
Mijn middelste dochter is een beetje een moeilijk typje. Jongedame in kwestie is bijna 4, en -begrijp me absoluut niet verkeerd!!- énorm lief en grappig! Ze is altijd in voor een geintje, troost me als ik me niet lekker voel, verdrietig ben of pijn heb, komt 's ochtends heerlijk bij me in bed knuffelen

Maar ja... is er iets wat zij wil maar wat niet mag... of gaat het niet zoals zij in gedachten heeft...
Dan is het een draakje

Ze heeft een hele tijd heel erg gebeten, getrapt, geslagen en geknepen. Vooral haar broertje en zus waren daar slachtoffer van.
Tegenwoordig is dit gelukkig minder.
Maar luisteren doet ze nog steeds erg slecht. Zeg ik links, zegt zij rechts, zeg ik nee, doet ze ja, zeg ik ja, doet ze niks. Hard wegrennen als ik zeg dat we naar huis moeten, gooien met speelgoed in huis, op de krabpaal klimmen, springen op de bank.
Vannacht werd ze hysterisch omdat ze een vlieg of mug in haar kamer had. Er was niks te zien, maar ze krijste de hele boel bij elkaar. Niks hielp. Zoeken naar de vlieg en doen alsof je heb hebt hielp niet, zodra ik de kamer uitging begon ze te gillen dat er nog een was. Zeggen dat ze dan maar op de gang moest slapen hielp niet. "IK WIL OP DE GANG SLAPENNNNN!!!!!!!" Uiteindelijk na een tijd op de gang begon ze te gillen dat er bijen waren en toen heb ik gezegd dat ze het allemaal verzint en dat ze NU moest gaan slapen.
Toen ging ze eindelijk slapen.
Dit was na twee uur krijs-en-gilfestijn, waarbij ik helaas niet altijd even opvoedkundig correct ben gebleven maar ook heeeeeel erg boos ben geworden (ik was zoooooo ontzéttend moe

Afijn... Overdag dus ook dat soort dingen. Zeggen dat je speelgoed weggooit als ze er niet normaal mee doet maakt haar niet uit, gooi je het toch weg? Wil ze zelf ook wel doen hoor! Of ze gaat met speelgoed van een ander gooien, want dat kan ik dan toch niet zomaar weggooien.
Enorm boos worden, met of zonder tikje op de billen als allerlaatste redmiddel? Ze gilt dat slaan niet mag (op zo'n moment weet ze dat wel, als ze zelf haar broertje slaat en ik vraag haar wat ze stout deed dan heeft ze geeeeeeeeen idee).
Ze gilt enorm hard, of ze nu boos of blij is, maar als ik eens een schreeuw geef dan begint ze te huilen dat ze bang is

Natuurlijk proberen we het meeste op te lossen met het pedagogisch verantwoorde 'geef haar een waarschuwing, gaat ze door dan haal je haar uit de situatie' maar het deert haar niet!!!
Je zet haar op de gang en ze gaat óf heel hard schreeuwen dat ze daar niet wil, of ze gaat tegen deuren trappen, huilen, gooien met dingen die ze vindt of loopt weg van de gang... Haal je haar terug en praat je erover, dan kan ze na een tijdje aangeven wat ze niet mocht, en vervolgens doet ze precies hetzelfde, of iets anders.
De psycholoog zei tegen ons; niet het slechte gedrag bespreken (want dan geef je er ook aandacht aan), maar gewoon vragen of ze weer in de situatie kan en terug laten komen.
Ik moet zeggen, ik merk geen verschil

Billen afvegen weigert ze zelf te doen. Als haar zus naar de wc moet terwijl zij nog zit te treuzelen word ik op die manier wel eens 'gedwongen' om het wél voor haar te doen, maar eigenlijk wil ik dat ze het zelf doet. Dat moet tenslotte op school ook.
Als ik zeg 'als je naar school gaat moet je het ook zelf doen' is de reactie: Ik wil niet naar school!! (Wil ze wél)
Heeft ze iets in haar hand en zeg ik 'geef het maar even aan mij' dan komt er standaard een 'of ik leg het hier even neer/berg het op/gooi het weg'.
En als ik haar dan niet fysiek tegenhoud, doet ze dat ook nog...
Afijn... misschien een beetje een warrig verhaal, maar wie weet hebben jullie nog tips of ideeën die ik kan uitproberen.
Over vijf weken mag ze naar school (ik tel de dagen af

Aantal relevante feiten:
Ze zit niet op KDV/PSZ, door omstandigheden.
Haar grote zus is gediagnostiseerd met ADD en we vermoeden bij deze dochter een zelfde iets aangezien ik zelf ADHD heb.
Zoals gezegd is ze middelste kind.
Ze deelt haar slaapkamer met haar broertje.