Geplaatst Vlak na de crematie had mijn opa alweer een andere vriendin.
Hij is best wel een harde man en kon absoluut niet voor zichzelf zorgen,
wist niet eens hoe de magnetron werkte.
Mijn oma was nog maar 62 en absoluut geen brei-oma.
Ze was er altijd met de verjaardagfeestjes van mijn zusjes en dat soort dingen.Ze zorgde dus ook altijd voor het huishouden en voor mijn opa.
Toen ze was overleden moest hij ineens voor zich zelf zorgen en omdat hij daar geen zin in had,had hij na een paar weken een nieuwe vriendin.
Mijn moeder (mn oma was haar moeder) was daar best wel boos over,maar we hebben hem niet laten barsten.
Maar hij liet zelf niks meer van zich horen.Niet met kerst,niet met verjaardagen,niks.
Hij wilde mijn oma zo snel mogelijk vergeten en overnieuw beginnen met zn nieuwe vriendin.Wij hoorden bij mij oma,dus nam hij ook geen contact meer met ons op.Mijn moeder heeft altijd gezegd dat haar deuren voor hem open zouden blijven staan.
De as van mijn oma stond in een urnenvaas in zo'n kast bij het crematorium zodat wij altijd een plekje hadden om heen te gaan,net zoals een grafsteen.Wij mochten zelf weten wat er met de as gebeurde,dat intereseerde hem niet zoveel.
Dus stond de urn voor drie jaar in die kast.Daarna konden wij tegen hem zeggen wat wij wilden dat er met de as zou gebeuren.
Die drie jaar waren een tijdje geleden om en mijn tante zou contact met hem opnemen,maar door omstandigheden is dit er niet van gekomen.
Toen heeft hij niet even contact met haar opgenomen,nee,hij heeft zonder het tegen iemand te zeggen de as zomaar laten verstrooien!!
Hij had het gewoon kunnen verlengen of ons kunne vragen wat we wilden,maar mijn tante dacht er even niet aan,en hij zag z'n kans om helemaal overnieuw te beginnen en mn oma te kunnen vergeten.
Er is nu immers helemaal niks meer,helemaal niks!
Het enige wat er nog is,is dat ik op mijn verjaardag na de crematie een kettinkje heb gekregen met een beetje as erin.
Die hebben ze bij het crematorium laten maken en er staat 'oma Eppie' in.
Maar ja,dat is heel iets anders dan zo'n urnenvaas.
Toen ik dit hoorde,wat hij heeft gedaan was ik zooooo ontzettend boos.
Hij denkt helemaal niet na bij onze gevoelens en denkt alleen maar aan zichzelf.Ik heb hem op gebeld en hem duidelijk gemaakt hoe boos ik was en dat hij op mij ook niet meer hoefde te rekenen.De laatste keer dat ik hem sprak was dat namelijk positief want ik belde om te zeggen dat ik was geslaagd,en ik wilde dus dat hij wist dat hij te ver was gegaan.
Mijn moeder en iedereen uit de familie heeft er verdriet van en dat boeit hem niet eens.Toen ik belde en ik zei dat boos was enzo hing hij ook gewoon op!! Hoe laf kun je zijn...!
Maar goed,ik denk er best wel veel over na,ik kan me niet voorstellen dat hij echt ALLEEN maar aan zichzelf denkt.Hij heeft iemand die gek genoeg is om voor hem te zorgen en mijn oma vergeet hij echt gewoon.Het klinkt raar,maar hij wilde niks meer met haar te maken hebben.
En aan ons denkt hij ook niet.
Hij vind datr hij het beste heeft gedaan.
'Wanneer ik niks hoor,ga ik er van uit dat jullie de urn niet meer hoeven'
zei hij lachend.
Ik vind dit dus best wel moeilijk te begrijpen en ik draag m'n kettinkje de laatste tijd elke dag,om niet het gevoel te krijgen dat ik haar kwijt ben,want dat heb ik de hele tijd.Niemand merkt het,maar toch.
Ik heb er absoluut geen spijt van dat ik niks meer met hem te maken wil hebben,maar wat hadden jullie gedaan in mijn situatie?
Hadden jullie hetzelfde gedaan?
