Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-04-05 19:57

'n stuk uit m'n dagboek->afgelopen dagen->steun nodig.

Geplaatst door de TopicStarter : 19-04-05 19:57

Nouja.. zoals de titel zegt, moeilijke periode.

Meneer Mansvelder = muziekleraar
Marit en Marlyn = klasgenootjes
Elianne ook
Mariëtte klasgenootje vorig jaar (vorig jaar beste vriendin.

Nou, hier is het stuk:

Lief dagboek, Vanaf 13-4-2005

Het is zo verschrikkelijk moeilijk de afgelopen dagen. Mijn moeder heeft voor de derde keer een nekhernia, “vriendinnen” lopen lekker te zeuren, ik voel me gewoon helemaal niet lekker. Een klasgenootje had geld geleend (2 klasgenootjes(Marit en Marlyn), maar eentje (Marit) gaf het wel terug) omdat ze geen eten had, beloofde dat ze het die vrijdag mee zou nemen, maar nee. Geen geld. Toen beloofde ze dat ze het maandag mee zou nemen maar wéér geen geld. Ze vond dat ik niet zo moest zeuren over 50 cent. Nou goed, het gaat mij ook niet zozeer om die 50 cent, maar om het feit dat ze het terug moet geven. Al was het 2 cent geweest, nog moet ze het terug geven. Maarja.. Ze moet gewoon niet gaan zeuren, ze moet het terug geven.

Vorige week woensdagmiddag kreeg ik het te horen, mijn moeder had voor de derde keer een hernia. Ik was gelijk overstuur, vroeg een vriendin of ze me wilde bellen. Dat deed ze en na een half uur was ik weer rustig. Althans, in zoverre.. (ik moet wel zeggen dat ik al een paar dagen al niet lekker in mijn vel zat..) Maarja.. Dat duurde niet lang, ik voelde me nog steeds rot, en weer raakte ik overstuur. Die avond sliep ik niet snel, maar ik ben wel in een (onrustige) slaap gevallen. Die ochtend voelde ik me helemaal niet goed, en mocht thuis blijven. Ik hoopte maar een ding: dat ik die middag mocht paardrijden, van mijn paard af zou vallen en er zou blijven liggen. Maar, dat is asociaal. En dat is gewoon waar. Zo moet ik niet denken, er zijn mensen die me nodig hebben. Maarja.. Daar denk je op zo’n moment niet aan, toch? Ik heb me er overheen weten te zetten. Ik heb ongeveer de hele dag liggen lezen, niet naar buiten geweest (1 rondje om de honden uit te laten) en ook niet gaan paardrijden. Ik hoopte stiekem dat ik de dag erna weer naar school kon, want ik was het zat.

Die donderdagavond was ik alleen thuis met mijn broer. Er was me gevraagd of ik de honden wilde uitlaten, maar ik ging eerst maar naar mijn huiswerk. Ik was lekker bezig tot Ralph me kwam roepen of ik de honden uit wilde laten, maar ik was nog druk bezig met mijn huiswerk. Ik vroeg of hij wilde lopen, maar hij was ‘ook bezig met huiswerk’ (ja ja, dan zijn MSN en spelletjes zeker huiswerk..) dus hij kon het ook niet. Ik was ook nog steeds niet lekker, had al gelopen enz. enz. Ik ging dus niet naar beneden. Toen riep hij even later ‘Ja kom je de honden nog uitlaten, ze staan op springen. Als ze in huis poepen of plassen ruim jij het op hoor’. En voor de verandering raakte ik weer overstuur: héél hard huilen.. Dat hoorde hij blijkbaar “Ils, kom je na het potje janken de honden nog uitlaten of niet? En ik wil je de hele avond niet meer beneden zien!!” dus ik gil terug “Nou, dan zie je me dus niet meer dus laat ik die honden ook niet meer uit, je bekijkt het maar!!” (en dat laatste gilde ik echt..) En ik ben weer verder gegaan met overstuur zijn.. (niet lekker maargoed..) Ik heb met trillende handen (ik zat te shaken van spanning/stress/overstuursheid) mijn tante een SMSje gestuurd: “Waar ben je nu, kun je komen? Ik heb je heel hard nodig geloof ik. Kus Ilse” even later kreeg ik terug: “? Ik ben aan het werk dus kan niet komen. Had je wel het goede nummer? Groetjes Corine” ik antwoordde (nog steeds zat ik dik te shaken) “Ik ben heel erg overstuur, dankzij mijn lieve broer.. Kus Ils” Daarop kreeg ik niets meer terug, maar mijn vader kwam naar boven. Ik wilde gillen van “wat moet je, rot op, ik wil alleen zijn” maar ik heb me stilgehouden. Toen hij vroeg wat er aan de hand was, heb ik hem alles uitgelegd, behalve de SMSjes naar mijn tante. Hij ging weer weg, en 5 minuten later belde mijn tante. Alles uitgelegd, nog steeds overstuur. Ze sprak me wat moed in, dat ik me haaks moest houden enzo.

Uiteindelijk heb ik mijn huiswerk niet afgekregen, maar moest wel de dag erna naar school van mijn moeder. Nouja, ik voelde me dus niet superlekker, dus lekker vroeg naar bed. De volgende ochtend voelde ik me wéér niet lekker, dus ben ik weer thuis gebleven. Soms tussendoor van die “fijne” huilbuien, maar ja.. De dag is vrij snel verlopen denk ik.. Ik heb in die twee dagen dat ik ziek was een hele boekenserie uitgelezen en nog een dikker boek. Ach, niets te doen hè.. Was wel lekker, even afleiding. ’s Avonds weer lekker vroeg naar bed. De volgende ochtend weer vroeg wakker, maar lekker blijven liggen. Toen van het vormseluitje lekker 1,5 uur in de duinen gewandeld. Al regende het de hele tijd, lekker was het zeker. Gewoon, dat ik na 2 dagen binnen gezeten te hebben mijn benen weer even kon strekken. Ook nog herten en schapen gezien. Toen we terugkwamen op de Pastorie kregen we patat en een ijsje, nog even lekker gepraat enzo. Toen ik thuis kwam was ik best moe, nat, doorweekt, maar ja. Toen maar onder de douche gaan staan en warm worden. ’s Avonds zou ik oppassen, maar dat ging ook niet door, omdat de vader van de kids ziek was en ze dus niet weggingen. Nu mag ik er (als ze weggaan/uitgaan) gaan oppassen. Vooral ’s avonds als ik in bed lig, ben ik een beetje overstuur.

En ja, weer vroeg naar bed. Die zondag moest ik mijn oude fiets even gaan schoonmaken. Huiswerk en alles was al af. Niet veel gedaan verder, ja, vroeg naar bed. Die maandagochtend moest ik het 1e uur naar school, derde (laatste) proefles van het Gym. Ik denk dat ik er wel heen ga. Nouja, tekenen en Frans gingen wel, al dwaalden mijn gedachten vrij vaak af. Tijdens muziek ging het even helemaal mis geloof ik. Ik weet het wel zeker. Elianne en ik zouden de tekst schrijven voor het liedje dat we in groepjes moeten maken. Ik zat de hele tijd kleine stukjes van liedjes te zingen dus Elianne zegt: “Ja, jij zit de hele tijd stukjes te zingen, schrijf jij eens wat!” Dus, ik schreef:

Na een moeilijke tijd,
Wil je weer even lachen.
Even niet verdrietig zijn.

Toen kwam Meneer Mansvelder even kijken hoe het ging, en hij zag dit geloof ik. Toen zei hij: “Ja, de tekst hoeft helemaal niet lang of goed te zijn….” En verder hoorde ik het niet meer. Mijn ogen werden nat en ik vertelde dat ik echt een paar rotdagen achter de rug had, en vertelde over Mama, mijn tante en over die “vriendinnen”. Hij zei dat het inderdaad erg rot was, en Elianne troostte me. Meneer Mansvelder zei dat we naar de klas moesten komen als het weer wat beter ging. We bleven nog even zitten en Elianne schreef dit nog bij de tekst, toen ik even naar de wc was:

Tranen kunnen dan helpen,
Het troost je,
Het geeft opluchting.
Vrienden, die zijn nodig!

Ik las dat en kreeg het weer even moeilijk. Maar toen ik het brok in mijn keel weggeslikt had gingen we terug naar de klas. We gingen zitten. Melanie zag wel dat ik nog rode ogen had, maar zei verder niets. Later ook niet.

Nouja, ik had van mijn tante nog niet verteld. Mijn tante was 3 maanden op vakantie in Portugal, toen ze terugkwam kreeg ze last van haar rug. Naar het ziekenhuis geweest en alles, wat bleek, een tumor in haar rug. Ook daar had ik weer moeilijk mee, want het is toch even schrikken. Mijn oma en vorige hond zijn er ook aan overleden. Nou goed, het is wel te behandelen, daar ben ik blij om. Ze moet 25 keer (!!) bestraald worden en dan nog geopereerd. Dat wordt een zware weg denk ik, want ze is al achterin de 60.. Kan nog erg zwaar worden ja..

Dan van die “vriendinnen”. Ten eerste Marlyn, in het begin al verteld. Ik ben eigenlijk nog steeds een beetje boos op haar. En een andere “vriendin”. Het was vorig jaar mijn beste vriendin. Ik zou vorige week een pony verzorgen (alleen vorige week) voor een vriendin omdat die er een week niet mocht komen door een virus op de manege. Ik zou dan ook helemaal om moeten fietsen, niet over de manege enzo, daar had ik geen problemen mee. (Die vriendin waar die pony van is had me die maandag al gebeld) Nou, ik had dat dus tegen Mariëtte op MSN verteld, met erbij dat ze het niet door mocht vertellen omdat ik liever niet had dat iedereen het zou weten. En een paar minuten later hoor ik van een vriendin van de manege (een klasgenoot van Mariëtte) van “Goh, wat hoor ik nou van Mariëtte? Moet jij Teddy (die pony) deze week doen?” Dus ik was echt woedend op d’r en dat heb ik haar duidelijk laten merken ook! Toen heb ik haar geblokkeerd en niets meer gezegd. De dag erna kreeg ik een mailtje van haar, ik weet niet meer hoe het precies ging: “Ilse, wil je alsjeblieft niet meer boos zijn want ik weet dat ik het helemaal fout deed. Vorig jaar stonden we ook voor elkaar klaar, altijd, en konden we lachen en alles. Wil je alsjeblieft niet meer boos zijn?” Daar heb ik ook weer niet op gereageerd, omdat ik nog steeds boos was. Die woensdag zou ik naar Teddy toe gaan. Op school wist ik nog van niets over mijn moeder. Nouja, toen kreeg ik dus een SMS van een vriendin van Mariëtte van “Hoi Ils, je kan beter niet naar Teddy gaan, want alleen Meneer Koopman (eigenaar van het weiland) en Diantha (heeft er haar veulen staan) mogen er komen. Kus Sophie.” Dus wéér was ik kwaad op Mariëtte, omdat zij dat waarschijnlijk ook aan haar verteld had, dat ik vandaag zou gaan. Of de eigenaresse had het verteld, dat zei ze ook tegen mij, maar dat ik die dag zou gaan niet, geloof ik. Ach, zeker weten doe ik het niet maarja.

Toen ik thuiskwam vertelde mijn moeder dat ze weer een nekhernia had. Ze wist nog niet zeker of het die 2e was of een nieuwe. Daarvoor moet ze weer naar het ziekenhuis voor een scan, dus ik was overstuur enz. De rest staat hierboven.

Toen kreeg ik dus ook nog een paar SMSjes van Mariëtte dat ik helemaal niet op de wei mocht komen enzo, echt van die zeur SMSjes waar ik dus niet tegen kon. Ik heb er gewoon niet op gereageerd!

Nouja. Het is heel erg onduidelijk en moeilijk te lezen geworden, geloof ik. Maarja. Ik heb het nu (eindelijk) van me af geschreven. Maar ik kan mijn gedachten ook niet helemaal bij de les houden, telkens dwalen mijn gedachten af. Ik ben echt nog heel erg boos op Mariëtte, en ben al vanaf vorige week woensdag iedere keer overstuur. De ene keer wat meer dan de andere keer. Pff.

Ja, het kan nog wel een moeilijke tijd gaan worden, maar ik ga ervoor. Ik ga nog lekker vaak naar Patty (verzorgpony) voor afleiding.

Ja, ik ga er lekker tegenaan!!!

Liefs, Ilse

p.s. Ben trouwens met 272 aanslagen per minuut voor mijn typexamen geslaagd!!! aantal fouten weet ik nog niet!!

Zo, dat was het.. moest het ff kwijt hor!! ga dit aan mijn mentor geven morgen en dat leest ze dan, we gaan er donderdag over praten!

Kus, Ilse

**Geplaatst**: 20-04-05 09:53

Re: 'n stuk uit m'n dagboek->afgelopen dagen->steun no

Geplaatst: 20-04-05 09:53

Hmm, je maakt nu een moeilijke tijd door met je moeder/tante enzo. Ik las dat je met je mentor gaat praten, ik hoop dat je daar iets aan hebt, je moet het niet opkroppen, gooi het er allemaal maar eens uit..

Als je dan wat lekkerder in je vel zit, kun je ook eens gaan praten met je vriendinnen..
Heel veel sterkte! Ach gut

**Geplaatst**: 20-04-05 10:27

Re: 'n stuk uit m'n dagboek->afgelopen dagen->steun no

Geplaatst: 20-04-05 10:27

ja meid dit klinkt me bekent in de oren.

ik heb zo iets al bijna de hele winter.
maar komt niet door thuis problemen (ja heel klein beetje door me broer die nog al agressief is naar mij en me moeder)

maare kijk ik werk/loop rond bij een stoeterij en daar rij ik een hoop pony´s en paarden vooral inrijden doe ik vaak.

uiteindelijk reed ik er zo´n 4/5 per dag dat ik er was en ik was er bijna elke dag dus kan je nagaan zo´n 20 per week!
ik vond het rijden steeds minder leuk worden omdat ik zowat alleen maar van die etters onder me kont had, ik kon nooit meer eens lekker rijden voor me plezier.

dus de lol was er al snel af maar ik wilde/durfde niet te stoppen want voor mijn gevoel was het gewoon mijn taak want ik was in die tijd de enige die op die pony´s kon rijden.
dus vandaar dat ik niet stopte de eigenaar van de pony´s weet het dus ook niet dus die dacht dat ik het nog steeds leuk vond dus die zei steeds van ; ow je mag ook nog wel op die en die ken je ook nog wel lekker rijden.
nouja dus ik deed het steeds gewoon want ja ik dacht het moet toch een keer gebeuren en het voelde zo stom om ermee te stoppen dat voelde bij mij echt als opgeven.

nou het ging van kwaad tot erger uiteindelijk zat ik te huilen bij mijn vriendin dat ik niet meer wilde maar ik niet `kon´stoppen ect.
ik weet dat ik gewoon naar de eigenaar moest gaan en zeggen dat ik wilde minderen maar dat kon ik gewoon niet!

nu hebben we eindelijk een meisje gevonden die ook wat ponytjes kan rijden, daar ben ik wel erg blij mee.
de pony die ik het meest reed is nou met zwangerschapsverlof dus ik rij er nu meestal maar 1 of 2 dit gaat wel goed.
beetje bij beetje gaat het weer wat beter met me maar ik ben er nog niet.
ik ben nog steeds niet mezelf en snel op me tenen getrapt ook ben ik voor mijn gevoel weer een stuk naar achter gegaan qua rijden ik corigeer de pony´s te laat ect.

nouja meid ik weet dat het moeilijk is maar probeer er zoveel mogelijk over te praten met anderen ook me je moeder enzo.

zelf heb ik het niet gedaan omdat ik denk dat ik altijd alles zelf wel kan oplossen maar nee dat lukt niet.
gelukkig heb ik 1 vriendin die áltijd voor me klaar staat!

blijf tot die tijd lekker in je dagboek schrijven alles word vanzelf beetje bij beetje weer ietsjes beter zet uhm op! sterkte

**Geplaatst**: 20-04-05 10:49

Re: 'n stuk uit m'n dagboek->afgelopen dagen->steun no

Geplaatst: 20-04-05 10:49

Ze zeggen altijd: een ongeluk komt nooit alleen. En jij hebt je portie ongeluk nu wel gehad.
Ik sluit me helemaal verder bij NehnaDagmar aan.... Kop op, het wordt wel weer beter.

**Geplaatst**: 20-04-05 10:50

Re: 'n stuk uit m'n dagboek->afgelopen dagen->steun no

Geplaatst: 20-04-05 10:50

Ach meid!

Ik ken dit gevoel heel erg in mijn verleden.
Je maakt nu best veel mee, ziektes in de familie, en veel spanning..
Je voelt je gewoon niet zeker en veilig meer, daarom raak je over stuur.
En dom hoor, die Mariétte. Trek je er gewoon niets van aan, ga niet meer met haar om, anders raak je alleen overstuur!
En goed dat je hulp probeert te zoeken, om te praten, dat kan zo erg opluchten! Als je een brok krijgt, of natte ogen, gooi het er dan maar gewoon uit, kan zo fijn zijn!
Verder moet je gewoon lekker vaak naar je verzorgpony zijn, daar kun je helemaal jezelf zijn. Die liegen niet, of vertellen nare dingen enz..
Blijf ook gewoon schrijven in je dagboek, dat lucht altijd veel op.
Woorden schieten me nu te kort, weet niets meer te zeggen..

Je kunt me ook altijd PBen! Had vroeger hetzelfde..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-04-05 19:26

Re: 'n stuk uit m'n dagboek->afgelopen dagen->steun no

Geplaatst door de TopicStarter : 20-04-05 19:26

Dankjulliewel Lachen

Ik heb vandaag met mijn mentor gepraat.. Ging wel goed geloof ik.. Nouja, nogal "stroef". Zij vond dat ik Mariëtte maar moest bellen en het uitpraten. Nou, dat heb ik 's middags ook gedaan en nou zit het weer goed, weer een last van mijn heupen af Lachen

Maarja.. ik weet nu ongeveer de helft van het gesprek al niet meer Bloos

heel raar.. Maarja.. Ben nu alweer meer mezelf.

Ze zei ook van waarom ga je niet naar je moeder? Nouja, mijn gevoel zegt van als het over die persoon gaat, ga je niet zo snel naar die persoon zelf toe (al ga ik altijd met problemen naar haar toe.) Maar vanmiddag ben ik dapper geweest en heb haar toch alles maar verteld. Ben ik nu eigenlijk wel blij om. En tsja, met mariëtte.. Ik had alleen de kant van het verhaal van dat meisje op msn gehoord en dus niet die van Mariëtte. Maar wat bleek, Bente (meisje van msn) vroeg het en Mariëtte probeerde er nog wel een beetje omheen te praten, maar uiteindelijk heeft ze het toch verteld. Nu, ik snap het ook wel. Ach, het zit weer goed en daar gaat het mij eigenlijk om. Nu weet ik ook wel dat ik niemand ermee help door overstuur te zijn, maar het is nu eenmaal zo. Morgen maar weer naar mijn mentor met nog een paar vragen (wat moet ik bijv doen als m'n gedachten afdwalen enz.)

Ik moest het echt gewoon even aan een volwassen iemand kwijt, ik had het mijn vriendinnen wel al verteld, maar een volwassen iemand weet volgens mij iets beter wat ik ermee aan moet. En dat weet ze ook (ze kent me best goed.. Knipoog

) dus

dat heeft erg opgelucht Lachen

Dankjullie voor de reacties! en tsja, het kwam ook allemaal in één keer.. dus het werd een beetje teveel Scheve mond

maargoed.. ik denk dat het steeds beter gaat Lachen

Dankjullie!!
Kuskus Ilse

**Geplaatst**: 20-04-05 19:31

Re: 'n stuk uit m'n dagboek->afgelopen dagen->steun no

Geplaatst: 20-04-05 19:31

Hee lieverd,
Wat een rotproblemen. Goed dat je met je mentor hebt gepraat, als je iets aan me wilt vertellen mag je het echt altijd pb'en, mailen of op MSN zeggen hoor! Superveel sterkte meis. Ach gut

**Geplaatst**: 20-04-05 20:16

Re: 'n stuk uit m'n dagboek->afgelopen dagen->steun no

Geplaatst: 20-04-05 20:16

meis super veel sterkte
schrijf het maar lekker van je af helpt echt!!!
en je kunt me altijd bellen, smsen, pben of op msn je hart bij me luchten
hvj meis
kiss
ilse