@ TS: Ik kan me dat gevoel wat je eerder omschrijft best voorstellen, je kan met recht héél erg trots op jezelf én je broer zijn. Hou ons op de hoogte aub. Vanuit hier een dikke knuffel voor jou en je broer.
Even lekker rustig aan doen nog he, niet teveel willen nu. Laat je lichaam even rusig herstellen, dit is niet niks!
Ik zie dit topic nu pas, meid wat goed dat je dit gedaan hebt! Ik zou ook flink trots wezen als ik jou was, want een beenmergtransplantatie is niet niks. Sterkte en succes de komende tijd, geef je lichaam de tijd om te herstellen!
Wat super Hopenlijk slaat het aan, ik zal hard duimen, net als de rest van deze mensen in dit topic.
Ik snap heel goed dat je trots op je littekens bent Doe je wel rustig aan
Ben benieuwd naar de rest van je verhaal
brenda1982
Berichten: 850
Geregistreerd: 31-05-07
Woonplaats: In of om het huis en stallen
Geplaatst: 10-09-09 14:03
superveel respect voor je!!! en heel veel beterschap voor jullie beide!!
Missy123
Berichten: 275
Geregistreerd: 04-07-08
Geplaatst: 10-09-09 14:10
Hey meid,
Lees net pas het hele verhaal, maar vindt het echt super dat je dit doet Ondanks dat het niet alleen voor je broer maar ook voor het hele gezin een ingrijpende en kl*te ziekte is... Ik hoop echt voor je broer en voor jullie allemaal dat het aanslaat en dat jullie hier idd over een paar jaar met een glimlach op terugkijken
Heel veel succes en denk eerst aan jezelf, dat verslag komt wel
Wat super dat het allemaal gelukt is zeg! Kan me voorstellen dat je dit zeker als de mooiste dag van je leven noemen, en dat is ook zeer terecht, het leven van een naaste redden is het mooiste wat je kunt doen! Nogmaals echt super dat je dit voor je broer overhebt en dat je hem op deze manier kan helpen!
meisje, doe je een beetje rustig aan. het is niet niks wat jij gedaan hebt....dat verslag kan morgen ook nog en weet je wat? overmorgen ook nog...spaar je krachten en wees trots op jezelf!
Wat geweldig dat je dit voor je broer hebt kunnen doen! Hopen dat het aanslaat en dat je broer helemala hersteld!
Moest ineens ana yellowfish denken, maar zag dat ze ook al in dit topic had gereageerd. Zij is een mooi voorbeeld van hoe goed het gelukkig af kan lopen.
Heel veel sterkte de komende tijd, neem de tijd om zelf goed te herstellen en ik hoop dat het met je broer ook helemaal goed komt!
Meestal wordt het als normaal gezien dat je dit doet voor je broer. "Want het is toch je broer?". Maar het is zoveel meer dan dat, ik wil maar even zeggen dat ik je bewonder. Angst, verdriet, wanhoop, liefde, blijdschap, teleurstelling, woede.... Al die emoties die jij, je familie en vooral Steven te verwerken hebben omtrent de leukemie. Het is toch niet niets, en jij hebt nu je broer echt kunnen helpen.
Ik hoop vanuit de grond van mijn hart dat het mag helpen voor je broer. *pinkt net een traantje weg*. Ik duim.
wow, wat goed van je zeg, heb niet alles gelezen maar ik vind dat je een mooi kado aan je broer hebt gegeven.
Polly_
Berichten: 1454
Geregistreerd: 01-12-07
Geplaatst door de TopicStarter: 10-09-09 17:57
Nou oke het verslag:
Ik begin gewoon helemaal bij het begin, zodat ik niets vergeet. Op dinsdag werd ik opgenomen, rond een uur of 2 werd ik verwacht in het ziekenhuis. Dus keurig rond die tijd was ik er, even m'n spulletjes op mijn kamer neergelegd, die ik samen met een ander meisje moest delen. Die dag kreeg ik nog bezoek van wat vriendinnen, en die avond had ik dus dit topic aangemaakt. Die avond heb ik geprobeert te slapen, maar dat ging toch wel lastig, omdat ik toch wel een beetje zenuwachtig was. Gelukkig had ik mijn ipod mee, dus de hele nacht door muziek geluisterd, en zo dutte ik langzamerhand weg. Die volgende ochtend werd ik vroer gewekt (half 7) ik mocht eerst nog even douchen en toen ik onder de douche stond realiseerde ik me pas echt wat ik nou allemaal aan het doen was. Toen ik onder de douche uitkwam moest ik zo'n leuk operatie jurkje aan, wat nog best frisjes is haha. Het enige wat je daar onder aan mag is namelijk een onderbroek, en hij komt ongeveer tot aan je knie, dus toen dook ik weer snel m'n bedje in. De verpleger verraste me nog met een zet pil die ik blijkbaar moest, en als ik ergens een hekel aan heb is het wel aan die pillen. Nougoed, hij zei dat ik dan na de operatie minder misselijk zou zijn, dus oke, ik legde me erbij neer. Ze deden toen ook emla zalf op, dat is een zalf die de huid wat verzacht, zodat het minder pijn doet als ze het infuus gingen aanprikken. Ze gaven me ook nog een pilletje waar je rustiger van zou horen te worden, nou haha die werkte bij mij omgekeerd, want volgens papa begon ik er alleen maar meer van te praten.
Hier zie je twee foto's, op de tweede ben ik in dit topic aan het lezen, en je ziet een glimlach op m'n gezicht, en die kwam daarvan!
Dus goed, het was kwart voor 8 en ik werd uit mijn kamer gereden, en geleid naar de operatie kamer. Daar moesten we nog even wachten, en daar moesten papa en de verpleger ook de OK kleding aan doen, en mocht ik een leuk haardingetje opzetten. Ik lag dus volledig in OK tenue klaar.
Vanaf dit moment kan ik me niets meer herinneren, dat komt door dat pilletje waar ik rustiger van werd, want toen hebben ze nog een infuus bij me aangeprikt, waar ik echt helemaal niets meer van af weet haha.
Naast me zie je de operatie tafel, waar ze me in mijn narcose op mijn buik hebben neergelegd, je ziet ook een soort van verhoging, dat was zodat al mijn botten goed gekantelt waren en ze optimaal konden prikken. De operatie duurde langer dan verwacht, want na 2 uur was hij pas klaar. Toen ik wakker werd op de uitslaapkamer (vercouverkamer) had ik echt vreselijke pijn op die plekken waar ze hadden geprikt, het leek wel alsof het nog open was, en ze er constant met naalden in prikten. Echt vreselijk was dat. Dus toen kreeg ik eerst een ander verdovend middel. Maar ik merkte echt geen verschil. Toen kwamen ze met de morfine, ik heb dus in totaal 4 morfine spuiten gekregen, en toen werd de pijn eindelijk pas minder. Het voelde toen alsof er een paard tegen aan had getrapt ofzo, in ieder geval nog steeds geen fijn gevoel haha.
Rond 12 uur kwam ik weer op mijn eigen kamer, maar ik voelde me nog steeds echt beroerd. Slapen was lastig, omdat hoe ik ook ging liggen, last bleef houden van de 'wonden'. Toch gelukt om te slapen, maar toen ik wakker werd voelde ik me echt rot. Ik heb toen ook moeten spugen, en toen dat voorbij was ging ik weer slapen. Dat is de enige manier hoe je zo weinig mogelijk last hebt van de pijn. Rond half 2 werd ik gewekt, omdat de transplantatie ging gebeuren. Ik werd in een rolstoel naar Stevens kamer gebracht.
Het was heel vreemd om dat zakje beenmerg te zien, omdat dat gewoon uit mijn eigen lichaam kwam, echt een vreemd idee was dat. Maar toch had het ook wel iets moois..
De zak werd aangeprikt, en langzamerhand zag je het beenmerg bij Steven naar binnen lopen. Dat was heel vreemd, maar op dat moment was ik ook heel blij, omdat ik toen écht iets voor hem had kunnen betekenen.
Na een uur was alles ingelopen en zat het erop. Ik was nog steeds erg moe, en had ook nog eens moeten spugen. Waarschijnlijk door de vermoeidheid, maar ook door alle emoties. Op mijn kamer ging ik weer slapen, en rond 7 uur werd ik gewekt door mijn beste vriendin, die een cake had meegenomen voor me. Dat was erg leuk en gezellig dus toen kon ik even niet aan de pijn denken. Ik heb toen gewoon nog een beetje tv gekeken. En ik wou eigenlijk ook wel een foto van hoe mijn rug er nou uit zag. Heb dit maar even in een linkje gedaan, het is niet schokkend maar begrijp als je het er niet echt lekker uit vindt zien.
De artsen hadden niet zuinig gedaan met het verband, en wat je op de foto ziet is ook nog lang niet alles. Aan de rechterkant had ik het meeste pijn, en daar heeft het ook nog flink nagebloed.
De volgende dag, vandaag dus, mocht het verband eraf. Een pijnlijk klusje omdat dat goed vastgeplakt zat. Na 10 minuten was het er eindelijk af. Er is ook een foto gemaakt van de wond, die doe ik wel in een link voor de mensen met een gevoelige maag.
Echt super van je Mooi verslag heb je er van gemaakt Ik hoop dat je broer snel opknapt
RockyLover
Berichten: 4764
Geregistreerd: 09-08-02
Woonplaats: Hillegom
Geplaatst: 10-09-09 18:02
Ik dacht al meteen aan een beenmergtransplantatie toen ik de titel las Mijn vriend heeft dat ook o'n jaar of 3 geleden bij zijn broer gedaan. Ik ga voor je duimen dat het aanslaat bij hem en dat er verder geen complicaties door zullen optreden!
Anoniem
Geplaatst: 10-09-09 18:03
Wat een supermooi verslag. Moet echt weer een traan wegwrijven en even slikken. Mooi dat je de foto's ook met ons wilde delen
Je bent aan de ene kant nog zo'n jonge meid, en aan de andere kant ook niet meer.
En nu maar volop duimen dat alles goed uitvalt en je broer beter wordt...