Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-02-10 22:29

Waar een wil is, is een weg (Gevolg op eigen benen staan...)

Geplaatst door de TopicStarter : 16-02-10 22:29

Zoals inmiddels meerdere van jullie wel weten heb ik het niet echt makkelijk thuis. Hier zijn al meerdere topics van gewees. Inmiddels verzameld in een link http://www.everyoneweb.com/LZP/ . Naar aanleiding van mijn mindere schoolresultaten had mijn vader vandaag een gesprek met mijn mentrix (mijn moeder wou niet mee, omdat het volgens haar geen zin heeft omdat ik toch niks aanneem). Mijn mentrix had mij al gezegd niks los te laten over wat ze wel niet allemaal wist van mij, maar dat ze toch wel aan mijn vader duidelijk wou maken dat het niet echt goed met mij ging ed. Ze zei mij vanmiddag dan ook dat ze eigenlijk liever niet had dat ik bij dit gesprek zou zijn (dit is eigenlijk wel gebruikelijk namelijk).

Mijn mentrix heeft mijn vader gezegd dat ze dacht dat een groot gedeelte van mijn mindere cijfers kwam doordat ik niet lekker in mn vel zou zitten en ongelukkig zou zijn (heb ik haar zelf verteld dmv alle verhalen uit de link en gesprekken hierover, maar dat hoeven mn ouders niet te weten voorlopig). Vraagt mijn moeder vanaaf of dat idd zo zou kunnen zijn en waar dat dan vandaan komt. Dus ik zei dat ik niet alles op haar manier kan doen, en dat mn leven nu eigenlijk alleen maar uit school en een beetje werk bestaat(voor zover zij weet, en ik moet zeggen, stiekem paardjes hebben is ook echt niet leuk). Dat ik heel graag de vrijheid en verantwoordelijkheid wil om zelf mijn tijd in te delen met werk, school en paarden, en dan dus ook weer rijden (wat ik nu dus niet mag). Volgens mijn moeder had ik daar vorig jaar ruimschoots de kans voor gehad, maar had dat niet gewerkt. Toen had ik namelijk nog een paardje, en werk en school. Maar ik zie dit niet zo, ik mocht eens per week naar dat paardje, als ik heel hard zeurde soms twee keer. En inderdaad, toen wou het op school ook al niet. Op het paard na was het thuis toen al net zo als nu.

Daarnaast heb ik proberen te verwoorden dat ik nou niet echt bepaald makkelijk met alle regeltjes thuis om kan gaan. Volgens mijn moeder is dat maar net hoe ik ermee om ga, als ik gewoon normaal doe is er niks aan de hand. Alleen het verschil in wat zij normaal vindt, en wat ik normaal vind is nogal groot helaas. Dat heb ik haar ook gezegd, maar zolang ik in hun huis woon heb ik maar naar hun te luisteren en wij (zusjes en ik) zijn pubers en zijn het al snel niet eens met de regels. Alleen dat puberen, over een week ben ik 18, mensen die aan wie ik mijn verhalen over thuis heb laten lezen kunnen zich ook echt niet in mijn moeders regels vinden, ook volwassenen niet. En ook mijn oma die het een en ander weet niet. En alle mensen op bokt waar ik reacties van heb gehad, mijn mentrix die het idee aanvoert dat ik mis beter volgens jaar op mezelf kan gaan...

Ook zou ik op deze manier (de argumenten die ik had over waarom ik niet lekker in mn vel zou zitten) alleen maar proberen te zorgen dat ik weer een bijrijpaardje zou mogen. Maar dat was voorbij, ik had meerdere waarschuwingen gehad en als ik dan toch zo eigenwijs ben om door te gaan dan is het mijn eigen schuld.

En dit kringetje zijn we nog zo'n vier keer met iets andere bewoording langs geweest. Kortom, ik zou stonteigenwijs zijn, van niemand iets aannemen en het mezelf heel erg moeilijk maken.

En misschien is dat ook wel zo. Ik weet van mezelf dat ik best een moeilijk karakter heb soms, en niet snel iets aan neem. Al overdenk ik bijna alles, en leer ik er ook wel wat van, het meeste wil ik toch echt zelf uitzoeken. Maar dat ik een puber ben die deze toch eigenlijk normale dingen als abnormaal ziet en daar met bijna 18 jaar zo mee in de knoop zit kan ik niet geloven. Volgens mij is ook wel een gedeelte écht abnormaal.

Daarnaast kwam nog ergens voorbij vloepen dat IK misschien naar een psycholoog moest gaan. Toen ik verbeterde in wij was dat volgens haar niet okee. Het idee om naar een psychologe te gaan had mijn mentrix ook al eens geopperd, toen zag ik het niet zo zitten, misschien later. Inmiddels ben ik er wel achter dat ik dit niet ga doen zolang ik thuis woon. Volgens mij gaan we dan gevolgen proberen te bestrijden ipv oorzaken aanpakken, en dat lijkt me niet echt zinvol.

Mijn vader heeft zich na de eerste paar woorden niet meer met het gesprek bemoeid. Mijn moeder was daar naar hem toe best wel nijdig over. Hij zei dat dit gesprek inmiddels alweer geuit was aan een welles nietes gesprek op kleine dingetjes, en dat is wel zo. Mijn moeder was vanavond een kei in gebeurtenissen ter discussie stellen, terwijl het daar in mijn ogen echt niet om gaat. Ik hoop alsnog met mijn vader te kunnen praten zonder mijn moeder, maar aangezien hij morgen de hele dag weg is twijfel ik een beetje of dat gaat gebeuren.

Hierna ben ik toch wel met enigszins rood betraande ogen naar boven gegaan (gestuurd) waarna mijn moeder en vader nog ff lekker door gingen met meningsverschillen op elkaar afwerpen. Mijn vader zei in zijn boosheid dat mijn moeder alleen maar verwijten op iedereen af stuurt, wat mijn moeder niet kon hebben en dus zei dat dat hij dan voortaan maar de boel moest regelen, dat mijn moeder zich alleen nog maar met de jongste twee zusjes zou bemoeien. Haha, dat zou ik eigenlijk wel eens mee willen maken, al weet ik nu al dat daar in praktijk niks van terecht gaat komen.

En toch blijf ik me afvragen wat ik moet doen om echt tot mijn moeder door te dringen. Hoe kan ik haar laten zien dat ik in staat ben zelf te weten wat ik doe in het dagelijks leven (wat ik volgens haar al doe, maar ook dat voelt lang niet zo. Ik mag geen bijrijpaard, maar dat is straf, eigen schuld. En toen ik vanmiddag zei dat ik vanaf mn 18e twee dagen in het weekend mocht werken moest ik dat ook onmiddelijk gaan wijzigen). Hoe kan ik echt de vrijheid krijgen die ik zo graag wil. Regels, okee. Etenstijden ed moeten er gewoon zijn. En ook dingen als 'Goh Lotte, we gaan zondag dit en dat doen, we zouden het leuk vinden als je mee ging' , zou ik alleen maar heel erg op prijs stellen. Maar zoals het nu gaat werkt het echt niet, en ik zal me ook niet zomaar beter gaan voelen in deze situatie.

Wat voor mij inmiddels als een paal boven water staat is dat ik volgend jaar echt mijn eigen boontjes wil kunnen doppen. Dat dat zwaar zal zijn weet ik, maar bijna alles beter als dit. Zoals mijn vriendin ooit zei over het verzorgen van mijn huidige paardjes, waar een wil is, is een weg, zo zei mijn mentrix dat vandaag over het op mezelf gaan, en dat raakte me toch wel enigzins... (laten we zeggen dat dit al enkele maanden in mijn onderschrift en msn naam staat)

Laatst bijgewerkt door Caily op 16-02-10 22:48, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 16-02-10 22:39

Re: Waar een wil is, is een weg...

Geplaatst: 16-02-10 22:39

Aah Lotte

Ik denk niet dat iemand kan weten hoe jij je moet voelen,
ik denk ook niet dat dat te beschrijven valt.
Ik wil je in ieder geval heel erg veel sterkte wensen,
en wat je ook doet, ik zal er voor je zijn!
In goede en in slechte tijden.
Je hebt het echt zo zwaar, krijg er kippenvel van.
Onbeschrijvelijk dat je moeder haar kind zo behandeld.
Sterkte meid, ik ben er voor je :+:

**Geplaatst**: 16-02-10 22:42

Geplaatst: 16-02-10 22:42

Hopelijk kun je er nog eens alleen met je pa over praten

misschien dan niet thuis, maar ergens in het dorp of zo ff samen wat drinken/ eten?

en idd waar een wil is is een weg

Succes nog met alles!!

**Geplaatst**: 16-02-10 22:48

Geplaatst: 16-02-10 22:48

Ik zet even een kort berichtje, alleen zodat ik het topic niet kwijt raak.
Morgen reageer ik, liefs :+:

**Geplaatst**: 16-02-10 22:48

Geplaatst: 16-02-10 22:48

meid, ga lekker op jezelf, word je alleen gelukkiger van zoals ik ook al in 1 van je vorige topics zij.. Ik denk dat alle frustaties zo diep zitten dat je de hele situatie toch niet meer kan veranderen, en dan kan je alleen maar kiezen voor jezelf, misschien word het contact met je moeder dan ook wel beter zoals in mijn geval..

**Geplaatst**: 16-02-10 22:49

Geplaatst: 16-02-10 22:49

Hee Lot. Wat een ontzettende vervelende situatie zeg. :(:)

Zoals hier boven al word gezegt kan je misschien een keer proberen samen met je vader te praten als jullie samen wat doen?

Meid, je kan het! Zet hem op, en me PB/MSN staat altijd open.

:+:

**Geplaatst**: 16-02-10 22:54

Geplaatst: 16-02-10 22:54

Het zou fijn zijn als je nog eens met je vader alleen zou kunnen praten inderdaad, ik hoop ook echt dat je daar een mogelijkheid voor vind!

Maar idd het mooiste zou zijn als je gewoon uit huis zou kunnen gaan!!

sterkte!

**Geplaatst**: 17-02-10 13:19

Re: Waar een wil is, is een weg (Gevolg op eigen benen staan...)

Geplaatst: 17-02-10 13:19

Hai,

Het is mij ook gelukt, en ik denk dat het jouw ook zal gaan lukken. Dit zat ook ten goede komen met ht contact met je ouders denk ik....