Ik 'kamp' er al jaren mee, al heeft het me vooral heel veel goeds gebracht.
Ik ben van nature erg ambitieus. Niet op alle gebieden: zo doet sport me helemaal niets, maar heb ik vooral op studie- en werkgebied de enorme drang mezelf te bewijzen

Ik heb er nooit heel hard aan hoeven trekken, dat maakt waarschijnlijk dat het redelijk vol te houden is.
Maar is zou wel eens willen dat ik wat minder perfectionistisch was. Dat ik eens genoegen kon nemen met 'gewoon' een 7. Want het risico dat schuilt in het altijd halen van hoge cijfers en goede beoordelingen, is dat je geen genoegen meer neemt met 'goed'. Ik blijf mezelf afvragen of goed niet altijd 'zeer goed' kan worden.
In december haalde ik voor mijn afstudeerscriptie voor de Pabo een 10. Vanzelfsprekend was ik enorm trots op mezelf, want eerlijk is eerlijk, hoger kan niet

Momenteel ben ik bezig met mijn afstudeerstage en het gaat werkelijk enorm goed. Mijn begeleider van de Pabo wilde mij naar aanleiding van mijn functioneren een 9 geven. Mijn coach gaf aan dat een 8 misschien beter was, want dan kon ik op mijn eindbeoordeling alsnog die 9 krijgen, anders zou er tussen nu en juni geen 'groei' meer mogelijk zijn. Op zich een logische redenering, maar voor mij reden om me nóg meer op alle fronten te willen verbeteren, terwijl er éigenlijk geen verbeterpunten genoemd zijn.
Om de voorbeelden over mijn eeuwige drang te besluiten


Het is geen kwestie van niet tegen kritiek kunnen (want die is er dus nauwelijks), maar het toch altijd blijven zoeken naar reden om mezelf nóg beter te maken. Ik ben enorm voor persoonlijke groei en ontwikkeling, maar ben me er ook van bewust dat ik mezelf soms téveel wil bewijzen

Ik ben benieuwd wie het herkent en hoe jullie er mee omgaan.
Het is soms moeilijk aan mijn omgeving uit te leggen, die vinden het al gauw aanstellerij, alsof je vist naar nóg meer complimenten. Terwijl dát het niet is, ik ben vrij bescheiden

Lastig ook om te doorgronden waarom die drang naar perfect zijn er toch inzit...