Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-04-04 10:31

dilemma

Geplaatst door de TopicStarter : 24-04-04 10:31

dilemma

Het zit even niet mee...

Vanmorgen ging de telefoon en het bericht dat mijn oma is overleden bereikte ons. Het is sneu, maar om nou te zeggen dat we echt verdrietig zijn; nee... De band met onze oma is jaren geleden al uit elkaar gegroeid. Het is ook beter voor het mens, want een echt leven had ze niet (meer)

Het is zo dat mensen die overleden zijn niet voor de 3de dag en niet na de 5de begraven mogen worden. (soms is er een uitzondering op de regel) Als je vandaag mee zou tellen dan is de uiterlijke dag woensdag. Als ze vanaf morgen tellen dan is het de uiterlijke dag van de begravenis donderdag.

Bij donderdag ligt mijn probleem....

Donderdag komt mijn vriend na 3 en een halve maand te hebben gevaren weer thuis. We zullen hem dan opwachten in Den Helder. We kijken er naar uit elkaar weer te zien etc... Maar... Als mijn oma donderdag begraven zal worden dan zal ik er niet staan voor Frank. Mijn ouders hebben de keuze voor mij gemaakt bij de begravenis aanwezig te zijn. Wat natuurlijk logisch is... Na 3 en een halve maand zal een dag meer of minder ook niet meer uitmaken. Zou je denken. Is misschien ook wel waar, maar ik weet dat mijn vriend het heel zwaar heeft gehad de afgelopen tijd en hij verlangd er naar mij te zien staan op het moment dat ze binnen varen en ik wil er ook voor hem zijn...

Het klinkt heel hard als ik zeg dat ik alleen tranen zal laten als mijn oma donderdag begraven word en ik Frank niet kan verwelkomen, maar het is wel de waarheid...

ZUCHT...

Laatst bijgewerkt door Justice op 24-04-04 10:38, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 24-04-04 10:34

Geplaatst: 24-04-04 10:34

Tja, ik vind toch echt dat je naar je oma moet. Dit is de kans dat je haar je laatste 'eer' kan tonen, en dit kan maar een keer. Frank blijft er wel. Een begravenis van een familielid heeft echt prioriteit nr. 1.

**Geplaatst**: 24-04-04 10:47

Geplaatst: 24-04-04 10:47

ik vrees dat er idd niet veel meer op zit dan nar de bagravenis gaan. al is het maar uit respect. Mijn opa is een maand of 2 geleden ook overleden en ik had ook niets met die man, liefst had ik me er gewoon helemaal buiten gesloten, maar dat dóe je niet. Het blijft familie en dit is de enige kans dat je, zoals carola al zei, haar je laatste 'eer'kan tonen..

En eerlijk gezegd vind ik ook wel dat je vriend hier respect voor moet hebben. Ik snap dat t voor hem ook moeilijk is, maar er is wel iemand overleden..

**Geplaatst**: 24-04-04 10:51

Geplaatst: 24-04-04 10:51

Ook ik vind dat je naar je oma moet gaan.

Als ik het goed begrijp zijn jullie 'enkel' uit elkaar gegroeid. Naar de begrafenis van mijn opa en oma, de enigen die nog leven, ga ik absoluut niet, er zijn teveel woorden gevallen, we hebben er teveel leed van gehad. Zal mijn verdere opmerkingen daarover maar voor me houden Knipoog

Zoals al gezegt: Frank komt nog wel een keer terug, ik vind 3,5 maanden weg ook absoluut niet onoverkomelijk... Een goede vriendin van me moest haar pa altijd minimaal een half jaar missen, en vaker nog een heel jaar of langer (vrij hoge rang in het leger). Hij komt vast nog wel eens thuis nadat ie uitgevaren is... Je oma niet meer.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-04-04 10:53

Geplaatst door de TopicStarter : 24-04-04 10:53

Mijn vriend is er nog helemaal niet van op de hoogte....

Hij zal er zeker respect voor hebben. Ik heb ook respect voor mijn oma en ik zal dan ook op de begravenis aanwezig zijn om haar de laatste eer te betonen...

Maar dat wil niet zeggen dat het mij geen krom gevoel geeft als ik weet dat Frank terug komt, mij niet ziet staan en ik hem op dat moment niet kan begroeten...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-04-04 10:59

Geplaatst door de TopicStarter : 24-04-04 10:59

Pervinco schreef:

Als ik het goed begrijp zijn jullie 'enkel' uit elkaar gegroeid. Naar de begrafenis van mijn opa en oma, de enigen die nog leven, ga ik absoluut niet, er zijn teveel woorden gevallen, we hebben er teveel leed van gehad.

Het is niet enkel uit elkaar gegroeid. Er zijn inderdaad ook woorden gevallen. Mijn oma is altijd heel egoistisch geweest en deed alleen wat voor anderen als ze er zelf beter van werd. Om het maar even kort uit te leggen. Ze heeft niet alleen haar eigen kinderen, daarbij hun echtgenoten, maar ook de kleinkinderen gekwetst...

**Geplaatst**: 24-04-04 11:30

Geplaatst: 24-04-04 11:30

Dan vind ik nog dat je moet gaan. En als je vriend een beetje menselijk is, snapt hij dat ook echt volkomen.
Of zit je hier te vissen naar de antwoorden dat je wel naar je vriend kan gaan, en zo zonder schuldgevoel de begrafenis van je oma mist?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-04-04 11:41

Geplaatst door de TopicStarter : 24-04-04 11:41

Carola....

Ik ben helemaal niet opzoek naar de antwoorden die mij zullen gaan vertellen dat ik naar mijn vriend zou kunnen gaan wanneer mijn oma op diezelfde dag word begraven. Die antwoorden zijn in dit geval niet mogelijk.

Als je goed leest probeer ik mijn hart even te luchten. Ik wil dit ook gewoon even kwijt.

**Geplaatst**: 24-04-04 11:48

Geplaatst: 24-04-04 11:48

jah maar je opent je verhaal wel met t woord "dilemma'. Dat geeft dus aan dat je wel degelijk zit te denken wat je nu moet doen...

en verder begrijp ik je heel goed hoor, daar niet van! Ik had ook echt geen band met mijn opa.. Heb vaak zat een hekel aan hem gehad omdat hij zichzelf belangrijker vond dan zijn kleinkinderen.. Maar ik ben wél geweest, heb niet in de kist gekeken, wilde ik niet, maa heb er geen spijt van. het is afgesloten zo, klaar. Ook al kon ik er niet echt om rouwen..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-04-04 11:50

Geplaatst door de TopicStarter : 24-04-04 11:50

GrienTie schreef:

Maar dat wil niet zeggen dat het mij geen krom gevoel geeft als ik weet dat Frank terug komt, mij niet ziet staan en ik hem op dat moment niet kan begroeten...

Ik zou me er fijner bij voelen als ik Frank in kan lichten. Als ik hem het niet vertel zal hij zich afvragen waarom ik er niet sta. Achteraf zou het absoluut begrijpen, maar hij had het liever eerder geweten...

Ook de keuze of we zijn naam op de rouwkaart vermelden word nu aan mij overgelaten, omdat ik hem niet om toestemming kan vragen. Ik wil dit niet zonder zijn medeweten doen. Enigzins hopende dat er alleen "kinderen en kleinkinderen" op de rouwkaart word vermeld... Frank en ik hebben al meer dan 2 jaar een relatie en normaal zou je meteen zeggen vermeld zijn naam ook maar, maar ik heb al weinig met mijn oma en hij nog veel en veel minder... Ik ken mijn oma amper, laat staan dat hij haar kent...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-04-04 11:52

Geplaatst door de TopicStarter : 24-04-04 11:52

SuperSmurf schreef:
jah maar je opent je verhaal wel met t woord "dilemma'. Dat geeft dus aan dat je wel degelijk zit te denken wat je nu moet doen...

Dilemma met een vraagteken... Ik bedoelde meer dat ik even niet wist onder wat voor titel ik dit moest zetten. Als ik neer zou zetten "dooie" is het ook weer zo oneervol... Snapje? Mijn gevoelens zijn gewoon een beetje in de war...

**Geplaatst**: 24-04-04 13:52

Geplaatst: 24-04-04 13:52

lastig, ik begrijp eigenlijk wel dat je liever naar je vriend gaat omdat daar je band veel sterker mee is.
maar ik denk tohc echt dat je naar de begrafenis van je oma moet, het is toch het 'afscheid'.
en je kan daarna toch meteen naar je vriend toe gaan. suc6.
en gecondoleert met je oma Ach gut

**Geplaatst**: 24-04-04 13:58

Geplaatst: 24-04-04 13:58

Ja maar wanneer weet je of je oma donderdag of woensdag word begraven?

**Geplaatst**: 24-04-04 14:03

Geplaatst: 24-04-04 14:03

IK kan het dilemma absoluut wel begrijpen. Zou het zelf een moeilijke keuze vinden. maar om eerlijk te zijn... (en nu heb ik geheid half Bokt op m'n nek) naar een begrafenis ga je niet voor de overledene, maar voor de nabestaanden. Heb je een opa voor wie het uit zou maken of je er wel of niet bent? Zo ja, dan moet je gaan. Zo nee, mag je je van mij afvragen wie het er moeilijk mee zou hebben als jij er niet bent. "omdat het hoort" is IMO geen reden om dingen te doen. Ik kan me heel goed voorstellen dat het voor jou relatie belangrijk is om er te zijn als je vriend vanaf dek staat te turen naar de wal.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-04-04 14:25

Geplaatst door de TopicStarter : 24-04-04 14:25

Vanavond krijg ik meer te horen over wat er wanneer gaat gebeuren, hoe de advertentie er in de krant uit zal zien etc etc...

Ik ga er zo wie zo heen. Ik heb het respect voor mijn oma wel. Daarbij kan ik het in de ogen van de nabestaanden niet laten. Inmiddels hebben we fam gesproken en die zijn er net zoals ons niet rouwig om. Het klinkt heel hard, maar het is de waarheid. Iedereen komt uit respect voor elkaar.

Ondertussen is er al veel heibel over het een en ander... Het maakt het er niet makkelijker op....

**Geplaatst**: 24-04-04 14:28

Geplaatst: 24-04-04 14:28

Ik vind dat een begravenis voor een vriendje gaat. Met een beetje respect zou dit dillema er niet eens zijn.

Gecondoleert!!

**Geplaatst**: 24-04-04 14:47

Geplaatst: 24-04-04 14:47

Ik heb GrienTie inmiddels gepb't, begin haar situatie langzamerhand te snappen... Vind het al heel wat dat ze zelf al zegt er naar toe te gaan... Volgens mij baalt ze er alleen van dat ze haar vriend dus niet op de hoogte kan stellen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-04-04 15:58

Geplaatst door de TopicStarter : 24-04-04 15:58

Pervinco : amen to you.... Jij begrijpt mij...

Anderen begrijpen mij niet doordat zij niet schijnen te lezen.

Nogmaals ik ga WEL naar de begravenis. Ook nu ik weet dat het donderdag zal wezen en ik dus inderdaad mijn vriend niet kan verwelkomen bij zijn thuiskomst. Hij is heel menselijk en ik weet zeker dat hij begrip op kan brengen voor het feit dat ik er op dat moment niet zal zijn. Er was al helemaal geen twijfel over dat ik niet zou gaan. Dat neemt desondanks mijn gevoel niet weg dat ik er graag voor hem had willen zijn, omdat ik weet dat hij er naar uitkijkt na ook een hele zware moeilijke periode achter de rug te hebben gehad...

Nogmaals het is niet zo zeer een dilemma in de zin dat ik om hulp vraag, maar meer in de zin dat mijn gevoel even in de war is. Ik wou gewoon graag mijn ei kwijt...

Dank u

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-04-04 16:14

Geplaatst door de TopicStarter : 24-04-04 16:14

Even voor de duidelijkheid:

Vanmorgen ontvingen wij het bericht dat mijn oma is overleden. De moeder van mijn vader. Nou zijn wij er met de familie niet al te rouwig om, doordat we absoluut geen band met haar hadden. Zowel haar kinden als haar kleinkinderen niet. Mijn oma was erg egoistisch en deed alleen iets voor anderen als zij er beter van werd. Zij is een grote onruststoker in de familie geweest en sleepte daar de zussen van mijn vader in mee. Al jaren is het geen koek en ei meer tussen de familie van mijn vaders kant. Ze heeft mensen gekwetst.

Het is voor mij een heel dubbel gevoel. Hoewel ik geen band met haar deel is er in mijn hart naast de pijn die ze mij heeft gedaan toch altijd nog een liefde voor haar. Een begravenis is nooit leuk, maar deze al extra bedompt zijn door het feit dat er spanningen zijn in de familie. Na mijn idee kan ik het niet maken om weg te blijven en wil ik ook de laatste eer aan mijn oma betuigen.

We hebben geprobeerd de begravenis op woensdag te laten volbrengen, maar helaas kan dit door omstandigheden niet. Inmiddels is het crematorium voor ons gereserveerd op donderdag 13:00.

Onfortuinlijk als het uitkomt is donderdag de dag waarop mijn vriend terugkomt van een hele zware en moeilijke reis. Veel van zijn vrienden aan boord heeft hij verloren door ontslagen en allerlei andere problemen aan boord. Sommige van jullie zullen gehoord hebben dat er 7 man in Turkije van de Van Speijk zijn opgepakt i.vm. drugszaken. Het is dom dat die mensen dat hebben gedaan en eigen schuld dikke bult, maar Frank heeft daarin een aantal steunpilaren verloren. Op het moment dat het zwaar was, hard werken en afzien, was er niemand die hem op dat moment op kon beuren. Hij kijkt er heel erg naar uit om thuis te komen en zijn ouders en mij weer te kunnen zien...

Het contact is moeilijk wanneer ze op zee zitten. Ik kan hem nog niet op de hoogte brengen van he gebeuren hier en ik vind het vreselijk om hem teleur te moeten stellen. Hoewel hij er groot respect voor zal hebben, zal het hem steken dat we elkaar op het moment supreme niet zien... Juist omdat ik weet dat hij het zwaar heeft wil ik er voor hem zijn. Juist omdat ik zo veel van hem hou doet het pijn...

Wat mijn gevoel nog dubbeler maakt is dat ik er afgelopen donderdag nog aan hebt gedacht even bij haar langs te gaan om gebak te brengen ivm mijn verjaardag. Zij kwam niet meer bij ons, doordat ze erg achteruit is gegaan de laatste jaren door beroertes en verbleef in een tehuis. Ik ben toen niet geweest.
Gister zijn mijn oom en de broer van mijn oma allebei nog aan het graf geweest van mijn opa. De man van mijn oma. Dit kwam tersprake toen ze vanmorgen alles regelden ivm de uitvaart. Allebei hadden ze er de behoefte aan. Toen nog niet beseffende dat dat het graf is waar ze de volgende dag over zouden praten toen de wens van mijn oma om bijgezet te worden bij haar man aan het licht kwam...

Nogmaals mijn gevoel is gewoon heel erg in de war. Ik keek naar donderdag uit om mijn vriend op te halen en nu is het bedompt door het feit dat ik een begravenis bij zal wonen. Ik hoop echt dat ik mijn vriend optijd in kan lichten...

**Geplaatst**: 24-04-04 17:03

Geplaatst: 24-04-04 17:03

Kan me voorstellen dat je niet goed weet wat je moet doen, wat wijsheid is en dat je gevoelens nu behoorlijk in de war zijn.

Goed van je dat je naar de begravenis gaat, al is het maar uit respect voor je familie.
Kan je de ouders van je vriend niet iig op de hoogte brengen, zodat zij direct je vriend op de hoogte kunnen brengen?

Sterkte Ach gut

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-04-04 17:07

Geplaatst door de TopicStarter : 24-04-04 17:07

Richtje, en alle anderen met steunbetuigingen, bedankt!

Lief dat jullie me sterkte wensen.

Inmiddels heb ik de ouders van mijn vriend al ingelicht. Ook om ze mee te delen wat het gebeuren hier is, maar ook als back-up mochten zij contact krijgen met frank...

Nu hij op zee zit is het contact gewoon heel moeilijk. Hoop dat ze vandaag nog een eventuele haven aan doen en dat hij zal bellen. Ik vind het vreselijk hem teleur te moeten stellen, maar het is beter nu dan dat hij me donderdag niet op de kade ziet staan en zich begint af te vragen wat er aan de hand is....

**Geplaatst**: 24-04-04 17:10

Geplaatst: 24-04-04 17:10

Ik hoop voor je dat je nog even contact met hem kan krijgen, hij heeft er vast alle begrip voor.....
Bovendien denk ik dat je achteraf (misschien pas over een paar jaar, maar toch) blij zal zijn dat je nu deze keuze hebt gemaakt.

**Geplaatst**: 24-04-04 17:27

Geplaatst: 24-04-04 17:27

Lukt dat contact krijgen niet, is er dan wel *iemand* die hem op gaat wachten, z'n ouders ofzo? Zo nee, dan zou ik proberen of je iemand kan regelen (die jij en hij allebij kennen). Het lijkt me vreselijk om na zo'n lange tijd aan te komen en in je eentje naar huis te moeten reizen. Helemaal als je maten wel allemaal opgewacht worden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-04-04 18:19

Geplaatst door de TopicStarter : 24-04-04 18:19

Citaat:
Hij kijkt er heel erg naar uit om thuis te komen en zijn ouders en mij weer te kunnen zien...

Zijn ouders zullen er zo wie zo staan om hem te verwelkomen. Die zwaaien hem vanaf de kade tegemoet. Eventueel gaat zijn broertje mee wanneer hij vrij kan krijgen van school... Hij komt dus niet 'koud' thuis. Gelukkig...

**Geplaatst**: 24-04-04 19:10

Geplaatst: 24-04-04 19:10

Moeilijk hoor....goed van je dat je toch naar de begrafenis gaat...eerlijk gezegt zou ik niet weten wat ik zou doen als ik in jouw schoenen zou staan.

Zoals je al zegt heeft je vriend het erg moeilijk gehad dus kan me jouw dubbele gevoel helemaal voorstellen.

Sterkte iig....ook al had je geen goede band meer met je oma, zo'n begrafenis raakt je toch, al is het er 1 van een volslagen onbekende.