Bokt.nl

**Geplaatst**: 13-01-02 13:34

sorry laura

Geplaatst: 13-01-02 13:34

sorry laura maar ik voelde me meteen aangesproken.

daar door zal ik je verhaal vanaf een andere kant hebben gelezen.

nu dat ik het rustig over lees zie ik dat in nog maals sorry

en vind ook zeker niet dat je moeder ( of ander mensen die depressie te boven zijn gekomen) een slappeling is!!

juist heel sterk!
want wat is er makkelijker dan in je hoekje blijven zitten.

( zoals ik al zei voelde ik me aan gesproken ik weet er namelijk alles vanaf)

groetjes....

**Geplaatst**: 13-01-02 14:48

Geplaatst: 13-01-02 14:48

Wat is er makkelijker dan in je hoekje te blijven zitten...?

HALLO?

PROBEER ZELF EENS...

**Geplaatst**: 13-01-02 16:21

Geplaatst: 13-01-02 16:21

Zelf heb ik een (direkte) collega gehad die depressief was.
Aan de ene kant had dezelfde gedachten als Laura: Jongen geef jezelf een schop onder de kont en ga wat doen! Aan de andere kant wilde ik hem dolgraag helpen maar ik wist niet hoe. Moet je hem juist sparen met werk of juist net doen alsof er niets aan de hand was? Heeel moeilijk en heel frustrerend.
Laura, misschien is ook wel de onmacht hetgene wat je bezig houdt: Je wilt graag iemand helpen maar die persoon wil (onbewust!) niet geholpen worden en jouw goede en goedbedoelde adviezen worden in de wind geslagen. Mijn collega had ook de neiging om iedereen de "schuld" te geven van zijn gemoedstoestand behalve zichzelf. Het lag allemaal aan een ander......
Door die periode met mijn collega heb ik wel begrepen dat mensen die in een depressie zitten dingen doen en zeggen waar ze zelf geen grip op hebben. Je moet ze niet kwalijk nemen dat er bepaalde hersenspinsels zich in hun hoofd vormen waar een gezond mens absoluut niet op zou komen. En je daar persoonlijk niet al te veel van aan trekken. Als je dat kunt tenminste.

**Geplaatst**: 13-01-02 20:49

Geplaatst: 13-01-02 20:49

Kajelleke schreef:
Wat is er makkelijker dan in je hoekje te blijven zitten...?

HALLO?

PROBEER ZELF EENS...

duuuuhhhh en jij leest mijn verhaal weer niet goed Boos!

ja heb ik al geprobeerd hoor !!!!!!!!ben uit het hoekje gekomen.
en verder geen zin om het hier op bokt erover te hebben .

**Geplaatst**: 14-01-02 10:28

Geplaatst: 14-01-02 10:28

wat is begrijpen? dat vraag ik mij in deze dan echt af!

Een hele goede vriendin van mij is ook depressief en als je mij vraagt: begrijp je wat er in haar om gaat en waarom ze bepaalde dingen doet, dan moet ik denk ik heel eerlijk antwoorden: nee, dat begrijp ik niet. Dat onderscheid een depressie ook van "een dipje" denk ik. Een dipje kan iedereen begrijpen en je kunt idd tegen iemand zeggen: en nu is het genoeg geweest, pak jezelf bij elkaar en nu niet meer zeuren (bij wijze van spreken). Maar een depressie is iets anders; ze zeggen niet voor niets dat het een ziekte is. Het is niet te begrijpen als je het zelf niet hebt ervaren denk ik.

Maar als je vraagt of ik begrip heb voor mijn vriendin: ja zeker!
Ze is 1 van de moedigste mensen die ik ken. Ja, ze is depressief, maar ik sta soms versteld van haar moed. Dingen die ze nog doet, de humor waarmee ze soms tegen dingen aankijkt. Ik denk dat ze wel moet. Ik kan me tenminste voorstellen dat ze haar vreugde uit kleine dingetjes moet zien te putten, om op die manier haar (lange) dagen (en nachten) door te komen.

En ik probeer te doen wat ik kan. Haar te steunen waar ik kan, haar te begrijpen waar ik kan. En er voor haar te zijn.

Ik hoop dat het helpt, maar ik weet het niet. Ik weet alleen wel dat ze blij is dat ik er ben wanneer ze haar verhaal kwijt wil en dat is voor mij genoeg, daar doe ik het voor!

**Geplaatst**: 14-01-02 11:11

Geplaatst: 14-01-02 11:11

Ik sluit me helemaal aan bij Tender ,begrijpen kun je het niet ,maar steun elkaar!
Afgelopen december ben ik geconfronteerd (voor de tweede keer) met het niet meer verder kunnen leven van een depressieve jonge vrouw.
Zij heeft het allemaal geregisseerd met de steun van partner en familie en ik heb er de grootste bewondering voor !
Het speet haar maar het ging echt niet meer ,geen hoop ,geen levensvreugde meer voelen .Niet aan de buitenkant ,de pijn zat binnen.

Vannacht weer ontwaken
uit onrustige slaap
hoelang nog?
hoelang nog dit?
hoelang nog deze pijn?
schrijnend,vlak achter mijn huid
ogen geopend
starend in het niets
verschrikt,verdrietig,vermoeid
de lucht kleurt zwart

Het heeft op mij diepe indruk gemaakt en misschien wordt het op deze manier wat duidelijker voor diegene die (nog ) niet kunnen begrijpen.

**Geplaatst**: 14-01-02 15:50

dep

Geplaatst: 14-01-02 15:50

Malle Babbe schreef:
dat is nu juist het hele probleem...
mensen WILLEN/KUNNEN je niet begrijpen.
Ik ben een jaar of 4 heel depresief geweest , ik hield het eerst voor mezelf , daardoor ging het helemaal de verkeerde kant op...toen ging ik aan de buiten wereld vertellen dat ik depresief was en hoe reageerden die???? juist ja , die komen aanzette met " ach stel je nie aan een meid van 14 al depresief???geef jezelf een schop onder je reet "
doordat mensen je dus niet willen of kunnen begrijpen durf je er niet meer over te praten en kom je in een steeds dieper gat te zitten...

en idd als je ECHT depresief bent , dan helpt een lief schaapje in de wei je echt niet hoor...dan heb je hulp nodig van iemand die je kan helpen...
en die je wel begrijpt of iig de moeite neemt om je te begrijpen

Ik kan me hier dus echt in vinden.
Ik sukkel ook al heel lang met een depressiegevoel. Gedurende 2 jaar is het van wat faalangst naar blijvende neerslachtigheid gegaan. En nu ben ik zover dat ik soms echt niet meer wil...
Altijd proberen te verzwijgen, sterk te zijn maar ik kan dat nu niet meer aan, ik moet nu kunnen praten over mijn gevoelens (noem het eerder een hardnekkige mist) maar thuis kan dat niet en op school hebben ze niet door dat ik niet gewoon af en toe spijbel (doet elke student toch...) maar gewoon niet meer de fut heb om iets te doen, zelfs niet wat ontspannen...
De reactie die ik dan krijg: denk toch aan je diploma, laat je niet zo gaan, het gaat wel over... Maar hulp zoeken, het erkennen (begrijpen doe ik me zelf nog niet dus hoe wil n ander...)? Niet dus!
Nee, integendeel, nog wat schuldgevoelens erbij...
Soms wil ik niets meer en dan wil ik daarover praten maar dat kan niet en dan raak ik bang, gefrustreerd en boos dan reageer ik het af op mezelf en ga ik drinken of mezelf steeds weer verwonden...
Ik denk echt wel eens van: hoe hoog is hoog genoeg; of met welke combinatie pillen -drank, of als ik nu ns in t water spring (dat nu in de winder na enkele min al dodelijk kan zijn)...
Maar dat durf je toch tegen niemand te zeggen? Niet omdat ze me zouden tegenhouden maar gewoon omdat ze t als aandachttrekkerij zien.
Want ik ben zo'n 'braaf meisje uit een degelijk happy gezinnetje' en die doen dit soort dingen toch niet... duh...

**Geplaatst**: 14-01-02 15:52

Geplaatst: 14-01-02 15:52

depressief: iedereen denkt zich wel 'ns depressief te voelen.
Ik word hier zo VRESELIJK boos om!!!!!!!!!!!!!!!
Mensen weten niet wat depressief is. Ze zitten gewoon even niet lekker in hun vel ofzo, dat is alles. Het is toch al een heel gewone term: "ik ben depri". Nou, dat mochten ze niet willen.....................................
dat wens ik mn ergste vijand niet toe. Verder wil ik er niets over kwijt.

**Geplaatst**: 14-01-02 16:15

Geplaatst: 14-01-02 16:15

Wat zei ik nou...?
Ik weet dat velen als ze zich down voelen dat 'depri' noemen maar ik voel me echt rotslecht en depressief, een 'dipje' duurt volgens mij GEEEN 2 jaar aan een stuk!

Hier word ik lastig van...!

**Geplaatst**: 14-01-02 16:19

Geplaatst: 14-01-02 16:19

MirageGidran, ik denk dat het beter zou zijn als je eerste de reacties even goed leest, voordat je onnodig mensen heel diep kwetst!

**Geplaatst**: 14-01-02 17:49

Geplaatst: 14-01-02 17:49

en ik had weer een onredelijk moment, sorry

nu voel ik me weer schuldig, slecht door dat bericht over Sandra... Gaat dat nooit stoppen...?

**Geplaatst**: 14-01-02 18:23

Geplaatst: 14-01-02 18:23

Mijn moeder heeft meerdere depressies en psychoses gehad, dus ik begrijp wel wat je bedoelt. In het begin was ik ook woedend, ik was 14, hoorde me druk te maken over huiswerk, vriendjes en andere dagelijkse zaken. In plaats daarvan lag ik met mijn broer voor de deur om te zorgen dat mams niet naar buiten ging en zichzelf wat aan deed. Als je tijdenlang voor iemand zorgt en probeert te begrijpen waar iemand doorheen gaat, en dan te horen krijgt dat je niet de dochter bent die ze had willen hebben is dat inderdaad ontzettend wrang en doet dat pijn..
Ik was voornamelijk boos omdat de psychose en daarop volgende depressie gevolg was van druggebruik toen ze jong was, dus ik vond dat het haar eigen schuld was waarmee ze ons opzadelde. Dat iemand te beroerd is even uit bed te komen als je net uit school komt e.d. kwam er bij mij al helemaal niet in..
Gelukkig heeft mijn moeder al 3 jaar geen ernstige depressies gehad, en ik begin nu een beetje te begrijpen hoe het allemaal voor haar geweest moest zijn.. Tijdens een depressie voel je niets. Geen angst, verdriet, woede, maar ook geen liefde of blijdschap. Leegte. Alleen leegte. Ze zal dus wel 'zien' dat je van haar houdt en je best doet, maar ze zal het niet voelen. Blij dat je om haar geeft zal ze al helemaal niet zijn. Misschien vindt ze dat juist alleen maar lastig omdat ze weet dat ze jou kwetst met haar gedrag.
Probeer haar geen 'schop onder haar kont' te verkopen.. Daar heeft ze niets aan, zorgt er alleen maar voor dat ze zich nog ellendiger gaat voelen over wat ze allemaal niet kan. Probeer trots op haar te zijn voor de dingen die ze wel kan, en probeer haar dat ook duidelijk te maken. En misschien het moeilijkste: doe een stapje terug en accepteer dat je de komende tijd geen moeder zal hebben. Dit is echt heel erg moeilijk, maar als je niets van haar als moeder verwacht word je niet elke keer als ze daarin 'faalt' teleurgesteld.
Nog even een postitief puntje ter afsluiting: Sinds mijn moeder weer beter is hebben we een geweldige band. Juist omdat we zo veel hebben meegemaakt waarderen we veel meer wat we aan elkaar hebben. Helemaal nu duidelijk is dat (manische) depressie in haar genen zit en mijn broer en ik het dus ook in een (lichte) vorm hebben is ze een enorme steun..

Als je meer wil weten of gewoon even je hart wil luchten kan je me altijd een pbtje sturen.
Sterkte meid..

**Geplaatst**: 14-01-02 21:47

Geplaatst: 14-01-02 21:47

Mijn moeder heeft best vaak depressies gehad, en mijn vader ook een tijdje. Het was erg gezellig, maar ik word er niet boos om, want zij kunnen er ook niks aan doen.

**Geplaatst**: 15-01-02 12:01

Geplaatst: 15-01-02 12:01

Margreet schrijft dat depressie een lichamelijke oorzaak heeft. Dit hoeft echter niet altijd het geval te zijn. Dat een serotoninetekort de oorzaak zou zijn van een depressie is tot op de dag van vandaag nog steeds niet onomstotelijk bewezen.

Mensen kunnen een depressie krijgen wanneer ze te veel in relatief korte tijd te verwerken krijgen. Helaas ovekomt je dit, de één is er ook gevoeliger voor dan de ander maar het is niet iets waar je zelf de hand in hebt helaas. Feit is dat het een ziekte is en deze ziekte een enorme invloed op de mensen in de directe omgeving heeft. Het is moeilijk te begrijpen, zelfs mensen die zelf een depressie gehad hebben kunnen achteraf niet altijd bevattten dat ze zo ziek geweest zijn.

Auto-mutilatie is overigens zeker geen kenmerk voor een depressie. Vaak gaan mensen auto-mutileren na een geestelijk trauma (dikwijls mishandeling). Mensen die auto-mutileren hebben meestal een heel negatief zelfbeeld. Het is beslist geen roep om aandacht, mensen die auto-mutileren zijn over het algemeen bijzonder handig in het verbergen van de verwondingen.

Aandacht vragen hoort inderdaad ook niet bij een depressie. De meeste mensen met een depressie hebben juist te weinig aandacht voor zichzelf gevraagd waardoor ze steeds verder weggegleden zijn.

Ook het aandacht vragen komt veelvuldig voor bij mensen met een negatief zelfbeeld. Ze vinden zichzelf niet interessant genoeg en proberen op deze manier zichzelf "interessant te maken". Dit klinkt een beetje bot, maar zo bedoel ik het niet.

**Geplaatst**: 15-01-02 16:01

Geplaatst: 15-01-02 16:01

zo bedoelde ik het helemaal niet sorry hoor.........
het is ook een TE zwaar onderwerp eigenlijk, waarmee wat je ook zegt, je mensen alleen maar kan kwetsen geloof ik.
kajelleke, ik had het toch niet over jou specifiek. Ik had er geen namen bijgezet, dus waarom voel je je eigenlijk aangesproken?

**Geplaatst**: 16-01-02 11:11

Geplaatst: 16-01-02 11:11

Omdat iedereen op dit moment schijnt te denken dat ik dit 'doe' om aandacht te trekken. En dan krijg je van die 'schoppen onder je kont' waar ik helemaal niks mee opschiet, integendeel. Ik ben zo moe de laatste tijd, fysisch maar ook dat duffe gevoel. Een door en door slecht voelen en niet eens kunnen janken, niet kunnen zeggen wat er nu scheelt... En net dat onverklaarbare maakt dat niemand me serieus neemt. Wat dat laag, negatief zelfbeeld betreft, dat had ik vroeger ook al maar ik had er mee leren leven, ik wist niet beter of het ging niet anders. Maar de laatste 2 jaar is het geevolueerd tot de uitzichtloze situatie waarin ik nu zit en ik zie geen uitweg, ik loop tegen een muur, elke dag terug opnieuw. En het enige wat ff 'helpt' is drinken of zelfverwonding. En niemand die het ziet want voor mijn ouders ben ik nog steeds hun brave dochter die het goed doet op school maar een beetje aan de luie kant...
De enige reden waarom ik 'het' nog niet gedaan heb is schuldgevoel. En ik doe alleen nog iets voor de anderen want voor mijzelf hoeft het niet meer...

**Geplaatst**: 16-01-02 12:34

depressief of echt n depressie: nuance?

Geplaatst: 16-01-02 12:34

Een depressie hebben, depressief zijn, een depressieve fase doormaken...what's in a name?
Weet je, met heel dit topic weet ik niet meer wat ik nog van mezelf moet denken of hoe ik mezelf mag noemen.Ik weet het niet meer, ik weet alleen dat ik me nog nooit van mijn leven zo lange tijd (2jaar) zo ongelooflijk slecht heb gevoeld en nog voel. Want ik heb niet gezegd dat ik een depressie heb maar ik ben serieus depressief en het heeft echt wel gevolgen voor mijn eet-en slaapgewoonten en mijn dagelijks leven. Ik 'functioneer' nog maar hoe? Alleen omdat ik moet (voor anderen) want voor mij hoeft t niet meer... Ik pieker vreselijk constant, eerst over iets 'concreet' waarna ik afglij tot een depressieve stemming waardoor ik me zo slecht voel maar allang niet meer weet waarom... En ik kan ook niet zeggen stop, raap jezelf op, het moet vanzelf wegebben en dat voelt dan ff gewoon maar het kan heel snel (10min) weer omslaan... Ik word hier zo moe(deloos) van...

**Geplaatst**: 16-01-02 15:48

Geplaatst: 16-01-02 15:48

Kajelleke,
Niemand hier kan vanachter zijn pc beoordelen of jij wel of geen depressie hebt. Dat kan alleen een therapeut na een aantal gesprekken. Als ik lees hoe jij je voelt denk ik dat het heel goed zou zijn wanneer je hulp zou zoeken. Je erkent dat je een probleem hebt, dan ben je al half op weg.
Hoe langer je wacht, hoe langer het straks duurt voor je je weer beter gaat voelen.

Ik hoop echt dat je op zoek gaat naar iemand die je hierbij op een professionele manier kan helpen.

**Geplaatst**: 17-01-02 13:21

Geplaatst: 17-01-02 13:21

Ik moet nu in afwachting van iets beter elke dag even met mijn begeleidende docent gaan praten (maar snapt ie dat?) en morgen moet ik (ik heb maar gelijk een jaarabonnement genomen) naar Greet Roosen, de sociale assistente van onze school (en eer ze je daar naar toe sturen...)...