Vandaag is het een jaar geleden dat mijn broertje van 16 is overleden
Hij had een week ervoor een heel ernstig scooter ongeluk gehad en heeft daarna een week in coma gelegen.........een week van hoop en vrees......
Eerst ging het de goede kant op......hij had zwaar hersenletsel maar misscien dat hij toch weer zou ontwaken alhoewel de artsen hem niet echt heel veel kans gaven......dan was het nog de vraag hoe hij er uit zou komen......wat zou hij nog wel en wat zou hij niet meer kunnen
Hij heeft zaterdagsnachts een ernstige hersenprikkel gekregen waardoor hij hersendood raakte......
Toen werden mijn ouders voor de moeilijkste
keus in hun leven ooit gesteld om de apparatuur te stoppen.......
Zijn organen zouden worden afgestaan en er zouden een aantal levens mee gered/verlengt kunnen worden......
Ze hebben besloten om het te doen......, op zondag 6 april om 14.00 uur smiddags is hij overleden
Ik heb zoveel respect voor mijn ouders dat ze deze onmenselijke keuze hebben moeten maken en dat ze hiermee gewoon 5 levens hebben gered, terwijl ze hun eigen zoon daarmee verloren.
Nu naar een jaar........
Je ziet de pijn op hun gezichten......ze lachen wel maar hebben geen plezier..........en je staat erbij en kijkt ernaar.....niet weten wat te doen