Bokt.nl

Caitlin_K schreef:

Mijn moeder,
mijn allerbeste vriendin, mijn kanjer mijn vechtersbaas. Ze is er niet meer. Ik zit hier in tranen. Jankend en trillend in bed. Mezelf in slaaphuilend, wetend dat ik niet eens kan slapen. Ze is er niet meer. Beelden blijven schieten door mijn hoofd, en vragen blijven rondspoken. Dagelijkse geluiden lijken niet meer normaal, en alles lijkt op geluiden die we net ook in het ziekenhuis hoorde. De beademing klinkt nog in mijn oren.

Mijn moeder, 15 jaar lang ongeneeslijk ziek. Vanmiddag een plotselinge hartaanval gehad. 11.15 ging ze boodschappen doen. Ze keerde niet terug. 12.30 heb ik haar geprobeerd te bellen. Ze nam niet op. Telefoon lag nog thuis. Wel, dat gebeurde wel vaker. 13.00 was ze er nog niet. Ze was al bijna 2 uur weg. Nu sloeg de paniek toe. Samen met mijn broertje liepen we richting de supermarkt, en we liepen tegen een afgezet stuk aan. Politie, Ambulance en traumahelikoper. Was dat mama? Mijn gevoel zei ja. Hoogte kregen we niet, en we werden weg gestuurd. Een zwarte jas, en donker haar. Daar lag ze. Mijn heldin. Mijn vechtersbaas. Artsen en politie druk bezig met de reanimatie. We worden weg gestuurd.

Huilend en in paniek ren ik naar huis. Ze is nog niet thuis. Ik ren weer terug. Ondertussen is de onbekende, waarvan ze toch heel bekend was, met traumahelikoper vervoerd. (Ja mam! Je hebt je helikopterritje toch nog gehad) De linten worden weggehaald en ik loop wanhopig terug naar de Supermarkt. Niemand. Geen fiets van mama te bekennen. Paniek slaat weer toe. Op naar huis. Daar is ze ook niet. Toen belde ik mijn stiefvader. En die was idd gebeld door het ziekenhuis en door de politie.

Met spoed zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Ze werd kunstmatig beademd, en haar hart klopte kunstmatig. Mama wou geen kasplantje zijn, en ze is vredig in ons bijzijn heen gegaan. Ik heb gezegd wat ik moest zeggen, maar toch voel ik me nog vreselijk. Alles is anders.

Mijn wereld staat stil, en toch moeten we verder. We moeten de begrafenis regelen. Wat wil ze eigenlijk? We hebben het er nog nooit echt over gehad, en dat baart me zorgen. Welke muziek wilt ze? Wat doet ze aan? Net heb ik al haar kleding uit de kast gehaald, eraan gesnoven en weer teruggelegd. Ik kan het niet. Ik wil haar kleding, wat naar haar ruikt, niet weggeven. Zeker haar vesten niet. Toch een beslissing gemaakt. Kleding die ze vaak aanhad en toch wel tot het lijstje: ''lievelingskleren'' hoorde heb ik klaargelegd.

Mama, slechts 4 minuten van ons huis al op staart overleden. Gewoon een weg die ik dagelijks loop. Die weg is nu een hel. Net een uurtje geleden wou ik erheen. Samen met vrienden die naast staan bij mama zijn we naar de plek gelopen. Ik heb een half uur op de natte stoep gezet, en zitten janken. Er lagen nog spulletjes van het infuus. Ik heb het opgeraapt. Het is zo onwerkelijk. Ze is er gewoon niet meer. Ik kan niet meer. Ik wil haar terug. Ik moet haar terug. Hoe ga ik nu zonder haar verder? Hoe ga ik dit verwerken? Kan ik dit verwerken? Heel mijn wereld stort in.

Nu toch maar proberen te slapen. Het is allemaal nog zo vers. Vanochtend hadden we nog afgesproken dat we samen vandaag de keuken zouden opruimen. We hadden samen een afspraak bij de Tattoo-shop. Samen een vlinder op onze schouder. We zouden samen naar het concert van Mumford and Sons gaan, en samen naar Coldplay. Alles stort in. Moet ik nog wel erheen gaan? Zij had het wel gewild... Kan ik het? Nu niet. Misschien tegen die tijd wel, maar nu kan ik het niet.
Het is zo onwerkelijk. Alles ligt er nog bij hoe zij het (gister) heeft achtergelaten. Haar koffiemok, haar volle asbak. Alsof ze ieder moment thuiskomt. Maar dat komt ze niet.

Ik voel me zo kl0te.

Sorry voor het lange verhaal. Ik heb zoveel te typen maar kan zo weinig uitdrukken hoe ik me nu voel.
De linten werden weggehaald, en ik besloot