Bokt.nl

**Geplaatst**: 21-03-03 15:02

Geplaatst: 21-03-03 15:02

Citaat:
Wacht maar tot je rond je 30e bent, dan kondigd de volgende fase zich alweer aan.

oh help
wat krijgen we dan?

Ik ben een brave puber geweest, word ik nou minder lief? Haha!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-03-03 16:13

Geplaatst door de TopicStarter : 21-03-03 16:13

irene schreef:
Jij geeft aan, dat jouw ouders je zelf bepaalde beslissingen lieten maken, maar uiteraard wel onder toezicht.
Wat was er gebeurt als jij dat toezicht niet had geaccepteerd?? Was je dan nog een makkelijke puber geweest?
Want juist dat toezicht is iets waar door (veel) pubers tegen aan geschopt wordt.

Dat is het nou juist, dat opstandige. Waarom zou ik die toezicht niet accepteren? Ze laten mij zelf beslissingen nemen en ze houden alleen een oogje in het zeil voor het geval ik echt verkeerde beslissingen neem. Tuurlijk laten ze me op mijn bek gaan, daar leer je alleen maar van.
Ik denk dat ook wel weer te maken heeft met het feit of je redelijk op kunt schieten met je ouders. Mijn moeder zal nu ook nooit iets voor me beslissen, maar laat me zelf keuzes maken of betrekt me erbij, dat heeft ze altijd al gedaan (ik vergeet mijn pa helemaal mee te rekenen, maar die doet dus ook mee aan dit soort dingen Haha!

).
Maar als je niet goed kunt opschieten met je ouders, vind je elke bemoeiens al vervelend. Ik vond en vind het vaak zelfs fijn om mijn ouders bij mijn besluiten te betrekken, ze kunnen eventueel nog dingen aandragen die me helpen bij mijn besluit. Ik denk dat sommige pubers het idee hebben dat ze alles zelf wel weten en geen hulp nodig hebben.

Ik denk dus deels dat het een in het leven geroepen levensfase is, maar ook dat je hormoonhuishouding daar een belangrijke rol bij speelt. Op een gegeven moment bereik je een leeftijd waarop je zelf wel uitmaakt of je nu wel of niet naar school wilt (of dat in ieder geval uit WIL maken). Logisch dat je ouders het er niet mee eens zijn, maar ik kijk dan ook eens vanuit hun ogen en waarom ze graag willen dat ik naar school ga en een diploma haal. Egoïsme speelt dus ook een rol, of niet? Lachen

**Geplaatst**: 22-03-03 18:35

Geplaatst: 22-03-03 18:35

Allereerst: ik heb niet alles gelezen, dus ik zeg wellicht dingen die allang gezegd zijn.

Ik ben het er niet mee eens. De puberteit heeft misschien de 'naam' een lastige fase te zijn, dat hoeft alleen niet altijd zo te zijn, maar dat maakt het nog niet verzonnen! Het is ook absoluut geen verzinsel dat pubers 'lastig' zijn, de meesten zijn dat écht wel!
Puberteit is gewoon een levensfase. Tot je ong. 12 bent, ben je een kind. Heb je echt geen benul van de wereld, dik buikje alles erop en eraan (heb 'n zusje van die leeftijd, gezellig joh!). Vanaf het twaalfde jaar ondergaat zo'n klein wezentje gewoon een hele verandering. Opeens groeit er vanalles (ledematen schieten uit je lijf, je bent opeens een stuk langer) en dat is soms wat lastig, daardoor zijn pubers vaak wat lomp (gooien veel stuk, mams moest laatst heel diep zuchten toen mijn zusje echt ontiegelijk lomp een glas omsloeg, en zuslief maar zeggen dat ze niet aan het puberen is). Die lichamelijke veranderingen duren tot ong. je 18e (uitgegroeid). Dit is een groeifase van kind tot bijna-volwassene (officieel ben je pas volwassen op je 21e, en dat is voor de meesten nog wat vroeg schijnt). Je kunt niet zeggen dat dat hetzelfde is als ervoor en ook zeker niet als erna. Het is gewoon een heel aparte ontwikkelingsfase. Maar dat is niet het enige. Vanaf je twaalfde wordt je ej ook veel bewuster van dingen. Je gaat meer begrijpen van de wereld, ziet dingen anders, ziet meer etc etc. Kinderen van twaalf zijn vaak nog heel kinderlijk, en dat slaat dan opeens heel drastisch om (barbies zijn stom!). Heel natuurlijk, maakt iedereen mee, alleen zal niet iedereen zich dat bewust zijn. Door die geestelijke bewustwording gebeurt het vaak dat bepaalde ideeën anders blijken te zijn, of bepaalde dingen stroken niet met jouw ideeën. Omdat pubers weinig levenservaring hebben is dat vaak een heftige soep dan. Flink schoppen. Niets onnatuurlijks aan.
En dat de één daar meer last van heeft dan de ander is ook helemaal niet vreemd, maar het gebeurt wel, met iedereen en het is dus niets geen mening of verzonnenheid, maar een FEIT. Paal boven water...

Na de puberteit begint een zeer interessant stadium: de adolescentie. Zit ik nu middenin en ik moet zeggen, ik begin het nu pas echt leuk te vinden. Allerlei post-puberale problemen waarvan ik eigenlijk het idee had dat ik de enige was (klein id-crisisje soms), die heeft iedereen. Vriendin die ik jaren niet gesproken heb zit zowat in het zelfde schuitje. Práchtig! Meen ik serieus, da's toch mooi? De omstandigheden zijn bij haar totaal anders, maar ik begrijp haar volkomen. Blijkt dat het typische weegschaal-getwijfel niet eens zo typisch meer is (veel mensen twijfelen bijv. over hun studiekeuze, zijn niet happy en weten niet waarom etc.). Zo herkenbaar! Het gekke is nog dat ik het idee heb dat ik al vanaf mijn 16e ben blijven steken en nu eindelijk een kleine doorbraak meemaak. Straks ben ik volwassen en dan beginnen daar de problemen weer. Van midlife-crisis tot weet ik het wat. Het leven is gewoon één groot patroon dat iedereen in zijn/haar eigen tempo afwerkt, maar waarbij wel vaststaat dat je de problemen rond die en die leeftijd in meer of mindere mate tegenkomt.

Het is eigenlijk best interessant en misschien ga ik toch wel voor psychologie/psychiatrie als dgk niks wordt...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-03-03 19:32

Geplaatst door de TopicStarter : 22-03-03 19:32

Misschien heb ik me niet helemaal duidelijk gemaakt. Tuurlijk is de puberteit geen verzonnen levensfase (daarmee bedoel ik lichamelijke n geestelijke veranderingen), maar je hebt puberteit en puberteit. De soort puberteit die ik bedoelde is het opstandige, tegenstrijdige, eigenwijze gedrag van een puber. En of dat in relatie staat met de manier waarop ouders met hun kinderen omgaan in die fase. Je hebt mensen die het moeilijk vinden dat hun kinderen groot worden en daarmee bedoel ik dat ze meer verantwoordelijkheid willen, hun eigen keuzes willen maken etc.
Ik ken pubers van beide typen. Pubers die opgroeien zonder slag of stoot en die goed met hun ouders op kunnen schieten én pubers waarbij het allemaal erg moeizaam gaat, vaak door botsingen met ouders.
Dat zal toch niet alleen hormonaal zijn?