Geplaatst Ik wou dit even van me afschrijven,reageren hoeft niet maar moet het even kwijt
M kreeg vorig jaar op vakantie last van zn darmen,buikpijn enz,later bleek dat hij darmkanker had!
Ik schrok hier erg van toen ik het hoorde,want zijn zus is paar jaar terug aan overleden,darm kanker en leukemie,net zo M
M kreeg 1.5 week terug op vrijdag de chemokuur van een dag.
Deze zou hij dan iedere week voor een dag krijgen, en dan dezelfde avond naar huis mogen.
Goed, vrijdag 1.5 week terug was dan de 1ste kuur.
Dat weekend wouden ze hem graag in het ziekenhuis houden, zodat ze konden aankijken hoe die kuur zou uitpakken.
Het bleek dat deze kuur meer effect gaf, dan alle voorgaande chemokuren.
M kwam namelijk gelijk in de dip, die heftiger was als andere keren.
Dat gaf ons enigszins wel goeie moed, want nu bleek dat de chemokuur wel zn werk aan het doen was.
De zondag was M in staat naar huis te gaan, ondanks hij nog steeds niet topfit was.
Er waren gewoon geen verdere complicaties, dus zondag mocht hij weer naar huis.
De dag erna op maandag moest M wel weer langs het ziekenhuis voor bloedprikken, en een kort gesprek met de arts.
De dinsdag en de woensdag verliep weer minder met M want hij bleek toch erg in de dip te zitten van de chemokuur.
Ook begon zijn mild veel pijn te doen, en begon hij koorts te krijgen.
Donderdag stond sowieso een afspraak met de arts, om de uitslag van het bloedprikken te bespreken.
Maar die ochtend werd hij met hoge koorts wakker, en had hij behoorlijk veel zwarte vlekken op zn tong, en veel blaren.
Op zn benen zaten ontzettend veel kleine rode bultjes/vlekjes, en zn mild deed nog steeds heel zeer.
Dus, ook al stond die afspraak er sowieso, er was reden genoeg om eerder naar het ziekenhuis te rijden.
Eenmaal in het ziekenhuis, werden er foto's gemaakt van zn longen, en werd zn mild nagekeken.
De artsen waren bang dat de leukemie al in de mild terecht was gekomen, en hebben dus veel bloed weer op de kweek gezet.
De dag erna, op vrijdag stond weer de chemokuur van een dag gepland, maar die wouden de arsten voorlopig even uitstellen, aangezien M hoge koorts had, en er complicaties waren, om je zorgen over te maken.
M mocht die avond ook niet naar huis die donderdag, ze wouden hem daar gelijk houden.
De dag erna, op vrijdag ( koninginnedag ) hebben ze M de hele dag aan de antibiotica gelegd, via het infuus.
M baalde natuurlijk vreselijk , dat konininnedag nu ook alweer van hem afgepakt was..
We hadden gehoopt, dat er een arts langs zou komen, om te vertellen wanneer die chemokuur nu zou beginnen, maar helaas.
Nog geen 5 min later belde M met zijn zus
hij zei dat de zuster met de mededeling dat de arts had gevraagd of de familie die middag nog in het ziekenhuis zou komen, want hij had ons wat te vertellen.
Dit klonk niet best.. vaak weet je dan dat het alleen maar slecht nieuws kan zijn.
ze hadden het de avond ervoor al over gehad.
M kreeg zelf al de indruk, dat ze hem expres nog geen chemokuur hadden gegeven, omdat het waarschijnlijk niet meer aan zal slaan.
We hoopten natuurlijk niet dat we dat te horen zouden krijgen...
En eigenlijk voel je het al... dit zal het einde wel zijn...
de artsen konden niks meer voor hem doen.
De laatste chemokuur was al helemaal niet meer aangeslagen, dus geen enkele chemokuur zou nog maar helpen.
Kortom, hij is naar huis gestuurd, met de mededeling dat het over is..
De leukemie heeft gewonnnen...
M zijn zus schrijft heel mooi en duidelijk op wat er is en gebeurd,en ze zei dat r dit zei : T'is niet anders,,, dit gevecht kan ik niet winnen.
De artsen hebben gezegd, dat het een paar dagen tot een paar week kan duren voor het nu gebeurt is.
M moest een eventuele laatste wens NU waar gaan maken, want het zou nu heel hard kunnen gaan.
Hij had nog 1 wens,
Dat is met wat dierbaren naar een wedstrijd van zijn andere favoriete voetbalclub te gaan.
Namelijk INTER MILAN, en dan de wedstrijd kijken in het stadion van Milaan.
Nu is 9 mei een wedstrijd INTER MILAN - CHIEVO (ook een Italiaans team ), en dan in Milaan.
Ze hebben inmiddels de kaarten gelijk besteld, en de bedoeling is met een paar man naar die wedstrijd te gaan.
Ze hopen dat ze die droom voor M nog waar kunnen maken, alleen de artsen hadden we gewaarschuwd dat Hij er rekening mee moet houden, dat het al te laat KAN zijn.
We hopen uiteraard van niet, en houden ons hart vast dat M nog maanden zal leven.
Het liefst jaren natuurlijk, maar die kans is iedereen die hem lief heeft afgenomen..
Heel moeilijk allemaal, en heel onwerkelijk.
Ik voel me ook echt machteloos en zou hem en zijn famielie natuurlijk willen helpen!
Daarom vraag ik ook of iedereen wil bidden voor hem dat het alsnog op een goed einde komt!
Het is bidden en hopen...
.....Heel heel veel sterkte allemaal!!