Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-04-10 14:52

Soms zie ik het gewoon niet meer zitten...

Geplaatst door de TopicStarter : 26-04-10 14:52

Beste bokkers,

eindelijk het lef om het hier neer te zetten. Gewoon om het van me af te schrijven.. En miss het voor me zelf ook wel weer op een rijtje te kunnen zetten.

Ik ben Roos en ik 15 jaar oud. Sinds een paar maanden is bij mij adhd geconstateerd. Ik heb 2 paarden een shetlander en een haflinger waar ik al mijn liefde in stop.

Op de basisschool ben gepest. En denk daar nog regelmatig over na. Problemen die ik nu heb lijken daar heel erg vandaan te komen. Terwijl eigenlijk het pesten 'gemiddeld' was. En niet heel ernstig. Ik heb me vanaf het begin alles heel erg aan getrokken.. En dacht; er zal altijd wel een kern van waarheid in zitten.. (wat ik eigenlijk nu ook nog denk). Er werd naar me gescholden en soms had ik een ruzie waarbij ik zelf iemand sloeg en daarna in huilen uitbarste. Ik stond erg vaak alleen, maar dacht op dat moment dat dat een eigen keuze was. Ik werd door het 'polulaire' groepje uit gekotst, maar ik probeerde toch steeds aansluiting bij ze te vinden. Dat waren eigelijk de meest pijnlijkste momenten. Waarom deden ze dat? vroeg ik me af.. En ging er maar vanuit dat het allemaal me eigen schuld was.. Ik zal wel dik zijn en ik zal het wel allemaal verkeerd doen.
Gym lessen waren een hel, ik werd altijd als laatste uitgekozen en als er iets mis ging was het mijn schuld. Ook daarom ging ik mijn best er niet meer voor doen omdat ik het waarschijnlijk toch niet zou kunnen dacht ik toen.
Ik had eens in de zoveel tijd wel een vriendin waar ik even bij kon gaan staan en soms mee ging afspreken.
Maar het eerste wat ik deed als ik thuis was was me zelf omkleden en naar mijn verzorg paard gaan. Dat was op dat moment mijn steun en toeverlaat en zou niet weten wat ik zonder haar moest, door haar voelde ik me toch speciaal omdat ze mij op haar rug liet en met mij knuffelde.. Mijn vader werkte 40 uur in de week dus was middags niet thuis, en het zelfde verhaal voor mijn moeder. Daar sta je dan als een 10 jarige die denkt dat die niets waard is.

Toen ik een jaar of 11 was kreeg ik een nieuwe vriendin. Die zelf ook niet erg geaccepteerd werd. Allebei zo eigenwijs als we waren vertelde we elkaar niets over onze gevoelens. En huilde eigenlijk nooit bij elkaar. Bijna elke dag kwam ik daar over de vloer en voelde me daar heel erg thuis. We deden alles samen en sommige vroegen soms of dat we soms zusjes waren. Wat ik dacht dat zei als belediging op zou pakken.. Want zij kon eten zoveel als ze wilde maar kwam geen grammetje aan.. Terwijl bij mij het juist andersom was.
Haar familie maakte regelmatig 'grapjes' over mijn postuur en werd voor mijn gevoel daarom niet geaccepteerd werd zoals ik was. Ik had het contact met haar verbroken rond mijn 13/14e jaar omdat ik steeds meer onzeker werd over mijn lichaam en me daarom daar thuis niet op me gemak voelde... En heb een paar maanden haar nog een mail gestuurd om de situatie uit te leggen toen de tijd. En dat het voor mij nooit de bedoeling was geweest om haar pijn te doen. Hierop kreeg ik een positieve reactie en hebben we gezegd dat we allebei onze eigen weg in slaan. En het haar bedoeling ook nooit was geweest om mijn te beledigen. Even als haar familie.

Ook toen ik 11 jaar was gingen mijn ouders in scheiding terwijl mijn opa en oma vlak daarvoor 2 maanden na elkaar waren overleden. Mijn ouders gingen in echtscheiding en had meteen al gezegd dat ik bij allebei even veel wil zijn. Zo gezegd zo gedaan en ik was verspreid over de week bij ons pap en mam. Ik heb altijd het gevoel gehad alsof ik het geluk van mijn beide ouders op me schouders had hangen. Mijn moeder was erg gestrest en werd boos om de kleinste dingen.. Dat ging vrij snel weer goed toen ze na ongeveer een half jaar een vriend kreeg ik zag haar vrolijker worden en het boos worden op mij werd al snel minder.
Mijn vader is helemaal geen prater en als die was zei kwam er eigenlijk alleen wat rottigs uit, terwijl hij enorm zijn best deed en dat zag ik ook en het hem niet kwalijk nam alleen ik trok het me wel erg aan. Hij heeft het die tijd erg moeilijk gehad en voelde zich erg rot over het feit dat mijn moeder zo snel weer iemand anders had en hij alleen verder moest. Vanaf dat moment ben ik me erg tegen mijn moeder en haar vriend gaan in zitten. Ik was altijd boos praatte niet en was erg gesloten. Ik wilde niet dat mijn moeder gelukkig was zonder mijn vader. Vooral omdat mijn vader dat niet wou en dat niet kon aan zien. Ik was dwars koppig en deed eigenlijk tegen niemand normaal.

Rond mijn 13e ging ik naar de middelbare school. Waar ik maar bij 1 iemand van mijn oude klas zat. Nieuwe mensen, nieuwe klassen, nieuwe omgeving en andere docenten. Een frisse start wat dat betreft. En vooral veel vrienden maken was mijn motto. Ik probeerde me zo min mogelijk bloot te geven en vooral lekker me te lachen en nieuwe vrienden te maken.
Dat ging niet verkeerd en zat snel in een fijne vrienden groep van 5 meiden. Op het begin voelde ik me snel aangevallen was erg bang dat ik weer zou worden uitgekost en gepest.
Maar in de loop van de tijd liep dat erg los, en ik kan nu eigenlijk met vrijwel de hele klas goed opschieten. Maar nog steeds was ik erg gesloten en werd snel boos en was erg snel geïrriteerd. In de lessen ging het niet goed en werd als een egoïstisch kind gezien.
Gym ging erg slecht omdat ik eigenlijk niet meer durfde door meningen van andere. Ging in de loop van de tijd vervelend doen om er zo snel mogelijk uitgetrapt te worden en zo snel mogelijk er vanaf te zijn. Ook ging dat zo in de gewone lessen omdat ik me niet kon consenteren en erg snel was afgeleid. Ik werd langzaam aan nog meer gesloten en sloot ook mijn vriendinnen buiten. Bij de gym docent moest er geregeld uit en moest ook erg vaak komen voor gesprek. Waar ik niets zei. En liet mijn vriendin haar zegje doen. En we konden weer gaan. De gym leraar was me zo zat en wist niet meer wat die met me aan moest. En ging elke les gewoon zelf weg en ging in het kleedlokaal zitten en me zelf afsloot en soms een traantje weg moest pikken. Op dat moment ging het vrij snel, ik probeerde me steeds meer een stukje open te leggen en vertrouwde hem steeds meer iets toe. Veel lange gesprekken gehad.. En veel met hem gepraat en werd langzamer hand wat blijer en een stuk meer open.
In ongeveer die tijd verloor ik snel 2 paarden, 1 daarvan stond al zolang dat ik daar kwam en was 35 jaar geworden.. En de andere was er al tijden slecht aan toe en de eigenaar deed er vrijwel niets aan. Waardoor ik haar lekker uit de wei pakte om te poetsen. Dat was een kleine terug val en werd ook wat meer gesloten. Maar kwam daar weer overheen en heb hun allebei een plekje gegeven.

In september 2008 ben ik over gegaan naar een ander verzorgpaard omdat de verzorgster van het overleden paard ook nog een vzpaard wou hebben. Zo pijnlijk als het was ben ik het andere paard gaan verzorgen waar ik gelukkig een klik mee had. En nu nog elke dag kom.
Ook had ik in 2008 een shetland hengstje gekocht. Die erg veel last had van zijn hormonen. En ook op het punt heb gestaan om het te verkopen. Maar gelukkig niet gedaan en dat gaat op dit moment steeds beter en is inmiddels een ruin.

Op dit moment heb ik heerlijke momenten en kan ik genieten van alles om me heen. Het weer de vogeltjes die fluiten en mensen die lachen. Ik slik nu medicatie voor ADHD en word goed opgevangen door de school. Er zijn afspraken gemaakt voor het geval dat het niet goed zou gaan. Thuis gaat het lekker en kan redelijk tot goed met me moeder en haar vriend opschieten.
Gym is nog een van mijn problemen maar ook daar word ik nog mee geholpen en komt er langzaam aan wel wat verandering in..

Mijn probleem, ik voel me verschrikkelijk onbegrepen. Ik heb last van stemmingswisselingen en doe dingen waar ik achteraf spijt van heb. Ik ben enorm gevoelig en ik kan de emoties van andere goed in zien. Af en toe ben ik het zo zat.. Ik heb nog steeds een heel negatief zelfbeeld en doe nu al een jaar niet meer mee met de gym les. Dit jaar word de 2e zomer zonder zwemmen. En ik voel me steeds meer een enkeling.. Ik kan niet tegen harde muziek en te veel drukte om me heen. Dus uit gaan zit er ook niet in. Die dingen kan ik ook niet bij mijn vriendinnen kwijt omdat ik bang ben om gezien te worden als een zielig of zwak persoon en hun steeds meer afstand van me nemen..

Pfff… heel verhaal.. Ben vast wel wat vergeten… Maar alvast bedankt voor het lezen

**Geplaatst**: 26-04-10 16:18

Geplaatst: 26-04-10 16:18

heey wat vervelend allemaal zeg. Ik moet zeggen dat ik een hoop dingen die je verteld in mezelf herken. Ik heb een stoornis in het autistisch spectrum, PDD NOS. als je er eens over wilt praten PB me maar hoor!!

ik ben wel blij voor je dat je nu meer fijne momenten in je leven hebt!! veel sterkte in ieder geval :(:)

**Geplaatst**: 26-04-10 16:39

Re: Soms zie ik het gewoon niet meer zitten...

Geplaatst: 26-04-10 16:39

Omdat ik aan het werk ben, kan ik niet een hele lange reactie sturen. Maar ik denk wel dat je op de goede weg bent. Zeker!

Weten je vriendinnen eigenlijk waarom je niet mee gymt? Ik dacht vroeger ook altijd dat ik maar het beste zo min mogelijk van mezelf kon laten zien, zodat ze me er ook niet op konden pakken.. maar uit eindelijk raakte ik daardoor juist verder vervreemd van mijn vriendinnen omdat ze echt wel doorhadden dat er dingen waren die ik hun niet vertelde.

Juist door een stukje begrip te kweken, je kwetsbaar op te stellen laat je zien dat je ruggegraat hebt. Niet dat je daarom een watje bent.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-04-10 16:55

Geplaatst door de TopicStarter : 26-04-10 16:55

Bedankt voor jullie reacties

In middels weten 2 vriendinnen waar het vandaan komt. Ik heb het er niet zo veel over. We zitten allemaal lekker in de pubertijd en hun hebben op dit moment ook dingen aan hun hoofd.

Ook de gymleraar weet het, die is inmiddels mijn mentor en daar heb ik een hele goeie en vertrouwde band mee, laten we zeggen de eerste waarbij ik zo open kan praten

Het laatste jaar heb ik eigelijk bij hem vooral de basischool de scheiding verwerkt.. Om het zo maar te zeggen. Dat was op dat moment enorm zwaar om te vertellen, maar wel heel fijn. Ik weet ook dat het uiteindelijk het beste is om gewoon open te zijn. Maar dat is gewoon erg moeilijk..

Er zijn is in iedergeval vooruit gang, dat weet ik. Dat word vooral op school regelmatig tegen me gezegd.
Maar soms val je gewoon helemaal terug, en krijg ik het idee waar doe ik het eigelijk voor.?

Laatst bijgewerkt door Change_ op 26-04-10 16:57, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 26-04-10 16:57

Geplaatst: 26-04-10 16:57

ik zie in jou verhaal heel veel terug van mijzelf! ik zelf heb ook ADHD in combinatie met Pdd-nos. op de basisschool werd ik ook veel gepest. altijd uitgescholden en veel geplaagd en getreiterd. Vriendinnen had ik eigenlijk niet. niet echte in elk geval waar ik alles aan kon vertellen.

toen middelbare school, kennismaking met je nieuwe klas. in eerste instantie leek mij het een leuke klas, maar het was niet zo :S ook zij gingen mij plagen. werd altijd buitengelsoten en als je opdrachten met zn 2en moest maken, vroegen ze nooit mij wat. ik deed het altijd alleen. Gelkkig ging ik na 3 kwart jaar naar een andere klas, waar een oud klasgenootje van de basisschool in zat. ondanks dat ik op de basisschool veel getreitert werd door onder andere haar, werd ik daar nu wel vriendin mee. gewoon vriendinnen. niet meer maar ook niet minder. ook tegen haar kon ik n iet alles vertellen! we hadden het emeer over de gewone dagelijkse dingen. ik kwam ook nooit bij haar thuis en zij ook niet bij mij.

Nu ben ik aan mn MBO paardenhouderij begonnen en zit ik in een klas met 4 meisjes. het is heeel gezellig maar ook zij zijn gewoon vriendinnen voor mij maar niet echt veel meer. ze komen nooit bij mij thuis, en ik vertel ze ook niets over hoe en wat. ik loop nu wel stage! op een zorgboerderij! daar heb ik inmiddels een hele goede vriendin tegen gekomen waar ik wel veel meer aan durf te vertellen!

Ik heb ook jaren lang niets gehad voor mijn ADHD/Pdd-nos. sinds een jaar slik in Concerta. Dit helpt mij om me beter te concentreren en ik krijg ook niet meer zoveel wisselstemmingen (eerst vrolijk dan ineens boos)!

Jij bent op de goede weg! fijn dat school je helpt met veel dingen. Wat ook belangrijk is is dat in elk geval je vriendinnen weten wat de ADHD hebt. Zo kunnen zij daar rekening mee houden. ik snap je volkomen! ik kan ook absoluut niet tegen drukte, veel harde muziek enz. uitgaan doe ik ook niet.. gewoon vanwege het feit dat ik er geen behoefte aan heb omdat ik anders toch knettergek word van mezelf en iedereen om mij heen.

Als je vragen hebt, of iet anders je mag me altijd Pben!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-04-10 17:11

Geplaatst door de TopicStarter : 26-04-10 17:11

Ik vind het erg fijn dat mensen mijn verhaal begrijpen

trekpaardluf, bedankt voor je uitgebreid antwoord.. Heb jij de behoefte om je verhaal of de dingen die je te veel worden aan iemand te delen? Eerst was dit bij mij helemaal het geval niet, maar vandaag liep de emmer helemaal over. Ik wist niet wat ik met me zelf moest en wou het liefste gewoon weg, omdat er niemand is om het vertellen kon ik ook niet rustig worden. En heb ik dit topic gemaakt.

Autisme zat mijn mentor eerder ookal aan te denken.. Maar ik heb juist dat ik erg gevoelig ben voor het humeur van andere en dat ik ook snel door heb wat andere voelen alleen ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Wat ik heb gehoord is dat juist autisten dat juist niet hebben? En dat ze sommige emotisch niet kunnen plaatsen. Kan fout zijn, maar daardoor sloot ik autisme bij me zelf buiten

**Geplaatst**: 26-04-10 20:42

Re: Soms zie ik het gewoon niet meer zitten...

Geplaatst: 26-04-10 20:42

Ja en nee.. ik heb soms de behoefte om mijn verhaal kwijt te kunnen. over mijn verleden vertel ik bijna nooit. ik heb het net verteld omdat ik wilde dat je wist dat ik er ook last van heb gehad in mijn basisschool leeftijd en zo kan ik meer laten zien dat ik je snap maar eigenlijk heb ik hoofdstuk basisschool en eerste 2 jaar middelbare school afgesloten achter een grote deur met NIET LEUK.. (ben overigens vergeten tevertellen dat mijn laatste 2 jaar middelbare wel onwijs gaaf waren, toen wist iedereen wat ikhad en stoorden ze zich er niet aan en als ik zon bui had lieten ze me gewoon lekker mijn gang gaan)

dingen in het nu daagelijkse leven krop ik op. alles wat in niet leuk vind bewaar ik in mn hoofd zeg maar en dan als mn hoofd overloopt doe ik boem en komt alles er in een keer uit. dat heb ik zo'n eens per 3 maand ong en dan heeft mijn moeder weer heel wat stof om te verwerken en te zorgen dat het beter word op school, thuis, kerk etc. :')

ik ben ook heel gevoelig voor humeur. Als mensen waar ik me toch heel erg naar getrokken voel zich echt zwaar K*t voelen een dag voel ik me de hele dag ook zwaar kl*ten.. (dit heb ik overigens niet naar familie en gezin toe) alleen bij buitenstaanders zeg maar. Dit zijn er niet zo veel hoor. voornamelijk bij 2 mensen van mijn stage heb ik dat.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-04-10 21:17

Geplaatst door de TopicStarter : 26-04-10 21:17

ja ik snap precies wat je bedoelt trekpaardluf

wat dat van het humeur betreft dat heb ik ook heel erg.. Iemand vrolijk een vrolijke Roos.. Iemand chagie een chagie Roos.. Iemand depri een depri Roos.. Dat is soms best vervelend maar soms eigelijk ook wel fijn

Het 'leuke' mijn pony is daar ook heel gevoelig voor :')

moet er niet chagie heen gaat want dan word hij ook heel vervelend terwijl ik dan niets anders doe.

Ik ben gelukkig wat rustiger geworden.. Net lekker met mijn shettie bezig geweest want die moest geschoren worden omdat die wass luis heeft..

Ook is het heel vervelend, ik merk meteen aan mijn vriendinnen als er wat is.. Ga dat niet meteen vragen maar hou er zeker wel rekening en doe 'liever'. Mijn vriendinnen hebben daar totaal geen inzicht in, dus als ik (zoals vandaag) rot voel hun dat gewoon niet zien. Voor hun moet eigelijk gewoon al aan het huilen zijn voordat ze eindelijk wat door hebben..

Ik ga eens wat informatie opzoeken over autisme.. Maar ik wil eigelijk niet dat er nog een stempel op me gezet word.. Net zoals adhd ik ben erg aanwezig en ben erg druk.. En als ik zegt dat ik adhd heb? Huuuh heb jij adhd? Iedereen heeft zo iets van ooo doe zoekt het niet, haar boeit school helemaal niet.. Terwijl ik een van de weinige ben die zich zo veel inzet voor school. Alleen zit eigelijk elke dag wel bij een les alleen te werken, en hun weten niet wat er 'achter de schermen' allemaal gebeurt. Als daarbij autisme bij komt gelooft niemand me nog, omdat ik heel open over kom. De mensen die ik heb vertelt dat waarom ik niet mee doe met gym dat dat over me zelf beeld gaat zeggen allemaal... Ooo dat zou je niet zeggen

Omdat ik erg zelf verzekerd over kom, en alleen de mensen die wat dichter bij me staan weten dat dat echt niet het geval is.

**Geplaatst**: 26-04-10 21:29

Re: Soms zie ik het gewoon niet meer zitten...

Geplaatst: 26-04-10 21:29

jaa dat herken ik ook.. voor de mensen die mij beter kennen kun je zien dat ik niet lekker in mijn vel zit. maar voor vriendinnen van mijn leeftijd zien dat echt neit hoor! die vragen ook nooit wat.. maar ook dat vind ik niet altijd erg.. want vaak wil ik juist tegen de mensen die het toch niet door hebben ook niks zeggen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-04-10 21:31

Geplaatst door de TopicStarter : 26-04-10 21:31

De mensen waarbij ik juist wel dat stukje vertouwen zou willen geven.. Die zien het niet, dat neem ik ze ook weer niet kwalijk want ik weet wel dat ze het beste met me voor hebben maar ze hebben dat 'vermogen' gewoon nog niet. En dat is soms best frustrerend..

Mensen die daar buiten staan zoals gewoon mensen/vriendinnen die je alleen op school spreek hoeve niets over me te weten, dus dat vind ik idd net zoals jou niet erg

**Geplaatst**: 26-04-10 21:38

Re: Soms zie ik het gewoon niet meer zitten...

Geplaatst: 26-04-10 21:38

op school zien ze het bij mij nooit.. ik kan hoogstens wat sjaggie reageren maar ik verstop me dan altijd achter "ik heb hoofdpijn" en dan laten ze me met rust..

Op stage word het wel vrijwel direct opgemerkt. maar op stage huil ik ook veel sneller.. maar bij hun kan ik ook echt alles kwijt en ik weet zeker dat het niet door gelult word..

slik je nu inmiddels ook medicijnen?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-04-10 21:40

Geplaatst door de TopicStarter : 26-04-10 21:40

ja dat is een vertouwde plek om te huilen, omdat je je daar ook meer op je gemak voelt. Teminste dat ervaar ik heel erg.Ik praat erg veel met mijn mentor in zijn hok (hij is decaan) barst ik om bijna niets helemaal in tranen uit.. Daar buiten moet er toch een heel stuk meer gebeuren om me aan het huilen te krijgen.. Mijn mentor heeft ook meteen door wanneer er iets dwars zit, maar dat is ook de enige.

Ik slik nu 60 mg ritalin..

**Geplaatst**: 26-04-10 21:44

Geplaatst: 26-04-10 21:44

Jaaaaaaa jij snapt mij

dat heb ik nou ook

wat ik ook vaak doe is als ik me nie lekker voel dat ik dan eem de rust bij de paarden opzoek.

ik slik nu 36 mg concerta.. daar word ik wel rustiger op alleen ik vergeet die krengen aal in te nemen..

wel gezellig topic zo met zn 2tjes :')

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-04-10 21:47

Geplaatst door de TopicStarter : 26-04-10 21:47

Ja, nu al helemaal met dit weer. Dan zit ik bijv. op school en ik voel me rot. Heb ik zo'n behoefte om mijn paard op te tuigen en gewoon voor dik 2 á 3 uur weg te zijn..

concentra hoor ik ook positieve verhalen over.. Wat is daar het verschil tussen dan met ritalin? Het inslikken vergeet ik eigelijk bijna nooit omdat ik het meteen aan me zelf merk

En als ik het niet merk hebben docenten dat snel zat door..

zeker hahaha :')

**Geplaatst**: 26-04-10 22:04

Geplaatst: 26-04-10 22:04

eigenlijk is het verschil met concerta en ritalin niet zo heel groot. er izt wel wat verschil in maar wat precies weet ik niet. het grote verschil is in elk gevan dat je concerta alleen smorgens hoeft in te nemen en die 12 uur werkt terwijl ritalin maar 4 uur werkt. aangezien ik ritalin (dathebiknamelijkeerstgehad) dan tussen de middag en aan de iend van de middag vergat ging dat dus niet werken. nu heb ik concerta en nu hoef ik er allen nog maar smorgens aan te denken.

ik ga zo slapen! reageer morgen middag pas weer denk ik.. of ik moet morgen vroeg al vroeg wakker zijn!

doeii :evaw:

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-04-10 22:06

Geplaatst door de TopicStarter : 26-04-10 22:06

Oke, ik slik in de ochtend 30 mg voor dat ik naar school ga. En om 12 uur in de pauze.. In de middag verder niet.. Maar heb dan mijn consentratie ook niet echt meer nodig..

En bye :wave:

**Geplaatst**: 26-04-10 23:40

Re: Soms zie ik het gewoon niet meer zitten...

Geplaatst: 26-04-10 23:40

Wow.. ik kom mezelf tegen in jouw openingspost.

Eén grote tip van mij: Probeer wat meer naar buiten te treden. Dit heeft mij namelijk enorm geholpen!

Je komt er wel! Je bent waarschijnlijk een geweldige meid, jij verdient een leuk leven, een fijn en relaxed leven net als ieder ander!

**Geplaatst**: 27-04-10 09:34

Re: Soms zie ik het gewoon niet meer zitten...

Geplaatst: 27-04-10 09:34

Wow, hoe herkenbaar sommige dingen.
Sterkte... Praten/schrijven helpt een hoop

Als je wil, mag je me altijd pb'en, want ik herken echt een hoop.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-04-10 12:04

Re: Soms zie ik het gewoon niet meer zitten...

Geplaatst door de TopicStarter : 27-04-10 12:04

Bedankt voor de reacties

Praten probeer ik zo veel mogelijk.. En schrijven idd werkt ook een hoop om je zelf rustiger te krijgen.

Ik zit nu op school ik antwoord vanmiddag wat uitgebreider

**Geplaatst**: 27-04-10 22:08

Re: Soms zie ik het gewoon niet meer zitten...

Geplaatst: 27-04-10 22:08

zoeken ze de reclame uit bij de topics ofzo :')

hier staat nu: ADHD= Neurofeedback
Neurofeedback = Neurobics = ADHD therapie zonder ritalin

haha XD

**Geplaatst**: 28-04-10 23:12

Re: Soms zie ik het gewoon niet meer zitten...

Geplaatst: 28-04-10 23:12

Ha Roos!,

Pff, zag al 3 dagen terug staan dat je dit topic had geopend maar ik ben straal vergeten even te reageren.. je hebt adhd of je hebt het niet hè!

en aangezien ik dagelijks aan het klussen ben en ook nog werk en oja! ook nog moet slapen, schiet het er allemaal even bij in

Maar goed!,

Vind het heel knap wat je neergezet hebt! en ik vind dat je het toch heel erg goed omschreven hebt, zal wel wat moeite gekost hebben als je hoofd niet helemaal meewerkt!

En wat een levensverhaal joh! wauw. Ach, je kan altijd maar denken wij hebben onze levenslessen wel gehad

en toch als je eraan terug denkt kun je trots op jezelf zijn! en je mag er zeker zijn zoals je bent hoor!

laat niemand je ooit aanpraten dat je ergens niet goed genoeg voor bent of iets dergelijks! no way! het gaat om jou geluk, en niet om dat van hun!

**Geplaatst**: 28-04-10 23:18

Geplaatst: 28-04-10 23:18

doekenbas schreef:
heey wat vervelend allemaal zeg. Ik moet zeggen dat ik een hoop dingen die je verteld in mezelf herken. Ik heb een stoornis in het autistisch spectrum, PDD NOS. als je er eens over wilt praten PB me maar hoor!!

ik ben wel blij voor je dat je nu meer fijne momenten in je leven hebt!! veel sterkte in ieder geval

indd, ik zie ok heel veel herkenning vooral van het pesten op de basis school, met sport indd, je bent '' raar'' en je word als laast uit gekozen goh wat kon ik me daar druk om maken, heb er nu nogsteeds veel last van vooral zie je dat in me school resultaten

succes er mee enme pb box staat open voor je

**Geplaatst**: 28-04-10 23:27

Geplaatst: 28-04-10 23:27

Jeetje mina!

wat een verhaal.
ik kan mezelf er ook nog in plaatsen ook.
vreselijk kinderen die pesten opschool, even al gescheiden ouders en een moeder die heel kort erna een vriend krijgt.
de droompony van me leven weg
heb het zelf ook allemaal mee gemaakt

als je wilt praten mag je altijd pben!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-04-10 19:23

Geplaatst door de TopicStarter : 29-04-10 19:23

Hallo ben ik weer..
Bedankt voor de reacties doet me erg veel goed

Op dit moment een klein conflict gehad met school maar dat was niet echt 'erg'.
Voor de rest gaat het wel weer en heb weer even het knopje omgezet en overal een beetje een positieve draai aan te geven, zelf ben ik erg gevoelig dus ook geniet ik echt van de kleine dingetjes

Ik heb de laatste paar dagen erg veel last van stemmingswisselingen en ik heb nog een klein gesprekje gehad met iemand van het GGD, maar ben daar mee gestopt omdat ik dat niet meer zo zag zitten. Ik ben tenslotte toch al wel een eind.. En wat betreft het zelfbeeld valt denk ik dan ook wel op te lossen met wat hulp van mijn mentor. Ik heb ook wat kleine dingentjes nog verteld aan hem die ook erg opluchte..
En vanaf morgen heb ik lekker vakantie dus dat is vooral veel buiten zijn en heerlijk genieten

Ik heb een valkparkiet die ik weg ga doen omdat die mijn humeur kan verpesten en dat komt vooral dat ik me zelf gewoon niet kan consenteren op een verhaal of bijv. huiswerk.. Ik hou van me beestjes maar dat is voor hem zelf natuurlijk ook niet fijn..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-04-10 20:58

Re: Soms zie ik het gewoon niet meer zitten...

Geplaatst door de TopicStarter : 29-04-10 20:58

Trekpaardluf, dat doen ze altijd dat is echt erg..