Bokt.nl

**Geplaatst**: 19-03-04 15:08

Geplaatst: 19-03-04 15:08

binky"]
[quote="Lielle schreef:
Sonja, en als zijn persoonlijkheid (zie wat berichtjes van mij hierboven) zou veranderen?

Misschien ben ik erg ouderwets maar ik persoonlijk ga toch voor :In voor en tegen spoed........................................................

Btw er zijn nog veel meer scenario's waarin mensen veranderen,kijk maar eens bij bejaarde mensen [de een dement de ander nog kerngezond] mensen die zwaar overspannen zijn en zo zijn er nog meer voorbeelden. Houd houden van dan op..........? Verward

[/quote]

Ja, houden van kan in allerlei situatie ophouden, uiteraard. Ik denk dat het in veel gevallen ook belangrijk is hoe de toekomst eruit ziet. Zal het alleen maar bergafwaarts gaan, of is er ook een kans dat het weer beter zal gaan, dat iemand weer wat op zal knappen. Ik denk ook dat leeftijd een rol speelt. Als je je hele leven nog voor je hebt zul je je minder gemakkelijk kunnen schikken in het vooruitzicht dat iemand veranderd is, dan wanneer je beide 80 bent en een van de twee dement wordt.

Voor mezelf kan ik er het volgende over zeggen:
- als iemand mentaal heel erg veranderd lijkt me dat heel moeilijk, maar dat hoeft niet alleen maar negatief uit te pakken, natuurlijk
- ik weet van mezelf dat ik het er ook heel moeilijk mee zou hebben als mijn vriend afhankelijk van me zou worden. Tijdelijk zou ik dat wel trekken, maar het vooruitzicht dat dat jaren zou gaan duren... Ik weet niet hoe ik daarop zou reageren. Ik denk dat dat voor de niet-invalide partner heel zwaar en energie-vretend kan zijn, en ik ben gewoon niet het type dat zichzelf wegcijfert (mijn vriend is dat ook niet, dus we staan wat dit soort dingen betreft gelukkig op gelijke voet). Dat is niet onaardig bedoeld ofzo, maar een stukje zelfkennis.

*klopt overigens op een stukje ongelakt hout*

**Geplaatst**: 19-03-04 15:17

Geplaatst: 19-03-04 15:17

Ik zou in ieder geval niet zonder slag of stoot weg zijn. Maar het ligt er ook aan hoe hij er zelf mee omgaat, en vooral in de eerste periode is het moeilijk denk ik. Word hij bitter omdat z'n leven compleet veranderd is, z'n plannen moeten aangepast worden, ik kan nog een hoop en hij opeens niet... het gebeurd vaak zat dat die bitterheid dan naar de valide partner gericht word, die 'heeft immers niets'.
Iemand die invalide word gaat toch door een soort rouwperiode voor het leven wat hij of zij in gedachte had, en dat lijkt me ontzettend moeilijk als partner zijnde. Is die persoon daar eenmaal doorheen en heeft hij er mee leren leven, dan zou ik er niet voor weggaan. Maar zie eerst die periode maar eens samen door te komen met een intacte relatie...

**Geplaatst**: 19-03-04 16:52

Geplaatst: 19-03-04 16:52

Ik zou het zeker een kans geven!!
Ik kan zelf in verband met vergroeide enkels ook veel dingen niet of in mindere mate en al mijn vriendinnen en goeie vrienden staan gewoon achter me en helpen me heel goed!! Ik heb hier nu sinds 2 jaar echt last van en heb me (en nog steeds) er flink kl*te om gevoeld. Het is niet niks, anderen kunnen dingen die jij niet kan. Ik kan nooit mee winkelen (of heel soms) en ik kan niet met school mee op survival, enz. Dat zijn allemaal dingen die pijn doen.. Letterlijk en figuurlijk. Het is in zo'n situatie echt super als mensen er voor je zijn en je de liefde geven die je nodig hebt!! Aan medelijden heb je niks, mensen die denken dat je zielig bent, helpen je niet.. Maar liefde en hulp, er veel over praten, dat doet je heel goed!! En het fijne is nog, dat veel van mijn vrienden en vriendinnen me ook gewoon behandelen alsof die 'handicap' er niet is. Ik ben voor hun gewoon gelijk aan ieder ander en dat gevoel heb ik zelf vaak niet. Zij maken me duidelijk dat ik wel degelijk evenveel waard ben als ieder ander!!

Ik weet wel dat echt invalide zijn meer inhoudt dan mijn verhaal, maar ik weet als geen ander hoe belangrijk mensen in zo'n situatie voor je kunnen zijn en ik zou het dus zeker een kans geven!! Waarscghijnlijk zelfs nog wel een tweede kans ook, al zou het niet gaan de eerste keer..

**Geplaatst**: 19-03-04 16:53

Geplaatst: 19-03-04 16:53

Hele lastige situatie.
Maar ik denk dat ik gewoon bij hem zou blijven, en ik hoop dat hij er zelf ook zo over denkt als t andersom is.

**Geplaatst**: 19-03-04 17:00

Geplaatst: 19-03-04 17:00

Het gaat niet om het houden van, om even snel een voorbeeld te gooien, stiekem hou je toch ook nog steeds van je eerste liefde, het was immers je eerste liefde ! Ik denk dat houden van altijd blijft bestaan als je er ooit van gehouden hebt, dus daar heeft het dan absoluut niks mee te maken. Als je kiest na een tijd van ellende om bij hem weg te gaan, kun of hou je nog steeds van hem, zo'n gevoel kun je gewoon niet ontkennen.

**Geplaatst**: 19-03-04 17:02

Geplaatst: 19-03-04 17:02

Ik zou het een kans geven. Je liefde voor die persoon kan immers niet zomaar na een ongeluk weg zijn.

Ik heb z'n situatie van dichtbij meegemaakt. Tussen een vriendin en een vriend van mij. Mijn vriendin heeft een ongeluk gehad waardoor ze verlamt is geraakt. Ze hebben een hele moeilijke tijd gehad, maar ze hebben het doorstaan door ook los van elkaar te leven. Hij bleef de dingen doen die hij leuk vond. Al deed hij dat na het ongeluk wel veel minder.
Ze hebben afspraken gemaakt en de liefde voor elkaar heeft alles overwonnen. Er zijn bij hem natuurlijk ook momenten geweest waarbij hij gewoon niet meer wist wat hij ermee aan moest. Het verzorgen van haar het helpen van haar. Maar op een of andere manier heeft hij zich er doorheen geslagen en ze zijn nu gelukkig nog steeds gelukkig saampjes. Lovers

**Geplaatst**: 19-03-04 17:02

Geplaatst: 19-03-04 17:02

Ik zou zeker bij mijn partner blijven.
Maargoed nu bekijken we het allemaal vanuit onze ogen maar zou je partner willen dat jij je leven opgeeft voor hem? (in geval van een ernstige handicap)

Ik denk juist dat mijn partner het niet aan zou kunnen om te zien hoeveel moeite ik voor hem zou doen en wat ik allemaal voor hem zou opgeven. Ik denk er geen seconde aan om de relatie daarvoor te beeindigen, maar zou ik zelf gehandicapt raken dan zou ik mijn vriend een beter leven toe wensen dan voor eeuwig bij mij te blijven..

**Geplaatst**: 20-03-04 10:02

Geplaatst: 20-03-04 10:02

Tja Plagom, dat is een beetje de andere zijde van in voor- en tegenspoed. Want we gaan nu allemaal inderdaad vanuit het oogpunt dat het voor ons moeilijk zal zijn er mee om te gaan. Dat hebben we geaccepteerd toen we voor elkaar kozen. Aan de andere kant zal hij ook onder ogen moeten zien dat dit ook een stukje tegenspoed is. Hij moet accepteren dat ik zoiets voor hem doe. En hij moet vooral erop vertrouwen dat ik het niet uit medelijden maar uit liefde voor hem doe.

Lastig he?

**Geplaatst**: 20-03-04 10:59

Geplaatst: 20-03-04 10:59

wat grappig wat ik allemaal voor reacties lees............ mijn vriend is invalide en ik wist dat dat er aan zat te komen voordat wij een relatie kregen. Hij heeft vaak zitten te twijfelen of ik wel echt van hem hield en niet uit medelijden met hem een relatie begonnen was en hij heeft ook vaak gezegd tegen mij dat ik maar een andere gezonde kerel moest opzoeken. Geloof mij hij heeft mij op dat vlak vaak op mijn hart getrapt. Gelukkig zag hij na 4 weken nadat hij het uitgemaakt had dat ik inderdaad van hem hield (en nog steeds) en zijn we weer bij elkaar gekomen. En sindsdien krijg je van die reacties: wat knap dat je bij hem blijft en dat je dat allemaal aankunt......... Hallo wat is hier nou knap aan? Ik zie dat nog steeds niet. Ik ben naast zijn vriendin ook zijn verzorgster en weet je, ik hou van hem en zal dat altijd blijven doen, wat anderen ook van mij zullen denken op dit moment.

**Geplaatst**: 23-03-04 03:10

Geplaatst: 23-03-04 03:10

Ik zit nog eens te denken. Ik heb zelf ook een soort van handicap. Geen lichamelijke, maar een hersenstoornis. Is dát ook nog een verschil? Mijn vriend en ik zijn al bijna 11 jaar samen. Niet altijd even voorspoedig, maar dat zal gelden in de meeste relaties.

Het verschil tussen lichamelijk en geestelijk??

**Geplaatst**: 23-03-04 10:38

Geplaatst: 23-03-04 10:38

Zomaar bij iemand weggaan omdat diegene invalide raakt, nee, dat niet. Een tijd volhouden in de hoop dat het geestelijk weer (bijna) dezelfde persoon wordt als voorheen, ja dat wel.

Maar net zo als ik gescheiden ben omdat ik ongelukkig was met mijn partner zal ik ook bij een ander weggaan als ik daarmee niet gelukkig kan zijn. Als iemands karakter een verandering ondergaat of iemand totaal anders in het leven komt te staan dan kan je wel jezelf voor de gek proberen te houden en denken aan "vroeger" toen het nog leuk was maar daarmee zet je jezelf volledig buitenspel in het leven.

Een relatie moet goed zijn, je moet elkaar aanvullen en niet elkaar ongelukkig maken. Ik zou absoluut voor mezelf kiezen, daar heb ik de vorige keer te lang mee gewacht en voor mij maakt het niet uit waardoor iemand veranderd, voor mij maakt het uit wat de uitkomst is.

Natuurlijk klinkt het hard wanneer je een relatie met iemand beëindigd die invalide is geworden maar die relatie houdt niet op omdat de ander lichamelijke beperkingen heeft maar omdat die ander in dat geval op geestelijk vlak een ander mens is geworden.

Als het dezelfde persoon blijft duw ik met liefde de rolstoel want enige beperkingen in mijn leven zou ik er graag voor overhebben maar er moet wel een "samen" blijven, dan neem ik die ongemakken graag voor lief.

**Geplaatst**: 23-03-04 12:25

Geplaatst: 23-03-04 12:25

ik denk dat het allemaal wel heel heroisch klinkt: ik blijf bij hem (of haar)
maar ik denk dat er uiteindelijk maar heel erg weinig zijn die dat daadwerkelijk kunnen en doen.

vergelijk het met dat je vriend of vriendin waar je ook zo ontzettend veel van houd een half jaar of een jaar weggaat, iedreen zegt: ik blijf bij je en wacht op je, maar de verleiding word in 95% van alle gevallen al snel te groot Knipoog

**Geplaatst**: 23-03-04 16:11

Geplaatst: 23-03-04 16:11

okhoi schreef:
ik denk dat het allemaal wel heel heroisch klinkt: ik blijf bij hem (of haar)
maar ik denk dat er uiteindelijk maar heel erg weinig zijn die dat daadwerkelijk kunnen en doen.

vergelijk het met dat je vriend of vriendin waar je ook zo ontzettend veel van houd een half jaar of een jaar weggaat, iedreen zegt: ik blijf bij je en wacht op je, maar de verleiding word in 95% van alle gevallen al snel te groot

dit ben ik met je eens, eerst zeg je dat je bij hem of haar blijft, maar na verloop van tijd, hoe sterk sta je in je schoenen? Wat ook al eerder is gezegt, blijf je bij hem of haar uit liefde of uit medelijden?En wie houdt je dan voor de gek? Maar als je bij je partner blijft, daar heb ik grote bewondering voor. Ik zou het denk ik niet kunnen.

dat 2e is ook erg poedersuiker. Heb je hier ervaring in ofzo?

**Geplaatst**: 23-03-04 16:19

Geplaatst: 23-03-04 16:19

poedersuiker!?!?!?!??!?!

plz explain!?!?!

**Geplaatst**: 23-03-04 16:24

Geplaatst: 23-03-04 16:24

Een jaar weggaan is wel iets anders dan je vriend die invalide raakt hoor Knipoog

. Beetje appels met peren vergelijken.

Okhoi: dat is boktcensuur. Vieze woorden worden omgezet in andere woorden Lachen

**Geplaatst**: 23-03-04 16:26

Geplaatst: 23-03-04 16:26

de vergelijking is misschien niet helemaal goed, maar het gaat om het idee, dnek ik.

Je maakt een belofte, maar hoe vaak kom je die dan ook echt na?

**Geplaatst**: 23-03-04 16:28

Geplaatst: 23-03-04 16:28

dat bedoel ik idd, als de omstandigheden veranderen, sta je dan nog wel zo sterk in je schoenen als dat je aanvankelijk beweerde??

**Geplaatst**: 23-03-04 16:34

Geplaatst: 23-03-04 16:34

Ik denk dat je het zou moeten mee maken, na kan ik wel zeggen 'ik blijf bij hem'.
Maar als ik er zelf zwaar depressief van zou worden en het niet meer zou aankunnen, hoe groot is dan de verleiding om weg te gaan?

het zou ook erg aan de handicap liggen, iemand die in een rolstoel zit dat is volgens mij geen groot probleem om mee te leven, maar iemand die alleen nog maar op bed kan liggen......

Ik zou het niet weten, maar zolang het gaat zou ik bij hem blijven

**Geplaatst**: 23-03-04 17:25

Geplaatst: 23-03-04 17:25

LePopp schreef:
de vergelijking is misschien niet helemaal goed, maar het gaat om het idee, dnek ik.

Je maakt een belofte, maar hoe vaak kom je die dan ook echt na?

Tja, ik denk dat ik vreselijk ouderwets ben. NOgmaals als na jaren blijkt dat mijn partner in een grumpy, zelfmedelijdenhebbend, commanderende en emotioneel chanterende vent is veranderd, ja, dan zoekt ie het maar alleen uit. Maar ik ga daar niet vanuit. Liever van het positieve.

Mocht hij invalide raken dan zal dat betekenen dat we een heel moeilijke tijd tegemoet gaan waarin ik me vreselijk machteloos zal voelen maar ik weet dat we daar doorheen komen. Ik ben bij hem in voor- en tegenspoed. En dat meen ik echt. Bovendien geloof ik ook dat dingen gebeuren en je daar doorheen moet. Je levenspad bestaat nou eenmaal niet alleen uit leuke dingen.

**Geplaatst**: 23-03-04 20:28

Geplaatst: 23-03-04 20:28

Fasel schreef:
Tja, maar ik blijf niet uit medelijden maar omdat ik van hem hou. En zijn schil mag dan niet meer zo goed werken, zijn binnenkant zou nog prima zijn. Uit medelijden blijven zou niet eerlijk zijn tov hem. Maar ik ken mezelf heel goed en ik zou zeker niet uit medelijden blijven.

Maar verlaten? Nope.

Ik heb niet het hele topic gelezen, maar ben het hier helemaal mee eens!