Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-02-10 23:56

Als je lastige ouders hebt? (En zelf 'n lastige tiener bent)

Geplaatst door de TopicStarter : 04-02-10 23:56

Al een paar weken loop tegen het feit aan te hikken dat ik toch maar weer eens wat dingen over thuis op een rijtje moet zetten. Enerzijds om het totaalplaatje van de afgelopen tijd voor mezelf helder te krijgen, anderzijds omdat ik weet dat de reacties die ik hier krijg mij ook weer kunnen helpen.

Mijn voorgaande verhalen zijn te lezen in de volgende link http://www.everyoneweb.com/LZP/

Nadat ik mijn laatste verhaal geplaatst had heb ik toch besloten met dit alles naar mijn mentrix te gaan. Een vriendin heeft mij toen aangeraden eerst alle verhalen te sturen zodat zij weet hoe ik dingen ervaar en wat voor situaties er voorkomen. In het gesprek wat ik daarna met haar heb ik gehad heeft zij mij gevraagd of ik erover na wou denken met een psychologe te gaan praten. Ik heb hier heel erg over nagedacht, maar weet nog steeds niet of ik dit wel of niet zal gaan doen. Enerzijds is het misschien wel verstandig om met iemand te gaan praten hoe ik het beste met de situatie om moet gaan en hoe er eventueel dingen verandert kunnen worden. Maar aan de andere kant is het vooral karakter wat van beide kanten botst, en ik denk niet dat dat zo 1,2,3 veranderen zal. Daarnaast heb ik inmiddels een vijftal verhalen van mensen die in een soortgelijke situatie hebben gezeten. Bij allemaal is er naar mate ze ouder werden, op zichzelf gingen wonen en er dus meer ruimte kwam, een ander soort, positieve relatie ontstaan. Een van de vijf woont inmiddels zelfs (tijdelijk) weer thuis. Dit geeft natuurlijk geen garantie dat het bij mij ook zo zal gaan, maar dat is er met hulp van een psychologe ook niet. Het is, en blijft, een grote stap en een situatie waarin je in feite in het water springt en je van te voren niet weet of het water warm of koud is en of je er ooit nog uit zal komen.

Maar soms vraag ik me echt af waarom niet. Als ik die stap neem zal mijn moeder uiteindelijk misschien ook daar terecht kunnen, wat denk ik een hoop zal helpen. Want niet alleen ik heb een slechte relatie met haar, van m’n zusjes en vader kan ik niet veel anders zeggen, al zitten er ook wel ‘betere’ momenten bij.

Ten eerste heeft mijn moeder tegenwoordig geregeld de gewoonte om te roepen dat ik niet meer welkom ben thuis. En wanneer ik nou eindelijk eens door krijg dat ze het echt meent als ze zegt dat ze wil dat ik op zoek ga naar een ander onderkomen. Inmiddels zit op zo’n niveau dat het het ene oor in gaat en het andere uit. Misschien gedeeltelijk omdat ik niet kan geloven dat ze dat meent, en omdat ik weet dat zij gewoonweg mij niet op straat mág zetten. Maar ergens diep van binnen doet het best wel pijn. Maar om het serieus te nemen roept ze het net iets te vaak, net als de uitspraak stelletje snert-/rotkinderen die me hier geregeld om de oren vliegt. Ook hier heb ik over nagedacht, en ik ben tot de conclusie gekomen dat ze die dingen van mij best mag zeggen, zolang het maar in evenwicht is met de hoeveelheid positie gevoelens die ze over mij (ons) uit, en dat is helaas niet zo. Dat is denk ik wat mij nog het meeste aangrijpt.

Wederom gaat het op school ook gewoon slecht. Ik sta momenteel twee vijven, een vier, en nog een duo krappe zesjes. Gek genoeg gaan de profielvakken als natuurkunde, wiskunde en scheikunde een stuk beter als vorig jaar, alleen biologie blijft lastig. Maar mijn grote struikelblok nu is de talen, engels en Frans. Tot voor de afgelopen tentamenweek ging engels redelijk goed, gemiddelde tussen de 6,5 en de 7,0. Maar in de afgelopen tentamenweek heb ik een 1,8 op mijn tentamenweek gehaald. Hoe dat gekomen is heb ik lang over na moeten denken. Dat het tentamen niet zo goed ging was nog tijdens het maken al duidelijk, maar ik had meer een cijfer rond de 4,0 verwacht. Het tentamen bestond uit voca en grammatica. De voca heb ik uren voor geleerd (ong. 8 uur, 250 woorden) maar tijdens het tentamen kwam ik erachter dat er weinig tot bijna niks was blijven hangen. Hierdoor ontstond er lichte paniek waardoor de grammatica ook volledig de mist in gegaan, terwijl ik dat tijdens de lessen best snapte en ook goed geleerd had. Frans is eigenlijk hetzelfde verhaal, cijfer een 3,7 op mijn tentamen. Al moet ik zeggen dat bij Frans het probleem een stuk vaker voor komt, vorig jaar heb ik Frans afgesloten met een 4.
Nu vindt mijn moeder dat ik niet genoeg doe voor school, en gewoonweg te lui ben om woorden te leren. Ik doe wel wat, maar ik kan beter. Ik ben het daar niet mee eens. De discipline was begin vorig jaar inderdaad ver te zoeken (lees paarden,paarden,paarden, en dan maar een keer in de week mogen rijden zorgde ervoor dat ik de andere dagen zelf wel dingen met paarden (foto’s bewerken ed) ging bedenken), maar inmiddels gaat het, vind ik zelf, best goed. Ik denk dat ik oneindig veel tijd in het woorden leren had kunnen steken, maar dat er dan nog niet veel meer zou zijn blijven hangen. Omdat mijn hoofd simpelweg te vol zit met andere dingen en het stampwerk dus niet wil lukken.

Dat het een stuk beter gaat met mijn hoeveelheid discipline komt mede omdat ik nu een stuk meer vrijheid heb wat betreft paarden. Zoals ik al eerder geschreven heb mag ik van mijn moeder helemaal niet meer rijden ed. Maar ik doe dit toch. Dit valt echt niet goed te praten en zit mij ook best wel dwars. Maar liever dit dan dat ik de plek waar ik alles los kan laten en écht kan ontspannen kwijt ben. Nadat ik een uurtje met mijn geweldige Tinker over de heide heb gezworven kan ik er weer een paar dagen tegenaan. Ik rij meestal nu 2 à 3 keer in de week, en tot nu toe heb ik nog geen tijdsproblemen gehad in combinatie met school. Juist omdat ik meer tijd écht in de paarden kan steken kan ik ook meer tijd écht aan andere dingen besteden.

En dan hebben we nog werk. Ooit iets wat is begonnen omdat mijn moeder het zeer op prijs stelde, en waar ik de eerste maanden toch wel met enige tegenzin naar toe ging. Inmiddels is die tijd voorbij en is het een plek waar ik vooral mezelf kon zijn en eigen verantwoordelijkheden had. En een plek waar ik ook dingen écht goed kan doen. Tot verkort was het een plek die los stond van alles. Op een goede vriendin na kende buiten het werk om niemand mij, en ik ook niemand van hun. Afgelopen week is hier verandering in gekomen, mijn zusje kan ik inmiddels ook collega noemen. Enerzijds baal ik hier wel van, het was 'mijn' plekje, maar aan de andere kant is het ook wel heel gezellig.

Dus eigenlijk weet ik nog steeds niet wat ik moet doen, en ga ik maar gewoon zo door zoals ik al minstens een jaar bewust bezig ben. Daarvoor was de situatie ook rot, maar ik dacht er niet echt bij na. Grote rol speelt denk ik wel dat ik buiten thuis echt alles super voor elkaar heb, leuke klas, leuke mentrix, liefste paarden met onwijs toffe eigenaar, lieve vriendinnen en vrienden, leuk baantje, lieve collega's en ga zo maar door. Mijn mentrix zei, maar thuis is wel heel belangrijk, en hoeveel lieve mensen je ook om je heen hebt, er komt een tijd dat je wilt dat juist je ouders er voor je zijn en dat je dingen met hun kunt delen. Misschien heeft ze daar gelijk in, misschien niet. Want die momenten heb ik nu ook al, bij het paard vraag ik me wel eens af waarom zij niet wil zien en genieten van het geluk dat ik daar heb. En omdat zij dus momenteel het zo hard afwijst dingen samen te willen delen of er, in mijn ogen, voor mij te zijn (op dingen als onderdak eten een bed ed na) heb ik ergens ook wel een stemmetje in mij die zegt dat ik maar beter m'n eigen leven kan gaan opbouwen en me niet teveel meer bezig moet houden met mijn moeder.

Dus tja, dat was het wel weer voor nu. Ik bedankt je voor het lezen van mijn hele verhaal, en hoop op een reactie.

Laatst bijgewerkt door Caily op 05-02-10 00:23, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 05-02-10 00:08

Re: Als je lastige ouders hebt? (En zelf 'n lastige tiener bent)

Geplaatst: 05-02-10 00:08

Ik heb het grootste gedeelte gelezen

Misschien dat je met het gezin in therapie kunt? Misschien dat je moeder woest wordt als je dat voorstelt, maar wie weet dat je mentrix dat dan kan voorstellen? Het is idd ook een kwestie van tijd en uitzitten, maar dat moet niet zo lang duren dat je er aan onderdoor gaat.

**Geplaatst**: 05-02-10 00:11

Geplaatst: 05-02-10 00:11

hey meis,

jeetje wat een nare situatie is dit.
ergens komt t me wel heel bekend voor.
mijn thuissituatie was vroeger ook niet zo best.

ik kan je wel even heel kort door de bocht vermelden dat je (bijna) 18 bent waarschijnlijk en dat je in je berichten als een erg pientere dame over komt. daarmee wil ik zeggen dat je oud en wijs genoeg bent om t huis uit te gaan.
er zijn heel erg veel instanties die je op weg kunnen helpen en een goede start kunnen geven.
ik volg dit topic nog even.

wil je nog even laten weten dat je bij jezelf moet blijven, je bent niet meer aan t puberen, dat heb je nu wel gehad en als dat word gezegd is dat waarschijnlijk om het de schuld te geven dat je je eigen mening geeft. dit is niet verkeerd, onthoud dat goed. daar heb je recht op en dat maakt je wie je bent en daar mag je trots op zijn, wat een ander ook beweert.
kalm aan meis en maak er t beste van

groetjes

**Geplaatst**: 05-02-10 00:12

Geplaatst: 05-02-10 00:12

Nou moe, ik ben er geraakt :Y)

.

Allereerst, je schrijft best goed en helder, wel veel

.

Over je situatie, als ik heel eerlijk ben denk ik dat dit een kwestie word van uitzitten totdat je uit huis kan.
Ik vind je moeder best wel behoorlijk extreem, en eigenlijk voor mijn gevoel gaat ze op heel veel vlakken tegenover jouw en je zussen over de schreef. Gezond is het allerminst, maar ik vrees dat er weinig aan te doen is.

Heel veel sterkte meid, dit is behoorlijk zwaar voor jou en eigenlijk iets wat helemaal niet zou mogen gebeuren. Psycholoog zou ik persoonlijk wel doen, en ook je verhalen laten lezen. Zij kan je proffesioneel advies geven, en tevens een luisterend oor zijn

.

**Geplaatst**: 05-02-10 00:20

Geplaatst: 05-02-10 00:20

Zo, ik heb het gelezen. Ik moet zeggen dat ik best wel schrik van je verhaal! Ik heb me continue afgevraagd waar je vader is dit geheel. Ik kan je niet veel gerichte tips geven, maar wel een hart onder de riem steken :(:)

Ik vind het goed dat je hiermee naar je mentrix bent gegaan! Misschien is het handig om voor je talen een effectievere methode van leren te zoeken. Vraag eens aan je klasgenoten hoe zij leren of aan de docent. Ik denk dat je op de verkeerde manier aan het stampen bent. Misschien zijn examentrainingen van de uni iets om volgend jaar voor je CE te doen.

Heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 05-02-10 00:20

Geplaatst: 05-02-10 00:20

Ik heb het gelezen. Uit je verhaal blijkt toch dat je grootste probleem het gedrag van je moeder is. Over je vader schrijf je bijna alleen dat ie zich achter je moeder verschuilt.

Je vader is wel je vader en een stille getuige. Ik zou een moment proberen te prikken, waarbij je moeder weg is, zodat je met je vader kunt praten. Kijken of hij je begrijpt en kan bemiddelen. Het zal zeker niet makkelijk zijn, maar het lijkt mij dat hij ook een rol moet spelen.

**Geplaatst**: 05-02-10 00:25

Geplaatst: 05-02-10 00:25

Nou ik heb m wel helemaal gelezen hoor!!
Ik denk dat je inderdaad in een lastig parket zit!

Heb je al geprobeerd met je vader te praten??
Laat m desnoods dit verhaal lezen en vertel m hoe verdrietig je eigenlijk bent!

Ik wens je heel veel sterkte toe en laat je niet kisten!!

Groetjes Rianneke

**Geplaatst**: 05-02-10 00:26

Geplaatst: 05-02-10 00:26

Ik heb alles gelezen en sorry maar wat een rare moeder heb jij zeg! Wat een rare ideen heeft zij! Dit is echt niet normaal en ik snap dat jij een uitlaatklep nodig hebt. Mijn tip is om naar de huisarts te gaan en alles te vertellen. Ook aan je oma aangezien je volgens mij wel heel goed met je oma om kan gaan en zij weet hoe je moeder is en kijk of je misschien tijdelijk bij je oma mag wonen?

Belachelijk is dit echt waar! Veel sterkte en succes en mijn PB staat open voor je!

Kejen: Wat een rot opmerking om te maken zeg

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-02-10 00:29

Geplaatst door de TopicStarter : 05-02-10 00:29

Bedankt voor de reacties.
Ik heb mijn oudere verhalen toch maar even in del link gezet omdat het anders wel erg veel is

.
Ik ga nu even niet reageren, eerst maar eens een nachtje laten bezinken. Morgen zal ik reactie geven.

Een ding wil ik nu al vast wel ff kwijt. Mijn vader verschuilt zich idd vrij veel achter mijn moeder. Al veel vaker is dat hier genoemd, ik heb hem eens in een boze bui voor iets uitgemaakt wat de censuur van bokt teboven gaat, maar sindsdien is mijn vader iets verandert, en dat is een begin. Wanneer mijn mijn moeder nu lichamelijk begint (gebeurt niet vaak, maar komt wel eens voor) komt mijn vader wel tussenbeide. En wat betreft school zit mijn vader er nu wel aan om te gaan praten daar hoe ik mijn resultaten moet verbeteren, terwijl mijn moeder niks anders doet dan zeggen dat ik te eigenwijs ben om iets van iemand anders aan te nemen

(Idd, niet van een Puber van 40 :Y)

)

**Geplaatst**: 05-02-10 00:31

Geplaatst: 05-02-10 00:31

pff, ik heb het doorgeworsteld.
Eerst dacht ik, een echt tiener verhaal. Maar toen las ik dat je al bijna 18 bent, en dus de ergste tienerstreken toch voorbij zouden moeten zijn.

Wat ze mij altijd geleerd hebben is: "alles komt uit". Ik lees dat je 3 keer per week gaat rijden zonder dat ze er thuis iets van weten. Beeld je de reactie van je moeder eens in als ze dit te weten komt?

Probeer eens met je vader te praten. Hij zal je misschien begrijpen en in een goede bui van je moeder op haar kunnen inspelen. Het zal misschien geen groot effect hebben, maar dan heb je in huis toch ene lotgenoot.
Ik zou zeggen bijt nog een jaar door. en zoek dan een plekje voor jezelf.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-02-10 00:40

Geplaatst door de TopicStarter : 05-02-10 00:40

Ik kon het niet laten om toch nu te reageren, slapen wou toch nog niet lukken...

Perlina, ik wil eerst sowieso met mijn mentrix praten voor ik uberhaupt maar iets ga doen (en daarbij weet zij wel een geschikte psychologe) en ik denk dat het idd verstandig is dat zij het voorsteld naar mn ouders toe.
newmom, bedankt, en mijn karakter is denk ik iets te sterk om mn mening te laten vergaan. Dat puberen denkt mijn moeder helaas anders over :')

BraveSpots, in een woord, bedankt.
mo_van_dijk, op school komt al hulp, ik moest vandaag al onverwachts naar de decaan omdat ik er best slecht voor sta, ik ben blijven zitten maar sta nu weer op zitten blijven. Over mijn vader staat hierboven al...
Only_Hellen, ik heb het idee dat je zowel over mijn moeder als over mijn vader wel gelijk hebt, alleen wie ben ik? Een 'puberkind' van bijna 18...
rbakker, ook jij bedankt.
breezy302, huisarts ben ik al eens geweest. Die heeft mij doorgestuurd naar maatschappelijk werk. Een instantie die in mijn geval flink gevaald heeft vind ik (heb een keer gesprek gehad, 3 telefoontjes, en toen is het verwaterd) en daarnaast lange wachtlijsten hebt zolang je geen urgent geval bent (zolang je dus niet wegloopt of gewelddadig bent)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-02-10 00:43

Geplaatst door de TopicStarter : 05-02-10 00:43

b485, alles komt uit, maar de tijd die ik heb tot het uitkomt is onvervangbaar. En ergens heb ik iets van al komt het uit, is de reactie van mn moeder te hevig, dan komt er misschien juist daardoor wel verandering in de hele sitiuatie, is die niet hevig, kan ik nog wel ff door gaan (ja, ik weet het, heel fout, en het voelt ook niet goed, maar alles beter dan mijn allerbeste maatjes, mijn steun, mijn toeverlaat, kwijt raken) want ik zal toch echt naar school en werk moeten hoor. Met die paardjes kom ik de komende 1,5 jaar wel door, anders niet denk ik...

Vind je het overkomen als een puberverhaal? Want lichamelijke leeftijd zegt niet altijd iets over geestelijke, en ik weet dat ik op sommige gebieden wel nog best jong ben. Maar niet wat betreft verstand en inzicht in situaties hebben...

**Geplaatst**: 05-02-10 00:45

Geplaatst: 05-02-10 00:45

Ik heb het verhaal net doorgelezen, en ik moet eerlijk zeggen. Ik herken mijzelf hier echt in. Mijn ouders en dan ook met name mijn moeder zijn/is erg lastig af en toe. Het begon eigenlijk een paar jaar geleden toen ik in de pubertijd kwam en mijn eigen dingen wou gaan doen en mij meer ging verzetten.

Mijn moeder heeft mij al die jaren zitten kleineren en opgegeven moment heb ik dat overgenomen en ben ik dat terug gaan doen. Dit ging natuurlijk van kwaad tot erger en opgegeven moment hadden we elke dag ruzie en konden we eigenlijk niet meer in 1huis wonen. Mijn moeder heeft ook meerdere malen gezegd dat ik moest oprotten en niet meer terug hoefde te komen.

Op een gegeven moment was ik dit alles zo zat, dat ik mijn koffer heb gepakt en voor een paar dagen bij een vriendin ben gaan slapen. Dit alles heeft ons veel goed gedaan.
Ze was hier erg van geschrokken en eigenlijk beseft ze nu pas wat ze mij aandoet. En ook ben ik erachter gekomen dat ik, doordat het van 2 kanten kwam het alleen maar erger werd. Ik moest mij dus ook zeker aanpassen.

Tegenwoordig als ik aanvoel dat er een discussie ontstaat, probeer ik rustig te blijven met goede argumenten te komen of eventueel gewoon haar gelijk geven en weg lopen. Even een paar minuten rust voor mezelf. Ze is op de momenten dat ik haar kwaad maak gewoon onredelijk. overigens wordt ze soms uit het niets kwaad, om de meest onzinnige dingen. Bijvoorbeeld omdat ik mijn kamer niet heb opgeruimd als ze het heeft gevraagd of als ik de vaatwasser niet binnen een paar seconden nadat ze het heeft gevraagd, begin uit te pakken.

En waar is mijn vader in dit hele geheel? Om het maar heel bot te zeggen, hij is een soort puppy van mijn moeder. Zodra mijn moeder weg is, kan ik met hem over alles praten en kunnen we het erg goed vinden. Hij heeft ook meerdere malen toegegeven zich niet in de ruzies te willen mengen, omdat hij bang is dat het alleen maar erger wordt en/of dat hij ook een fikse ruzie krijgt.

Verder geen kwaad woord over mijn moeder, het kan best een lief mens zijn. Maar soms heeft ze zo haar buien

. Ik wens je veel sterkte, en ik hoop dat mijn verhaal je een beetje geholpen heeft. Mocht je erover willen praten of advies willen, dan kan je mij altijd een pb sturen.

**Geplaatst**: 05-02-10 00:48

Geplaatst: 05-02-10 00:48

Ik heb deze keer niet alles gelezen, maar ken wel wat van je oudere posts.

Ik denk dat je het beste kunt zorgen dat je zo snel mogelijk het huis uit bent. Je moeder heeft hulp nodig, maar zo makkelijk krijg je haar niet naar een hulpverlener, en voordat dat dan wat oplevert (als dat al gaat gebeuren) ben je zo weer een paar jaar verder. Wachten tot je gaat studeren kan ook, maar als het zo slecht op school gaat dat je blijft zitten of zakt voor je examen dan duurt dat nog heel lang. En mag je van je ouders eigenlijk wel op kamers als je gaat studeren?

Als je besluit om op jezelf te gaan wonen, zou ik daar wel goede hulp bij zoeken; een maatschappelijk werker ofzo. Die kan je adviseren in officiële dingen, zoals geld waar je misschien recht op hebt omdat je als minderjarige zelfstandig woont, en dingen als huursubsidie. Zo iemand is ook prettig om je hart bij te luchten, want zo'n proces is niet niks. Het zal vast niet makkelijk zijn, maar wel beter dan de huidige situatie want daar ga je echt aan onderdoor op deze manier. Dit zijn cruciale jaren in je ontwikkeling, en die zou ik niet zo laten vergiftigen.

Nog een tip: met dit soort dingen kun je gewoon naar je huisarts gaan. Die kan je dan doorverwijzen naar een hulpverlener voor jezelf of eventueel je moeder.

Ga anders nu vast dingen regelen en voorbereiden (met hulp), en zodra je 18 bent ben je weg!

Veel sterkte!

**Geplaatst**: 05-02-10 00:56

Geplaatst: 05-02-10 00:56

Heb heel het verhaal gelezen, maar jeetje zeg, wat heftig!
Misschien is het een idee om te vragen aan je moeder of ze je wilt helpen met huiswerk maken?

Zelf was ik al naar Jeugdzorg gegaan! Tuurlijk houd je van je moeder, het is tenslotte je moeder! Maar soms is het ook beter om er even tussenuit te zijn(ook voor jezelf) En jeugdzorg zou jou(en de rest van het gezin) dan weer thuis begeleiden.

Nou echt heel veel succes! Fijn dat je wel echt lekker even kan 'chillen' bij de 3 lieve tinkers! (en eigenaresse)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-02-10 01:02

Geplaatst door de TopicStarter : 05-02-10 01:02

me_yentl, jemig he, jij bent knap, jij weet dit alles zo even samen te vatten in een paar regels. Alleen wat betreft weglopen, dat heb ik ook een keer gedaan. Gevolg, maatschappelijk werk belt mijn moeder dat ik daar zit. Gevolg van gevolg maatschappelijk werk heeft mij na dat ene gesprek (waarna ik nog een nacht weg ben gebleven om af te koelen en daarna weer terug ben gegaan) nog een paar keer gebeld en daarna is het verwaterd. Er is geen verbetering thuis, ik hoor nu alleen eens in de zoveel tijd als mn moeder boos is, dat als ik mn zin niet krijg dat ik dan maatschappelijk werk er wel weer bij zal gaan halen.
LindyH, Die tijdsgeest heeft mij eigenlijk ook wel voor een gedeelte doen besluiten om na de vorige keer maatschappelijk werk het maar even zo te laten. Alleen dat ze mij de paarden afneemt heeft mij weer aan het twijfelen gebracht, en sindsdien blijf ik ermee rondlopen. Over 2,5 week ben ik 18, dus van minderjarig op mezelf wonen is geen sprake. Aangezien ik als ik ga studeren van mn moeder zelfs op kamers moét probeer ik de komende 1,5 jaar thuis te blijven wonen, twee keer verhuizen in 2 jaar zie ik ook niet echt zitten.
Romy_Winter, Eigenaar

. En mijn moeder heeft mbo gedaan, ik doe vmbo, en zij vindt dat ik van niemand iets aanneem, dus helpen wordt hem (helaas) niet. Voor de rest is het denk ik al beantwoord in de voorgaande reacties van mij. Bedankt!

**Geplaatst**: 05-02-10 01:05

Geplaatst: 05-02-10 01:05

best herkenbaar jou situatie..
ik heb vanaf mijn dertiende jaar problemen gehad met mijn moeder, vooral met de communicatie en idd het feit dat onze meningen en karakters zo verschillend zijn. alleen woonde ik ook alleen samen met mijn moeder dus was het altijd 1 op 1.

het liefst wilde ik toen ik 13 was al op mezelf wonen, of iig uit huis, weg bij men moeder!
op school ging het toen ook slecht, van 3 vwo naar 4 havo en dan in 4 havo blijven zitten..
gesprekken met mentrix had ik eigelijk pas in de 2e x 4 havo en 5 havo, die mij wel erg geholpen hebben moet ik zeggen

ik ben toen ik 16 en 17 was een aantal x van huis weggelopen/gestuurd en kreeg idd te horen dat ik uit huis moest en niet meer terug hoefde te komen e.d. .. heb toen contact gezocht met jeugdzorg, wilde echt hulp hebben, voor zowel mezelf als voor men moeder.
we kregen toen iemand in huis waarmee we gesprekken voerden en oefeningen deden om de sitiatie te verbeteren, dat hielp een maand maar daarna leek het alleen maar erger te worden..

uiteindelijk kreeg ik via parlan, een andere organisatie die met jeugdzorg samenwerkt, een flatje voor mezelf aangeboden, waar ik in mocht wonen totdat ik 18 was. dit heeft ervoor gezorgt dat ik in alle rust kon leren voor men examens, geslaagd ben, kon sparen voor een eigen huis en de relatie met men moeder van een afstand kon verbeteren.

nu gaat het erg goed, spreek/zie men moeder elke week en we doen eigelijk alleen maar leuke dingen samen. ging toen ik 18 werd bij men vriend wonen omdat we al een beetje voor huisjes aant kijken waren samen en t anders zo'n ge heen en weer was. nu krijgen we over een week de sleutel van een huisje dat we gekocht hebben, ben echt super blij! zonder hem en de paardjes had ik het denk ik ook niet gekunt, dat geeft zoveel steun!

voor mij was uit huis gaan en op mezelf wonen dus echt een uitkomst, als je je daar zelf ook goed bij voelt zou ik het zeker aanraden, succes!!

**Geplaatst**: 05-02-10 01:17

Geplaatst: 05-02-10 01:17

Ook herkenbaar voor mij, maar dan niet MIJN situatie maar van een vriendin van me. Haar moeder kan haar alleen maar afkraken, verschil daar is alleen dat haar zussen (vooral haar jongste zusje) niks verkeerd kunnen doen. Tja, wat kan ik zeggen als je er NU wat aan wilt doen zou je wellicht contact kunnen opnemen met jeugdzorg? Die zouden wellicht wat voor je kunnen betekenen en hulp kunnen bieden voor jullie allemaal een psycholoog kan jullie namelijk niet helpen en vooral je moeder niet. En de andere optie is gewoon het uitzitten tot je uit huis kunt. En zien waar het schip dan strand

Ik wens je iig heel veel sterkte :(:)

**Geplaatst**: 05-02-10 02:09

Geplaatst: 05-02-10 02:09

Ook voor mij heel herkenbaar in heel veel delen van je verhaal! ik zal je, als je het niet erg vind, morgen 'even' een pb gaan sturen, ik zet mijn verhaal liever niet op het net

edit: ik heb overigens álles gelezen, ook je link

Alleen de titel kon ik me namelijk al in terug herkennen...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-02-10 23:40

Re: Als je lastige ouders hebt? (En zelf 'n lastige tiener bent)

Geplaatst door de TopicStarter : 05-02-10 23:40

ruth91, bedankt, maar 1 op 1 lijkt me niet erger ofzo. Je kan namelijk minder makkelijk vergeleken worden, en jij kan niet als gevolg van anderen de druppel zijn die de emmer doet overlopen. Fijn dat het met jou nu allemaal goed gaat! Ik wil zelf nu niet uit huis, omdat ik weet over 1,5 jaar, als ik ga studeren, weer te moeten verhuizen, en voordat alles geregeld is zijn we wel weer cker een half jaar verder, dus tjaaa...
Maartje1990, het verschil tussen jeugdzorg en maatschappelijk werk (afdelingen jongeren) is mij niet helemaal duidelijk. En om eerlijk te zijn heb ik het wel ff gehad met die instanties. Ik dnek dat ik liever naar ene particulier iemand zou gaan. Wat je zegt over verschil in psycholoog en jeugdzorg heb je wel gelijk in, bedankt. Ik zal hier verder over nadenken...
Maggie_Eddy, bedankt. Een Pb zou ik erg op prijs stellen en ongetwijfeld veel aan hebben. Ik denk dat er best menig mensen zijn die zich herkennen in mijn situatie. Er zijn meer nogal dominante ouders. Het vervelende is dat mijn moeder daarbij de laatste tijd onverwoordbaar onverschillig is tegenover mij, en ook zeer dominant ten op zichte van mijn vader. Ze heeft er ook tottaal geen moeite mee om mijn vader in een bepaalde situatie terecht te wijzen op de wijze waarop hij ons straft, en dat doet ze dan niet achteraf, maar wanneer ik of mn zusjes er nog bij zijn, 'Van mij hoef je hier niet naar te luisteren hoor. '