2009 een jaar om heel snel te vergeten
Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
- XLeandrosX
- Berichten: 3200
- Geregistreerd: 01-09-06
2009 een jaar om heel snel te vergeten
Geplaatst door de TopicStarter : 21-12-09 19:37
Eigenlijk begon het al eind 2008. Ik bleef maar ziek en kakte helemaal in, weer een longontsteking, alsmaar hoesten, was gewoon helemaal op. Begin 2009 eindelijk doorverwezen naar het ziekenhuis. Na heel wat onderzoeken kwam er uit dat ik COPD heb. Een vervelende longziekte die nooit meer over gaat. Gelukkig zit ik echt nog aan de goede kant van de lijn en kan ik er goed mee leven. Moet wel heel erg op mijn conditie letten en soms merk ik dat ik dingen niet kan.
Toen we dit allemaal een beetje een plaatsje hebben gegeven gebeurde er iets verschrikkelijks. Mijn zoontje (toen 3,5) die nooit ziek was bleef een dagje thuis omdat hij diaree had. Mijn man moest die dag met een machine werken waarmee we normaal niet werken als ons zoontje thuis is. Het is een gevaarlijke machine, een kreng van een ding. Clé ging even kijken wat zijn vader aan het doen was. Arno stuurde hem net naar buiten en dus weg bij de machine toen het al te laat was, een gebeurde in minder dan een fractie. Hij had zijn handje in de machine gestopt. Ik was in de keuken en hoorde iets wat helemaal niet goed was, heel gek maar ik had gelijk de autosleutels in mijn handen, met hoge snelheid naar de EHBO. Het zag er zo eng uit we waren zo bang dat hij zijn handje zou verliezen. We voelde ons zo schuldig, hij had zoveel pijn, echt heel zielig. Kan nog janken als ik aan die momenten denk.
Uiteindelijk werd hij overgebracht naar een ziekenhuis 70km verderop want hij moest geopereerd worden. Gelukkig kreeg hij daar de juiste medicatie zodat hij geen pijn had. Hij wist zo goed wat er was gebeurd en vroeg steeds, ik wil mijn hand zien, ik wil het zien. Ik heb het uiteindelijk laten zien (tegen de wil van de zusters in) maar daarna realiseerde hij zich wat er aan de hand was (rare uitdrukking) en kwam er een soort gelatenheid over hem heen.
Hij is die nacht geopereerd en ze hebben toen zijn vingers vastgezet in zijn buik zodat ze 3 weken later de huid van de buik konden gebruiken om de vingers mooi te kunnen sluiten. Het betekende wel dat hij 3 weken plat moest blijven liggen in het ziekenhuis. Gelukkig mochten wij 24uur per dag bij hem zijn.
In deze periode begon voor ons ook de gekte thuis. We hebben een campin en gemiddeld lopen er dan zo'n 50 gasten rond. Gelukkig was mijn vader daar om ons te helpen en hadden we hele fijne gasten die ons erg veel steun gaven en ook hielpen waar het kon.
Na 3 weken werd hij geopereerd en mocht hij na 2 dagen na huis.
Echter wat een feestdag moest worden werd een dag van verdriet en ongeloof. Mijn man moest die dag op controle voor kanker, je raadt het al. Het was mis. Ze hadden iets gezien op zijn longen wat ze niet vertrouwden. Er moest een vervolg onderzoek komen over een week of 3. De grond onder onze voeten verdween te plekke. Mijn man was zo aangeslagen dat hij helemaal weg was, hij wist niet hoe hij die drie weken moest doorkomen.
We kozen er voor om mijn man met vakantie te laten gaan naar een vriend op curacaou. Ik bleef thuis met mijn vader de camping draaiende houden. Op donderdag bracht ik mijn man naar het vliegveld en op de terugweg kreeg ik enorme pijn in mijn kiezen. Niet normaal. Ik ben gelijk naar de huisarts gegaan omdat ik niet naar een gewone tandarts durft. Hij heeft me terplekke doorverwezen naar een kaakchirurg en daar bleek dat ik een acute kaakontsteking had. Met enorme antibiotica werd ik naar huis gestuurd, 4 weken later zou ik geopereerd worden.
Bij thuiskomst zat mijn vader aan de terrastafel. Ik zag dat veel werk nog niet gedaan was, niets voor mijn vader. Ik vroeg, wat is er? Hij was lijkbleek en blauwe lippen. Hij had enorme buikpijn en een gigantische opgeblazen buik, niet normaal. De arts er bij gehaald en je gelooft het niet maar mijn vader werd met de sirene afgevoerd naar het ziekenhuis. Hij had een ontsteking in de darmen die op knappen stond. Zo zielig, hoe hij werd afgevoerd. Wij wonen in Frankrijk en hij spreekt geen woord Frans. Ik ben meegegaan, maar moest weer snel naar huis, mijn zoontje was thuis gebleven en ik had 50 gasten. Het is dan zo moeilijk om maar door te gaan. Maar de mensen die bij ons op vakantie komen hebben daar een jaar naar uitgekeken, er hard voor gewerkt, er naar toegeleefd. Dan geldt: the show must go on!
Als ik nu terug kijk weet ik niet meer hoe ik de zomer ben doorgekomen. Tja met behulp van vele lieve gasten, een geweldige oom en tante die mij kwamen helpen en gewoon doorbuffelen.
Na twee weken kwam mijn man thuis en ook mijn vader. Mijn vader is wel gelijk naar Nederland vertrokken, maar gelukkig was mijn man weer redelijk bij positieve en konden we er samen tegen aan.
Een week later, bijna aan het eind van het seizoen de tweede scan en gelukkig de uitslag de dag erop. Hij had wat opgezette klieren die verdacht waren maar ze waren niet actief. Het geluk kon niet meer op.
Mijn vader weer helemaal opgeknapt, mijn zoontje redelijk hersteld, geen kanker, een zucht van opluchting. Ik ben daarna geopereerd maar dat was peace of cake en we konden weer ons normale leven oppakken.
Maar niet voor lang.... Een telefoontje uit Nederland. Mijn moeder was met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Ze was in elkaar gezakt en haar hart functioneerde niet goed. Ze lag op de hartbewaking, of ik even naar NL kon komen. Gelijk gegaan natuurlijk. Gelukkig knapte ze snel op en toen ben ik weer terug gegaan.
Bij thuiskomst lag er een brief van het ziekenhuis, of we zo snel mogelijk een afspraak wilde maken voor mijn man voor een scan, ze vertrouwde het toch niet. En ja hoor, het volgende drama diende zich aan. Er werd kanker geconstateerd in de lymfeklieren bij de nieren. Het was een uitzaaïng van de zaadbal kanker die hij eerder heeft gehad.
Er werd besloten dat er een chemokuur tegenaan gegooid werd. Hij moest 4x over 5 dagen chemokuur krijgen en hiervoor in het ziekenhuis blijven. Dit met tussenposes van 2 weken.
Het was weer een klap in ons gezicht, de emoties waren op. Je bent dan gewoon leeg, helemaal op, je weet niet meer wat je moet voelen.
Ondertussen heeft hij 3 chemo's gehad. Hij is erg verzwakt en heeft helse hoofdpijnen. Het is moeilijk om hem zo te zien. Maar ik steun hem zo veel mogelijk.
De enige ontspanning die ik had was het werken met mijn allerliefste paard Leandros. Een uurtje met hem en ik kon er weer een dag tegen aan. Vorige week viel mij op dat er een enorme rode plas op de plaats van de schuilstal lag. Even voor beide paardjes een eigen stalletje gemaakt en gekeken wie het was. Het was Leandros. De plas was roodbruin, echt heel raar van kleur. Ik heb gelijk de dierenarts er bij gehaald. Na een grondig onderzoek bleek dat hij piroplasmose heeft, één van de tekenziektes. Het probleem bij paarden is dat je het vaak heel laat ziet. Het duurt lang voordat je de kenmerken ziet. Gelijk begonnen met behandeling. Ik zou na 5 dagen verbetering moeten zien. Helaas was dit niet zo. Ik zag hem alleen maar achteruit gaan. Weer de DA erbij. Urine en wederom bloedonderzoek.
Dezelfde dag stond de DA hier op de stoep, ik wist gelijk dat het flink mis was. Ze zij dat ze niets meer voor Leandros kon betekenen en dat we moeten afwachten maar dat ze bang is dat hij het niet gaat halen.
Leo is mijn liefde, mijn vriend, mijn zekerheid, mijn houvast in moeilijke tijden, hij betekend zoveel voor mij. Hij is bij mij gekomen in een periode die heel zwaar en moeilijk was en daarin heeft hij veel voor mij betekend, een ommekeer in mijn leven. Nu ik dit ook dreig te verliezen stort mijn wereld in. Ik kan niets meer dan bidden, smeken en hopen. Ik hoop zo dat hij er door komt. Zo lang hij geen pijn heeft blijft hij bij me, maar zodra ik merk dat hij nog verder achteruit gaat zal ik hem laten gaan, dat heeft hij verdiend. Maar het doet zo'n pijn....
Voor mij is 2009 een jaar wat uitgegumd mag worden, gewoon doorstrepen en heel snel vergeten. Maar ik denk dat ik dit jaar nooit vergeet.
Bij thuiskomst lag er een brief van het ziekenhuis te wachten
- mikster
- Berichten: 406
- Geregistreerd: 25-07-07
Re: 2009 een jaar om heel snel te vergeten
Geplaatst: 21-12-09 19:51
Wat ziet dat er mooi uit zeg. Die ga ik in gedachten houden.
- Blackberry28
-
- Berichten: 2983
- Geregistreerd: 22-07-06
Geplaatst: 21-12-09 19:53
Voor mij mag 2009 ook snel voorbij zijn door bepaalde gebeurtenissen, maar dat weegt niet op tegen die van jou.
Heel veel sterkte met alles en een heel fijn en veel beter 2010 gewenst!
- _rosita_
-
- Berichten: 6800
- Geregistreerd: 22-12-05
- Woonplaats: 't dorpie
Re: 2009 een jaar om heel snel te vergeten
Geplaatst: 21-12-09 19:57
Een héél, maar dan ook héél gezond en gelukkig 2010 voor jullie!
- SarahLynn
-
- Berichten: 1545
- Geregistreerd: 13-08-07
- Woonplaats: Utrecht
Re: 2009 een jaar om heel snel te vergeten
Geplaatst: 21-12-09 20:08
Wat verschrikkelijk voor je!
Ik hoop echt dat 2010 een veel beter jaar wordt, dat je paardje beter wordt en dat er van alles gebeurt wat je blij maakt, je hebt al genoeg doorgemaakt voor een heel leven
Sterkte!
- tanya89
-
- Berichten: 3092
- Geregistreerd: 06-05-05
Re: 2009 een jaar om heel snel te vergeten
Geplaatst: 21-12-09 20:10
Dat 2010 maar een veel beter jaar moge worden. Heel erg veel sterkte!!
