Ik kan het niet loslaten.
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
- Lisann__
-
- Berichten: 2593
- Geregistreerd: 13-12-07
Ik kan het niet loslaten.
Geplaatst door de TopicStarter : 10-12-08 00:40
Ik ben al een hele tijd niet meer op bokt geweest omdat ik veel problemen had met de internet verbinding en een tekort aan tijd.
Ik ben nu weer op bokt omdat ik mijn verhaal kwijt wil en bokt bij mij gewoon erg vertrouwd is om mijn verhaal te vertellen.
Mijn poes is nu al meer als een jaar geleden overleden. Ze is aangereden door een auto recht achter ons huis.
Toen ik Tijger (mijn poes) kreeg was ik 7 jaar oud en Tijger was nog een kitten. In die 8 jaar dat wij samen waren hebben wij een hele hechte band gekregen. Zij vertouwde mij, en ik haar.
toen ik op de basisschool zat ging ik tijdens de pauze naar huis, ik riep dan onderaan de trap haar naam. Ze kwam dan naar beneden gelopen, We knuffelde dan even en dan zetten ik haar weer terug op de trap, ze liep dan weer naar boven, waar ze op mijn bed ligt te slapen. En ik ging dan weer naar school.
Toen ik naar de middelbare school ging kon ik tijdens de pauze niet meer naar huis en Tijger zat toen iedere dag voor het raam op mij te wachten. Na een jaar bleef ze gewoon op mijn bed liggen en toen ik thuis kwam,kwam zij ook naar beneden.
Iedere avond keken wij samen tv, zij lag op mijn buik en ik lag op de bank. Toen ze een tijdje niet thuis was geweest was ik in paniek. Gelukkig kwam ze gewoon weer thuis. Maar het bracht me wel aan het denken, want ze is nou eenmaal een dier. Ze zal niet ouder worden als mij, dat zou betekenen dat ik haar dood zou meemaken. Iets wat ik absoluut niet wilde ik wilde haar niet verliezen. Ik wilde eerder dood zijn als haar zodat ik dat verdriet niet zou hebben. Maar ik schoof de gedachte weg. Ik wilde er niet aan denken.
Tijdens de zomervakantie van 2007 is een goede vriendin van mij overleden door zelfmoord. Ik zocht troost bij Tijger. Bijna 2 maanden kreeg mijn konijn miksematose (?) en moest worden ingeslapen.
na een maand was ik over het verdriet heen. Ik kon leven met de gedachte dat hun er allebij niet meer zouden zijn, dat kwam vooral om het de keuze was van mijn vriendin om een einde aan haar leven te maken, het was haar keuze. En voor mijn konijn was het beter,hij was ziek en ik wilde niet dat hij leidde.
Maar toen. In de eerste week van het schooljaar, werd ik wakker, vandaag zou de schoolfoto worden gemaakt en ik wilde er leuk uitzien. Terwijl ik me omkleedde kwam mijn moeder naar boven gelopen. Ik had bijna geen kleding aan toen mijn moeder binnenkwam. “lisanne, Tijgertje is dood” ik keek mijn moeder aan, ik kon het niet geloven, dit is niet waar! Dacht ik. Maar toen mijn moeder me aan keek en zei: “ze is aangereden,papa is haar gaan halen” Toen drong het ineens door! Ze was er niet meer! Tijger, Mijn beste vriendinnetje, mijn alles! Ze was dood?! Ik zakte door mijn benen en lag op de grond! Ik schreeuwde vreselijk! Mijn moeder heeft me proberen te troosten. Maar ik wilde niet getroost worden ik wilde dat het een andere kat was, dat mijn vader het verkeerd had gezien !
Maar toen mijn vader thuis kwam en Tijgertje in een handdoek op de buitentafel legde was het toch echt Tijger. Het duurde een uur voor dat ik naar buiten durfde. Ik was bang om haar dood te zien. Maar na een tijdje ben ik aan de buitentafel gaan zitten, ik zag haar. Haar geschrokken gezichtje. Maar haar vacht nog steeds zo zacht. Ik heb uren tegen haar gepraat/gezongen en gefloten (iets wat ze altijd mooi vond) later die dag hebben we haar begraven.
Ik ben een tijd niet naar school geweest. Niemand op school begreep het. Ze hadden van een vriendin gehoord dat ik thuis bleef omdat mijn poes was overleden. Ze vonden me een aansteller, het was maar een kat.
Maar nu meer als een jaar later kan ik het nog steeds niet geloven. Mijn bed waar ze altijd bij me lag, is leeg. Ik zit nu alleen op de bank. Geen nagels die ze in mijn buik zetten terwijl ze knorde als ik haar aaide. Het geluid als ze mijn kamer in wilde komen,dat gekrabbel aan de deur.
Maar het probleem is dat ik het verdriet niet los kan laten. Iedere keer als ik aan haar denk begin ik te huilen. Zelf terwijl ik dit ‘verhaal’ typ. Ik droom ook nog vaak over haar. Ik droom dan dat we weer samen zijn. Een hele mooie droom natuurlijk! Maar als ik dan wakker word en me realiseer dat het maar een droom was barst ik weer in tranen uit!
En laatst op 5 december. Gingen we met het gezin gourmetten. Toen ik hielp met het opruimen van de tafel was er wat stokbrood over. Ik vroeg aan onze hond; “dieseltje een stokbroodje?” en gooide een klein stukje naar de hond. Waarop mijn broer zei: “tijgertje ook een? Ohnee! HAHA!” Nou toen knapte het bij mij. Ik begon weer als een klein kind te brullen! Mijn ouders wisten niet wat er aan de hand was. Ik wilde het eigenlijk niet vertellen want hun zullen me ook een aansteller vinden. Toen ze het aan mijn broer vroegen waarom ik huilde begon hij te lachen!!!! Wat mij zó kwaad maakten dat ik woedend op mijn broer ben afgestormd. Mijn moeder hield me tegen en ik schreeuwde heel hard waarom ik huilde!
Maar ik kan hier heel boos om worden. Op mezelf! Omdat ik steeds weer begin te huilen. Ik wil kunnen genieten als ik aan haar denk! Ik wil genieten van die mooie herinneringen! Maar ik begon toch steeds te huilen! En niemand snapt me omdat het ‘maar een kat was’ ik word zelfs uitgelachen!
En hierdoor ben ik zelfs vriendinnen kwijt geraakt. Omdat de dood van tijger véél meer met me deed als de dood van mijn vriendin. Terwijl mijn vriendinnen alleen maar met haar dood bezig waren.
Sorry ik wilde het even kwijt! Tips zijn van harte welkom!
En liever geen stomme reacties van;’stokbrood is slecht voor honden’ of zoiets!
- vuurneon
- Berichten: 50066
- Geregistreerd: 17-10-03
Re: Ik kan het niet loslaten.
Geplaatst: 10-12-08 00:45
Maar als je het nog steeds niet hebt verwerkt, misschien moet je eens denken aan de psycholoog. Want tijgertjes leven is ten einde, maar die van jou gaat door! En die moet niet beheerst worden door nog steeds de rouw om je kat. Jij moet gewoon verder...
- Lisann__
-
- Berichten: 2593
- Geregistreerd: 13-12-07
Re: Ik kan het niet loslaten.
Geplaatst door de TopicStarter : 10-12-08 00:52
maar dan ben ik nog steeds bang dat de psycholoog mij niet begrijpt of dat anderen mensen mij een aansteller vinden.
- Anoniem
Re: Ik kan het niet loslaten.
Geplaatst: 10-12-08 00:57
Vanuit je verhaal begrijp ik dat jij -net als ik destijds- al je steun en troost bij je dier zocht en vond.
Je bent niet alleen je dier verloren, ook je veilige haven. Je dier kan je helaas niet terugkrijgen maar het is wel zaak om die veilige haven op een bepaalde manier terug te krijgen. Ook moet je jezelf je verdriet wel 'gunnen', boos worden op jezelf omdat je moet huilen maakt het alleen maar erger. Je kan niet afdwingen dat de mooie herinneringen het verdriet gaan overheersen, dat is iets dat moet groeien en dat kan alleen als jij jezelf laat rouwen en je verdriet deelt en er over praat.
Probeer er over te praten met iemand (vader, moeder, vriendin, vertrouwenspersoon), dat kan echt helpen.
Sterkte!
- Joyce_
-
- Berichten: 6430
- Geregistreerd: 03-01-06
- Woonplaats: Amsterdam
Re: Ik kan het niet loslaten.
Geplaatst: 10-12-08 00:59
Geen psycholoog die zal zeggen: "HAHA, get a life, meid, vergeet die rotpoes en koop gewoon een nieuwe!", natuurlijk niet! Ik denk dat het inderdaad een goed idee is om eens met iemand erover te praten, want ook al is het logisch dat je verdrietig bent om het verlies van een huisdier en ook al is het goed om te rouwen, het is niet de bedoeling om daar zo lang in te blijven hangen, en nog steeds overstuur te raken als anderen het over Tijger hebben. En, natuurlijk is het ook niet normaal dat je vriendinnen kwijtraakt door de dood van een poes, hoe hecht je band met hem ook was. Ik denk dat het echt een goed idee is om eens met iemand over je probleem te praten, die je erbij kan helpen, sterkte
- stefje
-
- Berichten: 1903
- Geregistreerd: 20-05-04
Re: Ik kan het niet loslaten.
Geplaatst: 10-12-08 01:01
Laatst bijgewerkt door stefje op 10-12-08 01:02, in het totaal 2 keer bewerkt
- Saskiaatje
-
- Berichten: 11435
- Geregistreerd: 28-03-06
- Woonplaats: Utrecht
Re: Ik kan het niet loslaten.
Geplaatst: 10-12-08 01:01
Mijn broers waren net zo, toen mijn parkietje doodging. "Nou, dat gepiep zal ik niet missen, HAHA" Ik heb hem nog net niet aangevallen.
Een kat is niet anders dan een ander dier, een hond, een paard, wat dan ook. Als mijn hond of paard zou komen te overlijden zou ik ook kapot zijn! En niemand kan je vertellen hoe lang het duurt voordat je terug kan denken met een lach in plaats van met een traan. Maar jij weet wat je voelt, en niemand anders. En laat je vooral niet wijsmaken dat je je aanstelt, of wat dan ook. Jij weet beter, niet vergeten.
- vuurneon
- Berichten: 50066
- Geregistreerd: 17-10-03
Re: Ik kan het niet loslaten.
Geplaatst: 10-12-08 01:06
Lies_Tijger schreef:bedankt voor je reactie,
maar dan ben ik nog steeds bang dat de psycholoog mij niet begrijpt of dat anderen mensen mij een aansteller vinden.
Maak je daar nou maar niet druk om
Wij worden opgeleid om begrip te hebben. elk mens is uniek en elk mens heeft een ander verhaal te vertellen. En jij hebt nu je verhaal gedaan en dat is al knap dat je het er zo neer zet. Nu is het tijd voor een volgende stap: hulp zoeken zodat je het kan loslaten en weer gewoon verder kan gaan.Want met alle verdriet van de wereld, haal jij tijgertje niet meer terug... hoe erg dat ook is. Maar je kan wel voor jezelf kiezen en voor je eigen geluk.
(huisarts kan je doorverwijzen naar een psycholoog, en nee meid je bent echt niet gek. Je hebt nog teveel verdriet in je en dat is niet gek: je hield van tijgertje! Zijn dood was ook vreselijk en onverwacht
) - Piera
-
- Berichten: 647
- Geregistreerd: 08-01-06
- Woonplaats: Onbekend
Re: Ik kan het niet loslaten.
Geplaatst: 10-12-08 01:07
Iets wat misschien kan helpen is een nieuwe kat nemen. Deze nieuwe kat zal Tijger natuurlijk nooit kunnen vervangen, maar kan je zeker wel helpen over Tijger heen te komen. Ga op zoek naar een kitten (of volwassen kat) waar je een goed gevoel bij hebt. Ik denk dat een nieuwe kat je leven ook weer wat leuker kan maken, je hebt dan iets 'nieuws' om je op te focussen. Het zal natuurlijk nooit meet hetzelfde worden, maar dat betekent niet dat het niet leuk kan zijn, toch?
- Lisann__
-
- Berichten: 2593
- Geregistreerd: 13-12-07
Re: Ik kan het niet loslaten.
Geplaatst door de TopicStarter : 10-12-08 01:15
maar misschien is een psychiater wel een optie.
een nieuwe kat helaas niet. mijn ouders willen geen huisdieren meer en ik ben bang dat ik Tijger het gevoel geef dat ik haar wil vervangen. (hoe gek dat ook klinkt.)
Ik waardeer het wel héél erg dat jullie mij wel (willen) begrijpen!
- vuurneon
- Berichten: 50066
- Geregistreerd: 17-10-03
Re: Ik kan het niet loslaten.
Geplaatst: 10-12-08 01:19
- Anoniem
Re: Ik kan het niet loslaten.
Geplaatst: 10-12-08 01:20
Lies_Tijger schreef:ik heb toen met een maatschappelijk werkster gepraat. maar zei heeft letterlijk tegen me gezegd dat het MAAR een kat was.
Er zijn veel van dat soort slechte 'hulpverleners' te vinden, maar ook echt wel goede.
(ik kan het weten, ik heb beide soorten meegemaakt 
)Het is heel erg vervelend om met zo'n slechte te maken te krijgen en zulke dingen zorgen er ook vaak voor dat mensen niet meer verder zoeken naar hulp. Dat is jammer (vooral voor jezelf), want er zijn echt wel goede. Er is heus iemand die jou serieus neemt en kan helpen, echt.
De huisarts kan je wellicht doorsturen naar een goede psycholoog.
- Felice
-
- Berichten: 3096
- Geregistreerd: 04-11-01
Re: Ik kan het niet loslaten.
Geplaatst: 10-12-08 01:56
Ik weet hoe het is om je geliefde huisdier te verliezen. Van mijn 6e tot mijn 14e hadden wij in ons gezin een hond, een ontzettend lieve herder die we gered hadden van een zwerfleven. Ik was dol op dat dier en was ontzettend verdrietig toen ze ineens dood was... Ik kwam daarna ook wel in een dip terecht. Het duurde alleen niet zo lang als bij jou. Het maakt in mijn ogen niet uit of het nou een huisdier of een mens was, jij hebt verdriet omdat je vriendin is overleden. Maar ik denk dat veel mensen dat niet begrijpen, gewoonweg omdat ze die goede band met een huisdier niet kennen. Ik vind het niet gek, je hebt vele jaren met haar meegemaakt, elke dag was ze er, en toen opeens niet meer... Je hoeft je niet te schamen, zo'n verdriet als dit laat maar weer zien hoeveel een mens van een dier kan houden Dat is toch een mooi iets. Het is alleen vervelend als je er zoveel last van hebt zoals jij nu hebt. Dat zou je kat ook niet gewild hebben toch? Ik sluit me bij de rest van de meningen aan dat het wel beter zou zijn als je erover zou praten met iemand die het begrijpt en waar je je fijn bij voelt. Dan kan je het vast wat beter verwerken, en dan kan je later aan haar terugdenken en met een glimlach al haar typische dingetjes en kenmerken herinneren - mepril
- Berichten: 798
- Geregistreerd: 05-11-03
- Woonplaats: waar jij nie bent
Re: Ik kan het niet loslaten.
Geplaatst: 10-12-08 02:18
gecondoleert met je poes en het enige wat ik je kan zeggen is probeer hulp te zoeken van buitenaf waarmee je kan praten mischien helpt het en vertrouw op mijn woorden niet iedereen vind je een aanstelster en een poes verliezen is net zo erg als ieder ander dierbaar ding verliezen hoop dat je het uiteindelijk kan verwerken sterkte
- Nadine_S
-
- Berichten: 3980
- Geregistreerd: 02-06-08
Re: Ik kan het niet loslaten.
Geplaatst: 10-12-08 08:26
Ik begrijp je wel heel goed.
't Was toch je vriendje, je steun en toeverlaat.
Praat erover meid en accepteer je verdriet.
Je voelt je al rot genoeg, als je dan ook nog moet vechten tegen je verdriet!
Sterkte!
- vikki
-
- Berichten: 14322
- Geregistreerd: 21-02-01
Re: Ik kan het niet loslaten.
Geplaatst: 10-12-08 09:31
. Het heeft mij trouwens heel veel goed gedaan om actief te zijn op www.thecatsite.com , gewoon omdat iedereen daar ook zoveel van katten houdt en ik daar veel meer begrip tegen kwam dan in het dagelijks leven en dat gaf toch een stukje steun (ik had wel het geluk dat mijn manager een groot kattenliefhebber was, die begreep het wel) . - Imago01
-
- Berichten: 4919
- Geregistreerd: 21-07-03
Re: Ik kan het niet loslaten.
Geplaatst: 10-12-08 12:08
Ik denk dat het verschil bij jou uitmaakt dat het zo plotseling is gebeurd voor jou. Je hebt daarom moeite met de verwerking van haar dood. Ze was niet ziek, ze was nog fit en jouw maatje, jouw vriendin! Als ze ziek was geweest, had je het gevoel gehad dat het zo beter zou zijn, dan zou ze niet meer lijden (zoals je konijntje) en als ze heel oud was geweest had je het gevoel gehad van: ze heeft een mooi leven gehad.
Jammer dat je ouders geen huisdieren meer willen maar wellicht kun je zelf hiervoor kiezen als je ooit op jezelf gaat wonen?
Je moet niet denken dat tijgertje denkt dat ze vervangen wordt, nee, ik denk juist dat je het van een andere kant moet zien: tijgertje zelf kan nooit vervangen worden, dat was TIJGER, met haar eigen leuke dingen, haar eigen karakter en ze had een goed leven bij jullie. Je moet het meer zien als dat tijger het misschien wel top van je vindt dat je nog een poes/kat een gigantisch mooi en leuk leven kan bieden. Want hoevelen treffen het heel slecht wat betreft een baasje? Je wilt het nu nog niet zien en staat er niet voor open, maar wacht maar af, op het moment dat je het meer een plekje hebt gegeven, zul je iets van een ‘teken’ krijgen; een poesje tegenkomen die op Tijger lijkt, een poesje die op je pad komt en steeds voor je deur staat maar ik denk dat jij in je leven nog wel een kat/poes ontmoet waar je weer zo n mooie band mee krijgt en tja, helaas…waar je ooit afscheid van zult moeten nemen. Het verdriet is verschrikkelijk maar vele jaren mogen genieten van elkaars gezelschap, dat is prachtig en alleen voor jouw!
Neem contact op met je huisarts, vertel het je ouders, schrijf ze desnoods een brief waarin je het ze uitlegt waarom je zo n verdriet hebt en ze zullen echt wel normaal reageren. Misschien niet op de manier waarin jij het wilt want medelijden is niet goed, maar begrip wel! Schaam je maar niet, zoek hulp zodat je er lekker over kunt praten met iemand enne…de eerste stap heb je nu toch al gezet?
- BraveSpots
-
- Berichten: 7634
- Geregistreerd: 16-10-04
- Woonplaats: Brugge (België)
Re: Ik kan het niet loslaten.
Geplaatst: 10-12-08 18:37
Ik hecht me enorm fel aan dieren, veel vlugger dan aan mensen. Ik denk dat het daarom is dat andere mensen het 'maar een dier' vinden terwijl voor mij m'n leven in duigen valt.
Ik had precies zo'n kat, Max, lief en knuffelig en zo helemaal mijn allesje. Hij was nog niet zo oud, maar sukkelde al maanden met een ziekte. 26 december 'savonds was het helaas raak. Hij krampte ineen van de pijn, het was echt vreselijk om te zien. 27 December is ie ingeslapen, ik kan het nog helemaal voor de ogen halen. Zijn mooie kopje zo slap, zijn zachte vacht die nog warm had. We hebben hem die dag een mooi plaatsje gegeven in de tuin.
Ik was er kapot van, ik heb gehuild tot er geen tranen meer kwamen. En het deed zo immens veel pijn, nooit geweten dat liefde zoveel pijn kon doen. Alsof een stukje hart samen met hem was gestorven en de rest van mij gehandicapt overbleef. 'Gelukkig' was het vakantie en kon ik gewoon in mijn bed kruipen om de harde wereld rond me te vergeten. Ik stond alleen nog op om mijn hond te zien en uit te laten. En dat heeft me er grotendeels doorgetrokken achteraf gezien. Het verdriet blijft (en is er nog altijd, ik typ dit al wenend) maar de pijn is grotendeels weg.
Mijn vrienden weten van mijn 'vreemde' liefde voor dieren en respecteren ook mijn verdriet, en mijn zorgen als er wat aan de hand is ofzo met één van hen. Daar ben ik erg blij om. Toen der tijd heb ik het er op school bewust niet veel over gehad, om reacties zoals 'het is maar een kat' te voorkomen.
Geen idee of het kan helpen bij jou, maar bij mij hebben de andere huisdieren erg geholpen om het wat te verwerken. Mijn hond heeft me op een bepaalde manier door de ergste periode heen geholpen.
Toen Max ongeveer een jaar gestorven was, kwamen mijn ouders thuis met een kitten, meer dood als levend, gevonden in de gracht. Sindsdien is Paddle bij ons. En weetje, hij hoeft Max niet te vervangen. Max was Max, de meest zalige (ex)kater in de wereld, mijn allerbeste maatje, met zijn koffievlekje op z'n neus
. En Paddle, de gekste en meest vocale kat die ik ken, die antwoord als ik zijn naam roep, en elke dag om 5 uur 'smorgens aan mijn raam staat te miauwen om vervolgens tevreden te nestelen aan mijn voeteinde, die heeft ook een plaatsje in mijn hart veroverd. Laatst bijgewerkt door BraveSpots op 10-12-08 19:06, in het totaal 1 keer bewerkt
- Ashkerlon
-
- Berichten: 2652
- Geregistreerd: 27-04-06
- Woonplaats: Roeselare (West-Vlaanderen)
Re: Ik kan het niet loslaten.
Geplaatst: 10-12-08 19:04
Je kende het diertje van toen je 7 jaar oud was, je bent er mee opgegroeid, je kon er mee lezen en schrijven. Dan is het normaal dat je verdriet hebt om het verlies van je pluizebolletje. Helaas, leven en dood gaan hand in hand. En hoe mooier het leven, hoe vlugger die dood lijkt te komen. Jullie hebben een geweldige tijd samen gehad. Koester die, want het is niet iedereen gegeven.
En weet je... Tijgertje is niet weg. Ze is nog altijd bij je, daar ben ik van overtuigd. Ze heeft een plaats in je hart. De plaats op je bed is misschien leeg, maar die plaats in je hart zal altijd gevuld blijven. Dat is het plekje van Tijgertje, en waar je ook gaat, ze is altijd bij je.
Als je behoefte hebt om te huilen, huil dan. Daar hoef je je niet voor te schamen, en daar hoef je niet boos om te zijn. Het is jouw manier om Tijgertje nog even bij je te hebben. Nog even te denken aan haar zachte vachtje, aan haar mooie stemmetje... en als daar tranen bij horen, dan horen die daarbij. Laat je niets anders wijsmaken.
Sterkte meid
- CM_
-
- Berichten: 26904
- Geregistreerd: 19-04-03
- Woonplaats: Stal Niveau Herpen !!
Re: Ik kan het niet loslaten.
Geplaatst: 10-12-08 19:10
Ik weet hoe een band je kunt hebben met een dier, en speciaal met een kat.
Toch is dit niet goed voor je hoor, het diertje heeft een mooi leven gehad, en is in de vrijheid gestorven. Ik laat ze hier niet buiten, misschien egoistisch,maar ik zou te bang zijn dat ze niet meer thuiskwamen en ik ze niet meer vond.
Heb je wat mooie foto's van haar?
Maak een mooi hoekje voor dr, met foto's en evt speeltjes.
Zodat ze niet vergeten word, zodat jij met een gerust hart wat meer kan loslaten.
Ik kan ook verder alleen maar aanraden om een nieuwe kat te nemen, dit is zo'n fijne afleiding. En nee een andere kat zal jouw tijgertje niet vervangen, maar het zal je wel goed doen!
- timokyana
-
- Berichten: 14323
- Geregistreerd: 29-05-06
- Woonplaats: klein durpke in NL, paardjes in belgenland.
Re: Ik kan het niet loslaten.
Geplaatst: 10-12-08 19:17
het is ontzettend herkenbaar, ik ben ook iemand die zich erg aan dieren hecht.
Misschien kun je er nogmaals met je ouders over praten? En kunnen zij je verder helpen?
Ik sluit me wel aan bij crosmonster indien het mogelijk is om een nieuw vriendje te mogen.
Ik weet vast en zeker dat tijgertje het niet erg vind als jij ook een ander poezenbeest zo'n gouden leventje zou gunnen.
Heel veel sterkte, het verdriet slijt echt, maar vergeten doe je nooit. Sterkte!
- Lieneke_
-
- Berichten: 1364
- Geregistreerd: 22-04-05
Re: Ik kan het niet loslaten.
Geplaatst: 10-12-08 19:27
Ik herken het zo!
Ik was ongeveer 3 toen wij onze kat kregen..
Wat was ik gek op dat beest, toen hij en ik klein waren sliep ik langs zijn mandje op de grond, en toen ik ouder werd sliep hij op mijn bed..
Als ik naar school liep liep hij mee, en als ik thuiskwam zat hij altijd voor het raam te wachten..
Het was echt mijn beste vriendje..
Op een dag ging het echt ontzettend slecht met hem, hij mauwde heel bang, hij keek heel bang, en hij zocht steeds kleine hoekjes op.. ( wat katten doen als ze voelen dat ze doodgaan.. )
En we zijn we meteen naar de dierenarts gegaan..
Gehuild, gehuild, de heeele weg, ik voelde gewoon dat het over was.. dat de dierenarts toch zou zeggen; een spuitje zou beter zijn.. hij was tenslotte ookal 15..
Hij is daar een weekendje geweest, maar het ging maar slechter en slechter met hem.. ik kon het niet aanzien hem zo te zien lijde!
Toen hebben we besloten niets meer te proberen, en hem een spuitje te geven..
Ik was er echt kapot van! ik was 18 in die tijd, en net begonnen aan mijn nieuwe studie..
Ben ook een tijd niet naar school geweest..
Niemand begreep het, iedereen vroeg zich af wat de echte reden zou zijn dat ik niet meer kwam, want het kon toch niet om die kat gaan?
We hebben hem gecremeerd, en ik heb zijn as op een plankje boven mijn bed staan, langs het as van onze andere poes die maar 3 jaar mocht worden
Maar ik wil hun eigenlijk binnekort toch samen uitstrooien..
Vind het fijn om te lezen dat er mensen zijn die hetzelfde hebben, zoveel mensen snappen het niet!
- Lieneke_
-
- Berichten: 1364
- Geregistreerd: 22-04-05
Re: Ik kan het niet loslaten.
Geplaatst: 10-12-08 19:29
Ik heb ook 2 nieuwe vriendjes, en het is echt ontzettend fijn!
- Claudia__
-
- Berichten: 3388
- Geregistreerd: 05-03-06
- Woonplaats: De Meern
Re: Ik kan het niet loslaten.
Geplaatst: 10-12-08 19:41
Ik heb het al vaak meegemaakt, met honden en katten en zelfs mijn allerliefste pony...
In 2001 namen wij een poes, die door onze (vorige) hond is doodgebeten. Ik heb alles zien gebeuren, ik was toen 8. Het poesje in kwestie was nog maar een week of 6. Ik kan er nu nog steeds om huilen, omdat ze zo jong was en het was verschrikkelijk om te zien. In 2003 is mijn kat overreden, ik was toen 10 en ik was dol op dat beestje. Ik was er vrij snel overheen en toen kregen we Speedy, hem heb ik 4 jaar gehad tot hij vorig jaar augustus is overreden door een auto...Ik was er kapot van, ik had zo'n sterke band met hem en ik mis hem nog steeds. Ik vond het verschrikkelijk om hem dood te zien, maar ik zal hem nooit vergeten. Om alles even te vergeten ben ik toen een week met mijn pony en mijn vader op vakantie gegaan, om even te ontspannen. Het 2de schooljaar ging - in tegenstelling tot de brugklas- heel goed tot die ene dag... 23 april 2008. Mijn pony had koliek... met spoed naar de kliniek gebracht, had met operatie 20% kans op overleving. Was tevergeefs, dus we moesten haar in laten slapen.
Ik ben er nog steeds kapot van. Op een gegeven moment moet je het een plaatsje geven en het accepteren, hoe moeilijk dat ook is. Het gaat op dit moment best goed, maar ik kan nog niet echt over haar praten daar heb ik het nog heel moeilijk mee. Ik weet dat afscheid nemen van een dier erbij hoort, maar het rotte is gewoon dat het altijd zo onverwachts gebeurde en ik nooit echt de tijd heb gehad om echt afscheid te nemen....Het is allemaal zo oneerlijk....over Speedy ben ik nu wel aardig overheen, ik mis hem nog wel maar het is goed zo (hoewel ik nu ook met tranen in m'n ogen zit). Ik ben zo'n beetje opgegroeid met hem, ookal had ik heb ik maar 4 jaar van hem mogen genieten.
Toen mijn pony overleed ben ik ook een tijdje niet op school geweest, ik voelde me zo verschrikkelijk ellendig.
Mensen in mijn klas begrepen het niet, het is immers toch maar een dier?
Zo heb ik mijn (huis)dieren nooit gezien, voor mij betekenen ze veel meer dan alleen dat.
Gelukkig hebben ze daar nooit wat tegen mij over gezegd, maar ik weet wel dat ze er zo over dachten.
Het interesseert mij ook niet echt wat ze er van vinden, het is alleen niet eerlijk dat hun er over oordelen terwijl ze niet weten wat het dier voor mij betekende.
- vuurneon
- Berichten: 50066
- Geregistreerd: 17-10-03
Re: Ik kan het niet loslaten.
Geplaatst: 11-12-08 18:41
of hechten zich minder aan hun dieren, dat kan ook natuurliijk
(want toen mijn cavia dood ging voelde ik er ook niets bij, beestje is begraven in de container... maar ik begrijp wel degelijk dat er mensen zijn die wel vreselijk vedrietig kunnen zijn om het verlies van een cavia.)
Als je tegen iemand roept die zo verdrietig is: ach het is maar een dier! mis je in mijn ogen aardig wat empathie.