Bokt.nl

**Geplaatst**: 18-03-04 20:24

Geplaatst: 18-03-04 20:24

Lielle"]
Ik zie daar niets gemeens in, alleen wat realiteitszin Bovendien kan ik er niet uit opmaken dat ze hem dus al zeker zou laten vallen. Joe Jackson (meen ik) heeft ooit een mooi nummer geschreven "will you be my number two?" En dat geeft de essentie weer IMO. Zelf kom je altijd op de eerste plaats, als dat niet zo is kun je ook iemand anders niet gelukkig maken.

Overigens heeft ze nergens gezegd dat ze achter zijn rug om een ander zou hebben.

[quote="Lielle schreef:
Blijf jij toch steeds bij hem als het een egoistische egocentrische klootzak is geworden die zwelgt in het zelfmedelijden om het maar even duidelijk te maken?

op die laatste vraag wil ik trouwens ook een antwoord.
[/quote]

Ik zou bij hem blijven!!! Je hebt voor mekaar gekozen. In dik en dun!!! Als hij zo wordt doe je zelf ook iets niet goed hoor!

Ik ga me verder in deze discussie niet meer mengen. Ik vind het te bizar voor woorden dat een ander voor je gaat bepalen wat je doet in die situatie. Sorry maar ik heb niet het idee dat het hier gaat om volwassen mensen met een goede relatie!

**Geplaatst**: 18-03-04 20:27

Geplaatst: 18-03-04 20:27

Sorane"]
[quote="Lielle schreef:
Sorane, beter lezen. Shanny heeft het over die 90 % waarin mensen veranderen (ik ook trouwens). Blijf jij toch steeds bij als het een egoistische egocentrische klootzak is geworden die zwelgt in het zelfmedelijden om het maar even duidelijk te maken?

Wat valt hieraan beter te lezen dan?
Dit is toch ook een door en door gemene uitspraak? Sorry hoor maar ik kan weinig mensen die zo in en in gemeen kunnen zijn! Ik heb hier gewoon geen woorden voor!
Weet je wat ik me afvraag? Weet hij vriend dit ook? Weet hij ook dat zij hem wel netjes blijft verzorgen terwijl hij niets meer kan, maar dat zij ondertussen wel een ander *****???

Citaat:
Tuurlijk, als mijn vriend gewoon degene blijft die hij is zal ik hem door en door steunen, maar moet je dan perse een relatie behouden ? Lijkt mij niet..

[/quote]

Jeetje, hou je lange tenen een beetje in je te kleine schoenen zeg. Hoe durf jij mij nu op zo'n manier te gaan oordelen. Jij begrijpt iets echt ontzettend verkeerd, ik raad je aan om heel het topic nog eens goed door te lezen. Ik geef overigens ook nergens aan WAT IK WIL, maar ik geef FEITEN aan die ZULLEN gebeuren, ik zelf weet totaal nog niet wat ik zal doen. Ik zou in ieder geval niet met een ander liggen naaien zoals jij dat redeneerd ! Ik heb het hier weleens over gehad met mijn vriend, en die zei direct, ik weet het niet, ik weet vrijwel zeker dat hij dat niet zal volhouden, is het dan meteen een slecht mens ? Nee.. vind ik niet...Ik stel overigens jou voor het blok, door alle mogelijke dingen aan je duidelijk te maken die zouden kunnen gebeuren, dat jij daaruit nu je eigen conclusies trekt, kun je maar beter stoppen met deze discussie ?
Ik heb in ieder geval geen zin in een discussie met iemand die gelijk uit slaat, sist en (blijkbaar) niet open staat voor dingen die echt gebeuren, en niet het ideale beeld dat er in jou agressieve hoofdje omgaat ! Verward

**Geplaatst**: 18-03-04 20:33

Geplaatst: 18-03-04 20:33

Sorane"]
[quote="Lielle"]Ik zie daar niets gemeens in, alleen wat realiteitszin Bovendien kan ik er niet uit opmaken dat ze hem dus al zeker zou laten vallen. Joe Jackson (meen ik) heeft ooit een mooi nummer geschreven "will you be my number two?" En dat geeft de essentie weer IMO. Zelf kom je altijd op de eerste plaats, als dat niet zo is kun je ook iemand anders niet gelukkig maken.

Overigens heeft ze nergens gezegd dat ze achter zijn rug om een ander zou hebben.

[quote="Lielle schreef:
Blijf jij toch steeds bij hem als het een egoistische egocentrische klootzak is geworden die zwelgt in het zelfmedelijden om het maar even duidelijk te maken?

op die laatste vraag wil ik trouwens ook een antwoord.
[/quote]

Ik zou bij hem blijven!!! Je hebt voor mekaar gekozen. In dik en dun!!! Als hij zo wordt doe je zelf ook iets niet goed hoor!

Ik ga me verder in deze discussie niet meer mengen. Ik vind het te bizar voor woorden dat een ander voor je gaat bepalen wat je doet in die situatie. Sorry maar ik heb niet het idee dat het hier gaat om volwassen mensen met een goede relatie!
[/quote]

Hoe kom je er nu bij dat iemand anders voor jou aan het bepalen is wat je moet doen ? Er word je gevraagd WAT JE ZAL DOEN als het gebeurd. Waarom wil je niet verder discusieren ? Loop je ergens vast ofzo ? Wij allen zien geen probleem. En jij hebt het toch niet in de hand hoe jou vriend word als hij van de 1 op de andere dag ineens invalide is ? Heb jij nu ook al je vriend's leven in je hand dan, bepaal jij of hij wel of niet dingen mag doen ? Het moet niet gekker worden lijkt mij.. Ik heb meer het idee, dat jij niet helemaal snapt en open staat wat er hier voor keuze word voorgelegd, ik vraag je niet te kiezen, maar ik vraag je open te staan voor die keuze, wat jij zou doen, dat jij dan zo uit je slof schiet (en daarmee ook de enige) zegt wel wat meer over jou dan de rest in dit topic nietwaar ? Overigens heb ik een zeer goede relatie, en ik kan hier ook zeker over praten ? Kan jij dat wel ? Zonder gelijk iets te roepen..

**Geplaatst**: 18-03-04 20:35

Geplaatst: 18-03-04 20:35

Tja, moeilijke vraag hoor. Een ding weet ik zeker, ik blij bij hem. Een rolstoel hoeft geen grote hindernis te zijn.

Maar als hij verandert... Als hij een negatieve, mokkige egoist wordt vol met zelfmedelijden zie ik het eerlijk gezegt niet gebeuren dat ik bij hem blijf. Ik viel immers voor die spontane, grappige knul. Of hij nou kan lopen of niet..
Kijk, dat het begin zwaar wordt zal vast wel. Dan zal ik hem ook steunen. Maar op een gegeven moment zou hij zich erbij neer moeten leggen. Verder gaan met leven.
In een relatie zijn er nog altijd twee mensen, wat betekent dat je rekening met mekaar moet houden. Ik doe dat bij hem en dat zal hij ook bij mij moeten doen. En dat kan niet als hij constant met zichzelf bezig is en ik hem steeds moet wijzen op het feit dat hij nog wel leeft!
Ik denk dan niet dat de liefde kan standhouden, als het van een kant af moet komen. Ik zeg niet dat het ook zo gaat, als hij die leuke spontane jongen blijft zal ik hem niet zo verlaten. Het punt is dat hij ook voor de relatie zal moeten vechten..

Als hij de persoon blijft waarvoor ik toen viel, maar de liefde is op een gegeven moment over, dan ga ik ook weg. Dat is gewoon niet eerlijk, om dan bij hem te blijven. Om bij iemand te blijven alleen omdat hij invalide is, dat is pas sneu..

**Geplaatst**: 18-03-04 20:40

Geplaatst: 18-03-04 20:40

Sorane"]
Ik ga me verder in deze
discussie niet meer mengen. Ik vind het te bizar voor woorden dat een ander voor je gaat bepalen wat je doet in die situatie. Sorry maar ik heb niet het idee dat het hier gaat om volwassen mensen met een goede relatie!
[/quote]

wow! Jij durft nogal te oordelen met je 23 jaar Uit mijn profiel kun je lezen dat ik iig 32 ben, [size=15]meestal [/size]een redelijke indicatie van volwassen zijn.

[quote="van dale online schreef:
dis·cus·sie (de ~ (v.), ~s)
1 bespreking waarbij de deelnemers trachten door argumenteren de oplossing van een probleem te vinden => gedachtewisseling, redekaveling

Dat betekent dus dat je over en weer luistert/leest en probeert begrip voor elkaars standpunt op te brengen. Met modder gooien hoort daar normaal gesproken niet bij.

Ik heb nergens gezegd wat JIJ zou moeten doen, alleen wat IK zou doen, en met mijn argumenten daarvoor. Ik ben op iemand verliefd geworden (en met hem getrouwd BTW Knipoog

na een aantal jaar te hebben samen gewoond) om een aantal redenen maar de belangrijkste is de persoon die hij is. En als dat verandert (en geloof me, je kunt iemand niet veranderen of voorkomen dat hij verandert, daar ben je altijd zelf veratwoordelijk voor), ga ik nog eens heel goed nadenken. Dat geldt trouwens altijd, ook als het niet door een ongeval zou komen.
Maar jij schrijft wel voor wat Shanna en ik zouden moeten doen, en dat mag wel? Ik mis hier (en in wel meer berichtjes van jou) wat gevoel voor realiteit, inlevingsvermogen (heeeel belangrijk in een goede relatie Knipoog

) en last but not least humor.

Maar nog een voorbeeld. Stel, je bent met je vriend getrouwd (ik zie dat jullie plannen hebben) en hij heeft kortstondig een andere relatie. Jij komt er achter, en hij maakt het uit maar loopt de rest van zijn leven te treuren over wat had kunnen zijn. Geldt dan ook nog in voor- en tegenspoed?

**Geplaatst**: 18-03-04 21:12

Geplaatst: 18-03-04 21:12

Ik zou hem er echt niet om verlaten. Hoe zwaar dan ook ! Je hebt voor hem gekozen en houd van hem hoe hij is, niet om hoe hij was.

Ik weet ook zeker dat als het omgekeerd was hij mij ook niet in de steek zou laten.

**Geplaatst**: 18-03-04 21:19

Geplaatst: 18-03-04 21:19

Ik zal mijn vriend neven nooit niet verlaten mocht er iets gebeuren, daar hebben wij al te veel voor mee gemaakt.
Hoe zwaar het dan ook zou worden ik blijf bij hem.

**Geplaatst**: 18-03-04 21:21

Geplaatst: 18-03-04 21:21

Dat kun je toch nooit van te voren bepalen? Als de liefde nu overgaat dankzij/ondanks de situatie die ontstaat.. Blijf je dan nog?
Je leeft voor jezelf, niet voor een ander.

**Geplaatst**: 18-03-04 21:26

Geplaatst: 18-03-04 21:26

kojack schreef:
Ik zou hem er echt niet om verlaten. Hoe zwaar dan ook ! Je hebt voor hem gekozen en houd van hem hoe hij is, niet om hoe hij was.
Ik weet ook zeker dat als het omgekeerd was hij mij ook niet in de steek zou laten.

precies! Dus om zijn persoonlijkheid, en als die verandert, kan dus ook je liefde veranderen Knipoog

Lis

**Geplaatst**: 18-03-04 21:53

Geplaatst: 18-03-04 21:53

Ik denk dat je op deze vraag pas echt een antwoord kunt geven, als je in die situatie zit. En ik hoop dat we daar allemaal nooit in komen te zitten.

Ik denk dat als Dick nu invalide zou raken, in welke vorm dan ook, ik niet bij hem weg zou gaan, maar voor hem zou blijven zorgen. Hoe erg het ook met hem gesteld zou zijn. Niet uit medelijden, niet omdat dat zo hoort, maar omdat we er al zoveel mooie jaren op hebben zitten samen, omdat we al zo lang van elkaar houden, lief en leed delen en elkaars beste maatje zijn.
Ik kan me op dit moment niet voorstellen waarom ik dat niet voor hem zou doen.

**Geplaatst**: 18-03-04 21:56

Geplaatst: 18-03-04 21:56

Sonja, en als zijn persoonlijkheid (zie wat berichtjes van mij hierboven) zou veranderen?

**Geplaatst**: 18-03-04 22:00

Geplaatst: 18-03-04 22:00

Dan zou ik hem (denk ik!!!!) niet in de steek laten, maar ik weet niet of er dan geen ruimte in m'n leven zou komen voor een ander iemand..... Ik denk niet dat ik mezelf helemaal weg zou kunnen cijferen voor een ander. Voor een groot deel wel, maar helemaal.... nee, dat denk ik niet.

Ik heb dit van dichtbij meegemaakt, van een vriendin van m'n moeder. Haar man is niet goed uit een hartoperatie gekomen, hersenbeschadiging opgelopen, lichamelijke klachten en qua karakter totaal veranderd. Ze heeft het 10 jaar volgehouden, en is toen gevallen voor een andere man. Ze heeft nog steeds een verzorgende rol tov haar ex, maar heeft een nieuwe relatie waarin ze zichzelf ook kwijt kan.

Ik kan me dit heel goed voorstellen.

**Geplaatst**: 18-03-04 22:04

Geplaatst: 18-03-04 22:04

Ik ook, en ik denk dat dit een redelijke 'oplossing' voor alle partijen is.

**Geplaatst**: 18-03-04 22:26

Geplaatst: 18-03-04 22:26

Citaat:
Als het blijvend was geweest was hij thuis gaan werken en voor mij zorgen.

Het is altijd ALS. Je kunt pas echt oordelen als je zelf in de situatie zit of hebt gezeten. Jullie praten allemaal over ik en hij en wij beloven dat elkaar, maar dingen veranderen! Een moeder van een drugsverslaafd kind kan ook opgelucht zijn als haar kind dood wordt gevonden door een overdosis, en een echtgenoot die vreemdgaat kan ook vergeven worden. Jullie bekijken het allemaal van de ik ben loyaal kant, ook al kan ik me er heus wel iets bij voorstellen. En dan kan ik wel een snotneus zijn van 17 maar sommige mensen denken zo egoistisch, en niet op de manier zoals jullie allemaal denken. Want hoeveel mensen houden de schijn wel niet op voor de buitenwereld? "Als ik het maar goed doe, want anders kotsen ze mij uit".

Ik denk dat je over zulke situaties niet kunt oordelen, iedereen zijn mening, iedereen zijn normen en waarden. Niet alles wordt op dezelfde manier opgelost.

Hmm best wel offtopic.

**Geplaatst**: 18-03-04 22:30

Geplaatst: 18-03-04 22:30

Hmm, daar wil ik liever niet over nadenken.....
Maar ik kan me geen leven zonder hem voorstellen. Daar is hij me veels te lief voor....

**Geplaatst**: 18-03-04 23:24

Geplaatst: 18-03-04 23:24

Licht eraan wat hij allemaal nog kan en niet kan.
Als hij verlamt is ben je het eerder beu omdat hij nks kan zeg maar(lijkt mij he)
En maar als hij gewoon in een rolstoel zit kun je heus nog wel veel leuke dingen doen samen enzo hoor dnek ik.
Je hebt sporten voor invaliden enz enz zo zijn er veel aangepaste dingen wel hoor!!
Ik denk dat het een kwestie van accepteren is want als je echt van elkaar houdt wordt je relatie er niet meer of minder om..........denk ik

Jeetje moeilijk hoor maar je weet het pas echt als je het meemaakt .......(moeder van me stiefzussies zit in een rolstoel en heeft ook nog een paar vrienden gehad in de lopp der jaren)

**Geplaatst**: 18-03-04 23:45

Geplaatst: 18-03-04 23:45

Je kan gaan zeggen wat je gaat doen. Je kunt het roepen en schreeuwen en menen uit het diepst van je hart. Feit blijft dat je kan pas oordelen wat je doet als je in zo'n situatie zit.

Ik heb niet zoiets meegemaakt maar blijf me af en toe verbazen over het feit dat ik anders reageer op bepaalde zaken als dat ik altijd heb gezegd te gaan doen.

Verder heb ik ook geleerd mensen te accepteren die anders denken dan jezelf. Ik probeer ze ook niet te overtuigen. Dit is mijn mening, en de ander kan helemaal anders denken. Prima toch? Pas als we samen moeten beslissen over iets wordt het pas anders.

Ik kan in deze situatie ook niet zeggen wat ik zou doen.

**Geplaatst**: 19-03-04 00:06

Geplaatst: 19-03-04 00:06

Fasel schreef:
DAt is een ander geval. Jij doelt op het feit (denk ik) dat hij zwelgt in zelfmedelijden, je gaat rondcommanderen, emotioneel chanteren (ik heb het al zo moeilijk en jij doet niets voor mij) etc etc.

In dat geval geef ik hem een jaar (van de dag van gebeurtenis tot een jaar later) om te veranderen, weer positief te worden en de rest van zijn (en mijn) leven niet te verpesten. Doet ie dat niet, dan zal hij op eigen benen (beetje banketstaaflige bewoording) moeten gaan staan.

Ik ga eigenlijk constant uit van het feit dat hij invalide kan worden maar dat hij, na uiteraard een moeilijke periode, wel zijn leven weer gaat oppakken.

Op dat laatste zou ik idd hopen en daar ga ik ook het liefste van uit. Maar in mijn antwoorden heb ik de situatieschets uit dat artikel (van de topicstarter) genomen. Die komt overeen met het bovenste deel van jouw reactie. En in dat geval zou ik net zo reageren als jij. Misschien geef ik hem zelfs nog wel langer dan een jaar, dat is ook afhankelijk van de situatie. Lukt het uiteindelijk niet om er samen nog iets van te maken, dan heb je het iig geprobeerd.

Overigens geloof ik niet in 'eeuwige trouw' of 'trouw tot de dood ons scheidt'. Er kunnen altijd dingen gebeuren waardoor mensen (gevoelsmatig of verstandelijk) besluiten om ieder hun eigen weg te gaan.

Ik realiseer me overigens dat ik hier nu heel nuchter en rationeel over praat, terwijl ik in feite een echt gevoelsmens ben. Typisch...

**Geplaatst**: 19-03-04 00:10

Geplaatst: 19-03-04 00:10

Moeilijke vraag, maar wel iets waar veel mensen wel eens over nadenken. (tenminste, ik wel Tong uitsteken

)
Ik heb wel het idee dat ik hem niet in de steek zou laten, en zeker de eerste tijd zal hij me wel af mogen snauwen, want het is ook niet niets voor hem. Maar ook zal ik proberen normaal tegen hem te blijven doen, het bij elkaar blijven moet namelijk niet uit medelijden zijn, maar omdat we nog van elkaar houden.
En ook met een rolstoel kan je nog leuke dingen doen, hij hoeft niet de hele dag thuis te zitten. maar hij moet toch zijn leven weer op het spoor proberen te krijgen en dat gaat niet als je de hele dag niets doet, dus als hij zelf niet begint met ergens heen te willen gaan, sleep ik hem wel mee (klinkt misschien een beetje gemeen).
Maarja, zoals al veel mensen zeiden, dat weet je pas als je in de situatie zit. (wat ik hoop dat nooit zal gebeuren)

**Geplaatst**: 19-03-04 03:56

Geplaatst: 19-03-04 03:56

Iedereen denkt zowat dat als je in een rolstoel zit, je (bijna) niks meer kan.
Maar dit is lang niet altijd zo.

Mijn oom zit in een rolstoel, mijn tante (en hij natuurlijk ook) heeft een moeilijke periode gehad vlak na het ongeluk, het komt dan meer op het overleven en revalideren, dan je leven leven.
Maar ze zijn er beide ook uitgekomen.
Wat hij nog in bed kan, weet ik niet (wil ik ook helemaal niet weten Haha!

), wat hij daarbuiten kan weet ik wel.
Hij gaat iedere dag naar zijn werk, rijdt nog steeds in de auto en leeft zijn leventje, heeft nog steeds favoriete bezigheden en ga maar door, ja, met aanpassingen, maar hij is niet stil blijven staan.
Hij is geestelijk nog steeds in orde, alleen lichamelijk niet meer.
Hij heeft een fiets (zo'n ding voor de rolstoel, wat je met je handen voortbeweegt), een aangepaste auto en ga zo maar door.
Hoe hij voor de tijd was, weet ik niet, daar was ik nog te klein voor, hoe hij nu is, weet ik wel.
Hij gaat nog steeds uit, naar ieder verjaardag of feestje wat hij heeft, ook gewoon een zondagmiddag weg.
Een stel vrienden van hun bezoekt hij alleen in de zomer, dan kunnen ze buiten zitten, anders moet hij de trap op en dat kan dus niet.
Maar het zijn wel vrienden gebleven, en hij bezoekt ze dus ook nog wel bij hun thuis, alleen kan dat soms niet.
Ook theater oid is geen probleem, er zijn speciale rolstoelplaatsen.
Maar hij is positief gebleven, altijd geweest weet ik niet, misschien heeft hij ook wel een grote dip gehad, maar iig weer positief uit het leven gekomen.

Wat ik zou doen?
Geen idee, ligt aan de relatie en hoe hij is (geworden).
Ik ga er dus vanuit dat door het ongeluk dat je lichamelijk gehandicapt bent geworden, niet geestelijk gehandicapt (kan natuurlijk ook nog).
En dan vooral na het ongeluk, na de revalidatieperiode (kan best een jaar duren hoor en ook langer voordat hij/zij zijn/haar leventje weer op de rails heeft en volledig gerevalideerd is).
Maar dat punt moet ook niet te lang duren.
Je kan wel denken, hij wordt weer de oude (nouja, dat kan nooit, maar geestelijk wel) en als je daar op blijft wachten, kan je in sommige gevallen heel lang wachten.
Tuurlijk zit je de eerste tijd niet lekker in je vel, maar op een gegeven moment moet je je daar ook overheen kunnen zetten.
Je kan er toch niks meer aan doen, je zult ermee moeten leren leven.
En als jullie samen willen blijven, moet je er samen mee moeten leren leven.
Willen jullie dat niet, dan moet je ieders je eigen weg bewandelen (figuurlijk dus!).

Als een ander mij niks meer toelaat doordat hij niet alles meer kan, niks meer samen wil ondernemen of wat dan ook, alleen maar thuis wil blijven zitten en het liefste nog heeft, dat jij dat ook doet, hij een patiënt van jouw wordt, in plaats van de grote liefde die hij eerst van jou was of op een andere manier de liefde verandert.
Tja, dat zijn dingen waarop je zou kunnen zeggen, ik heb ook nog een leven, leef mee of laat mijn leven mijn leven en jouw leven jouw leven (als je nog wel van elkaar houdt dan tenminste) of onze levens scheiden hier van elkaar.

Net als je partner niet invalide wordt, dan kan de liefde veranderen, dat kan dus ook als je partner wel invalide wordt.
Ik vindt het scheinheilig als je dan bij hem blijft omdat hij invalide is.
Ik neem trouwens aan dat het invalide zijn niks te maken heeft met je gevoelens voor elkaar.
Maar door het invalide worden kan je partner wel veranderen, daar kan de liefde dus wel door veranderen.
Maar als de liefde ineens verandert is nadat je gehoord hebt dat je partner nooit meer uit de rolstoel komt, dan was het nooit liefde, dan was het iets anders.
Als hij maar positief is, als is het niet naar de toekomst, maar wel naar jou, naar jullie samen.

Samen blijven met je partner, liefde vind ik de belangrijkste reden.
En liefde kan veranderen, wees dan ook zo sterk om er wat aan te doen, zoek een oplossing, vind de liefde terug of stop ermee.

Ik kan dus niet zeggen wat ik ga doen, dat hangt van heel veel factoren af.
Maar ach, laat ik maar eerst een liefde vinden, dan is er nog tijd zat om er over na te denken.
Maar eigenlijk is erover nadenken niet nodig, want het is toch anders als het werkelijk gebeurt en dan is er nog tijd genoeg om er over na te denken.

**Geplaatst**: 19-03-04 10:39

Geplaatst: 19-03-04 10:39

Zoals ik het nu zie zou ik mijn vriend never niet in de steek laten. Ik zou zeker bij hem blijven. Maar als ik echt in die situatie zou zitten.. who knows? Als hij puur lichamelijk iets zou mankeren dan zou ik er niet zo'n moeite mee hebben.
Maar soms (neem nou een hersenbloeding) kan het karakter van mensen heel erg veranderen. De persoon waar je dan zo verliefd op was is die persoon niet meer. Die veranderingen zou ik wel proberen te accepteren. Maar als de relatie daardoor heel slecht zou worden... ik weet het eigenlijk niet. Verward

**Geplaatst**: 19-03-04 10:47

Geplaatst: 19-03-04 10:47

Pfff, dat is een moeilijke vraag......

In eerste instantie zou ik bij mijn vriend blijven simpelweg omdat ik mij nu op dit moment geen leven zonder hem kan voorstellen Lovers

Maar hoe dat dan zit over een paar jaar als hij en de situatie zo zouden worden als jij beschrijft

Ik weet het niet, ik weet het echt niet

Ik heb eerder een instelling van "we zien wel wat er komt. Ik ga me nou nog niet druk maken over de toekomst."

**Geplaatst**: 19-03-04 14:32

Geplaatst: 19-03-04 14:32

Da's ook heel verstandig Flettie, want daar schiet je helemaal niets mee op. Je weet gewoon niet wat je doet in een andere situatie. 'k Heb al zo vaak versteld gestaan van mezelf (in negatieve en positieve zin)

**Geplaatst**: 19-03-04 14:40

Geplaatst: 19-03-04 14:40

Lielle schreef:
Sonja, en als zijn persoonlijkheid (zie wat berichtjes van mij hierboven) zou veranderen?

Misschien ben ik erg ouderwets maar ik persoonlijk ga toch voor :In voor en tegen spoed........................................................

Btw er zijn nog veel meer scenario's waarin mensen veranderen,kijk maar eens bij bejaarde mensen [de een dement de ander nog kerngezond] mensen die zwaar overspannen zijn en zo zijn er nog meer voorbeelden. Houd houden van dan op..........? Verward

**Geplaatst**: 19-03-04 15:07

Geplaatst: 19-03-04 15:07

Het " houden van" niet, maar je kunt je afvragen waar je dan nog van houdt. Van een herinnering? Van iets wat gewoon niet meer terugkomt?

Ik weet het niet hoor. Volgens mij kun je d'r echt niets van zeggen zolang je niet in die situatie zit.

Kreeg vandaag weer te horen van iemand wiens moeder zelfmoord heeft gepleegd vorige week. Meteen van die reacties als 'asociaal' en 'ik zou dat nooit doen' ..... Maar kun je dat zo zeggen? Of beter gezegd; zul je dat altijd waar kunnen maken?