Als je het verhaal van Junta gelezen hebt, dan weet je dus dat hij verliefd is geworden op een ander meisje en niet weet wat hij moet doen.
Wel, in mijn verhaal zit ik aan de andere kant, ik ben zo'n meisje.
Mijn verhaal zit nog wel iets anders, er zijn nog heel veel bijkomende factoren en ik hoop dat ik op niet te veel onbegrip zal stuiten na het relaas van deze woelige periode, want ik weet niet of ik dat nog ga aankunnen dan.
Ik zal alles van het begin, zo duidelijk mogelijk proberen te vertellen...
Ikzelf ben een meisje van 17 jaar oud, deze zomer word ik er 18, ik woon in België en doe mijn laatste jaar Moderne- Talen Wetenschappen (bij ons de op één na hoogste richting).
Ik wil niet stoeferig overkomen, maar om het zo maar te zeggen, ik ben niet van de lelijkste en mag wel gezien worden. (Waarom ik dit zeg kom je later wel te weten...)
Dus...
Vorig schooljaar kregen wij een nieuwe leerkracht voor de lessen Lichamelijke Opvoeding, een jonge man, spontaan, vlot, open, knap...een droomleerkracht maw. Hij is 10 jaar ouder dan ik. Ik noem hem even Erik.
Ik kon van meet af aan goed met hem overweg, we konden goed met elkaar praten, over zowel luchtige dingen, als zeer persoonlijke onderwerpen en in de loop van dit jaar is die band enkel nog sterker geworden.
Een paar maanden geleden bedacht ik ineens: "Als Erik nu 10 jaar jonger was geweest, zou hij wel iemand kunnen geweest zijn, waar ik verliefd op zou kunnen worden..."
Ik heb nooit gedacht en ook nooit gevoeld, dat ik verliefd op hem was, helemaal niet zelfs. Ik dacht zelfs dat ik al abnormaal was als ik dit dacht.
Begin april zijn wij met alle laatstejaarsstudenten op eindejaarsreis geweest naar Italië en daar zag ik Erik dus 24/7, bij wijze van spreken.
We trokken heel vaak met elkaar op, en omdat we voordien ook al zulke persoonlijke gesprekken hadden gevoerd, en elkaar zo goed aanvoelden, werden we nog hechter, omdat we elkaar zo vaak zagen. Ik zag hem niet meer als leerkracht, maar als vriend, "beste" vriend. We waren in Italië dus heel vaak in elkaars gezelschap te vinden, en af en toe liepen we dan ook arm in arm in het stralende Italiaanse zonnetje...
Na verloop van tijd begonnen we heel veel kritiek te krijgen, op ons gedrag, iedereen dacht dat ik verliefd op hem was, de roddels begonnen de ronde te doen, je weet wel hoe snel dat gaat...
Ik heb toen duidelijk aan iedereen verteld dat er helemaal NIETS was tussen ons, buiten dan een heel hechte vriendschapsband. Als ik er nu over nadenk, zei ik dat toen waarschijnlijk alleen maar om die gevoelens te onderdrukken, want ik vond mezelf dus verschrikkelijk abnormaal omdat ik gevoelens had voor een leerkracht van mij. Ik wou mezelf geruststellen door te zeggen dat er niets was.
Het is natuurlijk ook logisch dat mijn mede-leerlingen onmiddellijk dachten dat ik verliefd was op hem, maar hij niet op mij, ah nee, hij is 28 ( en dus tien jaar ouder), hij is al 4 jaar samen met zijn vriendin, woont ermee samen, zijn een huis aan het bouwen, etc. --> allemaal verzachtende omstandigheden om het zo maar te zeggen...
Tot het voor ons beide teveel werd...
Hij bekende aan mij zijn zeer intense gevoelens van verliefdheid, en logischerwijze kwamen op dat moment ook mijn gevoelens naar boven...
"Oké, we bekennen, we zijn stapelverliefd op elkaar..."
MAAR...hoe pakken we dit aan???
We zijn er nog steeds niet uit.
Hij heeft zijn vriendin om voor te vechten, maar hij heeft mij zijn thuissituatie uitgelegd en die sfeer is allesbehalve aangenaam. Zijn vriendin is al meer dan een jaar depressief, ze lijdt erg onder de zeer moeilijke en zware scheiding van haar ouders, ze geeft les in het Bijzonder Onderwijs (dus aan gehandicapten) en heeft op het moment een zeer moeilijke klas, het is dus een samenloop van omstandigheden...
Zij vertrouwt hem voor geen haar meer. Constant is ze tegen hem bezig: "Binnenkort leer jij iemand anders kennen, en dan ga je daarmee lopen, je gaat mij verlaten, je houdt niet meer van mij, jij kan veel beter krijgen, we kunnen er beter een punt achter zetten..."enzovoorts.
Hij is geestelijk uitgeput. Het is voor hem zo vermoeiend (zegt hij ook zelf) om constant maar dan ook constant te moeten zeggen en bewijzen van "Jawel, ik zie je nog wél graag, ik ga je niet verlaten..." Hij is gewoon op. Een relatie moet iets zijn van geven en nemen, bij hem is het enkel geven, maar uiteindelijk is er niets meer om te geven.
Het is daarom zo gemakkelijk om verliefd te worden op iemand als ik, zegt hij. Altijd vrolijk, spontaan, in voor spelletjes (zijn favoriete bezigheid), goedgehumeurd, optimistisch en daarbij nog niet de lelijkste...
Maar we weten niet hoe we het moeten aanpakken.
We weten allebei dat we zó verliefd zijn op elkaar, maar we kunnen en mogen niet toegeven aan ons gevoel, want hij wil (voorlopig toch nog) blijven vechten voor zijn vriendin...
Hij schreef in een brief naar mij: "Voorlopig wint mijn verstand nog elke veldslag, maar ik denk dat mijn hart de oorlog...."
Zijn verstand zegt dat hij zijn vriendin graag ziet, maar zijn gevoel hinkt achterop.
Het is niet fijn thuiskomen en hij zei me dat hij 's morgens elke keer weer wakker wordt naast het verkeerde gezicht.
Enfin, om bij mijn clue te komen...
Ik voel me zó dubbel nu...
Gisteren zei hij nog tegen me: "Mijn doelstelling is om alles terug goed te maken met mijn huidige vriendin, want ik wil ze echt niet kwijt..." en dan geeft hij me een brief mee waar het bovenstaande in staat: "Voorlopig wint mijn verstand nog elke veldslag, maar ik denk dat mijn hart de oorlog..."
Wat moet ik nu denken, wat moet ik nu voelen?
Stel dat het wel wat wordt tussen ons...we zouden op zoveel onbegrip stuiten, hij is mijn leerkracht, 10 jaar ouder dan ik, hij heeft zijn depressieve vriendin laten zitten voor zo'n stomme puber...enz.
Hij zegt constant tegen me dat hij me bewondert voor de manier waarop ik dit aanpak...maar hoe kan ik nu anders...
Alsjeblieft, help me...
Zij heeft al 4 jaar een relatie met een getrouwde man. Hij is inmiddels al bij zijn vrouw weg geweest. Toch weer terug.. "Weet niet wat ik wil.." blablabla..
