Geplaatst Vandaag meldde hij ineens aan mijn moeder dat ie eigenlijk sinds gisteren niet meer geplast heeft. En dat het gisteren ook maar een beetje was. Dus huisartsenpost ingeschakeld. Hij moest nu steeds kleine beetjes eten en drinken en dan weer terugbellen. Nog steeds geen urine en dat terwijl hij een liter had gedronken. Wij hadden de boodschappen gedaan en langs gebracht. De turgor op zijn hand zinde mij niks dus ik had gezegd tegen mijn moeder dat ze dat er expliciet bij moest vermelden. Gelukkig is er een huisarts langs gekomen. Die wilde het nog even aankijken tot vanavond... want ze voelde ook geen urine in de blaas. Dat is bij een nierpatient natuurlijk geen fijn bericht.
Afijn hij heeft inmiddels geplast: een vingerhoedje vol. Dat is niet veel en de arts vertrouwt het niet. Hij moest dus naar het ziekenuis voor onderzoek. Mijn vader ziet daar vreselijk tegenop, dat weet ik. Daarom wilde hij al nooit graag naar een dokter. De dokter wilde dat ie per ambu ging, maar de ambupost zegt dat dat tegen protocol is. Die arme man loopt leeg en moet nu dus op en vuilniszak in de auto gaan zitten om naar de spoedeisende gebracht te worden... Gelukkig wonen we nog geen kilometer van elkaar vandaan.
Tegenover mijn man en ouders heb ik mij groot gehouden. Tips gegeven over piama meenemen en toiletspul (ik ben al eens met dochterlief 2 keer accuut opgenomen geweest (1 keer toen ze een paar maanden was wegens meningo-verdenking en 1 keer toen ze 2 was met een dubbele liesbreuk en dus een spoedoperatie) dus ik weet hoe vervelend het is als je dan dus niks bij je hebt) maar inwendig huil ik. En nu ook uitwendig trouwens... Ik ben zo bang dat dit dus betekent dat de nieren ermee opgehouden zijn. Als paravet zijnde weet ik echter de symptomen van accuut nierfalen, incl misselijk en braken. En dat heeft ie niet. Dus ik heb hoop. Maar ik ben ook bang dat ze hem minstens een nacht en wrs wel langer gaan houden. Volgens de arts die er vanmiddag was was ie niet uitgedroogd... maar toch maak ik mij flink zorgen.
En nu moet ik wrs morgen aan mijn kinderen van 5 en 8 gaan vertellen dat hun opi in het ziekenhuis ligt
Natuurlijk weten ze al dat ie ziek is maar hoe dit aan gaat komen weet ik niet. Nu ga ik wachten tot manlief thuis komt en ga ik daarna hun hond uitlaten.
Ik ben er niet gerust op. Duimen jullie met me mee?
Heel veel sterkte, ik zal duimen voor je vader! 
