Geplaatst Ik raad het ook aan het gedicht te lezen want die beschrijft dit echt in 1 keer.
Sorry dat dit misschien een heel lang verhaal is , maar ik wou toch even vragen of jullie de tijd zouden willen nemen dit te lezen en er misschien van te leren.
Nou laten we het hier maar op houden ik heb een hele zware tijd achter de rug, Ik begin even bij het begin
wel logisch toch?Dat ik net 14 was geworden ging alles fout, ik kreeg waanvoorstellingen het ging slecht op school, ik had alleen maar ruzie,
met mijn ouder, en zusje,. Ik zag het allemaal niet meer zitten en dacht dat niemand meer om me gaf , ik was naar de dokter gegaan
en die zij dat hoord er gewoon bij en dit en dat blabla, die verklaarde me voor gek , omdat ik ook niet sliep omdat ik het niet stil kreeg in me hoofd dat is nu nog steeds het geval
azoo, ik ging naar een psychiater, alles leek even beter te gaan , want ik kon nu uithuilen en vertellen wat me nou allemaal dwars zat,
Maar toen kwam die grote klap , die bijna tot zelfmoord heeft geleid,
Ik had een vriend en die kwam 2 dagen bij me slapen , we hadden nog niks. Toen de 2de voor hij wegging waren we naar het strand geweest, en hij was zo verschrikkelijk lief voor mij:) echt ik heb nog nooit echte liefde gekend dus dit overviel mij een beetje, njaa van het een komt het ander en opeens stond hij me te zoenen , ik wist niet wat ik beleefde en was helemaal in de wolken , het leek niet stuk te kunnen. Toen we een week hadden maakte hij het uit, omdat hij vond dat hij te ver weg woonde en dat het toch geen stand kon houden, precies op de dag dat ik te horen kreeg dat me opa kanker had en waarschijnlijk nog een par jaar had. En als klap op de vuurpijl kwam hij terug en zij van ja ik heb spijt en wil je weer terug , ik wist het helemaal niet meer, (ik heb toen niet meer met hem genomen).
Toen indie weken ging ik steeds harder achteruit, ik at nietmeer , ik sliep niet meer, maar er waren niet veel mensen die het opmerkte. Het was bijna te laat, ik had al helemaal plannen voor zelfmoord, ik was toch al genoeg afgetakeld. Totdat tijdens een les opschool een leraar dwars door mijn harde buitenkant prikte ik barste uit, ik had me hw voor de zoveelste keer niet gemaakt en zat er heel doodmoe bij en geen kleur meer in me gezicht en superdun. Hij belde mijn ouders , en ik ben per direct naar een nieuwe psygiater gestuurd, daar heb ik in totaal 4 uur gezeten om te kunnen vertellen wat me allemaal dwars zat, en alles uit kunnen huilen.
Toen ben ik een halfjaar naar een herstel kliniek geweest voor jaa hoe zeg je dat , mensen die op het randje van de dood stonden en het leven weer op moeten pakken (BTW ik had geen anorexia ik at gewoon niet meer omdat ik het allemaal toch niet meer zag zitten).
Nou een jaar later, ben ik gelukkig weer op het goede pad , en me opa is ook met succes geopereerd.
Maar er zijn wel een paar gevolgen , ik vertrouw bijna niemand meer, ik ben heeel schuw en stil geworden , en ik vind nu iemand leuk , maar ik ben nu zo schuw en onzeker dat ik helemaal niks meer durf, en ik heb nu nog steeds slaapproblemen ik slaap nogsteeds niet heel goed, en geen moment stil in me hoofd als ik in me bed leg , en ik heb dromen die me af en toe zo bang maken dat ik niet durf te slapen ,
Ik heb zodanig geestelijke schade opgelopen dat ik vaak bang ben dat ik alles waa rik om geef kwijt te raken , of dat niemand meer om me geeft en niemand me ziet staan .
maar gelukkig heb ik een paar goede vrienden die me er nu doorheen helpen en ik hoop binnen jaar alles weer opgepakt te hebben wat ik ooit deed,
Hierbij wil ik du meedelen , als je het nou allemaal niet meer ziet zitten trek AUB optijd aan de bel , voor het te laat is.....!
Ik hoop dat jullie dit begrijpen , en hier nog een geidchtje waar ik heel veel aan gehad heb en zo was het hoe ik me voelde.
Dees vind ik persoonlijk heel mooi(A)
Als ik iets lief heb, word ik weer beroofd,
Iets dat ik aanraak, ontglipt me,
En gaat op in rook.
Ik zie geen toekomst meer,
En denk liever niet aan het verleden,
Voor het heden ben ik bang, en het verleden zijn alleen problemen.
Daarom verdrink ik in mijn gevoelens, het doet me zoveel pijn,
En ik kan niet omgaan met de stress.
En terwijl mijn hart sterft, houd ik me groot,
Vanbinnen heb ik tranen, maar mijn wangen blijven droog.
Ik kan praten wat ik wil, maar niemand die luistert,
Niemand die me gevoelens begrijpt, hoe moet ik ze dan uiten?
Ik hou me hoofd omhoog ook al loopt alles naar beneden,
Ik schrijf het van me af, om alles te vergeten.
Noem het een manier van leven, zonder gevoelens.
Zit stil in het donker, bevroren in een hoek,
Dagen lang me ogen dicht, want niemand die me zoekt.
Me ware gezicht laat ik niet zien,
Dan vinden ze me zielig misschien,
Ik heb boeken vol met woorden want niemand wil praten,
Dus op papier, uit ik mijn tranen.
ik gedraag me normaal, en hou me groot,
geen touw om op te klimmen alles zit in de knoop.
Ik moest dit gewoon even kwijt na een hele lange tijd!
XX
