Over het vreemdgaan ten tijde van ziekte wil ik het niet over hebben, maar wel over vreemdgaan accepteren in algemene zin.
Vraag 50 Nederlandse vrouwen wat ze zouden doen als hun man/vriend vreemdgaat en er zullen er vast en zeker 45 zeggen: binnen een uur staan al zijn spullen op straat. Of zelfs: mijn man/vriend gaat niet vreemd en dat weet ik zeker.
Prima, ieder zijn eigen gedachten erover en als je een gelukkige relatie hebt, waarin je beide niet vreemdgaat (of in ieder geval denkt dat de ander niet vreemdgaat

Maar ik heb juist zó veel respect voor de mensen die er anders over denken. Mensen die het wél accepteren van de partner dat hij/zij niet monogaam kan/wil zijn.
Het getuigt mij van een enorme sterke band met elkaar, een hele goede relatie, als je het vreemdgaan van de ander kunt accepteren. Als je kunt zeggen: "Ik weet dat je emotioneel gezien 100% voor mij gaat, dan 'gun' ik je het lichamelijke plezier met anderen" (ik zeg maar wat.

Ik snap ook dat er mensen zijn die er niet aan moeten dénken om op die manier een relatie te hebben, maar ik vind het gewoon erg mooi. Heb persoonlijk meer 'respect' voor mensen die op zo'n manier een relatie aan kunnen gaan (of ontwikkelen), dan voor mensen die hun hele leven monogaam zijn. Om het maar even zo zwart-wit en vrij radicaal te zeggen, haha!
Wie deelt mijn mening dat een relatie waarin vreemdgaan gewoon mag, een mooie vorm van écht 'houden van' is? En wie vindt juist dat je een relatie aangaat omdat je alleen maar samen wilt 'zijn', waaronder dan ook 'alleenrecht' op seks valt?
Ben erg benieuwd naar de mening van bokt!