Geplaatst 
De dag begon voor mij vandaag al vroeg. Om negen uur vanmorgen stond ik bij de bloemist om een geweldig bloemstuk te bestellen. Namens vele mensen van Bokt en Equinia. Ik wil bij deze dan ook een ieder hartelijk danken voor de bijdrage hieraan.
Eenmaal thuis heb ik de kaart geschreven met daarin de namen van iedereen die hieraan heeft bijgedragen, ben ik vlug onder de douche gestapt en daarna even voor twaalven wederom naar de bloemist gereden om het bloemstuk voor Maaike af te halen.
Hieronder kunnen jullie twee foto's zien van het (naar mijn idee) overweldigend mooie en grote bloemstuk. De kleur roze is bewust gekozen. Dit in teken van de liefde waar Maaike zo vol mee zat. Liefde voor iedereen om haar heen en liefde voor haar dieren.
Toen begon mijn rit vanuit Harlingen richting Assen. Naar de Boskamp, wel te verstaan. De plaats waar iedereen afscheid kon nemen van Maaike. De dienst zou om half drie beginnen, echter was ik er veel te vroeg. Ik arriveerde om half twee op de plaats van bestemming, echter ik was niet de enige. Er waren al heel wat mensen aanwezig. Ongeveer een half uur later mocht iedereen alvast naar de ontvangstruimte van het uitvaartcentrum. Met een lamme arm, vol kramp van het zware bloemstuk, legde ik deze even ergens neer. Ondertussen keek ik om mij heen en zag ik al dat de opkomst van familie, vrienden, kennissen enz. erg groot was. Het was wel duidelijk dat Maaike vele harten heeft gewonnen in de afgelopen 26 jaar.
Om half drie mocht iedereen een plaatsje zoeken in de aula. Echter de opkomst was zo groot, dat vele mensen vanuit de ontvangstruimte de plechtigheid moesten volgen. Ik heb om mij heen gekeken en ben gaan tellen. In totaal zijn er zo'n 400 mensen bij de uitvaart van Maaike aanwezig geweest. Een overweldigende opkomst. Maar eigenlijk helemaal niet vreemd. Maaike was bijzonder, Maaike was speciaal voor vele mensen.
Bij binnenkomst in de aula kreeg iedereen een soort liturgie uitgereikt. Hierop stonden de teksten van verschillende nummers welke te horen waren, met daarbij een persoonlijke noot over Maaike. Hierover zal ik later uitwijden. Ik heb het bloemstuk bij de kist neer gelegd en heb Maaike's ouders de kaart overhandigd.
De plechtigheid begon met een toespraak van Maaike's vader. Een aangrijpende toespraak, waarin eigenlijk in het kort Maaike's levensverhaal met alle up's en downs kenbaar werden gemaakt. Uit deze toespraak zal ik enkele punten noemen die verteld werden.
* Toen Maaike 12 jaar was, werd ze vegetarier. En Maaike kon heel goed vertellen waarom. Ze wilde namelijk niet dat er een dier voor haar gedood werd. Zelfs geen garnaal.
* Haar vader heeft ooit eens tegen haar gezegd, dat de wereld beter af zou zijn met 16 miljoen Maaike's, dan met 16 miljoen George Bushes.
* Maaike was de eerste groupie van de band van haar broer, genaamd Skabius(?).
* Maaike werd voor het laatst gezien op vrijdagmiddag om 13.00 uur, terwijl ze samen met haar fjord Verae een rit maakte over het Balloerveld.
* De laatste woorden van Maaike's vader waren: Wij weten dat je nu eindelijk de rust hebt gevonden, die het leven je niet kon bieden. "This world was never ment for one, as beautifull as you".
Hierna kon iedereen luisteren naar het nummer, Tip van de sluier van Boudewijn de Groot.
Als persoonlijke voetnoot over Maaike, stond er bij dit nummer het volgende:
Maaike was niet bepaald een open boek. Als je haar vroeg, hoe gaat het, zei ze altijd, goed.
Een tante van Maaike stak hierna een kaars aan. Een kaars die ook voor Maaike's oma heeft gebrand.
Hierna kon iedereen luisteren naar het nummer, Pickin on me van Skunk Anansie
Als persoonlijk voetnoot over Maaike, stond er bij dit nummer het volgende:
Maaike's anders-zijn maakte haar tot mikpunt tijdens haar kwetsbare leeftijd
Toen was het de beurt aan een oom van Maaike om wat te vertellen over Maaike. Wederom een erg aangrijpend verhaal, onder meer over vakantie's en logeerpartijtjes. Dat Maaike altijd precies wist wat ze moest zeggen op een leuke, grappige en eigenzinnige manier.
Hierna kon iedereen luisteren naar het nummer, Isis van Frederique Spigt.
Als persoonlijke voetnoot over Maaike, stond er bij dit nummer het volgende:
Maaike had een ongelofelijk talent voor slechte nachten. Haar laatste 3 etmalen heeft ze slapeloos doorgebracht
Ook Jan Dolfing, stalhouder, waar Maaike haar pony's had staan en alwaar Maaike ook heeft gewerkt, maakte in zijn verhaal heel duidelijk dat Maaike voor vele mensen heel erg gewaardeerd werd. Dat ze veel respect kreeg voor velen en altijd maar voor alles en iedereen klaar stond. De toespraak was lang, maar zeer zeker erg mooi.
Hierna kon iedereen luisteren naar het nummer, Ik en m'n beessie van Kinderen voor Kinderen.
Als persoonlijke voetnoot over Maaike, stond er bij dit nummer het volgende:
Maaike's beste vrienden waren dieren. Voor haar was het dus vanzelfsprekend dat ze geen vlees meer at - vanaf haar twaalfde.
Tot slot hield een broer van Maaike een toespraak. Of eigenlijk, zoals hij zei, zou Maaike een toespraak houden over hen. Er werd een gedicht ter hore gebracht welke Maaike op een cassete had ingesproken, toen zij (naar ik meende) elf jaar oud was.
Enkele dingen hieruit zijn ongeveer als volgt:
* Papa zegt, vies he, MC? Dat zegt hij alleen al als ik iets lekker vind...
* Ik zeg altijd, ja hallo heee, nu moet ik alweer naar de plee....
* (?) zegt altijd, Fak Joeh, ik snap alleen niet waarom ik dat nooit doe.
Al met al leidde het ertoe dat iedereen tijdens het beluisteren van dit bandje, ondersteund door geschreven ondertiteling, ontzettend moest lachen.
Hierna kon iedereen luisteren naar het nummer, Beautiful people van Melanie.
Als persoonlijke voetnoot over Maaike, stond er bij dit nummer het volgende:
Voor Maaike was het niet te geloven wanneer anderen haar innerlijke schoonheid zagen.
Aan het einde van deze plechtigheid werd Maaike door familie naar buiten gedragen, alwaar ze geplaatst werd op een kar, welke getrokken werd door haar eigen shetlander, Mickey. Door Mickey werd ze naar haar laatste rustplaats gereden. Door de grote hoeveelheid aanwezigen, duurde het dan ook even alvorens iedereen een plaatsje had gevonden rondom het graf van Maaike, alwaar ze ter aarde zou worden gesteld. Iedereen werd in de gelegenheid gesteld om een handje zand over de kist van Maaike te strooien. Een gelegenheid die ik ook zeker, zoals zovelen, niet voorbij heb laten gaan.
Na terug te zijn gewandeld naar de aula en een kopje koffie te hebben genuttigd, heb ik mij tezamen met Lonneke en Riette in de rij gevoegd, zodat wij Maaike's ouders konden condoleren met dit grootse verlies. Grappig was wel, dat, terwijl ik in de rij stond en achter mij keek, ik een oom van mij zag staan, iemand die ik al zo'n 15 jaar niet had gezien. Zijn kleindochter, J. had veel met Maaike. Ik twijfel alleen of het dezelfde J. is als hier op bokt.
Na het condoleren heeft Riette, Lonneke op de trein gezet en ben ik ook weer in mijn auto gestapt, voor weer een lange rit, terug naar huis.
Conclusie? Het was een zeer emotionele en mooie plechtigheid, waarin heel duidelijk naar voren kwam hoe bijzonder Maaike was, iets wat in ieder geval voor mij, maar volgens mij voor iedereen, altijd al heel duidelijk is geweest. Ik wil een ieder bedanken, dat ik bij dit afscheid aanwezig heb mogen zijn.
