Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-04-03 11:10

Schoonouders...

Geplaatst door de TopicStarter : 22-04-03 11:10

Ik heb nogal een probleem met mijn schoonouders. Ik heb namelijk al een hele tijd het gevoel dat ze me niet begrijpen. Ik ben namelijk iemand die het liefste al haar tijd besteed aan de paarden en aan haar lieve vriend. Zij snappen dat niet, zij zitten op zondag gezellig aan de ontbijttafel van 09:00 tot 11:00. Ik heb daar geen zin in omdat ik in die tijd wel iets beters te doen weet. Bovendien heb ik 's morgens al helemaal geen zin om lekker gezellig te gaan doen aan de ontbijttafel, ik wil op mijn gemakje wakker worden met een boterhammetje en een kopje thee en met mijn kop voor de televisie. Geen gezeik en al helemaal geen 'discussies' 's morgens vroeg!!!
Goed, afgelopen weekend had mijn vriend zijn ouders uitgenodigd om van zaterdag op zondag bij ons te komen logeren. Zo vaak zien we ze nou ook weer niet. Ik vind het geen gemis, maar goed. Ze zijn altijd van harte welkom net als mijn eigen ouders.
Uitgerekend dit weekend had ik te kampen met een gigantische migraine aanval en pas na 1600 mg ibuprofen ben ik weer een beetje aanspreekbaar en dan wil ik maar 1 ding -> naar buiten, met de paarden rommelen. Op mijn gemakje op mezelf bezig zijn. Ik ben dan niet de gezelligste persoon op de aardbol Knipoog

Bovendien is de vader van mijn vriend heel anders opgevoed dan ik ben. Hij is redelijk streng opgevoed, niet van tafel gaan als je dat niet hebt gevraagd en dergelijke... . Ik ben daarentegen veel vrijer opgevoed en bij ons loopt iedereen van tafel af en neemt zijn bord op schoot voor de TV. Is ook niet altijd goed, maar het is maar wat je gewend bent.
Als ik thuis ben, gedraag ik mij daar ook naar en heb ik geen zin om mij aan te passen, niet in mijn eigen huis. Als ik ben hun over de vloer ben is het een heel ander verhaal.
Ik dacht dat ze dat ondertussen toch wel door hadden... niet dus.
Nou kwam het na het middageten tot een conflict. Ik was klaar met eten en ik ging lekker de In de Strengen zitten lezen op de bank.
Op eens vond de vader van mijn vriend dat ik maar even aan tafel moest komen zitten want hij moest even wat vragen aan ons... .
Nou en toen kwam het. Ik had geen fatsoen en ik was slecht opgevoed en ik moest aan tafel blijven zitten en mee doen met een discussie want dat doe je schijnbaar als happy family??? Rot op, daar heb ik geen zin in!
Het kwam allemaal noga betuttelend over op mij en het was een persoonlijke aanval op mijn eigen IK. En je bent dus aan het verkeerde adres als je mij op die manier aanspreekt en behandeld.
Bovendien begonnen ze zich vragen te stellen bij onze relatie. Of hun zoon wel gelukkig was in een dergelijke relatie met zo'n communicatief gestoorde meid!!!!
Zij lieten daar heel even doorschemeren dat ze mij nou niet meteen de beste keuze vonden... . En dat raakt je toch even heel diep.
Het verhaal is te lang om het hier helemaal neer te tikken maar deb strekking zal duidelijk zijn. Uiteindelijk zijn we net niet met ruzie uit mekaar gegaan omdat mijn vriend nog wat brokken heeft weten te lijmen. Maar in mijn geheugen staat wel iets gegrifd nu, namelijk het feit dat ze twijfelen aan het geluk van hun zoon met mij... .
IK weet echt niet wat ik hier mee moet. Ik heb nu helemaal geen zin meet om mee naar zijn ouders te gaan. Dat heb ik ook al tegen mijn vriend gezegd en hij wil uiteraard nooit de keuze moeten maken tussen zijn vriendin en zijn ouders. Ik heb alleen niet zoveel met die mensen op, en nu al helemaal niet meer.
Hoe moet ik hier nu mee omgaan??? Ik weet het niet meer. Ik heb al nachtmerries gehad dat het echt tot een conflict komt en dat mijn vrien op een of andere manier overtuigd wordt dat ik niet de juiste persoon voor hem ben en dan ben ik hem kwijt... GVD, ik vind dit echt een rotsituatie en wil eigenlijk ook niet meer mee naar zijn ouders, ik heb het helemaal met de mensen (in het bijzonder zijn vader, ik vind het zo'n eikel) gehad!!
Please, heeft iemand hier ervaring mee ...???? Een desperate iemand.

**Geplaatst**: 22-04-03 12:24

Geplaatst: 22-04-03 12:24

Helaas, ook ik heb geen goede ervaringen met mijn "schoonouders. Bij de eerste kennismaking ging het al mis. Nadat ik netjes een handje geschud had, werd ik voor de rest kompleet genegeerd. Zijn vader heeft dat bijna een jaar volgehouden. Moeders was beleefd maar zo "cold as ice".
Ook ik was niet de juiste partij voor hun zoon. Ik moest eerst maar eens afvallen, manieren leren en respect tonen. Verder zou ik op hun geld uit zijn.En wat moest hun zoon met een gehandicapt iemand (lees: een lichte aangeboren afwijking, waardoor ik licht mank loop en wat minder kracht heb, links)? Het kwetst je tot diep in je ziel. Nu 8 jaar later doet het nog steeds pijn. Na een jaar heb ik hen op hun gedrag aangesproken. Daar zijn ze behoorlijk van geschrokken en hebben beterschap beloofd. Helaas na enkele maanden was het weer het zelfde liedje. Al deden ze niet meer openlijk rottig tegen mij, maar speelden ze het achter mijn rug via mijn vriend. Ik heb ze toen een brief geschreven en in die brief geschreven dat ik geen contact meer met hun wilde. Mijn vriend heeft enkele maanden later ook het contact verbroken. Hier was ik het niet mee eens. Maar het was zijn keuze. Wij hebben nu al drie jaar geen contact meer met hen. Een jaar gelden hebben ze hun excuses via een brief aangeboden. Wat mij betreft kan het contact hersteld worden al zullen het nooit mijn vrienden worden. Mijn Vriend Wil echter niets meer met zijn ouders te maken hebben.....

Zwelgje, ik weet hoe een pijn het doet als je niet "geaccepteerd" wordt.
Ik ben het met je eens dat in jouw huis Jullie huisregels gelden en dat in "hun" huis jij jezelf moet aanpassen.
Hoe reageerde jouw vriend op het gedrag van zijn vader (het op het matje roepeN)? Want ik neem aan dat hij daar bij zat?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-04-03 12:36

Geplaatst door de TopicStarter : 22-04-03 12:36

Ja mijn vriend zat erbij toen zijn vader mij zo aansprak. Hij wist niet goed wat te doen, hij schrok van de reactie. Later heeft hij zijn vader er ook op aangesproken dat hij het totaal verkeerd heeft aangepakt. Maar hij vind wel dat ik wat meer aandacht aan zijn ouders mocht besteden als ze er waren. Dus hij vond ook wel dat ik een beetje te koeltjes en weinig toegankelijk was geweest. Het lijkt bij die mensen alsof er altijd iets gezegd moet worden, terwijl ik thuis het liefst op mezelf ben ipv te discusieren. Ik vind het allemaal zo overdreven geforceerd. En ik weet ook wel dat mijn vriend op die manier is opgegroeid en niet beter weet.
Ik wil ook absoluut niet dat hij tussen mij en zijn ouders ooit zal moeten kiezen maar als het moet dan hoop ik wel dat hij voor mij kiest.
En op de een of andere manier voelt het toch alsof je relatie er ook een klap van krijgt... .

**Geplaatst**: 22-04-03 12:45

Geplaatst: 22-04-03 12:45

sja, ze accepteren je inderdaad niet geheel zoals je bent en ze leggen je gedrag verkeerd uit. ZE vatten het op als desinteresse en onverschilligheid naar hen toe, terwijl je aan het bijkomen was van die migraine (en ik weet hoe dat is!!!!!!!!!). Daarbij ben je er ook niet de persoon naar om in discussie te gaan met mensen. Misschien had je ze hier eens op aan kunnen spreken: "waarom vragen jullie niet waarom ik me zo gedraag zoals ik doe, i.p.v. mij aan te vallen om verkeerde redenen". Daarbij doe je gewoon zoals je gewend bent te doen. Ik vind natuurlijk tijdens het eten dat je niet van tafel mag gaan (ja, wel om drinken te pakken of zo) maar als je uren aan tafel zit wordt het anders. Mensen kunnen zich soms niet voorstellen dat iemand heel anders kan zijn.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-04-03 13:16

Geplaatst door de TopicStarter : 22-04-03 13:16

Ja Desiree, ze vinden echt dat ik onverschillig ben naar hen toe maar ik ben nou eenmaal niet de persoon om constant mee in discussie te gaan. Ze hebben me inderdaad helemaal niet gevraagd waarom ik me zo gedraag maar hebben gelijk conclusies getrokken en zijn keihard in de aanval gegaan!
Zij kunnen zich inderdaad niet voorstellen hoe ik ben. Ik weet wel wat zij willen. Het liefste heeft hun zoon een lieve vriendin zonder hobby's en interesses, samenwonend in een flatje ergens in de buurt zodat ze iedere zondag langs kunnen komen om te kletsen en te eten.
Nou nee, bedankt!!!! Heb ik geen behoefte aan! En als mijn vriend er achter komt dat hij daar wel behoefte aan heeft dan moet hij vooral een andere vriendin zoeken die hem 'meer' kan bieden.

**Geplaatst**: 22-04-03 13:28

Geplaatst: 22-04-03 13:28

Ik kan me voorstellen dat je in een hele lastig situatie zit. En ik zou niet goed weten wat je precies moet doen. Natuurlijk is het zo dat als je met meerder mensen samen bent, dat je je aan elkaar moet aanpassen. Jij iets naar hun toe meegeven, maar die ouders ook naar jou toe.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je je heel erg aangevallen voelde. Je bent in je eigen huis, aan het bijkomen van een migraine aanval (ik kan dat gevoel ook maar al te goed) en dan krijg je dat er bij...
Ik maak uit je verhaal weinig op over hoe het tussen jou en je vriend zit, praten jullie hier over. Je vertelde dat hij vind dat je meer aandacht aan zijn ouders moet geven en kan me voorstellen dat je dat moeilijk vind als je ze al niet zo erg mag.
Ik kan niet echt super goed opschieten met het broertje+vriendin van mijn vriend. Maar voor hem ga ik vrolijk mee en pas ik me op dat moment aan. Als zij me zouden aanspreken op mijn gedrag en of mijn vriend wel gelukkg is met mij zou ik woedend worden... (denk ik) Jou vriend (mijn vriend) kan toch zelf wel bepalen of hij gelukkig is...
Ik snap dat het ene hele moeilijke situatie is, laat je niet kisten en laat vooral je relatie er niet onder leiden want dan hebben je schoonouders uiteindelijk hun zin... Praat er iniedergeval goed over met je vriend dat is het belangrijkste dat jullie op 1 lijn staan dan weet je wat je aan elkaar hebt en kun je elkaar steunen in dit soort situaties!
Succes er mee

**Geplaatst**: 22-04-03 15:02

Geplaatst: 22-04-03 15:02

Hoe je het went of keert maar het komt een keer tot een keuze voor je vriend. Of jij voelt je achter gesteld of zijn ouders. Dan kan hij beter nu de keuze maken en die ook duidelijk maken naar iedereen dan dat je in een situatie terecht komt waarin 1 van de partijen zich achter gesteld blijft voelen. Dat werkt toch door in een relatie. Eens klapt de boel.

Verder duidelijk maken dat jij een andere opvoeding hebt gehad en geen behoefte hebt aan hun manier van omgaan met familie. In hun huis pas jij je aan en in jouw huis hebben zij zich aan te passen. Doen ze dat niet dan hoeven ze neit te komen. Bot, cru, maar wel duidelijk voor iedereen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-04-03 15:39

Geplaatst door de TopicStarter : 22-04-03 15:39

Ik vind het zo moeilijk om hier mee om te gaan. Het heeft me diep van binnen gekwetst. Mijn vriend heeft me net gebeld en hij wil er vanavond nog even met me over praten en hij zei dat hij me voor de volle 100% steunt in wat er ook gebeurt. Dus dat geeft wel een goed gevoel.
Over twee weken hebben zijn ouders al weer een verjaardagsfeestje en daar moeten we dan ook weer naartoe maar daar heb nu helemaal geen behoefte aan om eerlijk te zijn.
Die mensen hebben me tot diep in mijn ziel gekrenkt en bovendien getwijfeld aan mijn liefde voor mijn vriend. Gelukkig weet hij wel beter!
We zien wel hoe het straks verder gaat. Ik weet het nog niet. Ik heb de komende tijd nog geen zin om weer bij zijn ouders op bezoek te gaan.
Ik hoop dat we vanavond hier nog even uitgebreid over kunnen praten om wat dingen op een rijtje te zetten.
Mijn eigen vader en moeder weten ook al wat er gebeurt is en toen ik het vertelde barste ik in tranen uit... . Mijn pa is ongeloofelijk kwaad op de vader van mijn vriend dat hij zoiets geflikt heeft.
En het is wat Belker zegt; in mijn huis gelden mijn regels en ga ik me niet aanpassen voor hun. Dan leven ze zich maar wat meer in in mijn situatie.
Als ik bij hen ben, pas ik me ook netjes aan.
Het steekt denk ik het ergste omdat het in mijn eigen huis is gebeurt en ik voelde me net een klein kind wat op zijn flikker kreeg omdat het bordje niet leeg was gegeten. Mijn gevoelens van kwaadheid zijn zo groot dat ik die man de komende maanden ook echt niet onder ogen wil komen.
Ik zal ze ook wel duidelijk maken dat wanneer ze bij ons over de vloer komen dat ze zich dan te schikken hebben naar mijn regels en als ik 's avonds het toiletteren van mijn paard verkies boven het op de bank zitten en een of andere discussie aan te zwengelen, dan is dat mijn zaak!!!!

**Geplaatst**: 22-04-03 15:43

Geplaatst: 22-04-03 15:43

zolang je nog met zulke gevoelens zit (waar ik wel kan inkomen) kun je die ouders toch niet onder ogen komen. Als jouw vriend jou ondersteunt belt hij zijn ouders op en zegt ze dat ze hun excuses aan moeten bieden.

**Geplaatst**: 22-04-03 15:49

Geplaatst: 22-04-03 15:49

Het is toch ook logisch, vanuit hun oogpunt gezien Verward

*kuch*

Niemand is nou eenmaal goed genoeg voor hun zoon......hoe wel opgevoed je ook bent en hoe goed je je ook gedraagt. Gelukkig heb ik het wel redelijk getroffen met mijn schoonouders, al moet ik wel zeggen dat ik me ook wel regelmatig irriteer hoor en zij aan mij. Dat hou je toch denk ik!

**Geplaatst**: 22-04-03 20:07

Geplaatst: 22-04-03 20:07

zwelgje: ik kan me voorstellen dat je normaal met je vriend doet waar je zin in hebt, maar als ik bij mijn (schoon)ouders ben of zij bij ons dan doe ik wel wat ze van mij verwachten, als ze willen gaan brunchen doe ik mee en doe ook mijn best om een leuke sfeer te creeeren. ook al ben je 's ochtends nog niet zo "gezellig", dan zou ik er wel bij blijven zitten, ook al zeg je niet zo veel. je zegt zelf dat ze niet zo vaak komen, misschien kun je je dan aanpassen? je zult wel denken van ik doe waar ik zin in heb in mn eigen huis, maar ik kan me het ook van hen voorstellen.
mijn vriend loopt tijdens het eten ook wel eens weg om te gaan computeren, (bij zijn eigen ouders) , daar erger ik me wel eens aan, we zien elkaar 1x per 2 weken, dan ga je toch ff bij elkaar zitten praten?
ik ben zelf ook gek op mn paarden, als we samen buiten rond lopen dan ga ik ze ook even begroeten, maar wacht met hen tot de schoonouders weer naar huis zijn.....
ben ik de enige die er zo over denkt?

**Geplaatst**: 22-04-03 20:16

Geplaatst: 22-04-03 20:16

Zwelgje... ik begrijp je meid... echt waar, migraine aan toe!
Als je erover wilt praten mag je me altijd pb-en !!!
(ik ben inmiddels 6 jaar getrouwd)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-04-03 20:32

Geplaatst door de TopicStarter : 22-04-03 20:32

missnynke schreef:
zwelgje: ik kan me voorstellen dat je normaal met je vriend doet waar je zin in hebt, maar als ik bij mijn (schoon)ouders ben of zij bij ons dan doe ik wel wat ze van mij verwachten, als ze willen gaan brunchen doe ik mee en doe ook mijn best om een leuke sfeer te creeeren. ook al ben je 's ochtends nog niet zo "gezellig", dan zou ik er wel bij blijven zitten, ook al zeg je niet zo veel. je zegt zelf dat ze niet zo vaak komen, misschien kun je je dan aanpassen? je zult wel denken van ik doe waar ik zin in heb in mn eigen huis, maar ik kan me het ook van hen voorstellen.
mijn vriend loopt tijdens het eten ook wel eens weg om te gaan computeren, (bij zijn eigen ouders) , daar erger ik me wel eens aan, we zien elkaar 1x per 2 weken, dan ga je toch ff bij elkaar zitten praten?
ik ben zelf ook gek op mn paarden, als we samen buiten rond lopen dan ga ik ze ook even begroeten, maar wacht met hen tot de schoonouders weer naar huis zijn.....
ben ik de enige die er zo over denkt?

Ik voel dat dus echt niet zo he! Ik ga echt niet wachten met de paarden tot de schoonouders weer naar huis zijn. Afgelopen zondag was het bij ons prachtig weer en dan kijken ze me verontwaardigd aan als ik na het ontbijt de paarden buiten gooi. Ja hallo, ik ga ze dus echt niet binnen laten staan om met hen te praten.
Zij snappen echt niet waarom die beesten toch elke dag naar buiten moeten laat staan bereden moeten worden.
Dan zeggen ze misschien wel iets van mijn desinteresse maar ze hebben het hele weekend geen voet in de stal gezet om de paarden te begroeten of ze even te bekijken of even te vragen hoe het met ze gaat ofzo.
Ik had dat wel op prijs gesteld en dan was het ijs misschien wat makkelijker gebroken.
Daarbij vind ik nog steeds dat ze nul komma nul aandacht hebben geschonken aan het feit dat ik migraine had van het weekend. Blijkbaar weten ze niet dat zo'n aanval je hele gedrag beinvloedt. Dat zullen enkele hier wel kunnen beamen denk ik.
Als ik me beter had gevoeld dan was ik misschien ook wat actiever en meer geinteresseerd naar hen toe maar met migraine kan ik dat niet opbrengen!

**Geplaatst**: 22-04-03 21:23

Geplaatst: 22-04-03 21:23

Ik ben het eens met jouw standpunt maar ook met dat van missnynke,
aan de ene kant vind ik dat als zij op visite komen je gewoon met hun bezig moet zijn. Wel vind ik dat het moet kunnen dat je even je paarden buiten zet of bijvoorbeeld voert(zou hetzelfde zijn als bijvoorbeeld even de hond uitlaten als je die hebt). dit zijn dingen die nou eenmaal moeten gebeuren.
Aan de andere kant is het natuurlijk erg irritant dat die schoonvader gaat zeuren over dat je niet goed opgevoed bent enzovoorts... dat slaat natuurlijk nergens op hij zou het ook op een andere manier kunnen brengen.
Nog iets anders: wisten je schoonouders dat je net herstellende was van migraine? zoniet dan kun je natuurlijk nooit van ze eisen dat ze daar aandacht aan besteden.

**Geplaatst**: 22-04-03 22:18

Geplaatst: 22-04-03 22:18

Als je zo'n last van migraine had, was het dan niet verstandiger om de afspraak met je schoonouders te verzetten? Als ik ergens op bezoek kom vind ik het ook leuk als er aandacht aan me geschonken wordt, en andersom zal ik ook aandacht schenken aan de mensen die bij mij op bezoek komen. Als ik ergens anders ben, volgens de gewoontes die er daar zijn en als er mensen bij mij zijn, volgens mijn gewoontes. Dat lijkt me duidelijk. Maar, als ik van tevoren weet dat ik die aandacht niet kan geven, tja, dan zeg ik misschien wel af. Of het moet zo zijn dat iemand anders "de honeurs" waar kan nemen. In jouw geval je vriend, ik neem tenminste aan dat zijn ouders ook voor hem kwamen Lachen

Ik kan verder nog wel een stuk typen, maar ik ben het grotendeels wel eens met Caar...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-04-03 23:04

Geplaatst door de TopicStarter : 22-04-03 23:04

Wat betreft de migraine heb ik ze vantevoren ingelicht en verteld dat ik me dan niet optimaal voel. Dus dat wisten ze maar ze kwamen natuurlijk niet alleen voor mij maar ook voor hun zoon.
Ik wil ook wel op een bepaalde manier contact met hun leggen maar ik ben daar niet zo makkelijk in. Vanaf mijn 16e heb ik het alleen moeten redden. Ik heb zowat heel Europa rondgereisd en overal en nergens gewoond en geleefd. Ik ben het dus gewend om dingen alleen te doen en daardoor kan ik wel eens kil overkomen op iemand omdat ik me dan helemaal afsluit in mezelf. Mijn vriend weet dit en houdt hier tzt ook rekening mee. Zijn ouders daarentegen zijn dat helemaal niet gewend en snappen/accepteren dat niet.
De zus van mijn vriend (hun dochter) is wat dat betreft perfect. Heeft twee kleine kindjes (van 1 en 3) en komt met haar man elk weekend over de vloer. Zij hebben een normaal leven en hebben ook geen gebroken weekenden. Zo'n levensstijl benauwd mij, ik kan daar niet tegen. Ik heb het altijd zelf moeten doen en dan moet er niet een of andere heldere mij komen vertellen dat ik onopgevoed ben en contactgestoord. Ik denk niet dat ik het dan 4 jaar alleen gered had als ik een communicatie stoornis had Knipoog

Ik wil hen ook best wel aandacht geven maar ik voel de connectie (nog) niet en daardoor voel ik me ook niet bij hen op mijn gemak. Daardoor wil ik mezelf niet aan hen blootgeven. En nu al helemaal niet meer. Ik heb gewoon tijd nodig als ik mensen wil leren kennen en zij mij. De meeste mensen hebben helaas het geduld niet en dan escaleert het in dergelijke situaties. Het probleem ligt voor een deel ook wel bij mij maar niet voor 100% en dat pretenderen zij wel. Ze MOETEN me tijd geven en dat hebben ze niet gedaan, ze zijn in de aanval gegaan en nu zla het voor mijn gevoel nog langer duren vooraleer ik weer toenadering kan zoeken en misschien kan ik dat wel niet meer.