Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-02 20:33

Prestatiecultuur

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-02 20:33

De laatste weken loopt het bij mij niet zoals ik het wil, eigenlijk sinds de colleges weer begonnen zijn.
Ik zit hopeloos in de knoop met m'n planning, ik wil zoveel dingen doen maar de dagen zijn gewoon te kort - ik moet prioriteiten stellen.
Daarnaast zijn er een aantal mensen in mijn omgeving die zeuren over naar mijn idee onbelangrijke dingen of die opmerkingen aan mijn adres maken die ik totaal niet verwacht had.

Hiervoor was ik al aan het denken gezet door een instructrice waar ik in Frankrijk een paar paardrijlessen van gehad heb op een meer 'natuurlijke' manier.

Ons (tenminste mijn) leven bestaat volgens mij voor het grootste deel uit prestaties leveren, alles zo goed mogelijk te willen doen. Studie draait in zekere zin om cijfertjes. Paardrijden (tenminste het paardrijden wat ik doe) draait om winstpunten (iig voor een deel).

Ik ben best stressgevoelig en ik wil altijd alles goed doen: als ik iets doe, doe ik het goed.
Gevolg is een behoorlijk beprekt sociaal leven, weinig tijd om gewoon eens niks te doen, gewoon niet lekker in m'n vel omdat ik van alles nog moet.

Op het moment heb ik eigenlijk genoeg van het leven naar prestaties, waar is het allemaal goed voor?
zorgen dat andere mensen je waarderen en aardig vinden?
je gevoel van eigenwaarde opkrikken door het leven van prestaties?
bezigheidstherapie?

Ik ben benieuwd naar jullie visie hierop - mn op de prestatiecultuur en hoe daarmee omgegaan kan worden.

**Geplaatst**: 10-09-02 21:13

Geplaatst: 10-09-02 21:13

Ik vind het ook een slechte zaak , je MOET maar de hele dag , je loopt de hele tijd te haasten , staat op , haast de hele dag door in zekere zin , en moet dan weer naar bed om de dag erna weer in dezelfde mallemolen mee te lopen...

Alles moet maar snel.....

Ik voel bij mezelf ook dat de spoeling steeds dunner wordt , op een dag sta ik volgens mij spontaan niet meer op uit bed ofzo , of ga de rest van m'n leven op een bergtop in Canada zitten , lang zo slecht nog niet Lachen

We MOETEN gewoon veels te veel , zo is onze maatschappij.... Scheve mond

**Geplaatst**: 10-09-02 22:18

Geplaatst: 10-09-02 22:18

Moeten...Moeten, dat heeft naar mijn mening toch ook een deel te maken met wat je jezelf oplegd. Er is niemand die jou dwingt om winstpuynten te rijden, niemand die jou dwingt om te gaan paardrijden.

Toen je bent gaan studeren heb je een stilzwijgende afspraak gemaakt dat alles wat je doet zal worden omgezet in een cijfer, wat een weergave is van hoe goed je de stof beheerst. Niemand heeft je gedwongen om te gaan studeren.

Wat ik bedoel te zeggen is dat je een hele hoop keuzes zelf in de hand hebt. OK het is idd zo dat er een bepaalde druk op je ligt, maar ik ervaar dat niet als verstikkend, het is ook zo dat je dingen moet kunnen relativeren en af en toe wat ruimte voor jezelf of voor andere dingen zal moeten afdwingen.

Als je haast hebt is het dat je Of te veel (wilt) doen/t, of dat je te laat begonnen bent. T is plannen en selecteren. IMO.

**Geplaatst**: 10-09-02 23:40

Geplaatst: 10-09-02 23:40

Ik worstel al een tijdje met hetzelfde gevoel, je moet zoveel...
Ik heb nu vakantie al 2,5 week, we zijn 1 week weggeweest, en die anderhalve week thuis is er nog weinig uit mijn handen gekomen, gewoon omdat ik even niets wil. En ik had zoveel plannen om leuke dingen te doen, maar ben gewoon apatisch voor mijn gevoel, en de dagen vliegen voorbij, niet te geloven.
En wat ik er nu aan kan doen, ik weet het niet. Normaal gesproken moet ik werken, ben ik minstens 10 uur voor van huis weg, thuis eten koken, gauw nog even wat doen en dan alweer naar bed omdat je 's morgens weer veel te vroeg op moet en ik absoluut niet tegen te weinig slaap kan.
Zelfs naar het paard gaan staat me af en toe tegen, terwijl het toch mijn grootste hobby is.

**Geplaatst**: 11-09-02 07:45

Geplaatst: 11-09-02 07:45

Moeten is vaak idd wat je jezelf oplegt. Ikzelf ben er door hartnekkige RSI achter gekomen dat het vaak echt je eigen instelling is waar je zelf aan onderdoor gaat. Cijfers op school zijn even nodig om door de schoolperiode te komen, maar op andere gebieden kan het makkelijk met minder. Zorg dat je zelf een goed gevoel hebt bij wat je doet en doe het niet TE omdat anderen dan een goed gevoel over je zouden hebben. Ikzelf vind ook dat we in een prestatiecultuur leven maar wat ik daarbij wel het ergste vind is dat ze je achteraf niet waarderen als het mis gaat. Zoals bij ons op het werk bijvoorbeeld. Mensen die altijd lopen te rennen en vliegen voor anderen en vervolgens met een burn out of RSI thuis komen te zitten daar wordt dan negatief over gesproken dat ze zich aanstellen en "dan had ie zich maar niet zo uit moeten sloven". Dat vind ik nou echt niet kunnen. Dus stel prioriteiten en neem tijd voor jezelf. Een dagje thermen met massage en sauna tussendoor is ook heerlijk om even helemaal tot rust te komen.

**Geplaatst**: 11-09-02 09:19

Geplaatst: 11-09-02 09:19

Ik vraag het me eerlijk gezegd af of het werkelijk zo is dat de prestaties die je levert in dienst moeten staan van je leefomgeving. Ik ben van mening dat alles wat je doet in dienst staat van jezelf. Ik bereik dingen voor mij zelf en voor niemand anders. Volgens mij moet dat ook voor jou gelden Rieja. Je doet bijvoorbeeld de studie voor jezelf en niet voor iemand anders. Het gaat er dan niet eens om dat je hoge cijfers haalt want als je gewoon niet goed bent in leren dan moet je genoegen nemen met een 6 of een 7. Probeer je zelf dan voor te houden dat dat al een hele prestatie van jezelf is. Je vraagt je af of het leveren van een prestatie betekent dat je eigenwaarde wordt opgekrikt en dat dat ook de bedoeling is van het leveren van een prestatie. Ik denk het wel en zo is het cirkeltje weer rond… de prestaties in je leven doe je voor jezelf Lachen

**Geplaatst**: 11-09-02 09:43

Geplaatst: 11-09-02 09:43

OM in de maatschappij mee te MOGEN draaien moet je inderdaad presteren. Maar in je hobby moet je eerder willen groeien en jezelf niet te veel druk op willen leggen. Hang niet te veel aan die winstpunten, want dan is de lol er van af. Ik heb pas in oktober weer een wedstrijd met iones en met paddy heb ik me komende maanden helemaal niet ingeschreven. Het moet gewoon leuk blijven.

**Geplaatst**: 11-09-02 09:46

Geplaatst: 11-09-02 09:46

Met paardrijden zie ik dat inderdaad zoals jij, Maarten, maar werken (of studeren) zal toch MOETEN want je MOET geld verdienen om bijv. je hobby (paarden) te kunnen betalen en om te leven. Als ik een eigen bedrijf zou hebben zou ik er misschien anders over denken, dan zou ik het zelf graag willen, maar voor een baas werken en iedere dag hetzelfde doen zie ik toch nog steeds als MOETEN.

**Geplaatst**: 11-09-02 10:03

Geplaatst: 11-09-02 10:03

Ik heb na school eerst een jaar bedacht wat ik wilde omdat het idee 'studeren' me ontzettend benauwde, ik had net 6 jaar op school geworsteld, het makkelijk gehaald, maar het was allemaal op. Een jaar 'niks' gedaan, gewerkt, en toen vroeg mijn vader me: wat heb je geleerd. Waarop ik hem het antwoord zowat schuldig moest blijven. Tuurlijk heb ik geleerd assertiever te zijn, meer mijn mening te uiten, meer eisen te stellen, dat je zonder opleiding weinig tot niets voorstelt, maar verder? Ik ben sociaal wijzer geworden, maar ik heb geen vak geleerd.
Toen besloot ik diergeneeskunde te gaan doen. Ben net gister begonnen met een cursus en het benauwt me nú al. Hoe ga ik het in godsnaam redden om me te blijven concentreren, om gemotiveerd te blijven, en om niet me ervanaf te zetten zoals ik op school deed en me dan giga in de problemen te werken...
Moeten is voor mij de grootste anti-factor, IK MOET NIKS zeg ik al vanaf dat ik kan praten. Toch zeg ik tegen mezelf: ik ga nu gvd scheikunde doen en straks diergeneeskunde doen, tuurlijk is het afzien, maar ik zal wel moeten wil ik wat bereiken. En ik zie van buiten alleen de leuke kanten. Scheikunde: leuk proefjes doen. Denk maar niet dat we überhaupt 1 proefje gaan doen deze cursus. Het begin is keisimpel omdat ik alles al gehad heb, maar straks moet ik me goed gaan concentreren en motiveren om die laatste ruk nu wél af te maken en goed te volbrengen.
Ik denk dat álles wat je doet een eigen keuze is. Zonder opleiding verdien je ook geld en kun je ook een paard onderhouden, je hebt niet met je talenten gewoekerd en moet je daar eigenlijk heel erg naar over voelen, maar het kán wel! Ik wil DA worden, dondert niet hoe, al moet ik in Lutjebroek putjes gaan scheppen. Het beangstigd me dat het niet allemaal zo zal kunnen als ik wil dat het gaat, het leven is namelijk niet makkelijk, maar waar een wil is is een weg. Neem je teveel hooi op je vork... kan gebeuren. Er is áltijd een weg terug, je kunt altijd besluiten dat iets niets voor je is, maar 'At least I tried' (Jack Nicholson on One Flew Over The Coockoo's Nest). Dat leer ik nu: het gaat er niet om wat je afmaakt, als je er maar van leert wat je wilt, je keuzes te maken, het iig te proberen, het niet op te geven. Hoe moeilijk het ook is: waar een wil is is een weg, en er is altijd een weg terug. En het is geen zwaktebod om te besluiten dat je iets niet (meer) leuk vindt en er mee te kappen, dat is juist een bewijs van een sterke persoonlijkheid.
Kop op, er komen nog veel meer dipjes, en als je blijft lachen stap je er zo overheen. Lachen

**Geplaatst**: 11-09-02 10:30

Geplaatst: 11-09-02 10:30

Ik mis juist vaak de prestatiedrang. School kon me niet echt boeien, ik heb het gehaald vraag me niet hoe maar ik heb het gehaald met die minst mogelijke inspanning. En nu ik werk sinds twee jaar is het niet veranderd. Het doet me nauwlijks iets, ik vindt hier niet echt mn draai. Het werk is te saai en het heeft te weinig uitdaging. Ben nu druk aan het zoeken naar een andere baan, waar ik meer met mensen in contact kom en minder technisch/miereneukerig bezig moet zijn.

Het enigste waar ik echt een uitdaging inzie is mn duiven. Ik heb ooit voor de keuze gestaan om diergeneeskunde te gaan studeren. Toen niet gedaan en bouwkunde gaan doen. Om twee redenen, de eerste is dat ik het niet zag zitten om daar mn duiven voor op te geven en de tweede is dat mn talen bagger zijn. Dus laui als je echt DA wilt worden ga er dan voor. Ik ben nu 27 en heb al spijt dat ik toen niet tijdelijk dingen opzei heb gezet. Go for it.

**Geplaatst**: 11-09-02 10:39

Geplaatst: 11-09-02 10:39

Jura schreef:
Met paardrijden zie ik dat inderdaad zoals jij, Maarten, maar werken (of studeren) zal toch MOETEN want je MOET geld verdienen om bijv. je hobby (paarden) te kunnen betalen en om te leven. Als ik een eigen bedrijf zou hebben zou ik er misschien anders over denken, dan zou ik het zelf graag willen, maar voor een baas werken en iedere dag hetzelfde doen zie ik toch nog steeds als MOETEN.

K vind dat je hier de zaken omdraait Maartje, je zegt dat je geld MOET verdienen voor je paarden. T is andersom, je verdient geld, WAARDOOR je het je kan veroorloven om een paard te hebben. Ik roep wel eens gekscherend als ik ga werken "Ik ben een slaaf van mn eigen concumentisme" maar als je goed nadenkt is het zo, we verdienen geld, halen cijfers, willen voldoen aan eisen Omdat we bepaalde andere dingen willen.
De Cliche zegt ook "Voor wat hoort wat" en dat is hier ook zo, als jij iets wil, moet je er iets voor inleveren. En als dat betekend dat je voor een baas moet werken die van jou bepaalde dingen verwacht/eist (ligt aan je baas Lachen

) dan moet je je bedenken dat niemand anders dan jijzelf je gedwongen heeft om te gaan werken. Ik zeg niet dat je t af kunt zonder te werken, maar het is wel degelijk zo dat je bepaalde keuzes hebt.

En wat Maarten ook zegt, je doet t voor jezelf, werken is ook een stukje zelfbevrediging (what's in a word Knipoog

) en zelfverrijking, het moet ook leuk blijven!

Misschien gaat dit voor sommigen aan de kern voorbij, maar als iemand zegt "Ik moet weer werken want...dit en dit en dit" en alas dan blijkt dat je jezelf dusdanig veel dingen wil kunnen laten doen dan denk ik "stel je eisen lager in, of hou op met een stukje zelf medelijden en aanvaard het"

**Geplaatst**: 11-09-02 11:18

Geplaatst: 11-09-02 11:18

Ik vind de presatiedrang nog wel meevallen in Nederland. Wel vind ik dat er erg van je verwacht wordt dat je in een bepaald straatje past. Ik werk meer dan 80 uur in de week en vermaak me daar prima mee, toch zijn er veel mensen die het niet begrijpen en vinden dat het tijd wordt voor een kerel en kinderen. Voor mij rede genoeg om het hier over een tijdje voor gezien te houden. Grote vraag blijft waar ik heen wil.

**Geplaatst**: 11-09-02 12:00

Geplaatst: 11-09-02 12:00

Idd Joost, als het moeilijk wordt en je zet door en je komt er daarna beter uit, dat is goud waard. Of dat nu mijn 53 km in Lage Vuursche was (heb nog nooit zo'n grijns op m'n gezicht gehad) of een jaar eerder in Austerlitz of mijn school of wat dan ook, achteraf denk ik: I DID IT. Ik heb het geprobeerd en het is me gelúkt. Dan maakt het toch niet uit dat anderen 53 km een peace of cake vinden? Dat anderen VWO minderwaardig vinden, of mijn diploma net an omdat er 1 4 op staat? Dan kan het me allemaal gestolen worden!
Het opgeven is in die zin wel een zwaktebod natuurlijk, maar als je zéker weet dat het niet jouw ding is, waarom je dan er doorheen worstelen en uiteindelijk je tijd verdoen? Je moet natuurlijk niet te gemakkelijk zijn, maar die overwinningen van jezelf, die zijn onvergetelijk.
Volgens mij hoef je als ik dement ben alleen maar Lage Vuursche, 14 juli 2002 met Voltrack te zeggen en ik heb weer die grijns op mijn gezicht. Heb dágen gegrijnsd en ben nog steeds trots. Misschien dat ik over een paar jaar 160 km doe en lach om 53, maar het gevoel blijft. Dat is allemaal gewoon goud waard en dat neemt NIEMAND me meer af, zelfs als ik straks in een rolstoel zit.

**Geplaatst**: 11-09-02 12:32

Geplaatst: 11-09-02 12:32

ergens leggen we ons zelf inderdaad veel op. We hebben behoeftes en verlangens. Als we ons daarvan los konden maken, hadden we het psychisch misschien gemakkelijker. De Boedhisten zeggen immers dat verlangen lijden is. DAt is waar. MAar aan de andere kant is het ook je drijfveer. Je moet er eigenlijk naar streven om een mooie middenweg zien te vinden tussen wat wil ik graag en wat heb ik er voor over, en is dat reeel? Mensen overvragen zichzelf vaak. Ach, die behoeftes vind ik niet zo erg, maar wat MOET een mens veel, zoveel verplichtingen. Verplichtingen t.o.v. de werkgever (daar gaat toch je meeste tijd naartoe), verplichtingen t.o.v familie en/of vrienden, verplichtingen t.o.v. de staat (in de vorm van belastingenrekeningen). Hoe zou een mens het gemakkelijkste leven? gewoon met zo min mogelijk te willen en met niks tevreden te zijn. Maar is dat haalbaar? is dat wel MENSELIJK om niet meer te willen?