal zijn, nu ben ik ineens degene die zich niet wil binden. Is echt zo gek!!! (Nou ja, is op zich niet zo gek met wat ik achter de rug heb, maar het voelt wel gek....)

Maar ik zou nooit bij iemand weg zijn gegaan die geen kinderen zou kunnen krijgen. Dan had ik idd andere manieren bekeken en afgewogen. Ik denk dat je uiteindelijk weg gaat bij iemand vanwege een combinatie van factoren. Net als dat je ook kiest voor iemand, vanwege een combinatie van factoren.

De liefde voor mijn kind gaat in elk geval een stuk dieper dan de liefde voor een man. Al is het niet met elkaar te vergelijken misschien.

Maar ik heb inmiddels wel geleerd dat mannen helaas toch wel vervangbaar zijn

en mijn kind is dat absoluut niet.

**Geplaatst**: 01-09-10 15:27

Geplaatst: 01-09-10 15:27

Sammie schreef:
Ah, kijk het gebeurd dus wel. Maar was het voor jou meer zoiets van Nah, mij maakt het niet uit of oké maar dan wel onder deze voorwaarden? Werkt hij helemaal niet of minder?

Er is ook nog eens de mogelijkheid dat een van beiden geen kinderen kán krijgen. Wat dan? Ga je dan ook weg met ik zoek wel iemand die ze mij wel kan schenken. Mensen willen soms teveel op hun manier op dat moment en niet anders, terwijl de samenloop van .. hele andere dingen kan aanbieden.

Nou, meer nooit zo mee bezig geweest. Daarnaast zijn kleine kinderen (zeker van andere

) niet zo mijn ding. :Y)

Mijn ex (11 jaar mee samen geweest) wou ook nooit kinderen, dus ben nooit zo bezig geweest met het willen van kinderen.
Gingen meer voor pleegkinderen want heb weer wel wat met pubers.
Mijn huidige vriend wil echter wel erg graag kinderen van zichzelf (naast pleegkinderen), dus toen pas eens over gaan nadenken.
Mijn grootste punt om geen baby's te willen was dat ik geen zin had om minder te gaan werken en mijn hele leven aan te passen aan een baby.

Compromie was dus dat hij ervoor ging zorgen (wat ie ook erg graag wil).
Hij gaat inderdaad 2 dagen minder werken per week om thuis voor baby te zorgen en ik blijf lekker 5 dagen per week werken.

Jouw stelling was iets wat ik ook dacht; wat doe je als je partner ze niet kan krijgen?

**Geplaatst**: 01-09-10 16:14

Re: Wat als je partner geen kinderen wilt? [en jij wel]

Geplaatst: 01-09-10 16:14

'Wat als je partner ze niet kan krijgen....' heb ik me ook al vaker af gevraagd.

Dat is dan weer iets heel anders heb ik me laten wijsmaken.
Waar dan die omslag tussen het 'allesoverheersende gevoel ik wil kinderen' ligt en 'we kunnen ze niet krijgen maar ik heb er vrede mee' voel ik ook niet helemaal. Of zou dat dan het 'samen in 1 schuitje' gevoel zijn? Dan kun je je er gezamelijk waardeloos over voelen?

**Geplaatst**: 01-09-10 20:10

Re: Wat als je partner geen kinderen wilt? [en jij wel]

Geplaatst: 01-09-10 20:10

Ik denk dat dat wel degelijk anders is. Puur omdat je geen welles/nietes strijd hebt. Dat je het beiden wel wilt en het niet lukt. En ik denk dat dan de aard van: " ik ben gelukkig met die persoon en wil met jou wel kinderen" (van beiden kanten) een belangrijke rol speelt.

Bij het niet willen is het van: Jij wil geen kinderen met mij of je hebt het gevoel dat iets je ontnomen wordt wat hoogwaarschijnlijk wel mogelijk zou zijn als diegene 'gewoon mee zou werken'.

Ik denk dat het dus een wezenlijk verschil is! Iets wat je niet voor het zeggen hebt met: ja ik wil wel of nee ik wil niet.

**Geplaatst**: 01-09-10 22:03

Re: Wat als je partner geen kinderen wilt? [en jij wel]

Geplaatst: 01-09-10 22:03

Ik ben heel erg blij dat mijn man ook graag kinderen wilde. Ik geloof dat we het daar ook al heel erg vroeg in onze relatie over hebben gehad.

Vanaf dat ik klein was wist ik al dat ik later kinderen wilde, liefst een lekker groot gezin. Inmiddels hebben we er 3 en ik garandeer niet dat er nooit een vierde komt (hoewel ik er nu niet aan moet denken).

Als mijn man geen kinderen had willen hebben, dan was ik uit de relatie gestapt. Mijn oermoedergevoel had daar niet mee om kunnen gaan

Een vriendin van me wilde zeker weten kinderen, werkte zelf ook met baby's, en haar vriend wilde 'nog even wachten'... tot 'nog even wachten' werd omgezet in 'eigenlijk wil ik het niet'. Net samen een huis gekocht, en een hond... en zij had maar zitten wachten op dat moment.

Inmiddels is ze 30, ze wilde altijd graag voor haar 30e kinderen, dat gaat dus niet meer lukken, en ik hoop écht voor haar dat het er nog wel van komt...