Ik las net het verhaal van Malle Babbe. En daar raakte ik weer van in de war. Volgens mij zijn er wel meer bokkers die van alles hebben meegemaakt. Misschien dat die nog tips voor mij hebben.
Ik ben namelijk heel vaak bang dat mensen om mij heen zullen sterven. Niet door mij maar zodra mijn vriend bijvoorbeeld een half uurtje later thuis is van zijn werk, zit ik al te stressen of hij soms een auto-ongeluk heeft gehad. Maar dan staat hij natuurlijk gewoon in de file. Of als ik een dag geen mail krijg van mijn moeder, dan ben ik ook meteen bang dat er wat is gebeurd. En ga zo maar door. Ik zeg dan wel tegen mezelf dat er niks is maar toch blijft er het door mijn hoofd spoken. Ik denk ook vaak: al zou het nu afgelopen zijn, dan hebben we iig wel een fantastische tijd gehad. Of ik heb iig wel een mail van mijn moeder en foto's. Van dat soort dingen. Daarom heb ik ook een hekel aan ruzie want dan ben ik bang dat als we ruzie houden en diegene waar ik ruzie meehad overlijd, dan zou ik dat vreselijk vinden.
Ik weet dat het niet zo te verwachten is dat iedereen zomaar dood gaat maar ik ben er toch wat te vaak mee bezig denk ik.
Nu zijn er in mijn omgeving ook vrij veel mensen overleden dus daar zal het wel aan liggen.
Een overzicht:
- mijn vader is op 34-jarige leeftijd verongelukt toen ik 6 was
- toen ik 11 was is 1 van de beste vriendinnen van mijn moeder vrij plotseling overleden
- op mijn 13e was ik zelf zo ziek (uiteindelijk bleek het gewoon een ernstige voedselallergie te zijn) dat de kinderarts vermoedde dat ik waarschijnlijk de 20 niet zou halen (ik ben nu 24 en kerngezond trouwens)
- toen ik 14 was is mijn hond voor mijn ogen overreden en overleden
- toen ik 15 was is een jongen waar ik verliefd op was en net wat mee kreeg verongelukt op zijn vakantiebaantje
- toen ik 16 was is het verzorgmeisje (hielp altijd gezellig met poetsen en ging ook mee op concours) plotseling overleden
- toen ik 17 was is een klasgenoot doodgestoken
- toen 18 was is mijn aardrijkskunde leraar plotseling overleden
- toen ik 22 was is onze pony (geen persoon maar wel een soort gezinslid, we hadden haar 10 jaar) na langdurige kreupelheid geslacht
- van mijn 20e tot 23e is mijn lievelingstante zo ernstig ziek geweest en heeft een paar keer op het randje gezeten. (en verder heb ik nog amper familie)
En dan als Pablo ziek is en de oma van mijn vriend dan wordt die angst weer erger. En ik zeg dan tegen mezelf dat ik rustig moet blijven, dan raak ik niet in paniek. Ik verzet dan mijn gedachten maar dan hoppa is plotseling die angst er weer. Door die stomme angst heeft het ook best lang geduurd voordat ik me aan mijn paard (Pablo) durfde te hechten en ook voordat ik Maurice echt toe liet in mijn leven.
Hier schiet ook niemand echt wat mee op maar wel bedank dat ik het hier weer heb kunnen uiten.
_________________
<font color="blue" size="2"><i>"Een beetje Consideratie, een beetje om Anderen Denken, dat maakt een groot verschil. Dat zeggen ze tenminste"</i> -Eeyore </font>
<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: Katrien op 2001-06-14 15:32 ]</font>