Een meisje van 9 jaar oud.
Speelt de hele dag buiten ook al is het koud
Een warme glimlach op haar gezicht.
Haar ogen geven licht.
Van het plezier.
Een meisje 10 jaar oud
Zit in een gedoken in een hoekje van haar bed.
Met een masker opgezet.
Haar ogen kijken dof en uitzichtloos.
Net of zij voor dit leven koos ?
Een meisje 16 jaar oud.
Huilend in een hoekje van de het bed.
Armen vol met bloed.
Omdat ze net weer daar het mes in had gezet.
Ogen vol tranen ,pijn,haat,en verdriet
Zij wil dit leven niet.
Ik weet eigelijk niet of ik echt alles wel kwijt wil hier ,ook omdat ik ten eerste niet zielig wil doen of lijken en ook omdat er toch ook mensen van stal mee kunnen lezen.Maar misschien moet ik dat risico maar een keer nemen.Want ik wordt compleet gek van mezelf.Ookal is het al een paar jaar zo en gaat het van redelijk goed naar weer heel slecht.Ik kan er gewoon geen evenwicht in vinden zeg maar.Weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen.Er zijn momenten dat ik er het redelijk op internet dan over kan hebben en een week later klap ik weer helemaal dicht en wou ik dat ik de meeste dingen nooit had verteld.Maar op het moment dat ik het wel vertelde deed het me toch wel goed..Zo wisselend is alles,kan nooit iets volhouden of op een lijn blijven zegmaar.
Ik had echt een hele lieve vriendin op de manege en ze heeft me onwijs geholpen en doorhaar heb ik de meeste dingen toch al opgeschreven of verteld.Alleen ik blijf maar hangen in het negatieve en kom er zelf niet uit.En hoe graag zij me ook wil helpen,ik weet ookwel dat zij dat niet kan en er maar 1 mogelijkheid voor is om mezelf misschien te gaan accepteren en met gevoelens om te kunnen gaan.Maar ik durf het niet de stap is nog te groot.En heb geen idee hoe ik het aan moet pakken.Ik weet!dat ik echt hulp nodig heb want ik modder al een aantal jaar zo door en het gaat gewoon niet meer.Het beangstigd me alleen gewoon zo ontzettend misschien steld het wel helemaal niks voor en maak ik me om niks druk,maar dat is het probleem juist.Hopelijk kunnen jullie het nog een beetje volgen sorry dat ik jullie er ook mee lastig val.Maar ik trek het niet er is niemand die het maar een beetje begrijpt,er voor mij! echt is .Ben ik dan zon vreemd iemand? Echt ik waardeer mijn vriendin echt hoor en alle andere die er zo goed mogelijk zijn maar bij niemand heb ik het idee dat ze het serieus nemen,en dat ze liever wat anders doen dan weer! naar mij luisteren omdat het steeds bij de zelfde dingen blijft hangen en ik geen stap vooruit maakt.Snap wel dat ze op een gegeven moment ook zoiets hebben van dag!!Maar toch doet het pijn..
Dat ik automutileer was vast al wel duidelijk..Ik wil er echt vanaf en ben er echt niet trots op.Ben een tijd gestopt maar ben weer terug gevallen en dat gebeurt elke keer.Loop nu eindelijk na een paar jaar deze zomer weer is met korte mouwen.Meteen denkt iedereen oww zie je alleen maar voor aandacht.Maar ik dacht dat stoppen dan makkelijker zo woorden door de vragen die ik kreeg en steeds moest ontwijken.Er steeds mee te worden geconfronteerd.Maar dat sloeg natuurlijk nergens op..Het is minder vaak maar niet minder erg..Maar ik moet er mee stoppen ik weet het wel!!maar het lukt me op een of andere manier niet.Vooral snachts als ik alleen in bed lig te huilen,moet het op een of andere manier gewoon misschien ben ik gewoon een zwakkeling die mezelf niet kan dwingen te stoppen.Alleen ik wordt er gewoon rustig van en het is net of de rest me dan even niks meer doet..Toen ik nog kleiner was had ik altijd heel erg last van paniek aanvallen en ging toen mezelf slaan enzo.Dat is wel overgegaan omdat er te veel aandacht bij kwam me moeder kon me gewoon niet aan en belde de dokter vanaf toen ben ik eigelijk naar iets ongemerkts overgegaan..Volgens mij vertel ik dingen erg onkloppent...
Waarom voel ik me zo rot
ik wil het eigenlijk niet weten
`t verleden maakt me steeds kapot
waarom kan ik het niet vergeten
Gewoon even gelukkig zijn
niet piekeren en denken
niet het voelen van die innerlijke pijn
maar iedereen een oprechte lach schenken
Soms lukt het even
dan schijnt even de zon
dan zou ik er alles voor geven
dat het zo blijven kon
Hij die mijn leven vernielde
hij gaat gewoon door met z`n leven
zou hij zich afvragen wat hem bezielde
of zou hij er echt niets om geven?
Ik weet het niet
maar ik kan hem nooit vergeven
ik hoop dat hij ooit inziet
wat hij deed met mijn leven
dat hij zou voelen wat ik voel
al is het maar voor even
zodat hij begrijpt wat ik bedoel
met het vernielen van mijn leven!!
Hier een stukje wat ik zelf,over mezelf gesschreven heb.
Soms heb je het gevoel dat je niet meer verder komt,niet meer verder kan.Soms zijn er dingen waar je niks tegen kan doen,omdat het te veel,te snel en alles tegelijk is.Ook zijn er dingen waar mee je niet Kan stoppen,hoe sterk je er ook tegen in gaat,hoe hard je er ook tegen vecht.En soms durf je niet eerlijk te zijn,niet te laten zien wie je echt bent en hoe je jezelf echt voelt,Want je bent bang voor reacties,hoe ze reageren en wat ze nu weer van je zullen denken.Echt om hulp vragen durf je al niet meer want soms..Kan dat niet meer.
Maar veel vaker ben ik een heel klein meisje wat zich wil verstoppen dat niet hier wel zijn,Zich nog vaker groot wil houden omdat ze moeten denken dat je gelukkig bent..omdat je niet meer kan vertellen wat er echt is.Want daar voor is het vaak al te laat.Omdat je voor je zelf dingen kapot maakt,door te zwijgen,zo veranderlijk te zijn het ene moment zielsgelukkig en 2 tellen later vol verdriet.Aan de ene kant wil je dat niemand het ziet ,geen vragen ,gewoon voor altijd rust.Maar aan de andere kant wil je voelen dat er wel mensen om jou geven,ze je helpen en er gewoon voor je zijn.
Eigelijk sta je in een wereld vol dubbele gevoelens niet wetend wat te doen..want elke stap die je neemt zal niet de goede zijn.Niet wetend welk gevoel je eigen gevoel is,eigelijk niet meer wetend wie je echt bent.Is dat wie je nu bent of wie je altijd was.Wat is echt..als ik lach?of huilen moet?
Verloren,gevallen...steeds ga je door omdat het moet voor de andere omdat ze anders denken zie je aanstelsters,aandachttrekker.Maar niet omdat je door wil gaan.Elke nacht is vreselijk,bang voor het alleen zijn omdat je niet weet hoe ver je nu weer zal gaan.Wil je dat wel eigelijk wil je stoppen maar toch voel je jezelf alleen dan goed.
In grote wanhoop probeer je dingen aan andere uitteleggen maar niemand lijkt je te begrijpen..te willen begrijpen.Steeds banger,onzekerder val je steeds dieper weg..In nog meer wanhoop schrijf je weer een brief ookal ben je bang voor wat ze wel niet zullen denken...
Zal ze deze keer er wel wat over zeggen?,of er weer over zwijgen?Weer onzekerheid...waardoor alles weer terug komt je gaat weer twijfelen,te vele denken en alle gedachtes van lang geleden die je zo diep weggestopt had komen weer terug..Huilend kruip je ver weg en maak je instilte diepe sneden waardoor alle pijn weer weg vloeit.Hopend op dat ooit alles uitzichzelf weer goed zou komen.
Maar dat gebeurt niet,eigelijk gebeurt er niks.Maar zelf durf ik het niet...bang om alleen te zijn .Alles alleen te moeten doen.Niemand die berijkbaar is op momenten dat het weer dreigt mis te gaan..Want eigelijk weet niemand wat er in je omgaat.Want de pijn die ik toen voelde valt! niet uit teleggen...
Ik hoop binnekort dingen beter te kunnen te vertellen en ook wat er gebeurd is..kijk eerst maar of ik dit durf te plaatsen..
Bedankt voor het lezen...En ookal staat er misschien niet veel in..het is een begin...Bah ben er gewoon misselijk van en zoveel heb ik niet eens verteld
Ik schreeuw dat ik je haat
Dat ik wil dat je me met rust laat
Hoe gek ik van je word
Als je weer aan me sjort
Wanneer je me dwingt
Weer het mes te pakken
Als ik doorjou weer verder weg begin te zakken
Weer schreeuw ik hoe erg ik je haat
Ik haat je
Wanneer je me gedachtes overneemt
Dingen rond roept die je niet meent
Littekens achterlaat
Op mezelf en in andere hun ziel
Als je zorgt dat ik niet kan op staan
Wanneer ik viel…
Dan haat ik je het meest
Maar eigelijk..eigelijk
Haat ik mezelf altijd…
!!
.
??
