Geplaatst t begon dus zo:
k had op de basisschool n hele goede vriend, met wie k dus vaak brieven schreef en in die brieven stonden dus heel erg persoonlijke zaken (k ben toen bijna van school gestuurd enz. daar schreven we dus over, en ook om de reden waarom, maar ook over mijn moeder, die toen erg ziek was en over andere heel erg persoonlijke dingen,w aar ik verder met niemand over sprak).
k vertrouwde die jongen gewoon blind.
Aan t einde van groep 8 scheiden onze wegen... we gingen allebei naar een andere school, maar we belovden contact te houden, dat deden we ook. Ik schreef hem brieven, hij mij, we belden en spraken soms af om samen naar de manege te gaan (hij reed toen nog op n andere manege)
na anderhalf jaar werd t contact minder, maar we bleven schrijven en af en toe bellen. Vorig jaar hebben we dan ook samen mn verjaardag gevierd, en t was super gezellig, bijna zoals vroeger.
met kerst stuurde ik hem een kaartje, maar ik kreeg maar geen antwoord terug. Toen hoorde ik via via dat hij samen met zijn broer en zusje een eigen paard zou krijgen en dat dat paard op de manege kwam te staan waar ik ook rij.
Ik helemaal happy, omdat ik hem dan vaker zou zien enz.
in de week na kerst moest ik de pony van een vriendin verzorgen, omdat zij op vakantie was, en k had met die jongen afgesproken dat we iedere dag samen naar de manege zouden gaan en samen gingen rijden enz.
Toen begonnen we ook weer brieven te schrijven (sinds mijn verjaadrag vorig jaar had ik geen meer gekregen).
Maar omdat mijn school veel tijd in beslag nam, kon ik niet zo vaak naar de manege komen, en we zagen ons nog amper, en t contact werd minder, tot geen.
Nu kom ik gister op de manege, blijkt dat hij al mijn brieven aan de zoon van de manege eigenaar heeft laten lezen (dat jochie is n jaar of 10) en die heeft dus alles over de manege geroepen wat ik in die brieven heb geschreven...
ik baal zo dat ik zoveel dingen aan die jongen heb laten lezen.... k weet gewoon niet meer wat ik ermee moet...
ik vertrouwde hem.... en hij laat me op zo'n manier vallen...
srry voor t lange verhaal, maar moest t ff kwijt
ps, wete niet ff ik t in t goede forum heb geplaatst
Hou een rechte rug en laat je niet kennen, zal best moeilijk zijn, maar over een poosje is iedereen het weer vergeten, en hij al met een schuld gevoel rondlopen. Want jij trok je er niks van aan. Proberen hoor!! 
.... t is gewoon zo''n banketstaaf gevoel 
