Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-11-09 11:28

Ik weet het echt niet meer. (borderline/rot baan)

Geplaatst door de TopicStarter : 30-11-09 11:28

Ik weet momenteel echt niet meer wat ik moet doen.. Dus ik hoop dat jullie mij een beetje advies kunnen geven of aan kunnen geven wat jullie in mijn situatie zouden doen. Ik ben echt helemaal op en zwaar emo.

Korte samenvatting:

Ik heb sinds een paar jaar borderline. Een maand of 8 geleden ben ik begonnen met therapie en in eerste instantie ook met medicatie. Nadat ik hier 7 kilo van aan was gekomen ben ik daar ook weer mee gestopt. En hadden we besloten dat ik het op eigen kracht ging doen.
Na deze tijd therapie heb ik nog steeds niet het idee dat ik ook maar iets was opgeschoten. Ik loop nog steeds elke dag met het zelfde masker en ben bij niemand mijzelf. Ik dacht vroeger dat mijn toenmalige vriend er echt voor mij was, maar daar heb ik mij helaas heel erg in vergist.
Ik ben in deze tijd ook geswitched van baan. Ik ben van een grote organisatie (1 afdeling 30 man) naar een hele kleine organisatie (hele bedrijf is Baas en ik).

Het verhaal:

Deel 1 Werk:
Ik werk nu sinds 2 jaar als intercedent. 1,5 jaar bij Tempo-Team het callcenter gebeuren. en sinds een halfjaar bij een klein uitzendbureau (dat houdt in de baas en ik).
Ik werk hier nu dus 6 maanden en ben in die tijd nog nooit echt ingeleerd. Mijn baas heeft het super druk met alle administratie die hij niet (gedeeltelijk?) wil afgeven. En het komt er dus op neer dan ik van de 40 uur die ik hier werk, ik mij 35 uur verveel..
Al vaker hebben we even samen gezeten van hoe gaat het enz. En dan geef ik aan van nou wbt sfeer enz vind ik het leuk. Maar ik heb nog steeds het idee dat ik niets te doen heb. Dan geeft hij mij "handvaten" om mee aan de slag te gaan.. Nou dan bedoel ik dus dat hij zegt ga maar klanten bellen oid. Alleen komt er dan niet even bij van weetje wat Lau, Vanmiddag maak ik even vrji voor jou en dan gaan we samen even kijken naar het marktproces oid. Nee ik mag het allemaal zelf uitzoeken.
Prima, heb ik aangegeven dat ik dat dan wel zelf wil gaan doen maar dan wel graag dat hij de laptop meeneemt zodat ik rustig in de vergader ruimte kan werken. Dan heb ik in ieder geval niet het idee dat er op mijn vingers gekeken wordt en kan ik zelf uitvinden hoe ik het beste resultaat boek. Ook met dit verzoek wordt niets gedaan.
Nu zaten we vrijdag hier en vraagt hij om kwart over 5 van Hoe gaat het met je? Ik zeg ja wat zal ik er van zeggen. Heb nog steeds niet het idee dat ik echt vooruit kan. Hij zegt, ik heb je anders toch genoeg handvaten gegeven, vind alleen dat je hier niets mee doet.. (joh gek he als jij mij totaal niet op weg helpt). Helaas kwam er toen iemand binnen en konden wij het gesprek niet afmaken..
Het komt er dus op neer dat ik mij kapot verveel terwijl hij het super druk heeft, ik niet vooruit kan en hij nu aangeeft dat ik dus geen initatief neem.
Ik denk zelf dat in december mijn contract niet wordt verlengt en dan heb ik echt een probleem. Niet dat ik hier zelf nog wil blijven werken maar ik heb gewoon echt geen idee wat ik nu nog moet.

Deel 2 Borderline:
[MW] Borderline Syndroom *Help*

Al jaren kamp ik met psychische problemen. Ik heb een nare jeugd gehad en daarna 2 erg vervelende relaties. Ik ben echter iemand die altijd met een masker heeft gelopen. Jaren lang doe ik mij al voor hoe ik niet ben. Heel extravert, als ik maar genoeg herrie maak dan ziet niemand hoe ik mij echt voel.. Beetje dat idee zeg maar.
Sinds 3 maanden heb ik een nieuwe vriend en hierdoor zijn voor mij heel veel dingen veranderd.. Voor het eerst voel ik hoe liefde moet zijn ondanks dat ik 4 jaar en 2 jaar al relaties heb gehad. Ik ben nooit goed behandeld en had van die zelfopofferende relaties. Hierdoor voelde ik mij helemaal prima. Waarom? Ik hoefde nooit aan mijzelf te denken omdat ik altijd bezig was met de problemen van mijn vriend op te lossen. Met me zo gedragen dat ik voor hem alles deed en door zo te doen kon ik al mijn verdriet en emoties vergeten.
Mijn huidige vriend had al snel door gelukkig dat hij met een erg gekwetst en verward meisje te maken had en hij stond hier helemaal voor open. Met hem gaat gewoon alles goed, hij heeft alles voor elkaar en heeft dus ook echt de tijd om er voor mij te zijn. Voor het eerst komen bij mij de verhalen pas echt los. Uitspraken waar ik al jaren mee kamp als: Werd ik morgen maar niet meer wakker. Dan hoef ik niets meer, is er niets meer, alleen maar rust spreek ik voor het eerst uit tegen iemand (uit mijn omgeving dan). En ik vind het dood eng. Omdat alles om mij heen nu op z'n plaats begint te vallen heb ik de tijd om stil te staan en terug te kijken en ik kan dit emotioneel gewoon niet meer aan. Ik huil om de haverklap en ben depresiver dan ik ooit ben geweest. Aan de ene kant ben ik zo gelukkig, mijn vriendje woont bij mij, ik heb familie die van mij houden, mijn zus is net zwanger van de 2e enz. En toch ben ik zo diep en intens ongelukkig met mijzelf. Ik vind mezelf echt waardeloos. En weetje waarom? Omdat ik nu het idee heb ineens dat ik iemand nodig heb. En het laatste wat ik wil is zielig overkomen of hulpeloos. Ik heb nooit maar dan ook echt nooit hulp gehad, ik heb het altijd alleen gedaan. Ben nu 23 en heb het altijd alleen geklaard. En ineens is daar iemand die mij wilt helpen en ik kan dit gewoon niet. Ik ben op. Ik ga naar therapie maar 1x in de 2 a 3 weken terwijl ik eigenlijk 2x per week zou moeten gaan. Dit kan ik niet combineren met mijn baan. Doordat het niet opschiet ben ik ook niet echt gemotiveerd bezig ermee. Het gaat me niet snel genoeg en denk van ja t zal wel.
Wat ik het vervelendste vind hieraan is dat ik mijzelf zo gewoon echt niet ken. Ik, Laurie, ik kon motiveren als geen ander! Ik was altijd hup schouders eronder en door gaan. Vooral niet te lang bezig zijn met wat er gebeurd is want daar verander ik toch niets mee.

Wat is nu het probleem?

Ik kan op mijn werk mezelf niet meer motiveren, ik zou het liefst nu gewoon een tijdje thuis zitten. Even aan mijzelf werken en gewoon 2x per week naar therapie gaan. Als ik wordt onslagen of ontslag neem dan weet ik niet wat ik moet doen. Een nieuwe baan ben ik gewoon echt niet klaar voor momenteel. En ik kan ook niet aankomen met ik ga wel part-time werken oid want dat gaat financieel niet lukken.
Ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen of wat ik wil. Ik heb zo slecht geslapen omdat ik zo misselijk was voor vandaag, ik dacht natuurlijk dat het gesprek hervat zou worden. Nu is mijn baas ziek en heb ik het dus ook een dag kunnen uitstellen..
Morgen moet ik weer naar Riagg en dan ga ik dit ook aangeven, dat ik gewoon echt niet meer kan..

Sorry voor het lange verhaal.. Ik moest dit echt even van mij af schrijven..

**Geplaatst**: 30-11-09 11:47

Geplaatst: 30-11-09 11:47

Hey hallo,

meis wat een vreselijk verhaal allemaal.

Allereerst over jezelf. Borderline is iets vreselijks en heel erg moeilijk om daarmee om te gaan. Maar los daarvan heb je een heleboel diepgewortelde emoties waar je totaaaal geen kant mee op kan. En nu is er eindelijk iemand die er naar je wilt luisteren en dan komt alles los. Klinkt heel gek, maar wees blij! Buiten je twee slechte relaties weet ik niet wat je voor de rest voor narigheid hebt gehad. Maar door het feit dat je je emoties voelt, ga je dingen verwerken. Belangrijk is echter wel dat je gaat luisteren naar je gedachten waarom je verdrietig (of boos) bent. Voorbeeld: je zit op de bank een film te kijken, zo'n vreselijk zoete liefdesfilm en aan t eind begin je verschrikkelijk te huilen, vaak omdat er iets in de film is dat je in jezelf ook ziet. Dat je nu pas zo'n lieve vent hebt gevonden bijvoorbeeld terwijl je dat misschien veel eerder had gewilt, ik noem maar iets.
Bij elke emoties die je voelt (heftig of niet) even tijd voor jezelf nemen en bedenken waarom je dit voelt. Dan pas ga je dingen een plekje geven.

Dan je werk,

meissie echt, als je je werk niet meer leuk vind, dan is dat echt geen manier om door te gaan. Voor je emotionele gemoedstoestand is dat alleen maar frustrerend en raak je alleen maar dieper in de put. Bedenk voor jezelf wat je nou ECHT leuk lijkt om te doen. Ik heb t zelf ook niet makkelijk gehad (alcoholistische vader, huiselijk geweld, verkeerde vrienden enz) hierdoor heb ben ik twee keer gezakt voor de havo. Ik had nergens meer zin in. Was overal helemaal klaar mee. Uiteindelijk ben ik op een manege gaan werken, heel therapeutisch, maar dat vond ik het allerleukste om te doen. Ik kwam weer terug bij mezelf en leerde mezelf meer kennen dan ooit. Uiteindelijk was ik na een half jaar in staat me studie naast mijn werk op te pakken en na een jaar ben ik zelfs geslaagd voor mij havo!

Zo zie je maar. Je moet zorgen dat je dagelijks bestaan bestaat uit dingen die je voornamelijk leuk vind om te doen. Ook met werken! Ga lekker om je heen kijken naar een andere baan. Desnoods kijk je of je terug kan naar Tempo-Team, je weet wat je daar moet doen. Je hebt daar lang gewerkt dus je ze kennen je ook een beetje. En als je werk wat makkelijker verloopt dan verbeterd je gemoedstoestand ook weer..

**Geplaatst**: 30-11-09 11:50

Geplaatst: 30-11-09 11:50

Ik zag je oproep in de kantlijn staan, begon te lezen en was in eerste instantie helemaal niet van plan om te reageren... En toch doe ik het. Waarom? Ik weet het eigenlijk niet, en ik weet ook helemaal niet of ik je kan helpen... misschien komt het wel door het stomme kleine feitje dat jij mijn naamgenootje bent, en daarmee een "stukje" deel van mij. Of is dat heel raar?

Maar jeetje, wat een verhaal! En wat dapper om het zomaar hier op te schrijven, leesbaar voor iedereen en volledig "out in the open"...

Als ik zo lees hoe jij je voelt denk ik dat je op dit moment gewoon helemaal niet hoort te werken... want hoe kun je nou functioneren in een bedrijf waar je anderen moet helpen als je het niet eens met jezelf kunt redden.

Spreek uit dat het niet meer gaat, en dat je overspannen en behoorlijk depressief bent.

En ik zou me niet te druk maken om die contractverlenging in december... wat is het ergste wat er kan gebeuren? Dat je zonder baan komt te zitten en de ww in gaat toch? Dan krijg je 70% van je laatstverdiende loon (en affijn, jij weet ook wel hoe dat werkt natuurlijk), en kun je het daar echt niet even mee redden?

Je zegt dat je een lieve vriend hebt die jou begrijpt en open staat voor je gevoelens... vertrouw daar dan ook op! Hoe eng het ook is, en hoe kwetsbaar je je dan ook voelt, je hebt hem nu nodig!! En hij wil er voor je zijn!

EN ga GVD (sorry voor het schelden) naar die therapie, want alleen kun je het nu even niet!

Lieve Laurie, heel veel succes met jezelf en de komende maanden, en ik WEET dat je dit kunt.
Ik ben namelijk ook een Laurie, en ik weet dat "Laurie's" erg eigenwijs, koppig en sterk kunnen zijn, en dat kun jij ook weer worden!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-11-09 12:19

Re: Ik weet het echt niet meer. (borderline/rot baan)

Geplaatst door de TopicStarter : 30-11-09 12:19

Bedankt voor jullie reacties.

Wbt iets doen wat ik echt wil.. Ik heb helaas door mijn nare jeugd ook geen diploma's. En met geen bedoel ik dan ook echt helemaal geen. Ik heb momenteel een HBO functie doordat ik gewoon vroeg ben begonnen met werken en mezelf flink opgewerkt heb.
Ik werk nu 40 uu rop kantoor. Als er 1 ding is wat echt niet bij mij past, is het 40 uur op kantoor werken.
Wat ik echt zou willen is met dieren werken, jeugdzorg, gehandicapte begeleiding. Maar hiervoor heb ik diploma's nodig. Nu een studie oppakken heeft geen zin. En ik zal dus momenteel het moeten doen met dat waar ik ervaring in heb. Ookal vind ik er niets aan..
Ik kan het wel een tijdje redden met de WW. Helemaal nu mijn vriend bij mij woont heb ik het natuurlijk ook wat breder.

Ik ga natuurlijk wel naar therapie maar heb nu gewoon niet de tijd en rust om er echt gemotiveerd mee bezig te zijn. Ik heb 3 weken geleden een mindfullnes cd meegekregen, hier staan allemaal oefeningen op om van jezelf bewust te worden. Ik moest dit elke dag doen.. Heb het 1x 5 minuten gedaan en werd al gek van het gewoon zitten en niets doen.. Dus sindsdien niet meer gedaan.. Stom stom stom.. Ik wil geholpen worden maar pak het niet aan.. Pff..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-11-09 12:54

Re: Ik weet het echt niet meer. (borderline/rot baan)

Geplaatst door de TopicStarter : 30-11-09 12:54

Nou klinkt het met mijn laatste bericht net alsof ik niet wil.. Maar ik bedoel dus dat ik NU de kracht en tijd niet heb om echt er mee bezig te zijn.. Terwijl ik dit juist heel graag wil..

Voor de gene die het hele verhaal willen wat er in mijn jeugd gebeurd is die mogen wel pb sturen.. Klinkt nu nl allemaal beetje vaag..

**Geplaatst**: 30-11-09 13:19

Re: Ik weet het echt niet meer. (borderline/rot baan)

Geplaatst: 30-11-09 13:19

Lau, kracht en tijd komen niet vanzelf. Het is echt nu aan jou om eraan te werken en er wel mee aan de slag te gaan in plaats van het na 5 minuten weer aan de kant te gooien. Je kan wel niet willen en het kan wel niet goed voelen, maar je moet omdat je dat aan jezelf verplicht bent.
Met werk evenzogoed, trek je baas maar aan zijn dasje om samen met jou overal doorheen te lopen en om je op weg te helpen. Ga niet blijven wachten en hopen, maar doe iets actiefs zodat hij weet dat je echt wilt. Je kunt ook gewoon zeggen dat je het volgende wat op zijn lijstje staat wilt overnemen en dat hij je voor moet bereiden, dat is wat concreter en duidelijker.
Sterkte ermee

.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-11-09 14:17

Re: Ik weet het echt niet meer. (borderline/rot baan)

Geplaatst door de TopicStarter : 30-11-09 14:17

Het vervelendste daaraan Lovely is dat ik het zo goed weet! Ik wéét dat het niet vanmzelf komt aanwaaien en dat ik het zelf zou moeten doen! Maar ik trek dit momenteel niet met de saaie fulltime baan die ik nu heb. En ik kan mijn baas wel aan zijn dasje trekken maar ik denk nog dat ik daarna hier niet op mijn plek zit. Ik ben gewoon iemand die samen wil werken, lekker in team verbnd, elkaar steunen en helpen! Het is dood saai zo..
En solliciteren zie ik nu niet zitten aangezien ik dus wel wil beginnen aan intensieve therapie.. Dat betekend dus minimaal 2x per week een middag vrij.. Op die manier kom ik nooit aan een nieuwe baan. En wat wil ik dan voor baan?! Wat ik wil kan ik niet zonder opleiding...

**Geplaatst**: 30-11-09 14:19

Re: Ik weet het echt niet meer. (borderline/rot baan)

Geplaatst: 30-11-09 14:19

Het is wel lekker makkelijk om er zo over te denken. Het is ook jouw taak om van je huidige baan iets te maken, maar dat wil je niet? Wat wil je dan wil, thuis zitten en potverteren?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-11-09 14:30

Geplaatst door de TopicStarter : 30-11-09 14:30

Ik heb voor het eerst sinds 23 jaar een stabiele situatie en juist nu komt er zoveel op mij af.. Ik heb met het riagg heel hard gewerkt om naar dit punt te komen. Het punt dat ik stil ga staan en me durf om te draaien en mijn verleden te confronteren (dat samen hangt van mishandelingen/eetproblemen/zelfpijniging/overlijden vader/ vluchten voor ex vriendjes van mijn moeder enz).
En lekker makkelijk is niets in mijn situatie momenteel. Ik zou het prettig vinden als je dan ook met respect reageert

Ik zou momenteel inderdaad wel even gewoon thuis tot rust willen komen en al die dingen verwerken wat ik nooit heb gedaan.. OF part-time oid. Maar 40 uur bij een saaie baan breekt me helemaal op..

**Geplaatst**: 30-11-09 14:36

Re: Ik weet het echt niet meer. (borderline/rot baan)

Geplaatst: 30-11-09 14:36

Respect? Om eerlijk te zijn zou ik er meer respect voor hebben als je je inzette om van je baan iets te maken, dat scheelt je namelijk straks weer een mislukking. Wat de rest betreft vind ik het allemaal een beetje 'jammer' dat je liever thuis zit omdat je wat tegenslag hebt gehad; om tot rust te komen. Er zijn mensen met net zo'n verleden als jij (of erger) die wel gewoon werken en hun best doen

. Daar heb ik bewondering voor hoor.

**Geplaatst**: 30-11-09 14:38

Geplaatst: 30-11-09 14:38

als thuiszitten nu hetgene is wat jou verder helpt en jij echt niet meer wil werken moet je dan doen, het heeft wel concequenties, weeg dat goed af.

Verder geef je aan in de eerste zinnen dat je het op eigen kracht wilt doen, ik denk dat het daarvoor nog te vroeg is, wanneer je de therapie weer oppakt en de medicatie zal het waarschijnlijk ook weer beter gaan, mag ik vanuit gaan. Die paar kilo moet je maar op de koop toe nemen, dit is het nu ook niet. Je kan het dan weer afbouwen als het beter gaat met je en je gewicht daar kom je later wel weer uit.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-11-09 14:40

Geplaatst door de TopicStarter : 30-11-09 14:40

Ongeacht wat iemand heeft meegemaakt. Jij kan niet in iemand zijn gevoelens/hoofd kijken. Wat voor mij een hele nare ervaring kan zijn, kan voor iemand anders een deel zijn van zijn dagelijksleven..
Dus jij vind dat iedereen die overspannen is / burnout heeft of psychische klachten heeft en even uit de running is zich maar aanstelt en dat deze mensen allemaal gewoon moeten werken?!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-11-09 14:42

Geplaatst door de TopicStarter : 30-11-09 14:42

garny95 schreef:
als thuiszitten nu hetgene is wat jou verder helpt en jij echt niet meer wil werken moet je dan doen, het heeft wel concequenties, weeg dat goed af.

Verder geef je aan in de eerste zinnen dat je het op eigen kracht wilt doen, ik denk dat het daarvoor nog te vroeg is, wanneer je de therapie weer oppakt en de medicatie zal het waarschijnlijk ook weer beter gaan, mag ik vanuit gaan. Die paar kilo moet je maar op de koop toe nemen, dit is het nu ook niet. Je kan het dan weer afbouwen als het beter gaat met je en je gewicht daar kom je later wel weer uit.

Therapie ben ik gewoon nog mee bezig he, dit wil ik dus ook graag ophogen naar 2x per week zoals het riagg het graag zou willen, maar wat momenteel niet mogelijk is met mijn baan. Medicatie ga ik niet meer aan beginnen. Aangezien ik al jaren kamp met eetproblemen, is aankomen voor mij verschrikkelijk. Ik werd alleen maar depresiever van de medicatie omdat ik er zo van aankwam. Psychiater heeft zelf aangegeven dat het voor mij beter is om te stoppen daarmaa. En dat we dus doormiddel van intensieve therapie verder moeten.

**Geplaatst**: 30-11-09 14:54

Geplaatst: 30-11-09 14:54

Ook ik ben ooit eens gediagnosticeerd als zijnde borderliner... Tja, weet je... what's in a name?
We verzinnen met z'n allen allerlei 'aandoeningen' omdat we ons gevoel en gedragingen niet kunnen duiden, dan hebben we tenminste iets dat je bij naam kunt noemen.
Zo hebben we ook allemaal vermoeidheidssyndromen en allerlei prachtige medische termen waardoor we ons van voluit in het leven staan kunnen ontslaan.
Ik heb ook ongeveer alles aan ellende meegemaakt dat je kunt meemaken, maar geloof toch niet dat thuis gaan zitten soelaas biedt.
Ik heb jaren therapie gevolgd, heb een tijdje een uitkering gehad omdat ik dacht beter thuis te kunnen blijven, en achteraf zorgt dat er allemaal voor dat het proces juist langer duurde.
Het punt is dat je feitelijk in de reguliere psychologie moet PRATEN over hetgeen je hebt meegemaakt en hoe dat voelt, op die manier VOEL je vaak niet welk gevoel er daadwerkelijk achter die ervaringen schuilgaat en blijf je jaren lang een snelkookpan.
Ellende maakt iedereen mee, en die ellende moet je uiten... en dat valt niet mee. Praten over ellende lukt iedereen wel, maar de emotie toelaten en nu eens echt de smerige bende in je ziel opruimen... dat gebeurt weinig.

Ik heb een ander traject doorlopen na al die jaren, en kan met eerlijkheid zeggen dat dat het enige is dat echt geholpen heeft.
Ik, en vele anderen heb ik in een relatief korte tijd zien afrekenen met alle zooi waar ze zich al jaren achter verschuilden en die mensen zijn weer gaan leven... helemaal, voluit!
Zelfontwikkeling, heel eerlijk kijken naar wat er nu echt in je leeft... en dat gaat diep, maar levert wel echt resultaat... geen foefjes, geen trucjes, geen quick fix... maar keuzes leren maken vanuit je hart, de oliebol opruimen, ruimte maken voor nieuwe dingen, jezelf openen....
Pfoeh, wat gun ik dat iedereen!!!!
http://www.venwoude.nl
Hier ben ik zelf geweest, en ik kan je aanraden er eens een keer te gaan kennismaken. Zo op het eerste oog kun je het wellicht wat zweverig vinden, maar dat is maar eens eerste perceptie... zinloos vooroordeel, de inhoud is namelijk prachtig! Een plek waar je veel leert onder begeleiding van kundige mensen.

**Geplaatst**: 30-11-09 14:58

Geplaatst: 30-11-09 14:58

Lovely schreef:
Respect? Om eerlijk te zijn zou ik er meer respect voor hebben als je je inzette om van je baan iets te maken, dat scheelt je namelijk straks weer een mislukking. Wat de rest betreft vind ik het allemaal een beetje 'jammer' dat je liever thuis zit omdat je wat tegenslag hebt gehad; om tot rust te komen. Er zijn mensen met net zo'n verleden als jij (of erger) die wel gewoon werken en hun best doen . Daar heb ik bewondering voor hoor.

Mmm, niet altijd... WEL wanneer het een bewuste keuze is en zij naast dit werk alle ruimte nemen om zichzelf te ontwikkelen en ruimte te geven aan de kant van zichzelf die minder fraai is.
NIET wanneer ze dat doen om dapper door te douwen en iedere dag met een strakke smoel hun ellende weg zitten te kauwen en niets aan hun zelfontwikkeling doen. Dat is namelijk ronduit zonde, voor henzelf en voor hun omgeving.
Een 'opgeruimd/ voluit levend/ eerlijk' mens is namelijk veel fijner voor collega's, vrienden en familie.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-11-09 15:01

Geplaatst door de TopicStarter : 30-11-09 15:01

Wat ik nu ga doen is ook op basis van wat er nu echt in mij gebeurd. Dus niet bla bla bla maar zelf nagaan wat er in mij om gaat waarom dat in mij om gaat enz.. Ik zal de website eens bekijken

Thnx..
Ik zou trouwens het liefst ook niet helemaal thuis gaan zitten.. Dan heb ik veels te veel tijd om alleen maar na te denken.. Maar even part-time om tijd te kunnen besteden aan therapie ed zou ik wel een fijn idee vinden.

**Geplaatst**: 30-11-09 15:01

Geplaatst: 30-11-09 15:01

_Lola_ schreef:
Dus jij vind dat iedereen die overspannen is / burnout heeft of psychische klachten heeft en even uit de running is zich maar aanstelt en dat deze mensen allemaal gewoon moeten werken?!

Kun je mij misschien vertellen WAAR ik dat heb gezegd?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-11-09 15:03

Geplaatst door de TopicStarter : 30-11-09 15:03

Ninx schreef:
Lovely schreef:
Respect? Om eerlijk te zijn zou ik er meer respect voor hebben als je je inzette om van je baan iets te maken, dat scheelt je namelijk straks weer een mislukking. Wat de rest betreft vind ik het allemaal een beetje 'jammer' dat je liever thuis zit omdat je wat tegenslag hebt gehad; om tot rust te komen. Er zijn mensen met net zo'n verleden als jij (of erger) die wel gewoon werken en hun best doen . Daar heb ik bewondering voor hoor.

Mmm, niet altijd... WEL wanneer het een bewuste keuze is en zij naast dit werk alle ruimte nemen om zichzelf te ontwikkelen en ruimte te geven aan de kant van zichzelf die minder fraai is.
NIET wanneer ze dat doen om dapper door te douwen en iedere dag met een strakke smoel hun ellende weg zitten te kauwen en niets aan hun zelfontwikkeling doen. Dat is namelijk ronduit zonde, voor henzelf en voor hun omgeving.
Een 'opgeruimd/ voluit levend/ eerlijk' mens is namelijk veel fijner voor collega's, vrienden en familie.

Zo leef ik nu dus ook al jaren.. Maskertje op en lachen maar... Ik had het er vanochtend toevallig nog over met iemand.. Ik vertelde haar een beetje waar ik mee zat en ook zei zegt. Jij?! Ze had ook echt gedacht dat het zooooo goed ging met mij.. Maar niets is minder waar. Ik heb in die tijd wel geleerd om mijn gevoelens te verbergen.. Het vervelende is alleen dat op het moment ik alleen ben alles als een knoop vast zit in mijn hoofd.. De verwarring alles komt naar boven en ik heb geen idee waar ik er mee naar toe moet..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-11-09 15:06

Geplaatst door de TopicStarter : 30-11-09 15:06

Lovely schreef:
_Lola_ schreef:
Dus jij vind dat iedereen die overspannen is / burnout heeft of psychische klachten heeft en even uit de running is zich maar aanstelt en dat deze mensen allemaal gewoon moeten werken?!

Kun je mij misschien vertellen WAAR ik dat heb gezegd?

Never mind

Ga deze discussie niet aan. Jij begrijpt al te goed wat ik bedoel en waar ik het over heb. Dit topic heb ik niet geopend om zo'n zinloze discussie te voeren.

**Geplaatst**: 30-11-09 15:07

Geplaatst: 30-11-09 15:07

Ninx schreef:
Lovely schreef:
Respect? Om eerlijk te zijn zou ik er meer respect voor hebben als je je inzette om van je baan iets te maken, dat scheelt je namelijk straks weer een mislukking. Wat de rest betreft vind ik het allemaal een beetje 'jammer' dat je liever thuis zit omdat je wat tegenslag hebt gehad; om tot rust te komen. Er zijn mensen met net zo'n verleden als jij (of erger) die wel gewoon werken en hun best doen . Daar heb ik bewondering voor hoor.

Mmm, niet altijd... WEL wanneer het een bewuste keuze is en zij naast dit werk alle ruimte nemen om zichzelf te ontwikkelen en ruimte te geven aan de kant van zichzelf die minder fraai is.
NIET wanneer ze dat doen om dapper door te douwen en iedere dag met een strakke smoel hun ellende weg zitten te kauwen en niets aan hun zelfontwikkeling doen. Dat is namelijk ronduit zonde, voor henzelf en voor hun omgeving.
Een 'opgeruimd/ voluit levend/ eerlijk' mens is namelijk veel fijner voor collega's, vrienden en familie.

Je weet misschien wel dat je niet altijd in een post alles kunt neerzetten wat er allemaal bij zou horen en bij zou komen kijken. Van de TS krijg ik een enorm bij-de-pakken-neerzitten gevoel en dat vind ik jammer voor iemand die gewoon een FT baan heeft en best iets van zijn leven kan maken. Je vorige post over het traject wat je zelf belopen hebt, kan ik mij wel in vinden. Een traject dus om uit die duistere doodlopende weg te komen, af te rekenen met alle tegens die geweest (!) zijn en om te leren dit leven nu te leven. Thuis zitten en zielig wezen hoort daar niet bij toch? Er zijn mensen die het mokken tot kunst verheffen, dat borderline noemen en gaan zitten potverteren en daar kan ik dus niet zo goed tegen (understatement).

**Geplaatst**: 30-11-09 15:10

Re: Ik weet het echt niet meer. (borderline/rot baan)

Geplaatst: 30-11-09 15:10

En wat zegt je therapeut over je werk? Ik werd namelijk stellig afgeraden om werk en therapie te combineren...

Wat je eventueel ook zou kunnen doen is uitbreiding van therapie aanvragen naar deeltijd o.i.d.

**Geplaatst**: 30-11-09 15:13

Geplaatst: 30-11-09 15:13

_Lola_ schreef:
Zo leef ik nu dus ook al jaren.. Maskertje op en lachen maar... Ik had het er vanochtend toevallig nog over met iemand.. Ik vertelde haar een beetje waar ik mee zat en ook zei zegt. Jij?! Ze had ook echt gedacht dat het zooooo goed ging met mij.. Maar niets is minder waar. Ik heb in die tijd wel geleerd om mijn gevoelens te verbergen.. Het vervelende is alleen dat op het moment ik alleen ben alles als een knoop vast zit in mijn hoofd.. De verwarring alles komt naar boven en ik heb geen idee waar ik er mee naar toe moet..

Tja, het dient alleen geen enkel doel... het dient jou niet, maar je omgeving al helemaal niet. Er zijn mensen in jouw omgeving die om je geven, en die hebben weinig aan iemand die zich niet laat zien.
Liever een open en eerlijke neuroot of sjaggerijn, dan een lachend liegbeest zullen we maar zeggen.
Uiteraard zeg ik dit omdat ik het herken.

Ik wil je echt adviseren om mijn link aan te klikken. Daar ben ik echt 20 stappen vooruit gekomen. We hebben daar met onze verledens van misbruik, huiselijk geweld, etc... heerlijk kunnen lachen! Klinkt wat cru, maar juist de relativiteit va die dingen leren zijn terwijl je ze tegelijkertijd voor het eerst echt mag uiten is heerlijk. Ik kan zeggen dat ik me erg bevrijd voel en volop in het leven sta, veel meer dan ooit tevoren.
Zelf heb ik geleerd voor hulpverlener, en ik moet zeggen dat de reguliere hulpverlening heel wat steekjes laat liggen. Eindeloze therapieën zou ik je dus niet aanraden.
Ik heb op Venwoude trouwens De Opening gedaan en nog wat andere trajecten... al op de eerste dag wist ik dat ik daar geramd zat.
Op een goede plek kun je snel progressie boeken, jaren van therapie zijn echt niet nodig... en stoppen met werken al helemaal niet.

**Geplaatst**: 30-11-09 15:17

Geplaatst: 30-11-09 15:17

Lovely schreef:
Thuis zitten en zielig wezen hoort daar niet bij toch? Er zijn mensen die het mokken tot kunst verheffen, dat borderline noemen en gaan zitten potverteren en daar kan ik dus niet zo goed tegen (understatement).

Nou ja, een traumatisch verleden hebben of heel zielig zijn heeft vele voordelen... Als je die rol met glans speelt, dan kun je veel gedaan krijgen... het verwerft iig een hoop aanzien: "zij heeft zoveel meegemaakt, maar ze is zo sterk" (goh, moet je dan iemand van trots zien groeien").
Het ergste dat je sommige mensen kunt aandoen is hun ellende afnemen en ze gelukkig maken, dat is statusverval.
Maar goed, die mensen kun je niet helpen en dat moet je ook niet willen.
Maar iemand die zich realiseert dat ie door omstandigheden/ ellende in het verleden zijn leven maar deels benut, geen diepe betekenisvolle relaties heeft, zichzelf niet kan geven, en dus heel veel levensgeluk ongebruikt laat liggen... die persoon kan wel degelijk van stront oliebollen bakken! Ik ben er zo eentje... Ik heb altijd vrij netjes gefunctioneerd hoor, maar had wel het vermoeden dat ik meer uit het leven kon halen dan ik toen deed.
En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb, want welk doel dient het om de rest van je leven op het 'reservebankje' te moeten doorbrengen?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-11-09 15:21

Geplaatst door de TopicStarter : 30-11-09 15:21

Ik denk alleen dat het erg moeilijk word om regelmatig daar heen te gaan. Ik woon in Weert, dat is zon 2 uur reizen.. Of geven zei ook sessies ergens anders?

Ik ben het trouwens helemaal met je eens hoor dat ik daar niets mee opschiet, daarom ben ik zo blij dat ik nu leer om mezelf te zijn.. Maar makkelijk is anders..

Over het bij de pakken neer zitten. Ik ben nu 23, heb een functie op hbo niveau zonder diploma, een eigen huisje enz. Ik heb altijd maar dan ook altijd kei hard gewerkt voor wat ik nu heb. Als ik alleen maar zielig wou zijn dan was ik nooit zo ver gekomen. Ik heb nu alleen een emmer die vol zit en ik MOET daar wat van kwijt. Ik weet alleen niet hoe.. En ja dan ga je opties bedenken. EN natuurlijk zijn die allemaal niet even goed.. En alles heeft weer voordelen en nadelen..
Het enige waar ik dan niet op zit te wachten zijn botte antwoorden als lekker makkelijk denken en zielig thuis zitten..

**Geplaatst**: 30-11-09 15:32

Re: Ik weet het echt niet meer. (borderline/rot baan)

Geplaatst: 30-11-09 15:32

Lau de wereld is nu eenmaal bot en ik denk wel dat je er goed aan doet om daar mee om te leren gaan. Ik blijf er alleen wel bij dat ik denk dat thuis blijven geen goede keuze is. Uit je verhaal lijkt je baan namelijk wel een goede mogelijkheid om er meer van te maken, ik snap niet waarom je dat niet doet? Een feit is namelijk wel dat je problemen op of met je werk alleen op je werk kan oplossen en niet thuis.