Ben absoluut niet op mijn mondje gevallen, maar op mijn werk durf ik 'm niet open te trekken... Even wat mooie voorbeeldjes:Ik heb in oktober de zeggenschap gekregen over Wet WID bij ons op kantoor. Wet WID houdt in dat wij van al onze klanten identificatiestukken moeten hebben. Dit had 1 juli 2003 helemaal klaar moeten zijn, 'we' hebben echter de tijd gekregen tot 1 januari 2004. Inmiddels lopen we tegen mei aan... En mis ik nog steeds 40% van alle benodigde stukken. Ik ben hiervoor afhankelijk van wat mijn collega's me geven. Toch ben ik constant degene die op zijn kop krijgt als 1 van de directieleden weer eens een herinneringsmail krijgt, want ik verzamel de stukken, ik moet iedereen erop blijven attenderen... Buiten het feit dat ik de ene keer iedereen achter de vodden moet zitten en dat het de andere keer de verantwoording van mijn collega's is (gezegt door hetzelfde directielid...
) heb ik er een gruwelijke hekel aan om iemand die hier al jaren rondloopt, al jaren in het vak zit, diploma's heeft en alles te gaan wijzen op het feit dat ie mij die spullen moet geven...De rotklusjes krijg ik ook altijd... Sja, ik ben de jongste op kantoor, dus errug goedkoop... Natellen van voorraden van klanten, dat van de Wet WID dus (alles verzamelen, nummeren, kopieren, opbergen en opsturen)., enz enz.
Het toppunt was vandaag...
Ik kreeg dinsdagavond van een collega te horen dat hij vanavond 2 klanten in een programma wilt hebben staan dat jaarrekeningen genereerd (keifijn programma, tijdbesparend... Alleen de eerste keer, de indeling, daar ben je uren mee kwijt). Prima, geen probleem. Maandag was te laat, moest echt vandaag. Alleen had ik woensdagmiddag en donderdag andere afspraken staan, en vandaag vrij. Ik zat me al lichtelijk te ergeren toen hij zei dat ie het al een week op zijn bureau had liggen, hij 'was het vergeten te geven'. Heb dus dinsdagavond een paar uur gewerkt, woensdagavond een paar uur, gisteravond heb ik me enorm rot gevoeld dat ik zo moe was dat ik niet meer wilde werken, en vandaag was ik braaf om 8 uur op kantoor (was nl met de eerste klant bijna klaar, maar moest nummer 2 nog helemaal doen). 10 uur was ik klaar met de 1e klant. Van de 2e klant had ik totaal geen stukken ontvangen (enkel op papier, maar ik ga niet 6 kantjes overtikken als mijn collega die gewoon op zijn pc heeft staan...). Loop dus naar de collega in kwestie toe... Niemand. >;) Naar de receptie gebeld. ZIT IE IN ROTTERDAM!
Gebeld, voicemail eraan... Heb net al staan razen bij een lieve collega waar ik niet bang voor ben...
en bij mijn mentrix. Zij heeft me nu inmiddels al gedwongen de desbetreffende collega er op aan te spreken, als ik het niet doe, doet zij het nl. En dat komt helemaal knullig over 
Ik baal hier zo enorm van... Ik heb al vaker van collega's gehoord dat ik wat meer van me af moet bijten, maar dat kan ik niet...
Niet wat werk betreft iig, als we gewoon staan te praten wel. Ik ben momenteel echt boos, maar ik denk dat het er (zodra hij op kantoor is) op uitdraait dat ik het bij 'u was er vrijdag niet' laat 
Waarom durf ik toch niets tegen 'bovengeschikten' te zeggen? 
Ik ben met hetzelfde al bezig vanuit een andere optiek: ik kan door het minste of geringste enorm uitflippen, irrationeel vaak. Ik had toevallig vanavond weer een afspraak met die man die die 'cursus' doet, en ik heb hem de situatie zoals in het eerste bericht voorgelegd. Hij geeft zelf ook al aan dat mijn gedachten zeker rationeel zijn. Het zit alleen niet in me om iets te zeggen, maar dat heeft in zijn optiek weinig met denken te maken. We gaan hier iig volgende week op door, klein assertiviteits-uurtje zoals ie het noemt 
) zou willen werken... Weet je wat, blijf gewoon lekker thuis, dan hoef je niet dat hele eind te rijden!